Ποναει η Αγαπη ματια μου...

Εκεινη την ημερα, το αυτοκινητο δεν εφτασε ποτε στο λιμανι. Δεν μπηκε σε κανενα πλοιο! Ποιος ξερει, μπορει να μην ξεκινησε ποτε απο την αφετηρια του. Μπορει ο οδηγος να μην μπηκε ποτε μεσα, να μην εβαλε ποτε το κλειδι στη μιζα.
Το πρωτο πλοιο εφτασε. Εκεινη τον περιμενε στο λιμανι! Θα ξεκινουσε πρωι και ηταν μεσημερι. Ο Μαγιατικος αερας μοσχομυριζε! Η αλμυρα, της αφηνε στο στομα μια γευση περιεργη... μα θα ερχοταν το φιλι που θα την ξεδιψουσε!
Τον εψαχνε με τα ματια της, αναζητουσε τη μορφη του αναμεσα σε εκατονταδες ειδωλα!
Δεν φανηκε...
Περιμενε με υπομονη μεχρι που το καραβι σηκωσε αγκυρα για το επομενο προγραμματισμενο δρομολογιο. Το τηλεφωνο του, δεν απαντουσε, ομως εκεινη περιμενε.
Εφτασε το επομενο πλοιο και μετα το μεθεπομενο. Ειχε βραδιασει πια και το τελευταιο εδεσε το λιμανι και εσβησε τα φωτα του. Εκεινη ακομα εκει, εμεινε να κοιταει τη θαλασσα. Σιωπη...
Αρχισε να κρυωνει. Τα ματια της εγιναν ενα με τη θαλασσα. Υγρα και σκοτεινα!
Εφυγε περπατωντας. Σιωπη! Κανενα σημειο ζωης, κανενα μηνυμα, καμια δικαιολογια...
Ξημερωσε και ακομα περπατουσε, οταν χαμενη αναμεσα στο φοβο που της προκαλουσαν οι σκεψεις της ακουσε το πολυποθητο ηχο! ...Μπιπ!
''Συγνωμη, ξεκινησα μα γυρισα πισω. Μη ρωτησεις γιατι, μη με ψαξεις. Συγνωμη''
Δεν ρωτησε γιατι, δεν εψαξε και στ΄ αληθεια θα μπορουσε να τον ειχε συγχωρεσει ...αν, ...αν το μηνυμα δεν ξεκινουσε και δεν τελειωνε ζητωντας τη συγχωρεση της.
Το να μετανιωνεις για κατι που δεν εκανες, ειναι χειροτερο απο να ζητας συγχωρεση για κατι που εχεις κανει... Ετσι της ειπε η λογικη της! Και προχωρησε, χωρις να ψαξει αιτιες, χωρις να ζητησει εξηγησεις, χωρις να συγχωρεσει οπως προσταζει ο νομος του Θεου, χωρις να κλαψει.
Οι μηνες κυλουσαν, το καλοκαιρι περασε και το νησι ειχε αρχισει να θυμιζει Φθινοπωρο. Οχι τοσο επειδη ηταν Οκτωβρης, αλλα γιατι μερα με τη μερα αδειαζε και μια γεματη γωνια του.
Αποφασισε να γυρισει στην πρωτευουσα...
Η Αθηνα την υποδεχτηκε με θορυβο. Ολα γυρω της ειχαν αλλη διασταση και προσπαθουσαν μαθηματικα να σπασουν τη σιωπη της. Πηρε λιγες μερες για να μαθει να αναπνει σωστα, χωρις να ζαλιζεται. Λιγο λιγο εμαθε να της φτανει το οξυγονο και βρηκε τους ρυθμους της.
Οι βιτρινες ντυθηκαν Χριστουγεννιατικα! Η πολη, οπως σε κάθε γιορτη, εμοιαζε πλεον με μεγαλο καραβι... Κοσμος μπαινοβγαινε στα μαγαζια, οπως σε' κεινα τα καραβια του Μαϊού! Μονο που σ' αυτο το γιορτινο καραβι, τα φωτα δεν εσβηναν ποτε οσο και αν νυχτωνε, μα αυτη τη φορα, εκεινη, δεν περιμενε κανεναν! Της ειχε γινει συνηθεια να στεκεται θεατης στο θεατρο της ζωης της. Και μαλιστα, παρανομος θεατης αφου ποτε δεν εβγαλε εισητηριο. Ποιος ειχε λεφτα για πεταμα; Τετοιες βαρετες παραστασεις ανεβαζουν μονο καποιοι αποτυχημενοι ερασιτεχνες, οι πιο αταλαντοι του ειδους!
Τη μεγαλυτερη αποτυχια ομως τη χρεωνε στον εαυτο της. Γιατι σωπασε οταν επρεπε να φωναξει, γιατι τα παρατησε οταν επρεπε να διεκδικησει, γιατι ανεβηκε ενενηντα εννεα σκαλοπατια και γονατισε, οταν ηξερε πως τερματιζεις στα εκατο...

Ειχε χασει τελειως τα ιχνη της. Ειχε φροντισει εκεινη να τα χασει και ηταν σιγουρος πια.
Το τηλεφωνο της ειχε αλλαξει και το σπιτι της ποτε δεν ειχε φως.
Αποφασισε να την ψαξει και την βρηκε! ...Ηταν Φλεβαρης! ...Ενας ωριμος Φλεβαρης, σχεδον παραγινωμενος.
Βγηκε απο το αυτοκινητο της και τον ειδε. Δεν εχασε το βημα της, ουτε καν τα ματια της σαλεψαν.
-Δεν ξερω τι επαθα, δεν εχω απαντησεις! ...της ειπε.
-Δεν σε ρωτησα! ...αποκριθηκε.
Προσπαθησε πολυ να μην κλαψει μα δεν τα καταφερε. Ο εγκεφαλος εκανε αισθητη τη δυναμη του και η σιωπη τοσων μηνων, ο πονος, η οργη βγηκαν ολα μαζεμενα απ'τα ματια της.
-Μην κλαις...
-Δεν κλαιω, σε απομυθοποιω...
Δεν ηθελε να ακουσει τιποτα, προσπερασε με βηματα γοργα αυτη τη φορα, οχι οπως τοτε στο νησι που εσερνε ολη νυχτα τα ποδια της. Εκεινος την ακολουθησε μα σταθηκε αδυνατο να την σταματησει. Δεν την ξαναειδε! Προσπαθειες χωρις αποτελεσμα, μηνυματα που δεν βρηκαν ποτε τον παραληπτη τους... Σιωπη, αντιθετη αυτη τη φορα!
Τα χρονια περασαν, η ζωη του προχωρησε, το ιδιο και η δικη της.
Εκεινος ο Φλεβαρης του 2008 ηταν η τελευταια φορα που αντικρισαν ο ενας τον αλλο...

Εκεινη την ημερα ξυπνησε με περιεργη διαθεση. Ηθελε να ακυρωσει ολο το προγραμμα της και να μην σηκωθει καθολου απ'το κρεβατι. Τι τα θες, δεν μπορουσε.
Χειμωνας, ο Φλεβαρης εδειχνε τα δοντια του για τα καλα... Με αργους ρυθμους ντυθηκε, πηρε την τσαντα της και τα κλειδια της και εβαλε μπροστα το αυτοκινητο. Οταν κοιταξε το ρολοι της αγχωθηκε! Σε λιγη ωρα επρεπε να φτασει στο λιμανι... Το πλοιο εφευγε στις 07:00!
Οταν εφτασε μπροστα στο πλοιο σχεδον ειχε αρχισει να ''δενει''. Εβγαλε το εισητηριο ανακουφισμενη πια, χαμογελασε στον ελεγκτη και εβαλε δευτέρα.
Μεσα στα επομενα λεπτα βρεθηκε μπροστα στο μπαρ του πλοιου, ανεπνεε κανονικα και με αυτοπεποιηθηση ειπε στο μπαρμαν:
-Ενα κ...
-Καπουτσινο σκετο διπλο, ...ακουστηκε μια φωνη απο πισω της.
ΔΕΝ επρεπε να γυρισει! Το πειραμα ειχε γινει στο παρελθον και δεν ειχε πετυχει! Οσες και αν προσπαθησαν απο εκει και περα, μονο η γυναικα του Λωτ εμεινε τελικα στην ιστορια!!!
Ποια Σοδομα και ποια Γομορρα;;; Οταν η ζωη αποφασισει να σε γυρισει 8 χρονια πισω,να σε φερει αντιμετωπο με τα παθη σου, μ' οτι ξορκιζεις χρονια ολοκληρα, αρκουν μερικα δευτερολεπτα για να το κανει. Οσο διαρκει να πεις τη φραση ''καπουτσινο σκετο διπλο'' γιατι το ''ενα'' ειχε ειπωθει, μην ξεχνιοσαστε!
Δεν μιλησε κανεις τους μετα την ολοκληρωση της φρασης... Εκεινη πηρε τον καφε της και να σου παλι με σερναμενα βηματα, βγηκε στο καταστρωμα να παρει αερα...
Λιγα λεπτα αργοτερα βρεθηκε μπροστα της. Τα ματια τους επεσαν αμεσως στα αριστερα τους χερια.
Δεν φοραμε τυχαια τελικα τη βερα στο παραμεσο! Κατι εχει προηγηθει στο μεσο-διαστημα...
.
.
.
Τελικα, οταν ο ουρανος παιρνει αυτο το χαρακτηριστικο γκρι της λυπης,
η θαλασσα θα παιρνει παντα το χρωμα της μοναξιας...
Αυτη τους η ενωση, απλωνετε στον οριζοντα
και τα ματια μη μπορωντας να εξηγησουν την οφθαλμαπατη,
αφηνουν τα χειλη να δωσουν με τη σειρα τους ερμηνεια στον ορισμο της θλιψης!
Ποτε δεν καταλαβες γιατι σταματησα το χρονο εκεινη την ημερα,
γιατι σου ζητησα να κανεις και' συ το ιδιο...
Γιατι επρεπε απ'το χθες να παμε κατευθειαν στο αυριο σαν να μην υπηρξε το σημερα,
σαν να μην το ζησαμε ποτε.
Ο χρονος περασε και αφησε τα σημαδια του πανω μας.
Μονο η μυρωδια μας παρεμεινε ιδια
κι αυτο στο λεω με σιγουρια γιατι εγω σε μυρισα στην πρωτη αγκαλια
και εσυ εκανες το ιδιο στην πρωτη αναπνοη που πηρες οταν σταθηκα απεναντι σου.
Φυσουσε, θα μπορουσες να το'χες χασει αλλα απο την πρωτη στιγμη μας ρισκαρες.
Με κλειδωσες παλι μεσα σου το αισθανθηκα,
μα αναθεμα με αν καταλαβα ποτε,
την αναγκη σου να υπαρχω, χωρις να υπαρχω...
Οταν σου'πα ''δεν αντεχω'' ...Θεε μου, τι ειρωνεια... μου'χες πει ''δεν αγαπας''
και ας αγαπουσα εγω για δυο!
Για να δει καποιος τους μωλωπες της ψυχης σου πρεπει να μπει μεσα σου...
Να ακουσει τον ηχο που κανουν τα σωθικα σου οταν πονανε,
να αγγιξει τη φλεβα εκεινη που αιμοραγει κρυφα
και να καει απ'το αιμα που μενει στασιμο για να μη σε προδωσει,
ομως αναποφευκτα σου σαπιζει καθε κυτταρο...
Τα δακρυα εχουν φωνη το ηξερες;
Και ο ταφος των δακρυων ειν' τα ματια.
Μοιρολογανε ψιθυριστα γι αυτον που τα ξυπνησε να ξερεις...
κ' αυτος ο ψιθυρος ειναι πιο διαπεραστικος και απο κραυγη
...αρκει ...να εχεις συνειδηση για να τον ακουσεις.
Καταλαβες τωρα γιατι εκεινη η ημερα, 2917 νυχτες μετα,
πρεπει να χαθει στην ανυπαρξια;
Γιατι δεν θ' αντεξω να περιμενω το επομενο χαραμα...

 

..........
Γιατί πρέπει να γράφεις τόσο παραστατικά;
..................

 

Γιατι, τα συναισθηματα εχουν μετρο;

 

Κάθε λέξη,κάθε τελεία,βγάζει ένα συναίσθημα τόσο έντονο,μια δύναμη ψυχής που απλά σε αφήνει άφωνο...

 

Απλά υπέροχο!!!

 

Περίεργο πράγμα η αγάπη...Σαν σε επισκεφτεί τπτ πια δεν μένει ίδιο. Σε αλλάζει με έναν τρόπο τόσο καταλυτικό,τόσο απόλυτο που κάποιες φορές δεν ξέρεις αν είναι καλό ή κακό. Όχι,δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα! Ο έρωτας περιέχει εγωισμό,θέλω κ το θέλω τωρα..σκοτεινά συναισθήματα,"βιαιες" καταστάσεις! Η αγαπη..Ένα συναίσθημα τόσο αγνό,απαλλαγμένο από εγωισμούς κ προσωπικές προτιμήσεις αν θες να το πεις κ ετσι.. Αγαπώ σημαίνει χανομαι,αγαπώ σημαίνει σε θέλω με τα καλα κ τα ασχημα σου,δεν μένω στην εικόνα που χω πλάσει στο μυαλο μου για σένα..κ όχι,δεν έχω σε βάθρο,σ εχω εκεί,δίπλα μου ή μακριά μου,μα πάντα μέσα στην καρδιά μου..όσα χρόνια κ αν περάσουν,μια ανάμνηση κρυμμένη βαθιά σ ένα κουτάκι του μυαλού σου,ακόμα κ αν φύγει το ερωτικό στοιχείο κ μείνει μόνο το ανθρώπινο..Κ ναι πονάει,πονάει πολυ

 

Τελικα, ο,τι ειναι αληθινο παντα θα αγγιζει μια ευαισθητη χορδη στην ψυχη του καθενος... Το ευτυχημα ειναι οτι υπαρχουν ακομα ευαισθητες χορδες! Οτι δεν εχουν σπασει ολες... Ελεγα σε μια φιλη τωρα, πως τα πιο δυνατα δακρυα ειναι αυτα της μελανης!
Το κειμενο ειναι βιωματικο, οποτε σας ευχαριστω απο καρδιας ολους για τα θετικα σας σχολια.

 

  <3

 

Ψάξτο λίγο πιο πολύ αυτό που βγαίνει απο μέσα σου.... άσε τις λέξεις να πάρουν μορφή, ασέ την φαντασία σου να αναπτυχτεί...
Μην σκεφτείς οτι θα κάνεις κοιλιά... γράψε οτι σου δίνει η ψυχή σου... μικρά μεγάλα κείμενα...
Άστο να σε οδηγήσει... ψάξου... υπάρχει ένας μαγνήτης..... γράψε...!!!

 

Καιρο ειχα να διαβασω κατι και να με αγγιξει τοσο! Ισως γιατι καποια πραγματα δικα μου βρηκα στο γραπτο σου, αλλα σιγουρα, γιατι το εκανες εσυ τοσο δυνατο.
Νασαι καλα!

 

Να σαι καλα ....................