Προσοχή !!! Είσοδος αντικειμένου στο δωμάτιο ...

9.45μμ..ειχαμε "τελειωσει" με οτι αυτο συνεπαγεται..."παμε να σε κερασω κατι" της ειπα.."δεν εχω πολυ χρονο"..το χειρουργειο με περίμενε..

..εκει στην ακρη του μαγαζιου γονατισε μπροστα στο τραπεζι που καθομουνα-γυρω μου αφωνοι μαρτυρες κοιτουσαν εκπληκτοι-: θα Σας λατρευω για παντα..δική Σας.. χαιδεψα τα μαλια της, εσκυψα και τη φίλησα..αγαπημενη μου ψιθυρισα...

 

Απάντηση: Προσοχή !!! Είσοδος αντικειμένου στο δωμάτιο ...

11μμ. ανηγω την πορτα του υπογειου ενας μικρος φωτισμος απο καπια λαμπα φεγη τον σκοτηνο χωρο, ενας διακοπτης φοσφοριζον διπλα μου, τον παταω ενας δυνατος προβολεας αναβη και φωτιζη δυνατα το αντικειμενο, το κορμι της αλησοδεμενο κατω στο υγρο πατομα εχει φοβερους σπασμους και τρεμη ολοκληρο,της δενω τα ματια ,της βαζω μια αλησιδα αναμεσα στο στομα και την δενω πισω απο το κεφαλι της με ενα λουκετο, την κρεμαω αναποδα με ανηχτα τα ποδια, και δεμενα τα χερια πισω με αγκαθοτο συρμα,το αντικειμενο σπαρταραη χωρις να μπορη να αντιληφθη τη της συμβενη,το μαστιγιο απο σηρματινες ινες πεφτη αληπητα στην σαρκα της χαραζοντας την παντου, το αντικειμενο σπαρταραη την ακηνητοποιω αναμεσα στα ποδια μου, και περνοντας το πηρομενο σηδερο την μαρκαρω αναμεσα στον αλλο γλουτο που ειχε αφιση απηραχτο η Μιστρες που ειχε περαση προηγουμενος, και στο στηθος της υπηρχε αρκετος χωρος ακομα για να μαρκαρουν και οι επομενοι, οι σπασμοι της ειναι φοβεροι η σαρκα τηναζετε ολοκληρη και φευγη μεσα απο τα ποδια μου, εκεινη την στιγμη ανιγη η πορτα δυο Μαστερ και μια Μιστρες μπενουν μεσα, θες να σε βοηθησουμε Μαστερ, ναι παιδια θελω να κρατατε το αντικειμενο ακινητοποιημενο, για να περασω αυτες τοις δυο βελονες στα στηθια της, ευχαριστως Μαστερ να το κανουμε ειπανε και οι τρεις, πιανοντας σφυχτα το (κρεας ,αντικειμενο) ενω εγω περναγα τοις βελονες βαθεια στο στηθος της , τα νυχια της Μιστρες ειχαν χωθη βαθεια στην σαρκα του αντικειμενου ,για να μην μπορη να αντηδρα , παιδια εγω φευγω ειπα-κατσε που πας δεν θελης να δης το ραψημο της τρυπας της θα ειναι συναρπαστικο,-οχι παιδια δεν εχω χρονο ειπα και εφυγα κληνοντας την πορτα, ανεβενοντας τα σκαλοπατια ακουα τα αναθρα βογητα του αντικειμενου που ολοενα γηνονταν πιο δυνατα, ειχε αρχιση το ραψιμο της ...........

 

Αφού έκοψε τα ράμματα ο γιατρός μου έγραψε κάποια φάρμακα και μου έδωσε οδηγίες πως να περιποιούμαι τις πληγές της. Της βάζω αλοιφές και τις αλλάζω τις γάζες προσεκτικά και της ορκίζομαι, κάθε λίγο και λιγάκι πως θα βρω λεφτά για πλαστικές και λέιζερ να σβήσουν τα σημάδια και τα μαρκαρίσματα όταν θα είναι καλύτερα. Για την ψυχή της, όμως...

Σκέφτομαι να αγοράσω ένα πιστόλι στη μαύρη αγορά να της το δώσω να προφυλάσσεται από τους βασανιστές της αλλά δεν θα το κάνω μάλλον γιατί, καθώς λέει κι ο Καββαδίας, φοβάμαι πως στη μοναξιά και στην απελπισία της μπορεί να το στρέψει στον εαυτό της.

Σκέφτομαι κάποια καλύτερη λύση. Θα κοστίσει παρπάνω αλλά χαλάλι.

​

 

Έχω χάσει πλέον το χρόνο. Όχι εγώ, αλλά εμείς πήγαμε κάτω. Σταματήσαμε στο δεύτερο υπόγειο. Η Αφέντρα μου άνοιξε την πόρτα. Εγώ ήμουν στα τέσσερα και η Αφέντρα με κράταγε απο το λουρί που το είχε μόνιμα στο λαιμό μου. Μπήκε μέσα, με έσυρε στα πόδια της. Αυτή, το αντικείμενο, ήταν δίπλα. Με διέταξε να τη φέρω κοντά της. Έβαλε τα πόδια της με τα μυτερα τακούνια της να ακουμπούν στη σάρκα που ήταν ακόμα κατακόκκινη από τις γραμμές των μαστιγίων. Με ένα νόημα κατάλαβα.

Πήγα έφερα χλιαρό νερό. Γέμισα μια λεκάνη και επανήλθα. Της έβγαλα τα παπούτσια της και της έπλυνα τα πόδια της. Το νερό έτρεχε πάνω στην πλάτη του αντικειμένου. Μάλλον κάποιες πληγές την πονούσαν γιατί κουνιόταν, σαν ενοχλημένη. Με διέταξε να της φορέσω τις μπότες της. Τα πόδια της ήταν υπέροχα. Η Αφέντρα ήταν πολύ όμορφη. Με το δεξί χέρι της πήρε το μαστίγιο και το έφερε κοντά στο στόμα μου. Ήξερα. Της φίλησα το χέρι ευλαβικά. Ήμουν το αντικείμενό της, της ανοίκα.

Με την αλυσίδα με έφερε κοντά στο αντικείμενο. Έδεσε με μια κρή αλυσίδα και ένα λουκέτο τους δύο ατσαλένιους κρίκους, το δικό μου, στο δικό μου το κολάρο, και τον άλλο, σε αυτό του αντικειμένου. Τόσο σφιχτά έτσι ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε καμιά κίνηση. Μετά, με μια δερμάτινη χειροπέδη το δεξί μου πόδι με το αριστερό του αντικειμένου.

Απομακρύνθηκε. Ακούστηκαν τα βήματα να έρχονται. Ήξερα περίπου τι θα επακολουθούσε, αν και η Αφέντρα ήταν πάντα απρόβλεπτη. Το μαστίγιο έπεσε πρώτα πάνω μου με πολύ δύναμη. Τραντάχτηκα. Μετά στο αντικείμενο. Έγινε το ίδιο. Μετά εναλλάξ. Πότε σε εμένα πότε σε αυτό. Έτσι υπήρχε μια παλινδρομική κίνηση, αν έβλεπε κανείς τις δύο πλάτες, τη δικιά μου και του αντικειμένου. Όλο πιο δυνατά το ματίγιο έπεφτε πάνω μας. Τριάντα φορές. Στο πρώτο ουρλιαχτό έπεσε με μπολύ μεγαλύτερη δύναμη, οπότε δεν τολμήσαμε να ξαναουρλιάξουμε. Το μαστίγιο έκανε ια μουσική περίεργη. Σαν πρωτόγονη.

Έφυγε.

Τα κεφάλια μας ήταν κάτω, προς το πάτωμα. Καταλάβαμε ότι επανήλθε με μια στρατιωτική ζώνη. Το καταλάβαμε από τα μαστιγώματά Της. Θα έπρεπε όλο το κορμί μας να ήταν κόκκινο. Δεν ήθελε άλλο για αυτό πήγε στα οπίσθιά μας. Σε λίγο το κόκκινο υπερισχούσε στο δέρμα μας. Ήρθε μπροτά μας και μας διέταξε να γλείψουμε τις μπότες της. Από πάνω μέχρι κάτω. Καλά!! Να μη μείνει τίποτε.

Πήρε μια αλυσίδα, ένωσε τους δύο κρίκους και την αλυσίδα την έδεσε με ένα λουκέτο σε ένα κρίκο στο πάτωμα. Άφησε τα δύο κλειδιά μπροστά σε ένα χαρτί άσπρο. Έγταφε: "Προς κάθε χρήση". Ξέραμε ότι θα έπρεπε να είχαμε το κεφάλι προς τα κάτω και ότι δεν θα έπρεπε να πιάσουμε τα κλειδιά. Και δεν το κάναμε!!

Έφυγε και έσβυσε το μεγάλο κερί που είχε ανάψει. Κλείδωσε καλά την πόρτα. Περιμέναμε.

Τώρα τα αντικείμενα είναι δύο.

(Ακόμα, αυτή τη στιγμή που Σας γράφω είμαι με το λουρί στο λαιμό.)