Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Πτυχές της Τιμωρίας

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Εμπειρίες' που ξεκίνησε από το μέλος dora_salonica, στις 21 Μαρτίου 2010.

  1. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Δεν κατάλαβα αμέσως ότι είχε έρθει η ώρα της τιμωρίας. Μου είχε πει ότι θα με τιμωρούσε, είχε αναγγείλει την ποινή από την προηγούμενη μέρα, αλλά δεν είχα δώσει και μεγάλη σημασία. Αφού έτσι κι αλλιώς θα γινόταν, γιατί να το σκέφτομαι;

    Ήρθε στο σπίτι, εγώ ήμουν στη βεράντα, έτοιμη, ντυμένη για έξω. Με πλησίασε, με έπιασε από τους ώμους. Με αγκάλιασε, τον άφησα να με αγκαλιάσει, άπλωσα κι εγώ τα χέρια μου, κάπως αμήχανα και αδέξια, όπως κάνω πάντα, γιατί τον φοβάμαι λίγο, φοβάμαι μήπως πειραχτεί, μήπως το βρει ανάρμοστο, δεν ξέρω τι φοβάμαι, κι έτσι ακούμπησα τα χέρια μου απαλά στη μέση του, με τα δάχτυλά μου να αγγίζουν την πλάτη του. Πολύ απαλά, έτσι ώστε η κίνηση να μην έχει την έννοια μιας πλήρους κίνησης, μίας βέβαιης και αδιαμφισβήτητης πράξης μέσα στον χρόνο, αλλά να είναι το ίχνος μιας διάθεσης, να ζωγραφίζεται η σκιά της επιθυμίας μου να τον αγγίξω, και τίποτα περισσότερο. Ήταν μία από αυτές τις κινήσεις για τις οποίες δεν είμαστε σίγουροι αν έγιναν ή όχι. Και γι αυτό δεν τις ξεχνούμε.

    Έτσι ζω συνήθως, στο μεταίχμιο ανάμεσα σε αυτό που γίνεται και που δεν γίνεται και το βρίσκω πολύ όμορφο και γι αυτό χαμογελώ τόσο συχνά. Όμως ένας άντρας δεν μπορεί να δει τα πράγματα με τόση ονειρική ελαφρότητα. Έχω πάντα την αίσθηση ότι θέλει να με τραβήξει έξω από αυτόν τον παλλόμενο, αενάως μεταβαλλόμενο, ονειρικό κόσμο μου, και να με φέρει με το ζόρι, με μία κίνηση, μια για πάντα, στον δικό του σκληρό γήινο πλανήτη, τον φτιαγμένο από ξεκάθαρα γεγονότα, από αντικείμενα που δεν χρήζουν ερμηνείας, από πλάσματα που καταλαμβάνουν συγκεκριμένες θέσεις, μέσα σε ένα σχεδόν γεωμετρικό σχήμα της ύπαρξης, πλάσματα που κινούνται σε συγκεκριμένες μόνο διαδρομές, σαν πιόνια μιας αλλόκοτης παρτίδας σκάκι, αυτόνομα και αυτόβουλα, αλλά ανίκανα να ξεφύγουν από τις προκαθορισμένες κινήσεις τους.

    Έτσι το σχεδόν αγκάλιασμα έληξε πολύ γρήγορα και βρέθηκα από την βεράντα στο δωμάτιο, δίχως να καταλάβω πώς έγινε αυτό, τρικλίζοντας ελαφρώς πάνω στα τακούνια μου, καθώς ο V με τραβούσε από τα μαλλιά. Δεν φαινόταν να νοιάζεται διόλου για το αποτέλεσμα της ορμής του επάνω μου. Δεν τον κάκιζα όμως γι αυτό, είχε δίκιο που ήθελε να με τιμωρήσει. Εξάλλου, ο θυμός δεν ήταν μέσα στις δικές μου προκαθορισμένες κινήσεις. Είμαι τόσο ανίκανη να αισθανθώ θυμό γι αυτόν, όσο κι αυτός να αισθανθεί οίκτο για μένα.

    Έβγαλα το φόρεμά μου και τα πέδιλά μου και το εσώρουχό μου, υπακούοντας στην εντολή του να γδυθώ, όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Με έσυρε έτσι γυμνή ως στην θέση μου, μου έδεσε τα χέρια ανοιχτά με ιμάντες και πέρασε τους ιμάντες στους κρίκους δεξιά και αριστερά στον τοίχο. Μετά πέρασε ένα μακρύ σκοινί γύρω από την μέση μου. Μπορούσε έτσι να με κρατάει από εκεί και να με τραβάει όσο ήθελε, αδιαφορώντας για το τρίψιμο του σκοινιού πάνω στο δέρμα μου, και αναγκάζοντάς με να τεντώνομαι προς τα πίσω.

    Για να μην του σπάω τα νεύρα με τις κραυγές μου, και για να μην ακούγομαι, επειδή είχε ζέστη και είχαμε την μπαλκονόπορτα ανοιχτή, με φίμωσε με εκείνη την σκληρή μπάλα που μου χώνει στο στόμα όταν καμιά φορά κάνω αταξίες και με τιμωρεί. Υποψιάζομαι ότι τον ενοχλούν και τα βογγητά μου, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γι αυτό. Ίσως να αντλεί κάποιου είδους ευχαρίστηση από αυτούς τους άναρθρους θορύβους, αυτόν τον υπόκωφο απόηχο ενός μυστικού, υπόγειου χώρου. Δεν ξέρουμε τι έχει εκεί μέσα, είναι απροσδιόριστο. Ίσως να μην έχει τίποτα. Αλλά τότε τί σημαίνει η ηχώ που βγαίνει από αυτά τα έγκατα; Και γιατί μας αρέσει να αφουγκραζόμαστε αυτό το πράγμα που δεν έχει όνομα;

    Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να σηκώνει το μαύρο μαστίγιο με τα τρία δερμάτινα καλώδια. Έχουν κόμπους στις άκρες. Με κρατάει γερά με το σκοινί από την μέση μου και με δέρνει σαν ζώο. Κάθε χτύπημα είναι τριπλό, το νιώθω τρεις φορές, απλώνονται τα σημάδια πάνω στο κορμί μου, σαν μακριά λεπτά δάχτυλα που με σκίζουν. Η ποινή είναι πενήντα χτυπήματα. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το παράπτωμα, δεν έχει σημασία.

    Μετά τις πρώτες είκοσι βουρδουλιές, τα γόνατά μου δεν με βαστούν πια, έχουν λυγίσει, απλά κρέμομαι από τους ιμάντες. Κλαίω χωρίς να το θέλω, δάκρυα χύνονται ακατάπαυστα από τα μάτια μου, συνέχεια, συνέχεια, δεν μπορώ να σταματήσω. Το δέρμα μου ανοίγει, το αίμα βγαίνει στην επιφάνεια. Δάκρυα στάζουν στο πάτωμα, σάλια κυλούν από το φίμωτρο που με πνίγει. Θέλω να αρχίσω να χτυπάω το μέτωπο στον τοίχο, ξανά και ξανά, μέχρι να λιποθυμήσω και να σταματήσει ο πόνος. Ω, γιατί δεν το κάνω; Γιατί δεν λιποθυμώ; Γιατί αντέχω;

    Μου δίνει όλα τα χτυπήματα που είχε προαναγγείλει. Και τα πενήντα. Δεν ξέρω πώς το κάναμε ακριβώς, αλλά είναι σαν να ανοίξαμε μια πόρτα στο μυστήριο της ύπαρξης κι εκεί μέσα βρήκαμε το ουρλιαχτό ενός μικρού ζώου. Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τίποτε άλλο από το να ισορροπήσουμε σαν ακροβάτες, ένα βήμα δίπλα στην τελική απώλεια κάποιου πράγματος που δεν πρέπει να χαθεί. Αυτός ισορροπεί, όχι εγώ, εγώ είμαι το μέσον, το εργαλείο, είμαι ο παρατηρητής που καταγράφει, και ταυτόχρονα ουρλιάζω, αλλά είναι βουβό το ουρλιαχτό, γιατί μου έχει στερήσει την δυνατότητα να ουρλιάζω, η μυστική πόρτα είναι ορθάνοιχτη πλέον, και ανακαλύπτω ότι εγώ είμαι το μικρό ζώο στα έγκατα του είναι μου, εγώ ουρλιάζω. Αυτό με εκπλήσσει.

    Μου βγάζει το φίμωτρο, κλαίω με λυγμούς, ζητάω έλεος. Μου ρίχνει οξυζενέ στις πληγές. Με αφήνει εκεί δεμένη για λίγο ακόμη μέχρι να εμπεδώσω αυτό που έχει συμβεί. Μετά με λύνει, με βάζει να γονατίσω μπροστά του και να ζητήσω συγνώμη. Γονατίζω, τον κοιτάζω κατευθείαν μέσα στα μάτια, έχω σταματήσει να πάλλομαι και να μεταλλάσσομαι και να κάνω ίχνη κινήσεων, μου αρέσει αυτός ο γυμνός, σκληρός πλανήτης όπου με έφερε και με κάρφωσε με το ζόρι γονατιστή μπροστά του. Εδώ μπορούμε και βλέπουμε επιτέλους ο ένας τον άλλον, όλα είναι ξεκάθαρα, βλέπω το λευκό των ματιών του. Κατάλευκο. Συγνώμη. Μην ανοίξετε πάλι αυτή την πόρτα, δεν θα το ξανακάνω. Αχ, κλείστε την πόρτα. Θέλω να ξαναγίνω εγώ.

    Πηγαίνω στο μπάνιο, πλένω προσεκτικά την πλάτη μου, το νερό είναι δροσερό, πλένω και το πρόσωπό μου που είναι πρησμένο, τυλίγομαι με την πετσέτα, δεν τολμώ να σκουπιστώ, απαλά, απαλά, πρόσεχε. Κοιτάζω στον καθρέφτη, μου προξενεί εντύπωση που δεν έχω πάθει μεγαλύτερη ζημιά. Βγαίνω στην βεράντα, κάθομαι κοντά του, είμαι απόλυτα ήρεμη, κι αυτός το ίδιο.

    Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από την υπόλοιπη βραδιά. Χάθηκα. Ήταν πολύ ήσυχα εκεί που πήγα, νομίζω δεν υπήρχε τίποτα εκεί, κενό. Μετά νομίζω ότι έφυγε, ναι, πρέπει να έφυγε, γιατί κοίταξα γύρω μου και ήμουν μόνη και μετά βγήκε το φεγγάρι και ήταν πολύ όμορφο και μετά ξάπλωσα στο κρεβάτι, απαλά, απαλά, πρόσεχε, στο δεξί μου πλευρό, και έμεινα ακίνητη.

    Μετά κοιμήθηκα.
     
  2. ipakouo_skilaki

    ipakouo_skilaki Regular Member

    Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

    Γιατί μετά από μία τιμωρία μεγάλης έντασης πάντα ακολουθεί τόσο μεγάλη ηρεμία...πάντα το είχα απορία... Eυχαριστούμε Δώρα  
     
  3. Nesaea

    Nesaea Guest

    Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

    Την ιδια απορια εχω κι εγω..μικρη οταν ετρωγα ξυλο με την βιτσα η χωρις, και αφου τελειωνα το κλαμα, εκανα τον πιο γλυκο υπνο...θες η εξαντληση, η λυτρωση γιατι πληρωσα τα λαθη που μου ειχαν αποδωθει..ισως στα πλαισια του bdsm η εξηγηση δεν ειναι τοσο απλη.
     
  4. MasterJp

    MasterJp Advisor Staff Member In Loving Memory

    @lais: both, if you don't fight it
     
  5. Nesaea

    Nesaea Guest

    Απάντηση: Re: Πτυχές της Τιμωρίας

    Σας ευχαριστω για την απαντηση
     
  6. sado81

    sado81 Regular Member

    Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

    Είναι θέμα ορμονών στην αρχή η αδρεναλίνη είναι στο pick και μετά πέφτει, αρχίζει η κούραση και ο γλυκός ύπνος
     
  7. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Re: Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

    Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω ελαφρώς. Αν το θέμα ανάγεται μόνο στην αδρεναλίνη, τότε τα θύματα βασανιστηρίων σε φυλακές απολυταρχικών καθεστώτων θα έπρεπε να κοιμούνται γλυκά και ουρές ανθρώπων να συνωστίζονται έξω από τις φυλακές, παρακαλώντας να μπουν μέσα.

    Είναι πρωταρχικά θέμα ενοχής και λύτρωσης, κατά την άποψή μου. Το σώμα είναι μία δύσκολη υπόθεση. Πολύ θα θέλαμε να κυριαρχήσουμε επάνω του με το πνεύμα μας, αλλά όταν έχει πειστεί ότι είναι δυστυχισμένο, απαιτείται μία κάπως πιο δραστική αντιμετώπιση, που να το επαναρρυθμίσει.
     
  8. vautrin

    vautrin Contributor

    Το διάβασα με ενδιαφέρον, όπως όλα τα κείμενα της Δώρας, αλλά αυτή τη φορά και με διαρκώς εντεινόμενη δυσφορία.

    Δεν ξέρω αν είμαι το μοναδικό μέλος του φόρουμ που θεωρεί την τιμωρία δια της σωματικής κακοποίησης αναχρονιστική βαρβαρότητα. Ειδικά το να επιχειρείται ο σωφρονισμός ενός μαζοχιστή μέσω σωματικού πόνου είναι λίαν προβληματικό γιατί για να επιτευχθεί ο στόχος, θα απαιτηθεί ένας τόσο υπέρμετρος βασανισμός που θα καθίσταται ανυπόφορος κι ίσως κι επικίνδυνος. Για να εκφραστώ χωρίς περιστροφές, το βρίσκω απάνθρωπο. Ακόμη και σ’ ένα σκυλί, ο ξυλοδαρμός με μια διπλωμένη εφημερίδα είναι πιο αποτελεσματικός από τα κλωτσίδια ή τον λιθοβολισμό.

    Δέχομαι κατ' αρχήν πως κάθε εξουσία επιβάλλει τιμωρίες, όχι όμως όλες τις τιμωρίες και όχι την οποιαδήποτε τιμωρία. Δεν (θα έπρεπε να) τιμωρούμε σε μια ασύμμετρη ερωτική σχέση εν έτει 2010 με τον ίδιο τρόπο που τιμωρούνταν οι σκλάβοι στις φυτείες το 1800. Ακόμη κι αν δεν συμμερίζονται κι άλλοι την γνώμη μου, πιστεύω πως αυτή είναι η αλήθεια.

    Δεν είμαι από ‘κείνους που διάκεινται εχθρικά προς τον σαδομαζοχισμό όταν η πρόκληση του πόνου είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί στην ηδονή, κάτι που προφανώς δεν ισχύει σε περιπτώσεις σωφρονισμού. Ούτε παριστάνω το αγγελούδι. Στο παρελθόν είχα επιβάλλει τιμωρίες στην υποτακτική μου και καμιά απ’ αυτές δεν της ήταν ευχάριστη. Δυσκολεύομαι όμως να φανταστώ ποιο τρομερό παράπτωμα δικαιολογεί μια τέτοια ποινή. Κατανοώ τους πιθανούς λόγους για τους οποίους η γράφουσα αποφεύγει ν’ αναφερθεί στο σφάλμα της και σέβομαι την επιλογή της να μη μιλήσει γι’ αυτούς. Έτσι όμως ο αναγνώστης σχηματίζει λανθασμένη εικόνα για το συμβάν καθώς χάνεται από τα μάτια του η αναλογικότητα μεταξύ «εγκλήματος» και τιμωρίας που δίχως αυτήν καταλύεται κάθε έννοια δικαιοσύνης.
     
  9. Maley

    Maley Contributor

    Απάντηση: Πτυχές της Τιμωρίας

    μωρε αστον να την πλακωνει στο ξυλο..κατι θα ξερει αυτος..
     
  10. Emma

    Emma Contributor

    Αρχικά να πω ότι συμφωνώ με όλο το ποστ σου (όχι αναφορικά με τη νηματοθέτρια ειδικά όμως, αλλά γενικά ως σκεπτικό).

    Δεύτερον και σχετικά με το παραπάνω κομμάτι του που απομόνωσα: Υπάρχει; Βάλε στο μυαλό σου ό,τι χειρότερο μπορείς και αναρωτήσου ξανά: Τη δικαιολογεί;

    Τέλος, πολλοί υποτακτικοί λένε κατά καιρούς, όπως διαβάζω (και τείνω να συμφωνώ), ότι οι χειρότερες τιμωρίες είναι οι ψυχολογικές. Υποθέτω πως ο Κ, σε κάποιες περιπτώσεις, συνδυάζει και τις δύο τιμωρίες για συγκεκριμένους σκοπούς/λόγους. Όταν λέω "συνδυάζει" εννοώ ότι κάποια πολύ βίαια σωματική "τιμωρία" είναι αναπόφευκτο να έχει και ψυχολογικό αντίκτυπο (μ'ενα σμπάρο δυό τρυγόνια, κι έτσι  ). Επίσης, βάζω το τιμωρία σε εισαγωγικά, γιατί, προσωπικά, βλέπω την όλη διαδικασία/μέθοδο της τιμωρίας ως μέσο σωφρονισμού (και θα προτιμούσα να ονομάζεται "σωφρονισμός" παρά "τιμωρία").
    Να διευκρινίσω εδώ, όπως έχω αναφέρει ξανά αρκετές φορές (και εγώ αλλά και άλλα μέλη), ότι τιμωρία που ο άλλος την απολαμβάνει δεν είναι τιμωρία αλλά ανταμοιβή. Συνεπώς 3-4 μαστιγώματα κτλ (ή/και strapon για τους άντρες) δεν είναι τιμωρία, εκτός κι αν το υ δεν απολαμβάνει τον (μέσα στα όριά του) πόνο.
    Φυσικά... πιθανόν να υπάρχει και η άλλη περίπτωση: Ο Κ να ικανοποιεί απλά τον σαδισμό του, βαφτίζοντάς τον "τιμωρία" (πράγμα το οποίο, για διάφορους λόγους, απεύχομαι).

    Υ.Γ. Ξαναδιευκρινίζω, ότι τα παραπάνω είναι σκέψεις γενικά για την τιμωρία και όχι συγκεκριμένα για την παραπάνω ιστορία, την οποία δεν μπόρεσα να διαβάσω ολόκληρη.
     
  11. vautrin

    vautrin Contributor

    Αρχικά να πω ότι συμφωνώ με όλο το ποστ σου (όχι αναφορικά με τη νηματοθέτρια ειδικά όμως, αλλά γενικά ως σκεπτικό).

    Τις απόψεις μου για την τιμωρία εν γένει τις διατύπωσα αναλυτικά σε παρεμφερές νήμα πέρσι τέτοια εποχή. Παραμένουν οι ίδιες και σήμερα, απλώς το συγκεκριμένο περιστατικό μου έδωσε την αφορμή για να ξετυλίξω ορισμένες σκέψεις. Η νηματοθέτρια μου είναι προσφιλής σαν άτομο, πράγμα που γνωρίζει καλώς. Ελπίζω να μην την θίγει η ειλικρίνειά μου.

    Δεύτερον και σχετικά με το παραπάνω κομμάτι του που απομόνωσα: Υπάρχει; Βάλε στο μυαλό σου ό,τι χειρότερο μπορείς και αναρωτήσου ξανά: Τη δικαιολογεί;

    Όχι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη κανένα παράπτωμα δεν δικαιολογεί τον βασανισμό. Απαντώ σαφώς γιατί ο τρόπος που εκφράστηκα ίσως να μην ήταν ξεκάθαρος.


    Φυσικά... πιθανόν να υπάρχει και η άλλη περίπτωση: Ο Κ να ικανοποιεί απλά τον σαδισμό του, βαφτίζοντάς τον "τιμωρία" (πράγμα το οποίο, για διάφορους λόγους, απεύχομαι).

    Δεν νομίζω να είναι τέτοια περίπτωση. Αν πάντως πρόκειται για ένα βίτσιο μεταξύ ενός σαδιστή και μιας μαζοχιστριας τότε δεν έχω λόγο να το σχολιάσω αρνητικά. Δεν κριτικάρω τις διαστροφές των άλλων όσο ακραίες κι αν είναι, εφόσον παραμένουν νόμιμες και συναινετικές.
     
  12. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    Απάντηση: Re: Πτυχές της Τιμωρίας

    Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο ο Κ?
    Ντρέπεται να βγάλει το σαδισμό του στη σκλάβα του χωρίς προφάσεις?