Πως παύεις να αναζητάς την υποταγή της/του?

Καλημέρα σε όλους, είμαι καινούριος, σχετικά, εδώ και νέος στο χώρο εν γένει.

Διαβάζω αρκετό καιρό τις αναρτήσεις εδώ και δεν έχω βρει κάτι σχετικό με το ερώτημα μου… Ίσως δεν έψαξα αρκετά… Όπως και να χει, συγχωρήστε με εάν η συζήτηση επαναλαμβάνεται…

Στο προκείμενο… Πολύς λόγος έχει γίνει εδώ για το πώς μπορεί και τι γίνεται όταν μια/ένας υποτακτική/ος πρέπει να «ξεχάσει» έναν/μια Κύριο/α, για οποιοδήποτε λόγο… Εγώ θα ήθελα τη γνώμη της κοινότητας για το αντίστροφο… Πώς ένας Κύριος/α μπορεί να απεξαρτηθεί από συγκεκριμένη/ο υποτακτική/ο, όταν για πρακτικούς και μόνο λόγους, είναι εντελώς αδύνατο να συνεχιστεί η σχέση…

Για να προλάβω τυχόν τέτοιες απαντήσεις, του τύπου «ο Κύριος δεν είναι εξαρτημένος» κλπ, να πω πως στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον η σχέση προχώρησε προς τα Bdsm μονοπάτια πατώντας πάνω σε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, τρελού έρωτα και βαθειάς αγάπης… Και έτσι έχω στο μυαλό μου τη θέση του Κυρίου ούτως ή άλλως… Αλλιώς είναι, απλά, σαδισμός, κατ’ εμέ…

Εν ολίγοις, όταν ο κύκλος θεωρητικά δεν έχει κλείσει για κανέναν απ τους δύο, αλλά πρακτικά διακόπτεται επ’ αόριστον, πώς μπορείς να απεξαρτήσεις το πώς θέλεις να ζείς σεξουαλικά εν γένει, από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο?

Ευχαριστώ εκ των προτέρων…

 

Καλημέρα, διάβασα τον προβληματισμό σου και προσπάθησα να μπω στην δική σου θέση, όσο μπορώ, με δεδομένα λογικής και όχι υποτακτικότητας...
Η εξάρτηση είναι αλληλεπίδραση, δεν παγιδεύεται σε ρόλους...είμαι βέβαιη ότι αν πόνεσα εγώ από την μία πλευρά και αν ο Κ που σχετιζόμουν ήταν τελικά αυτός που ήξερα, ερωτεύτηκα, εμπιστεύτηκα και ενδεχομένως αγάπησα κιόλας, τότε θα πόνεσε κι αυτός...
Για μένα δεν υπάρχουν πρακτικοί λόγοι ικανοί να σβήσουν μία δυνατή φωτιά...γυρνάω τον κόσμο ανάποδα, μεταναστεύω στην Ουρουγουάη, κάτι κάνω για να διεκδικήσω αυτόν/ην που θέλω... σκέφτομαι αξεπέραστα εμπόδια...ούτε η αναπηρία θα μπορούσε να με σταματήσει νομίζω, αν αγαπούσα τον άλλον (το είχαμε συζητήσει με έναν φίλο στο φόρουμ, ήταν κολλημένος ως Κ με μία κοπέλα που έπαθε ατύχημα και έμεινε ανάπηρη, η κοπέλα δεν άντεχε να συνεχίσει την σχέση, όχι σε σχέση με την αναπηρία της, αλλά με το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε να φερθεί έτσι όπως θα ήθελε απέναντί του...)
Ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή προχωράει....θέλεις όμως απλά να συσσωρεύεις απωθημένα μέχρι να βρεις κάτι άλλο, ισοδύναμο ή ανώτερο αυτού που βίωσες?
Αν μας έλεγες περισσότερα, θα καταλάβαινα καλύτερα...
Και πάλι η γνώμη μου για όλα τα δύσκολα της ζωής είναι ΤΟΛΜΑ, κάνε ότι περνάει από το χέρι σου για να μην χάσεις αυτό που είναι τόσο πολύτιμο για σένα....
Έτσι όπως το περιγράφεις φαίνεται να αξίζει και τον κόπο, και τον χρόνο και το ξεβόλεμα (αν παίζει κάτι τέτοιο)...
Μείζων δε τούτων η αγάπη.... 

 

καλώς ήρθες, σε παρακινώ να διαβάσεις αυτό και να το ακούσεις καλά, εμένα είναι αγαπημένο...

Ο χρόνος μικρό παιδί που τρέχει
προσπερνά τα όνειρά μου
λιγοστεύει τα όριά μου

Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει
την ψυχή μου ταξιδεύει
μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει

Ο χρόνος αλήτης μες στην πόλη
στου κορμιού την αγωνία
ασελγεί με νοσταλγία

Ο χρόνος που πια δε θυμάται
αν χαίρεται μαζί μου
η λυπάται

Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σαν γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις.. Κι αυτές βιαστικές..






εκτός και αν φέρεις τον κόσμο ανάποδα και το παρελθόν γίνει πάλι παρόν και μέλλον, πολλές φορές όμως δεν γίνεται..δεν είναι δυνατόν.

 

Ο προβληματισμός σου αν κατάλαβα καλά (αν και το ξεκινάς σε άλλη βάση) δεν έχει να κάνει καθαρά με το σεξ αλλά γενικά με τα συναισθήματα σου για έναν άλλον ανθρωπο.
Προσωπικα θα συμφωνήσω με την brenda αν έχει να κάνει με συναισθήματα αγάπης για έναν άλλον ανθρωπο ασχέτως της σεξουαλικής σας σχέση.
Αν όμως αυτά τα συναισθήματα είχαν να κάνουν καθαρά με την σεξουαλική σας σχέση και μόνο...τότε θα προχωρήσεις και σίγουρα θα βρεθεί κάτι νέο να αντικαταστήσει αυτό που "έχασες"...ισως το ίδιο...ίσως καλύτερο...

 

Ζόρικο θέμα άνοιξες. Θεωρητικά, εφ΄όσον ξέρουμε πως η σκέψη τροφοδοτεί το συναίσθημα, η λύση είναι να πάψεις να την σκέφτεσαι. Εδώ όμως είναι που την πατάμε όλοι. Γιατί όταν προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε κάποιον, καταλήγουμε να τον σκεφτόμαστε, έστω και ως σκέψη που πρέπει να αποφύγουμε...

Η λύση στην οποία καταφεύγουμε οι περισσοτεροι είναι να απασχολούμε το μυαλό μας διαρκώς με διάφορες δραστηριότητες, κατά προτίμηση ευχάριστες, αφήνοντας το χρόνο να χνωτίσει το γυαλί των αναμνήσεων που μας πονάνε. Μέχρι να συμβεί, υπομονή...

 

Κατ αρχάς καλώς όρισες.

Στην παράθεση, αφαίρεσα τα περιττά-ανούσια(κατά την άποψή μου), δια να μην παρεκτραπούμε από την ουσία το θέματος.

Αυτοπειθαρχία και αυτοκυριαρχία χρειάζεται.

Το να κυριαρχήσεις σε άλλους ίσως αρκετές φορές είναι ευκολότερο από το να κυριαρχήσεις στον εαυτό σου.

Η παθογένεια συνιστάτε όταν διαδραματίζεται κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν.

Μαγική λύση δεν υφίσταται ο καθένας μας ξεχωριστά χρειάζεται να δουλέψει με τον εαυτό του, την φιλοσοφία του, τα συναισθήματά του, και τον τρόπο λήψης των αποφάσεών του αλλά και την τήρηση αυτών.