Ποιοι είμαστε "εμείς";

Τι με τσίμπησε;

..Αφορμή και αιτία για το νήμα, πήρα απο το παρακάτω ποστ, e.tc.

..και θα το ξαναπώ άπειρες φορές:

-Λοιπόν, τα πράγματα όσο πάνε γίνονται πιο ''επικίνδυνα'', και τ’ αφήνουμε να χειροτερεύουν, εδώ στο ''χώρο'' του Βdsm.

-Kατ' εμέ , καμιά αλλαγή, ομαλή ή επαναστατική δεν θα γινόταν, αν υπακούγαμε, σ’ όλους τους νόμους. Ιδίως μέσα σε έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο, όπως αυτόν του BDSM.

Ποιά η άποψή σας;

 

Εμένα την 'αποψη μου την γνωρίζεις και φαντάζομαι οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί μου, μιας και με άνετη αυτοδυναμία εκφράζω το "λαικό" αίσθημα του φόρουμ  P).
Για αρχή ένα καλό δημόσιο εξευτελισμό σου στην κρεαταγορά της οδού Αθηνάς....
εν συνεχεία ένα αυτοσχέδιο λαικό δικαστήριο-παρωδία στην Ομόνοια...
και τελικά ένα θεσπέσιο παλούκωμα σου στην πλατεία Συντάγματος.
Νομίζω πως έτσι θα καταλαγιάσει (για λίγο) η ταραχή που έσπειρες στο διάβα σου....
τσουλάκιιιιιι!

τάδε έφη
Αδέκαστος Μπάρας
Rest in Pieces Mad (μουχαχαχα)

 

Εγω αυτο που δεν μπορώ να καταλάβω ειναι γιατι νήματα των οποίων η θεματολογία ενοχλεί κάποιους ή τα σχόλια κάποιων μελών το θεωρούν υποχρέωση τους να απαντήσουν και να μας βάλουν στη θέση μας;
Ποιος ζήτησε σωτήρες ;
Ο τελευταίος που προσπάθησε να σώσει τον άνθρωπο προσπαθεί εδω και 2015 χρόνια και ακομα δεν τα έχει καταφέρει !
Αφήστε να υπάρχουμε κι εμείς για να παμε και μερικοί στην κόλαση!

 

 

Τίτλος: Η Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ
Πρωτότυπος τίτλος: La Philosophie dans le boudoir
Συγγραφέας: Marquis de Sade (1740-1814)
Μετάφραση: Βασίλης Καλλιπολίτης
Εκδόσεις: Εξάντας
Χρονολογία έκδοσης: 1979
Πρώτη έκδοση: 1795
Αριθμός σελίδων: 230

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα βιβλίο βλάσφημο, διαστροφικό, επικίνδυνο και ακραίο. Η ουσία είναι πως ο Ντε Σαντ κατάφερε μέσα από τις εικόνες και τις αφηγήσεις του να μιλήσει για πολλά θέματα ταμπού της εποχής του.

Στα 1795, πέντε χρόνια μετά την αποφυλάκισή του και έξι πριν φυλακιστεί ξανά από τον Βοναπάρτη, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ δημοσίευσε το έργο του Η φιλοσοφία του Μπουντουάρ.
Η υπόθεση έχει ως εξής:Η κυρία Ντε Σαιντ-Ανζ μυεί στα μυστικά του έρωτα την δεκαπεντάχρονη φίλη της Ευγενία, μαζί με έναν ομοφυλόφιλο, τον Ντολμανσέ και τον αμφιφυλόφιλο εραστή και αδελφό της ιππότη Ντε Μιρβάλ. Τελικά την μεταμορφώνουν από ένα αθώο κορίτσι σε μια διεστραμμένη γυναίκα. Οι περιγραφές του εστιάζουν στα σώματα, τα γεννητικά όργανα, στις ακραίες (και βίαιες) σεξουαλικές σκηνές, στο αχαλιναγώγητο πάθος, αλλά η γλώσσα του είναι πάντα ελεγχόμενη και κλασικίζουσα.

Με αυτό το διήγημα του ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ σπάει τα ψεύτικα φωτοστέφανα, ρίχνει γροθιά στα ταμπού και τον καθοσπρεπισμό και εισέρχεται στα βάθη της Γαλλικής Αριστοκρατείας φέρνοντας στην επιφάνεια ότι οι περισσότεροι έχουν μόνο ασυνείδητό τους. Όπως ίσως θα περίμενε κανείς, στο έργο αυτό, όπως και στα άλλα που συνέγραψε ο συγγραφέας δικαιολογεί και δικαιώνει την διαστροφή και την βιαιότητα ενώ επιτίθεται και καταδικάζει κάθε αρετή.

Όμως το βιβλίο έχει χιούμορ, θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα, ασχολείται με την ύπαρξη (ή μη του Θεού) και στρώνει το δρόμο σε άλλους μεταγενέστερους μεγάλους λογοτέχνες όπως ο Μπωντλέρ κ.α. Ο Μαρκήσιος φέρνει σε σύγκρουση την Φύση με τα πρέπει της κοινωνίας. Εκμηδενίζει τις πολιτιστικές αξίες και γενικά με έναν αριστοτεχνικά λογοτεχνικό τρόπο μας δίνει μια προκήρυξη, η οποία καταφέρεται ενάντια στις κεντρικές αξίες που θεμελιώνουν τον δυτικό πολιτισμό.

Ποιος μας λέει ποιο είναι το σωστό ή το λάθος; Ποιός θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού της ζωής; Ένας αόρατος ανύπαρκτος Θεός ή ένας επίγειος "διαβολικός" θεός όπως ο ίδιος ο Ντε Σαντ;

Η μετάφραση θεωρώ πως είναι αρκετά καλή γιαυτο και απόλαυσα το συγκεκριμένο βιβλίο. Προσόχη λίγο στο τέλος, διότι είναι για γερά στομάχια!! Ο Μαρκήσιος δεσπόζει, κατήγορος και κριτής ενός πολιτισμού που με τον έλλογο χαρακτήρα του δημιούργησε περισσότερους αναξιοπαθούντες και θύματα από τους πολύ λιγότερους που είχαν την τύχη να δρέψουν τους καρπούς της ευημερίας και του πνεύματος.

 

Σόδομα και Γόμορα ( http://pigkouinos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_19.html )

 

Ουί, σ'ε βρε: αυστηρώς ακατάλληλον για ανηλίκους! Το λέει η αφίσα, το αναγράφει η πινακίδα στην είσοδο, θα σου το πει και η μαντμ'ζέλ στο ταμείο -αν δεν δείξεις ταυτότητα, δεν μπαίνεις με την καμία. Διότι μπορεί μεν να πρόκειται για εξποζισιόν αρτιστίκ, τύπου Σεζάν, Πικάσο και Ντελακρουά, αλλά το πάει το γράμμα, το κανελώνει το ρυζόγαλο, το καβουρδίζει το φιστίκι, τη ματσακονιάζει τη βάρκα.

 
Βρισκόμαστε στο Ορσέ, ένα από τα πιο ζούπερ μουσεία της Γαλλίας, την πιο αγαπημένη μου πινακοθήκη του κόσμου. Δεν θα ξεχάσω ποτές την πρώτη φορά που είχα έρθει εδώ -δεκάξι χρονών ήμουν, δεν είχα καλοκαταλάβει τον εαυτό μου και βρέθηκα να ριγώ μπροστά στους μεγάλους ιμπρεσιονιστές. Να συμπαρασύρομαι από τις κυματιστές πινελιές του Βαν Γκογκ, να αναπνέω τις ατμόσφαιρες του Πισαρό, να ονειρεύομαι με τα χρώματα του Μονέ, να συγκινούμαι από την τόλμη του Σεζάν.

 

Σήμερις όμως δεν ήρθαμε ως εδώ για εικαστικές ονειροπολήσεις και άλλους τέτοιους ρομαντισμούς. Αλλά για να επισκεφθούμε την έκθεση περί της οποίας ομιλεί όλη η κοινότητα των φιλότεχνων εις Παρισίους. Το "Sade: attaquer le Soleil"! Που σπάει ταμεία, σχηματίζει ουρές, συζητιέται παντού και γενικώς έχει προκαλέσει αρτίστικ παροξυσμό, γκραν σαματά και πανδαιμόνιο!

 

Διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του, ο διαβόητος Μαρκήσιος ντε Σαντ επιστρέφει. Στην πόλη που του προσέφερε τον καμβά για τις ηδονές του, τον χλεύασε, τον λάτρεψε και τον φυλάκισε. Ταυτισμένος με λογής λογής γενετήσιες διαστροφές, βίτσια και ακολασίες, ο Μαρκήσιος πέρασε σχεδόν τριάντα χρόνια στη φυλακή της Βαστίλης, κατηγορούμενος για παραβίαση κάθε ηθικής αρχής.



 

Και μπορεί το ευρύ συγγραφικό έργο του να έμεινε για χρόνια απαγορευμένο (περιλαμβανομένου του γκραν σουξέ "120 Ημέρες στα Σόδομα"), αλλά η επιρροή του Μαρκήσιου στη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες και το σινεμά υπήρξε τεράστια. Για να μην σου μιλήσω για την άμεση και έμμεση συμβολή του στη μελέτη της ψυχοπαθολογίας και την ψυχανάλυσης, καθώς ήταν ο πρώτος που μίλησε -με παροιμιώδη ελευθεριότητα- για τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου και τις σεξουαλικές ορμές του.



 


Τώρα εσύ θα αναρωτηθείς, από που κι ως που το Ορσέ, πούναι τελοσπάντων ρισπέκταμπολ μουσείο με τους εστετισμούς και τις πχιότητές του, απεφάσισε να ασχοληθεί με τέτοιες θεματολογίες που στο παρά τσακ τις λες και πορνογραφικές. Και δεν θα μου κάμει εντύπωση, αν δηλώσεις και καχύποπτος, κατηγορώντας το Ορσέ για δηθενιές και εμπορικές ευκολίες, τύπου δείχνουμε μπαλαμούτι υπό το πρόσχημα της τέχνης και κάμουμε ντόρο.

 

Νο, πα ντου του! Διότι το "Sade" δεν είναι μία πρόχειρη έκθεση με προχώ θέμα, αλλά μία πολυεπίπεδη άσκηση πάνω στην ανθρώπινη φύση. Που εξ αφορμής του Μαρκήσιου και του έργου του, επιχειρεί μία εκτενή αναδρομή στην εικαστική απεικόνιση της ακρότητας και δεν διστάζει να συζητά με τον πιο εύστοχο και ειλικρινή τρόπο τα όρια του ερωτισμού, της βίας και των παθών. Με πίνακες σαν αυτόν. O "Πόλεμος" του Henri Rousseau. Καβάλα σε ένα τερατόμορφο άλογο, ποδοπατάει με ικανοποίηση τα νεκρά σώματα των πεσόντων.


 

Ή τις δύο "κοιμώμενες" του τολμηρού Gustave Courbet. Λεσβιακή σκηνή που για την εποχή της υπήρξε τουλάχιστον σκανδαλώδης. Και ο ίδιος ο Courbet απαγόρευσε τη δημόσια έκθεσή της.

 

Αλλά και ο στραγγαλισμός της γυναίκας που αποδίδει με ένταση και οξύτητα, ο Paul Cezanne. Σχεδόν ακους τις κραυγές αγωνίας της και τα πνιχτά της παρακάλια.

 

Είμαστε αυτοί, που οι μητέρες μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα.

 

 

Ευγένιος Ντελακρουά και κυνήγι λιονταριών. Σε έναν πίνακα που ξεχειλίζει χρώματα και ποδοβολητά και βρυχηθμούς. Πολύ μπροστά από την εποχή του, ο Ντελακρουά δίνει προβάδισμα στην αίσθηση των χρωμάτων, παρά στην καθαρότητα των μορφών. Μπερδεμένο, δυνατό και αιματοβαμμένο.

 

Σιγά μην έλειπε από την έκθεση η ελληνική μυθολογία. Που μόνο τον Δία να πιάσεις ως τόπικ, την έχεις έτοιμη την πραγματεία περί διαστροφής. Τη μια μεταμορφωνόταν σε ταύρο, την άλλη σε χρυσή βροχή, την τρίτη σε αητό (βιρτουόζος στο ειδικό εφέ) και γενικώς δεν άφηνε κορασίδα που να μην την απαυτώσει -για να μην υπεισέλθω και στα του Γανυμήδη. Εδώ, ο Ζευς με την νεαρά Ευρώπη, σε πίνακα του Σεζάν. Τόσα που πέρασε και η νεαρά στα χέρια του Έλληνος θεού, δεν είναι ν'απορεί κανείς που βγάζει σήμερις το άχτι της στα ελληνικά σπρεντς.


 
Για να μην θυμηθώ τη Μήδεια που κατέσφαξε τα παιδιά της μη-χειρότερα. Θολωμένο το μυαλό της, σκοτεινιασμένο το βλέμμα της, στον πίνακα του Ντελακρουά.

 

Ο δε Ουίλιαμ Αντόλφ Μπουγκερώ -τον οποίον εθαυμάζω απεριόριστα- μπορεί να εξύμνησε το γυναικείο γυμνό σώμα υπό το πρόσχημα τάχα-μου ρομάντικ μυθολογικής θεματολογίας, αλλά η φιληδονία και η βιαιότητα που σιγόβραζαν καθόπως φαίνεται μέσα του, ξεδιπλώνεται σε ετούτον τον πίνακα. Με τον Δάντη και τον Βιργίλιο στην Κόλαση.

 

Για να μην αναφερθώ στον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου. Με τα πινέλα του Σεζάν και τον κερασφόρο να προσφέρει ηδονιστικές ανταμοιβές.

 


Και Πικάσο και Γκόγια και Ζερικώ και Ροντέν και δεκάδες άλλοι. Σε μία τεράστια έκθεση που για να την καλοδείς και να τη φχαριστηθείς, χρειάζεσαι -πέραν του ανοιχτού μυαλού και του ελεύθερου πνεύματος- κάνα τρίωρο.


 

Κι αν έχεις έξτρα χρόνο, έρχεσαι και στις ανοιχτές συζητήσεις και τις προβολές που οργανώνει το Μουσείο. Για να θυμηθούμε το Salo του Παζολίνι ή την Εγκληματική Ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ, του Μπουνιουέλ.

 


Και κάπως έτσι, το Ορσέ καταφέρνει να υπερβεί τις συμβατικότητες και τους καθωσπρεπισμούς και να σου μιλήσει για θέματα που μπορεί να μην συζητιούνται εύκολα, αλλά αποδεικνύεται ότι απασχολούν. Όχι μόνο τους καλλιτέχνες, αλλά γενικά τους ανθρώπους. Γιατί πολλά θα του καταλογίσεις του Μαρκήσιου, αλλά δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσεις τον αφοπλιστικό του ηδονισμό ως ειλικρινή παραδοχή. Και τελοσπάντων, αν περνάς εσύ καλά, εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

 

Σατανικο!!!

 

Μπράβο Mad

 

Γράφει η θεά Leia Organa Solo

"Η τέχνη τρώει πούτσα από πουριτανούς ηλίθιους ανθρώπους που δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι μιλάμε για ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ. Milo Manara και τα μυαλά στα μπλέντερ, βρε ζωάδια. Αφήστε ήσυχη την τέχνη και κάντε κάτι πιο εποικοδομητικό με τα μυαλά σας. Πετάξτε τα σε ένα κουβά σκατά και καρφώστε του το καπάκι, ας πούμε. Ζώα.".