Πόσα μπορείς να κάνεις για την αγάπη; σε σχέση με το Bdsm

Ίσως να ήταν σώφρον, αν αποδεχόμασταν ότι δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο ν' αγαπούμε. Ότι δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο, την όποια αγάπη μας να την εκφράζουμε.
Ίσως να ήταν επίσης σώφρον, αν αποδεχόμασταν ότι δεν ζουν όλοι τον όποιο ρόλο τους με τον ίδιο τρόπο. Ότι δεν έχει για όλους το ίδιο βάρος.
Ίσως να ήταν σώφρον, αν αντί να κοιτάμε τις καμπούρες των άλλων ή εκείνες που για μας θα ήταν οι καμπούρες τους. Που και που να κοιτούσαμε τις δικές μας.
Ίσως σε κάποιο σημείο ή παράλληλο σύμπαν ή οτιδήποτε άλλο και κάποιοι/ες να έφταναν στο - ξανά ίσως και μπορεί ηλίθιο ή σοφό - συμπέρασμα, ότι αγάπη και ανιδιοτέλεια παίζουν κλωτσομπουνίδια. Και όπως ο ένας ίσως - για πολλοστά αηδιαστική φορά αυτό το ίσως - και να έπρεπε, να θυσιάσει ή να "θυσιάσει" κάτι για τον άλλον, το ίδιο θα ίσχυε και γι' αυτόν τον τελευταίο. Κάποιοι θα τ' ονόμαζαν κοινό τόπο. Ένιγουέϊ ( γιατί κάνει culture και προχώ το english μ' ελληνικό αλφάβητο ), δεν ξέρω τι στα τσακίδια θα ήταν η αγάπη.

Ξέρω όμως - για την πισινόφατσα μου ξέρω, για κανέναν άλλο - ή καλύτερα φαντασιώνομαι, ότι εκείνη η κάρια ( η αγάπη ντε ) αν δεν θέλει να σου δώσει ανάσα, τουλάχιστον προσπαθεί να μην σου αφαιρέσει απ' τα πνευμόνια, εκείνη που θα είχες ήδη. Γι' αυτό και ίσως - άϊντε ξανά μ' αυτό το ίσως - ο έρωτας να χτυπάει και στα γκαβά, η αγάπη όμως το κοσκινίζει πολύ καλά πριν ν' ανοίξει τα ματάκια της. Και το κάνει, για να κοιτάξει εκείνον/η που μας ταιριάζει όσο γίνεται περισσότερο. Άρα, σ' αυτή την τελευταία περίπτωση, αυτά που θα έπρεπε ν' αφήσουμε στις "πλάτες" μας για χάρη της όποιας αγάπης μας ( "είπαμε", ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά ), θα ήταν από ελάχιστα έως και τίποτα.
Μάλλον - έτσι γι' αλλαγή - θα ήταν και αποτέλεσμα "δαγκώματος" ( κι όχι μόνο διαλόγου ή υποχωρήσεων ).

Γιατί όπως έλεγε και ο Βillάκος ο Κουνώλόγχης : Δεν τρώει παρά περιστέρια η αγάπη, κι αυτό γεννά ζεστό αίμα, και το ζεστό αίμα γεννά ζεστές σκέψεις, και οι ζεστές σκέψεις γεννούν ζεστές πράξεις, και οι ζεστές πράξεις είναι η αγάπη. * Έτσι για το poetiκο του πράγματος.

** Όλα τα παραπάνω "ίσως", σίγουρα τα έγραψα όλως ηλιθίως.
Αφού συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε ή να παραβλέπουμε τ' αυτονόητα ( πάντα θέμα άποψης αυτά τα τελευταία ).
Και ο καθένας μας να μένει σφιχταγκαλιασμένος με την πετριά του.  

 

μετράς τις προτεραιότητές σου, επιλέγεις.
τόσο απλά.

 

Ούτε για πλάκα....

Είναι σαν να ρωτάς έναν gay αν μπορεί να απαρνηθεί αυτό που είναι για να γίνει κάτι που δεν είναι.

Αυτό για εμένα θα ήταν δυστυχία.

Τώρα τι να σας πω αγαπητέ.

Ίσως κάποιοι τουρίστες να μπορούν.....

 

Μια διευκρίνηση παρακαλώ.
Θεωρείτε ότι το BDSM είναι κάτι σαν το τάβλι ή έστω σαν την Μπιρίμπα;

 

Εξαρτάται από το άτομο κ τον τρόπο τον οποίο ο ίδιος βλέπει το bdsm.
Τι εννοώ?
Αν ο ίδιος ο άνθρωπος,στην προκειμένη εγω ή ο σύντροφος μου,βλέπει το βδσμ ως παιχνίδι ρόλων και τα παρεμφερή, θεωρητικα θα ήτο εύκολο να παραμερίστει προς χάριν της αγάπης.θεωρητικά.

Κάπου όμως νομίζω εχουμε μπερδέψει την έννοια της αγάπης με τον προσωπικό μας εγωισμό.
Όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κ μοιραζόμαστε στιγμές μαζί του μας ελκύει το συνολο των χαρακτηριστικών που έχει.
Μας τράβηξε γι αυτό που είναι,τον ερωτευτηκαμε,τον αγαπήσαμε γι αυτό που είναι.
Πως μπορούμε μετα να του ζητάμε να αποβάλλει στοιχεία του γιατί δεν μας κάνουν πια?
Δεν είναι σαν να του ζηταμε να αλλάξει αυτό που ειναι?
Και αν το κάνει μετά τι?
Αγαπάμε αυτόν τον άνθρωπο ή αυτό που θέλουμε εμείς να είναι?

Όσες φορές απαρνήθηκα κομμάτια του εαυτου μου προς χαριν μιας σχεσης δεν μου βγήκε σε καλό.
Είτε αυτό έχει να κάνει με το βδσμ είτε με κάτι αλλο.
Είμαστε αυτό που είμαστε κ οφείλουμε απέναντι στον εαυτό μας να υπερασπιζόμαστε τις επιλογές μας.

 

και εγω πιστευω οτι τα πραγματα πρεπει να ξεκαθαριζονται εξ αρχης.Οποιοσδηποτε συμβιβασμος μπορει να επιφερει αποθημενα και επειτα λαθος ξεσπασματα!Αν αλλαζουν και οι δυο προς την ιδια κατευθυνση αλλαζει το πραγμα...

 

Επειδη εχω παρακολουθησει τις αποψεις σου γνωμη μου ειναι οτι κανεις ενα λαθος.
Βασιζεις ολο το σκεπτικο σου και οποια κριση αναπτυσεις στην αυθαιρετη παραδοχη οτι ολο αυτο ειναι ενα θεατρο .
Ξερεις ομως υπαρχουν και ανθρωποι για τους οποιους ειναι τροπος ζωης.

 

Ειναι κατι για να περνας ευχαριστα τα βραδυα..το ταβλι ταιριαζει καλυτερα..

 

Για καποιους ναι και αν ειναι πιο σημαντικο γι'αυτους απο τον ανθρωπο τους παω πασο δικαιωμα τους να το βλεπουν οπως θελουν..Μιλαω ομως για εμενα..για εμενα ειναι μια παρασταση για να περασω καποιες ομορφες στιγμες με τη συντροφο μου..Δεν ειπα οτι η αποψη μου αυτη ειναι η υπερτατη αληθεια..αλλα οπως ειπα σε ενα ποστ μου σε αυτο το νημα (που ξαφνικα κοπηκε) αν ηταν να επιλεξω αναμεσα στο bdsm και την κοπελα μου θα ψηφιζα εκεινη..ετσι το αντιμετωπιζω εγω..καποιος αλλος μπορει να πει κατι αλλο δεκτο..απλα δε μπορω να το ενταξω στη λογικη μου..ελπιζω να καταλαβαινεις οτι προκειται για προσωπικη οπτικη..

 

Ο σκελετός του κειμένου, κάποια σημεία -απολύτως εύστοχα-, η χρονική σεκάνς... εξαιρετικά !!!
Μέχρις εκεί όμως..!
Οπότε και το αφήνω εδώ, έτσι ως σημείο...
Δεν είν' καιρός για γραπτές Μπενχουριάδες άλλωστε...

 

DISCLAIMER: Τα παρακάτω είναι η προσωπική μου άποψη και ποτέ δεν θα πω "έτσι πρέπει για όλους" ή "έτσι είναι για όλους".

Όντως λίγο χαζό το ερώτημα, μιας και ένας άνθρωπος που σε αγαπάει δεν θα σε κάνει να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτόν και σε αυτό που είσαι. Η σεξουαλικότητα δεν είναι επιλογή, δεν "σβήνει" με το πάτημα ενός κουμπιού. Είναι κομμάτι μας, και όσο κι αν θέλεις να είσαι με κάποιον, όσο και να θες να κάνεις υποχωρήσεις, θα υπάρχει αυτό το κενό και στο τέλος η αγάπη θα γίνει απέχθεια.