Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για τη φράση" κάποιο μυστήριο τελείται μέσα μου"
Όλο το υπόλοιπο ... Είναι Γραμμένο και αφιερωμένο Σε μια φίλη Από τις Μηλιές στο Πήλιο

 

αυτή τη φράση θυμόμουν κι εγώ

 

Στο χω ξαναπεί μου κάνεις εντύπωση ... Σου άρεσε καθόλου ;;

 

τι να σου πω, δεν έχω πάει στις Μηλιές  

 

Ούτε εγώ ποτέ χαχαχα

 

Εγώ,έχω περάσει προ πολλού απέναντι...
Στην άλλη όχθη.
Πέρασμα δύσκολο μωρό μου.
Είπα εκατό φορές πως θα πνιγώ...
Γι αυτό με βλέπεις μουσκεμένη ως το κόκκαλο.
Εσύ στέκεσαι ακόμα στην άκρη κι ούτε
τα παπούτσια σου δεν έχεις λύσει....

Aλκυόνη Παπαδάκη

 

Μπρος μου ψηλά σ' αυτό το βουνό
ένας λευκός άνθρωπος κόβει μαργαρίτες
σωριάζει πέτρες μέσα σ' αυτό το σάκο του θεού
κάπου κάπου γυρίζει και με κοιτάζει λυπημένος
μου ρίχνει ένα λουλούδι ξακολουθεί το δρόμο του
Στο στήθος μου φυτρώσαν κοπάδια μαργαρίτες
αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ. (Μίλτος Σαχτούρης)
 

 

Τέλος εποχής

Σε σάπιο σκοινί το παρελθόν
προετοιμάζει την πτώση του,
όχι σε στρώματα με αφρολέξ ,
αλλά πάνω σε γυαλιά ξυράφια.

Το ξέρω πως δε θ’ αγγίξω ξανά
την αθώα παιδική μου μνήμη,
τον τοίχο του παλιού σπιτιού,
όλα ξεπουλήθηκαν χθες βράδυ.
Εδώ το κείμενο της συμφωνίας,
απομένουν μόνο οι υπογραφές
κι ο γραμματέας το καλλωπίζει
με αίμα της τελευταίας στιγμής.

Αύριο θα τρέφεσαι με αριθμούς.
Η ζωή σου έξω από μια τράπεζα
θα επενδύει σε νεκρά χαμόγελα,
λέξεις υπό αυστηρή επιτήρηση,
θα ερωτεύεσαι με προϋποθέσεις.
Και μην ξεχάσεις πριν πεθάνεις,
να ενημερώσεις τους φύλακες.

Σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο,
θα γράφεις ποιήματα για νεκρούς.

( Γιώργος Γκανέλης )

 

Τέταρτη διάσταση (απόσπασμα)

Τι παράπονο λοιπόν μπορώ νά 'χω απ’ αυτό το παράθυρο;
Αν θες το μισανοίγεις και, δίχως διόλου να κοιτάξεις έξω,
μπορείς μες απ’ τα τζάμια να παρακολουθείς αθέατος
αυθεντικές σκηνές του δρόμου, σ’ ένα χώρο πιο βαθύ και
διαρκέστερο
με τον πράο φωτισμό μιας μεγάλης απόστασης,
ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται κάτω απ’ τα μάτια σου, ένα μέτρο πιο πέρα.
Αν θέλεις πάλι μπορείς να το ανοίξεις ολότελα και να κοιτιέσαι
στο τζάμι, σαν μέσα
σε καθρέφτη μαγικό, και να χτενίζεις τα μαλλιά σου
που αραιώνουν
ή να διορθώσεις κάπως το χαμόγελό σου, Μες απ’ τα τζάμια
όλα φαίνονται ευκτινέστερα – πιο σιωπιλά, πιο ακίνητα,
επομένως κι απαραίτητα κι αγέραστα.
Σού 'τυχε να κοιτάξεις
μ’ ένα γυαλί μέσα στη θάλασσα; Κάτω απ’ την ταραγμένη επιφάνεια
φαίνεται εξαίσιος ο βυθός μες στην ακινησία του,
σε μια κρυστάλλινη τάξη, αδιατάρακτη κ’ εύθραυστη ταυτόχρονα,
σε μια βουβή αγιότητα – όπως λέγαμε. Μονάχα
που πιάνεται κάπως η ανάσα σου αν μείνεις έτσι περισσότερη ώρα,
γι’ αυτό σηκώνεις πάλι το κεφάλι σου στον αέρα
ή ανοίγεις αυτό το παράθυρο (ξέροντας όμως τώρα), ή βγαίνεις απ’ την πόρτα.

Και πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου
και τίποτα δεν είναι που να μη μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις,
και τίποτα δεν είναι που να μη μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς τον ήλιο.

Γ. Ρίτσος

 

Πρόσφυγες στην άμμο

Νύχτωσε στην Ελ Μίνα και πυκνή
σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο∙ ολημερίς
ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό
σα μουδιασμένο ζώο.

Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο
που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα,
γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο.

Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο,
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε, δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε.

Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά,
τα χρόνια που έφυγαν με είχανε ποτίσει.

( Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου )

 

ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ

Ηλί, Ηλί , λαμά σαβαχθανί;
( Νιώθει ο θνητός του θανάτου τον τρόμο).
Κι έτσι μ’ αυτό σβήνει η γλυκειά φωνή
Και γέρνει το κεφάλι προς τον ώμο.

Συγνεφιασμένοι οι απριλιάτικοι ουρανοί,
Τα’ αχνόροδα μαδούν εκεί στο δρόμο
Σύμπασα η Χτίση χάνεται, θρηνεί
Μα γέρνει, όπως Εκείνος, μπρος στο Νόμο…

Τα χρόνια αγύριστα περνούν και τώρα
Από σταυρούς εσπάρθη κάθε χώρα
Μ’ ατάραχοι ψηλάθε οι Σταυρωμένοι

Στα πόδια τους θωρούνε δακρυσμένη
Μια Παναγιά, μια Μαγδαληνή…
Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;

Μήτσος Παπανικολάου

 

Να τα θεωρείς όλα χαμένα…

Να τα θεωρείς όλα χαμένα.
Έτσι μόνο όλα είναι πιθανά.

Τότε το βήμα το οποιοδήποτε
το πρώτο μπορεί να ’ναι∙
η καθεμιά χειρονομία
όλες τις χειρονομίες να περικλείει.

Να τα θεωρείς όλα χαμένα.
Ν’ αφήνεις μόνες τους ν’ ανοίγουν
οι θύρες που απομένουν.

Ή καλύτερα ακόμη:
Ν’ αφήνεις να μην ανοίγουν καν.

ROBERTO JUARROZ