Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Dolmance, στις 9 Σεπτεμβρίου 2008.

  1. Amoreisa

    Amoreisa Regular Member

    ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΚΥΛΕ

    Βλέπω στο δρόμο ένα σκυλί
    Του λέω: Τι κάνεις σκύλε;
    Φαντάζεστε ποτέ να μ’απαντούσε;
    Όχι; Ε, να λοιπόν που ωστόσο μ’ απαντάει
    Αν και γι’αυτό βεβαίως εσείς δε δίνετε πεντάρα
    Έτσι όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους
    Να προσπερνάνε τα σκυλιά χωρίς καν ένα βλέμμα
    Νιώθω βαθιά ντροπή για τους γονιούς τους
    Και των γονιών τους τούς γονιούς
    Γιατί μια τόσο φοβερή ανατροφή
    Προϋποθέτει τρεις γενιές -δεν υπερβάλλω διόλου!-
    Σύφιλη κληρονομική
    Όμως προσθέτω
    -Μην τυχόν και ταραχτεί κανένας-
    Ότι τα πιο πολλά σκυλιά συνήθως δε μιλάνε.

    Boris Vian
     
  2. Amoreisa

    Amoreisa Regular Member

    ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ

    Πλησιάζουμε
    Μέσα στα δάση
    Πάρε το δρόμο του πρωινού
    Ανέβα τα σκαλιά της πάχνης
    Πλησιάζουμε
    Είναι η καρδιά της γης σφιγμένη
    Να ’ρθει στον κόσμο μια μέρα ακόμη
    Θα πλατύνει ο ουρανός
    Είχαμε βαρεθεί να κατοικούμε στα ερείπια του ύπνου
    Στη χαμηλή σκιά της ανάπαυσης
    Της κούρασης και της εγκατάλειψης
    Η γης θα ξαναπάρει τη μορφή των ζωντανών σωμάτων μας
    Ο άνεμος θα μας υπομείνει
    Ο ήλιος και η νύχτα θα περάσουν μες στα μάτια μας
    Χωρίς ποτέ να τ’ αλλάξουν
    Το σίγουρό μας διάστημα ο αγνός μας αέρας φτάνει
    Για να γεμίσει την αργοπορία που έσκαψε η συνήθεια
    Όλοι μαζί θ’ αράξουμε σε μια καινούρια μνήμη
    Και θα μιλήσουμε μαζί μια ευαίσθητη λαλιά
    Ω αδερφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια
    Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της
    Πού να σας έχω αφήσει
    Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό
    Μες στις παλιές σας πράξεις
    Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος
    Φαίνεται να ’χει δίκιο
    Χαμένοι μου αδερφοί
    Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου
    Για ν’ αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ’ ανάστημα μου
    Και δεν είμαι μόνος
    Χίλιες εικόνες από μένα πληθαίνουν το φως μου
    Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα
    Να το πουλί, το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος
    Σμίγουν μαζί μας
    Γελά το χρυσάφι που έμεινε από την άβυσσο έξω
    Γυμνό νερό, γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα
    Έκλειψη δεν υπάρχει πια στο μέτωπο του κόσμου

    *

    Χέρια από τα χέρια μας αναγνωρισμένα
    Χείλια με τα χείλια μας ενωμένα
    Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες
    παραστέκουνται, το αίμα δροσερό,
    το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας
    Εύφορη αυγή
    Στην κορφή κάθε χόρτου βασίλισσα
    Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού
    Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου
    Της επίμονης παιδικής ζωής
    Έξω από όλες τις σπηλιές μας
    Έξω από τον εαυτό μας.

    Paul Eluard
    ( Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης)
     
  3. lotus

    lotus Silence

    Η ΣΟΦΙΤΑ

    Το μυαλό της είναι μια σοφίτα όπου πράγματα
    Σωρεύτηκαν με τα χρόνια.

    Από καιρού εις καιρόν το πρόσωπό της εμφανίζεται
    Στα μικρά παράθυρα κοντά στη στέγη του σπιτιού.

    Το λυπημένο πρόσωπο κάποιας
    Που έχει φυλακιστεί

    Και ξεχάστηκε εκεί.

    Ρέυμοντ Κάρβερ
     
  4. Το μαρτύριο

    Μοσχοβολούσε το φεγγάρι
    σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι
    περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί
    κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο
    και μέσα φαίνονταν
    τα σφυριά και τα μαχαίρια

    Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο

    Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο
    να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου
    και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνός
    ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει

    Μίλτος Σαχτούρης
     
  5. Brigitte

    Brigitte Contributor

    Σοῦ εἶπα:
    - Λύγισα.
    Καὶ εἶπες:
    - Μὴ θλίβεσαι.
    Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
    Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
    σταματημένο τὸ ρολόι.
    Λογικὰ ἀπελπίσου
    πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
    ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
    Κι ἂν αἴφνης τύχει
    νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
    μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
    Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
    Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
    Κατέβα σοβαρή,
    νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
    ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
    Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
    Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
    Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
    γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
    τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
    τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
    τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
    ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
    γι᾿ ἀνθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
    τὸ εἶπες.

    ~Κική Δημουλά~
     
  6. απο τα Σονέτα του σκοτεινού έρωτα

    Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα.
    Αυτός ο γκρίζος τόπος που με ζώνει.
    Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη.
    Η αγωνία τ' ουρανού, της γης, της ώρας.

    Αυτός ο θρήνος του αίματος στολίζει
    άτονη λύρα πια, πυρσό που σβήνει.
    Η θάλασσα, το βάρος που μου δίνει.
    Ένας σκορπιός το στήθος μου κεντρίζει.

    Είναι στεφάνια του έρωτα, κρεβάτια
    να 'ρθεις τα όνειρά μου να στοιχειώσεις
    στο στήθος μου που έγινε κομμάτια.

    Κι αν ψάχνω για να βρω τη φρονιμάδα
    πάθος και δηλητήριο πικρής γνώσης
    προσφέρει η καρδιά σου, μια κοιλάδα.

    Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
     
  7. stratos83

    stratos83 Regular Member

    Σαλώμη

    Επάνω σε χρυσό σινί η Σαλώμη φέρνει
    την κεφαλή του Ιωάννη Βαπτιστή
    στον νέον Έλληνα τον σοφιστή
    που από τον έρωτα με αδιαφορία γέρνει.

    «Σαλώμη την δική σου» απαντάει ο νέος
    «ήθελα να με φέρουνε την κεφαλή».
    Aστειευόμενος έτσι ομιλεί.

    Και την επαύριον ένας δούλος της δρομαίος
    της Ερωμένης έρχεται την κεφαλή βαστώντας
    ολόξανθη επάνω σε χρυσό σινί.
    Πλήν την επιθυμία του την χθεσιν
    ο σοφιστής είχε ξεχάσει μελετώντας.

    Τα αίματα που στάζουνε βλέπει κι αηδιάζει.
    Το αιματωμένο πράγμα αυτό να σηκωθεί
    προστάζει από εμπροστά του, κ’ εξακολουθεί
    του Πλάτωνος τους διαλόγους να διαβάζει.


    K.Π. Kαβάφη

     

    Illustration for Oscar Wilde's 'Salome'

    (1927)

    John Vassos
     
  8. Amoreisa

    Amoreisa Regular Member

    «Αριστόβουλος»

    Κλαίει το παλάτι, κλαίει ο βασιλεύς,
    απαρηγόρητος θρηνεί ο βασιλεύς Ηρώδης,
    η πολιτεία ολόκληρη κλαίει για τον Aριστόβουλο
    που έτσι άδικα, τυχαίως πνίχθηκε
    παίζοντας με τους φίλους του μες στο νερό.

    Κι όταν το μάθουνε και στ’ άλλα μέρη,
    όταν επάνω στην Συρία διαδοθεί,
    κι από τους Έλληνας πολλοί θα λυπηθούν·
    όσοι ποιηταί και γλύπται θα πενθήσουν,
    γιατ’ είχεν ακουσθεί σ’ αυτούς ο Aριστόβουλος,
    και ποια τους φαντασία για έφηβο ποτέ
    έφθασε τέτοιαν εμορφιά σαν του παιδιού αυτού·
    ποιο άγαλμα θεού αξιώθηκεν η Aντιόχεια
    σαν το παιδί αυτό του Ισραήλ.

    Οδύρεται και κλαίει η Πρώτη Πριγκηπέσσα·
    η μάνα του η πιο μεγάλη Εβρέσσα.
    Οδύρεται και κλαίει η Aλεξάνδρα για την συμφορά.—
    Μα σαν βρεθεί μονάχη της αλλάζει ο καϋμός της.
    Βογγά· φρενιάζει· βρίζει· καταριέται.
    Πώς την εγέλασαν! Πώς την φενάκισαν!
    Πώς επί τέλους έγινε ο σκοπός των!
    Το ρήμαξαν το σπίτι των Aσαμωναίων.
    Πώς το κατόρθωσε ο κακούργος βασιλεύς·
    ο δόλιος, ο φαύλος, ο αλιτήριος.
    Πώς το κατόρθωσε. Τι καταχθόνιο σχέδιο
    που να μη νοιώσει κ’ η Μαριάμμη τίποτε.
    Αν ένοιωθε η Μαριάμμη, αν υποπτεύονταν,
    θάβρισκε τρόπο το αδέρφι της να σώσει·
    βασίλισσα είναι τέλος, θα μπορούσε κάτι.
    Πώς θα θριαμβεύουν τώρα και θα χαίρονται κρυφά
    η μοχθηρές εκείνες, Κύπρος και Σαλώμη·
    η πρόστυχες γυναίκες Κύπρος και Σαλώμη.—
    Και νάναι ανίσχυρη, κι αναγκασμένη
    να κάνει που πιστεύει τες ψευτιές των·
    να μη μπορεί προς τον λαό να πάγει,
    να βγει και να φωνάξει στους Εβραίους,
    να πει, να πει πώς έγινε το φονικό.

    Κ. Καβάφης
     
  9. stratos83

    stratos83 Regular Member

    Η ΣΙΩΠΗ

    Ὅσο καὶ ἄν μένουν ἀνεκτέλεστα τὰ ἔργα, ὅσο καὶ ἄν εἶναι πλήρης ἡ σιγὴ (ἡ σφύζουσα ἐντούτοις) καὶ τὸ μηδὲν ἄν διαγράφεται στρογγύλον, ὡς ἄφωνον στόμα ἀνοικτόν, πάντα, μὰ πάντα, ἡ σιγὴ καὶ τὰ ἀνεκτέλεστα ὅλα, θὰ περιέχουν ἕν μέγα μυστήριον γιομάτο, ἕνα μυστήριον ὑπερπλῆρες, χωρὶς κενὰ καὶ δίχως ἀπουσίαν, ἕν μέγα μυστήριον (ὡς τὸ μυστήριον τῆς ζωῆς έν τάφω) – τὸ φανερὸν, τὸ τηλαυγές, τὸ πλῆρες μυστήριον τῆς ὑπάρξεως τῆς ζωῆς, Ἄλφα-Ὠμέγα.

    Ανδρέας Εμπειρίκος (Οκτάνα)


     
  10. Amoreisa

    Amoreisa Regular Member

    «Che fece .... il gran rifiuto»

    Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
    που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
    να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
    έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
    πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
    Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
    όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
    εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

    Κ. Καβάφης
     
  11. Hankok

    Hankok Hell is empty and all the devils are here!

    -Maurice Carême,
    «Η γάτα κι ο ήλιος»

    «Η γάτα άνοιξε τα μάτια,
    Ο ήλιος μπήκε μέσα.
    Η γάτα έκλεισε τα μάτια,
    Ο ήλιος έμεινε μέσα.

    Γιʼ αυτό, το βράδυ,
    Όταν η γάτα ξυπνάει,
    Διακρίνω στο σκοτάδι
    Δυο κομμάτια ηλίου.»
     
  12. ..Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
    οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
    κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
    συνάζει στάλα-στάλα το αίμα
    απ' όλες τις σημαίες που πονέσανε
    από τα κυπαρίσσια που σφάχτηκαν
    για να χτιστεί ένα πύργος κατακόκκινος
    μ' ένα ρολόγι και δυο μαύρους δείχτες
    κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα σύννεφο
    κι οι δείχτες σα σταυρώνουν θά 'ρχεται ένα ξίφος
    το σύννεφο θ' ανάβει τα γαρίφαλα
    το ξίφος θα θερίζει το κορμί της

    Μίλτος Σαχτούρης