Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις


Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

 

@oscillation

Ποίημα στους φίλους

Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

 

υπέροχο    

 

"Μη φοβάσαι..."
Να γονατίσεις ,να παραδοθείς,
να ντραπείς σε κάθε πράγμα που ίσως δε θα 'θελες απο μόνος να κάνεις.
"Μη φοβάσαι ..."
Να νιώσεις,να υποταχτείς , να κοιτάξεις ή να εξαφανιστείς στο πάτωμα είτε απο λύπη είτε απο λατρεία ,σε ένα λάθος ή ένα μπράβο.
"Μη φοβάσαι..."
Να ξεγυμνωθείς ,να μετρήσεις ,
να σηκώσεις τόσο τη ψύχη όσο και τη σάρκα γιαυτό το χτύπημα που είναι ώρα να ρθει.
"Μη φοβάσαι ..."
Να τρομάξεις,να κλάψεις ,
να αγαπήσεις τον Άνθρωπο ,τον πόνο ,τα σημάδια και το λόγο που στα χαρίζει.
"Μη φοβάσαι..."
Να σιωπήσεις, να οδηγηθείς,
να φιλήσεις το χέρι και να χαθείς στο πιο φωτεινό σκοτάδι.
"Είμαι εδώ..."
Η φωνή μου στο κεφάλι σου ,
τα μάτια μου στη μορφή σου ,
το χέρι μου απλωμένο σε σένα.
"Μη φοβάσαι ,είμαι εδώ και σε κρατώ"

 

Μου θυμίζει το "Clothes of Heaven" του ιδίου..

 

IN MEMORIAM

… Εις μνήμην
ενός λευκού κορυδαλλού
και του ουράνιου ίχνους του
στην καμπύλη του εαρινού τόξου
σιωπή
όπου βυθίστηκε

χωρίς τη νύχτα
κόκκινο λάφυρο…

… Εις μνήμην
δυό αχνών χαδιών
με φόβο σάλεψαν
κάτω απ´ τα ρούχα
στα φανάρια της Ιπποκράτους με Σόλωνος
δυό διμοιρίες ακροβολίζονται με κρότο
οι μπότες
εκκωφαντικές στη μαύρη φλόγα
η πόλη που ονειρεύεσαι τις έναστρες βραδιές
εξωγήινο τοπίο..

… Εις μνήμην
ενός καλοκαιριού που δεν ολοκληρώθηκε
σε νησιά της άγονης γραμμής κι άλλα εξωτικά
που δεν ευόδωσε..
Που δεν έγλυψε
βότσαλα στου κύματος τον οίστρο
παρά τα όρισε να δεχθούν το πρώτο χιόνι
σα να ‘ταν τίποτα κροκάλες στεριανές…
φωλιές του κάβουρα
και της σταχτιάς νυφίτσας…



Έχει άλλωστε πια, καταστεί σαφές
ότι αυτό, δεν ήταν καλοκαίρι..
ήταν ο εφιάλτης των εραστών
που ενώ περήφανοι απόλαυσαν κορμιά και ιδέες
ξάφνου κατάλαβαν πως ο σπασμός του τέλους
ήτανε μάλλον κάλπικος
μια πρόβα τζενεράλε
του επερχόμενου χιονιά…

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

 

Η Συγκατοίκηση με το Λάιο

Θα με βρίσκει πάντα στο σώμα της γυναίκας του
καθώς βυθίζεται κι αγγίζει το βάθος του περάσματός μου.
Μετά, γελώντας, θα σκέφτομαι πόσες φορές τον σκότωσα,
γιατί με παίζει αυτό που ξέρω, από γυναίκα σε γυναίκα.
Θα τον αποκαλώ ο γέρος και συγκατοικώντας πάντα
στο σπίτι ή σε λογοτεχνικά περιοδικά με την αναγκαία
ευπρέπεια της απώθησης το: να μην μάθουν τα παιδιά.
Θα ματώνουν τα μάτια μου στο τέλος κάθε κύκλου
μα η επανάληψη έχει μια γλύκα από χνούδι γυναικείας
πλάτης μετά από έντονο οργασμό, αξίζει ο κόπος.
Και θα μετράω, πόσο σκοτώνω, πόσο με σκοτώνουν
εναλλάσσοντας τους ρόλους στις ερχόμενες γενιές
ως την τελική Αντιγόνη και τυφλός, με την αηδόνα
από Κολωνού έως Κήτς να κελαηδάει την τρίλια της
για μιαν ελπίδα αθανασίας μέσα από το θάνατο.
Εκπλήρωση είναι να δίνεις το σώμα και τη νόηση
σε υποταγή στον κύκλο χρόνου που ζητάει ο μύθος
να γίνεις σπόρος που πεθαίνει στα μάτια των παιδιών
σε άδεια σκηνικά που επίμονα γυρεύουν νέα σώματα.

{Βασίλης Λαλιώτης, 2017}

 

Έχεις το θάρρος…

Έχεις το θάρρος να στολίζεσαι
με γαρύφαλα - και σε θαυμάζω
όχι διόλου γιατί είσαι ωραία
και δροσερή και που σου πάνε τόσο όμορφα,
όσο γιατί φορτώνεσαι τις πληγές !

Για τούτο σε θαυμάζω:
ματώνεις θεληματικά
με τόσο φόρτο και πονάς
για να μου δείξης πως ξέφτισαν οι καιροι
της έννοιας εκείνης που τη λέγαμε κάλλος
και της άλλης που τη λέγαμε αγάπη

Για τούτο μένεις και συ κόκκινη εικόνα
στολισμένη τα πολλά σου γαρύφαλα
σταματημένη αλλά έτοιμη και φοβερή
η αγαπημένη μου Ερινύα
η αιμοσταγής !

Τάκης Παπατσώνης

 

Μικρός ήρωας

Τραυλίζεις κάθε φορά που είναι να βουρκώσεις, γιατί αλλιώς θα ξεχειλίσουν
πιοτά κι αγάπες. Αυτά τα σ’ αγαπώ, τα μπαρ, τα παλιά ποδήλατα κι όλα τα
εξαρτήματα τα λες χώρα. Έχεις με τον Μπουκόφσκι μια συνωμοσία σιωπής σα
να μη γερνάτε εσείς βρε μάτια μου, γιατί η επιδημία της νύχτας είναι ζόρικη έτσι
που σ’ ανεβάζει στην αθανασία, την πίνεις μονορούφι και δώθε παν οι άλλοι.
Τόσες γαμημένες επιθυμίες στο ποτήρι συγκρουόμενες να θέλεις να τους
δαγκώσεις τον εγκέφαλο. Αν θυμάσαι το Εφήμερο, όχι το πρόσκαιρο, το άλλο
στη Μεθώνης, είχε πολλές κρυστάλλινες νύχτες, για τις ημέρες δεν ξέρω.
Το μυαλό μου δεν έχει ηλικία, θυμάμαι τον μπάρμαν, τον περιπτερά Τσαρλς στη
γωνία, που σου φώναζα –Να ο μικρός ήρωας ανύσταγος, δίπλα μουριές
ασβεστωμένες. Βαλσαμωμένες είπες είναι για σαμποτάζ. Κρύψε με λέω κι
άναψες τσιγάρο κάνοντας κύκλους καπνών με μάτια βουτυρωμένα. Ύστερα
θυμήθηκες πόσο αγαπούσες τα κεριά του Καβάφη, τις νταλίκες, τους ψαράδες,
τους λουκουματζήδες, τα υπαίθρια στοιχήματα. Πάντα ήσουν επιρρεπής στο
τζόγο και στην Άντα τη μηχανόβια με τα αγορίστικα μαλλιά, αγαπημένη πρώτη,
δεν την παντρεύτηκες, τα πρώτα συνήθως εκκρεμούν, έμεινε η γλύκα
καρφωμένη σα χαζή να χάσκει στο ποίημα. Πλην όμως μου γράφεις θα
κρατήσεις την ψυχραιμία σου, ανάμεσα Αθηνών και Πύργου εθνική, από εδώ
πάνε και στο διάολο δεσποινίς μου.

{Ελένη Νανοπούλου, 2018}

 

ΜΗ ΛΕΣ τίποτε
Άσε τις δυο λέξεις να πέσουν σιωπηλά
Όπως η πέτρα που σμίλευα μες στις παλάμες μου
Εκείνη που ακυρώνει την πτώση της ύπαρξης.

Στην τροχιά που διαγράφει μέχρι την άβυσσο
Σ’ αυτόν τον ατέρμονο δρόμο τον σιωπηλό
Γεννιέται κάποιος φόβος

Και πώς να μην..
Περιπλάνηση μέσα στην πόλη από άσφαλτο
Ψίθυροι ομίχλης και διαβρωτικής υγρασίας γυναικών

Μάταια ψάχνω το πορφυρό αστέρι στον ορίζοντα
Το τρυφερό λυκόφως τις σκιές των δέντρων
Μέσα στη θάλασσα στην Π. εκείνο το μεθυσμένο δειλινό .

Εκεί με παρέσυρε η βαρύτητα των λέξεών σου
Έπαιξα το παιχνίδι που με καλούσαν να παίξω
Παιχνίδι ήχων, ρυθμού, επιθυμίας, έρωτα
Για να αλώσουμε την στεγνή καθημερινότητα
Για να ξεδιψάσουμε στην δροσερή πηγή
Εμείς οι πλάνητες αιώνια ερωτευμένοι των παραμυθιών

Ιωάννα Αβραμίδου

 

ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΥΝΕΙ

Μη φοβάσαι πια
την καλοκαιριάτικη βροχή
τις νύχτες που ξυπνάς
απ’ τον βαθύ των φύλλων ψίθυρο.

Κλείσε τα μάτια μόνο καλύτερα,
κι άνοιξε κείνη την καρδιά σου.

Ίσως την αποπλύνει η καταιγίδα.

Γιώργος Ιωάννου