Ποιητική διάθεση

Έβαλα το σκοινί
και προσθεσες τον λαιμό
όπως έσφιγγα,
τρεμόπαιξαν οι βουβώνες σου για λίγο
κι έπειτα έφυγες
όπως οι κλέφτες φεύγουν
και μεινα μονος να σκέφτω
τις δυο και μόνες αληθειες
σκληρος κι αδικος ο έρωτας ειναι
καθώς ήταν η σειρά σου να σφουγγαρίσεις.

 

Συγγενείς;

 

#18 θώρακας

Άνοιξε το μυαλό μου στα δυο
Ο θώρακας μου διαλύθηκε, έσπασε
η καρδιά μου στάθηκε
ολόγυμνη έξω

Τρέμω
Νιώθω
Τα νιώθω όλα
Ίπταμαι

Θέλω να κλείσω το μυαλό μου
Να ράψω σφιχτά το θώρακα μου με ατσάλινη κλωστή
να χώσω την καρδιά μου κάτω από την προστασία Σου
την φυσική μου πανοπλία.

Νιώθω γυμνός...

 

ΔΙάΘεσηΗΜέΡας* by ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΑΣ

[η σκιά των
αγαπημένων μας
προσώπων
ο πιο αθώος μας
αντικατροπτισμός]


ανταλλάσσω έστω
μια στιγμή κοντά σου
εφήμερα ευτυχισμένος
με όλες αυτές τις άγριες
μέρες που θα ξημερώσουν
δυστυχώς μακριά σου
όμορφη και απόμακρη
λάμψη της συνείδησης
παραδομένη στο ανόητο
παιγνίδι της σιωπής
καρδιά μου θνήσκουσα
στις αυριανές ερημιές
μεγάλων λεωφόρων

στις νύχτες χάνομαι
εξ αιτίας των μεγάλων
ανατροπών μέσα μου
κατακλυσμός τη μέρα
η βίαιη αναπροσαρμογή
στην πραγματικότητα
μου κόβεται η φωνή
καταποντίζεται ολότελα
το άθροισμα του ποτέ
και του πάντοτε
στη διατριβή μου στην
επιστήμη του αυτονόητου
που στην αφιερώνω

επιστρέφω στην αφετηρία
της μνήμης σου από όπου
ξεκίνησα για να φτάσω
στα έσχατα της ψυχής μου
να πάω ακόμα πιο πέρα
από την ίδια μου την ζωή
αργά ο χρόνος με οδηγεί
εκεί που κυριολεκτικά
βρίσκεσαι στο αγγιστρεύον
του μετέωρου μου μυαλού
στο χώρο που όλοι οι άλλοι
τον ονομάζουν το άπιαστο ή
το εντελώς εξωπραγματικό