Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.

Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

……………………………………………………

ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Μη στοχαστείς πως ήρτα αργά κοντά σου. Είναι κρυφός
ο δρόμος μου και δεν τον ξέρουν οι άλλοι.
και χρόνια τώρα, ανήξερά Σου, είμαι για Σένα ο αδερφός,
οπού Σου σιάζει μυστικά το προσκεφάλι…

Κι’ αν απ’ την όχτη φαίνεται πως έρχομαι, όπου τη νευρή
των τόξων μου τανύζω
με πείσμα, ενάντια στην οκνιά που με κυκλώνει τη μιαρή,
μα αληθινά, γυρίζω

από την όχτην όπου ανθούν οι θείοι μονάχα ασφοδελοί
κι’ όπου σαλεύει μόνο
όποια μορφή αναδύθηκε για μένα ως πλέρια ανατολή
μέσ’ απ’ τον τέλειο πόνο…

Εκείθεν’ έρχομαι σ’ Εσέ, που ο θάνατός μου κ’ η ζωή
διπλό μου φέγγει αστέρι.
μα γίνοντ’ ένα μέσα μου και τα τυλίγει μια πνοή
σα Σου κρατώ το χέρι,

και συλλογιέμαι πως δεν ήρτα αργά κοντά Σου (με το φως
ή το σκοτάδι αν πρόλαβα), τι φτάνω απ’ τ’ ακρογιάλι
αυτών που μ’ ετοιμάσανε να Σού ‘μαι ο άξιος αδερφός,
και νά ‘μαι πλάι Σου πάλι…

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

 

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που' ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;»

Κώστας Καρυωτάκης

 

"Να σου γλείψω τα χέρια,
να σου γλείψω τα πόδια
Η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή"

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Το να μ'αγαπάς όταν δεν φορώ παπούτσια
σημαίνει ότι αγαπάς τα μακριά ηλιοκαμένα μου πόδια,
τα γλυκά μου, καλά και χρήσιμα σαν κουτάλια.
Και τις πατούσες μου,αυτά τα δύο παιδιά
που τ''αφησαν να βγουν να παίξουνε γυμνά...

(Πρώτο μέρος του ποιήματος Ξυπόλητη, της Anne Sexton)

 

Τον λατρεύω!

'Ενας από τους στίχους του είναι πάντα μέσα μου:

"Δεν επανδρώνεται η ψυχή μου μ'άλλους άντρες"

 

• Όλο τον κόσμο γύρισα ανατολή και δύση
  σαν το δικό σου το κωλί δεν έχω συναντήσει .
• • Πρόσεχε λίγο τον καιρό
    γιατί θα φέρει γρίπες
    το μόνο για να ζεσταθείς
    είναι να κάνεις πίπες .
  • Σε είδα χτες στον ύπνο μου με τάνγκα και ζαρτιέρες
    και αν μου βγει το όνειρο θα σε γαμάω μέρες

 

Έμπλεος από σένα

Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δε μ’ ακούς και δε μ’ ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς δεν είναι όπου είναι.

Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
– έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…

Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.

Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να ‘σουν
να μου γνέφεις
από τα βαθιά των ημερών.

Βύρων Λεοντάρης

 

Ονειροχώρα

Από δρόμο μοναχικό κι αδιόρατο,
με νοσηρούς στοιχειωμένο μονάχα αγγέλους,
όπου είδωλο ένα με τ΄ όνομα Νύχτα
σε μαύρο θρόνο βασιλεύει ορθό,
μόλις έφτασα σε τούτη τη γη
από άγριο παράδοξο τόπο που έξοχος στέκει
έξω από χώρο και χρόνο.

Φαράγγια απύθμενα, δίχως όρια πλημμύρες,
χάσματα και σπηλιές και τιτάνια δάση,
με μορφές που κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει
απ’ τα δάκρυα που ολόγυρα στάζουν.
Βουνά που εσαεί καταρρέουν
σε θάλασσες χωρίς ακρογιάλια,
θάλασσες που παλεύουν ακούραστα
σ’ ουρανούς της φωτιάς να υψωθούν.

Πλάι στις λίμνες που έτσι απλώνουν
τα μοναχικά τους νερά -νεκρά και μόνα-
τα θλιμμένα νερά τους -θλιμμένα και κρύα-
με τα χιόνια κρεμάμενων κρίνων.
Πλάι στα όρη, κοντά στο ποτάμι
που με τόνο χαμηλό ψιθυρίζει, παντοτινά ψιθυρίζει,
πλάι στα δάση τα γκρίζα, πλάι στον βάλτο
όπου μένουν ο φρύνος κι ο τρίτωνας,
πλάι στα κατηφή τα τέλματα και τις στέρνες,
κάθε σημείο και πιο ανόσιο-
κάθε γωνιά και πιο μελαγχολική-
εκεί ο ταξιδιώτης έμφοβος βρίσκει
καλυμμένες μνήμες του παρελθόντος,
σαβανωμένες μορφές που κινούν να στενάζουν
καθώς προσπερνούνε τον οδοιπόρο,
λευκοντυμένες μορφές φίλων δοσμένων καιρό
στον ουρανό και τη γη, μ’ αγωνία.

Στην καρδιά που αμέτρητοι οι πόνοι της είναι
είναι ετούτη η χώρα ειρηνική και παρήγορη,
για το πνεύμα που στο σκότος βαδίζει
..
Κι η θλιμμένη ψυχή που περνά από δω
την βλέπει, αλλά μέσα από γυαλί σκοτεινό.

Edgar Allan Poe

 

"γλυκοχαράζει η αυγή
ξυπνά η φύση όλη
κι απ την πολλή την προσμονή
κλάνουνε χίλιοι κώλοι.

 

δεν τον αντεχω τοσο ρομαντισμο....

 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Είναι παράξενες αυτές οι μέρες
Άλλοτε χώνουν τα μαχαίρια τους βαθιά μέσα στην σάρκα
Άλλοτε απλώνουν τα φιλιά τους στις πληγές σαν βάλσαμο
Είναι παράξενες αυτές οι ώρες.
Άλλοτε σαν καρφιά στεριώνουν τους εφιάλτες
στα αδέσποτα κορμιά
μετά σαν άγγελοι έρχονται να χαϊδεύουν τις ψυχές και τις στιγμές
Είναι περίεργος ο χρόνος
Στις λύπες δεν λέει να περάσει
Στις χάρες δεν λέει να σταματήσει

Ας ανάψουμε καλοκαιρινή φωτιά
κάτω από την πασχαλιάτικη βροχή,
καίγοντας τα όνειρα που κάναμε από παιδιά,
τους ανεκπλήρωτους έρωτες τις μικρές χαρές.
Τα μισοί που κράτησαν σαν δυνατή κολόνια,
τις παρέες που χάθηκαν στον χρόνο και στην σκόνη.
Ας απολαύσουμε το κύμα που ηδονικά κτυπάει στις ζωές μας.
Ας αναλογιστούμε αν πρέπει να θρηνήσουμε το ηλιοβασίλεμα
η να υμνήσουμε την νέα σελήνη
Εδω ότι πεθαίνει δίνει ζωή
και ότι γεννιέται από τον θάνατο προέρχεται
Εδω όλα αλλάζουν όλα φαίνονται διαφορετικά Λίγο πριν το τέλος η μήπως αυτή είναι η αρχή

Παλιο ποιημα δικο μου(Ειπαμε ειμαι ψωναρα )

 

..Υπάρχει στο δωμάτιο, στη μέση λίγων σκόρπιων ρούχων, μία γυναίκα σχεδόν γυμνή, ένα πτώμα σπάνιας διαστροφής.
Αν δεν ήταν η νεκρή αυτή, τίποτα δεν θα διατάραζε ένα μέρος τόσο γαλήνιο.
Τα πάντα εκεί αποπνέουν μία χαλαρωτική καθαρότητα : το παστρικό δάπεδο, το τραπέζι με τα λιγοστά αντικείμενα, μια ψηλή ανθοστήλη από σκούρο ξύλο.
Και η εσάρπα, έτσι όπως πέφτει μαλακά πάνω στο λαιμό, στον ώμο, πάνω στο παράξενο τραύμα, μας κάνει με λίγη καλή θέληση να φανταστούμε ένα κομμένο κεφάλι.
Πάνω στην ανθοστήλη -ως είθισται- ένας στοχαστικός γάτος κοιτάει το πτώμα.
Με την πλάτη του γυρισμένη στη νεκρή, ένας νεαρός άντρας διακριτικά κομψός και πολύ όμορφος, λίγο σκυμμένος, ελαφρά σκυμμένος πάνω στο ηχείο του φωνογράφου, ακούει.
Ίσως με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Στα πόδια του, μια βαλίτσα. Πάνω σε μια καρέκλα, το καπέλο του και το παλτό του.
Πίσω από το περβάζι του παραθύρου, στο βάθος του δωματίου, εξέχουν τέσσερα κεφάλια που κοιτούν τον δολοφόνο.
Στο διάδρομο, από κάθε πλευρά της ορθάνοιχτης πόρτας, προχωρούν δύο άντρες που δεν μπορούν ακόμη να ανακαλύψουν το θέαμα.
Είναι άσχημοι.
Σκυμμένοι, με την πλάτη στον τοίχο. Ο ένας ξεδιπλώνει ένα μεγάλο δίχτυ, ο άλλος κραδαίνει ένα ρόπαλο.
Όλα αυτά θα φέρουν τον τίτλο : ο απειλούμενος Δολοφόνος.

Paul Nougé
"L'Assassin menacé"
(Images peintes)