Πόσο ζυγίζει η μοναξιά?

Καποιοι ανθρωποι φοβονται ν αγαπηθουν κι εγω κ εσυ το ξερουμε καλα. Δεν πειραζει. Γιατι μπορουμε ν τους αγαπαμε κ απο αποσταση.. αυριο θα κανω ισως μερικες δουλιτσες στο σπιτι μα αποψε ειμ ελευθερη. Ν ακουω τη μουσικη μου κ να διαβαζω κ ν συνομιλω μ ανθρωπους. Αν ολα ειν εδω τοτε το εδω με καλυπτει κι αν ολα ειναι στο παρον τοτε εγω παντα κι εδω κ τωρα ευτυχισμενη κ γαληνια, πολυ ανθρωπινη κ ευθραυστη απο σαρκα φτιαγμενη μα με μια αυρα ξερεις μαγικα δυνατη. Αραγε θα μου θυμιζεις οταν φοβαμαι κ ποναω πως υπηρξα ετσι δυνατη κ ευτυχης κ ηρεμη; δεν υπαρχει κανεις κ τιποτα γ ν φιλησω ή ν αγκαλιασω γυρω μ μα δεν νιωθω μονη αυτη τη στιγμη. Ισως οσο πιο μακρια ταξιδευουν οι ανθρωποι που μας αγαπαν τοσο πιο μακρια ν ταξιδευει κ η ψυχη μας. Κ μια ψυχη που ταξιδευει πως γινεται ποτε να ναι μονη ή δυστυχης;

Αυτο ειναι το αποσπασμα ενος μηνυματος που εστειλα χθες σε μια πολυ καλη φιλη. Ολως τυχαιως νομιζω οτι συναδει με το παρον θεμα.  

 

!!!

 

Η δικιά μου μοναξια δεν έχει βάρος.
Είναι ανάγκη, επιλογή, συνήθεια.
Είναι το σπίτι μου.
Χρόνια τώρα.
Η άλλη εκδοχή με τρομάζει περισσότερο.

 

Θεωρώ πως το βάρος που αντιστοιχεί στην μοναξιά,βρισκεται στους λόγους που σε οδήγησαν εκεί.Βεβαια δεν υπάρχει κοινή ζυγαριά διότι ο κάθε ένας ζυγίζει την μοναξιά στην δική του προσωπική ζυγαριά.Στην προσωπική του σκέψη.Στα προσωπικά βιώματα.

 

πολύ...πάρα πολύ...

 

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως ο άνθρωπος είναι 'φύσει πολιτικόν ζώον'.
Χρειάζεται την αγέλη του, τόσο για προστασία όσο και για ανάπτυξη (εσωτερική αλλά και πολυτισμικη). Πουθενά δεν τον είδα να μιλά για την μοναξιά ως το τίμημα που πληρώνουν όσοι εγκαταλείπουν την αγέλη, ή εγκαταλείπονται από αυτη, ίσως επειδή γνώριζε πως η μοναξιά είναι μια μεγάλη δασκάλα του Εγώ, που σε εξαναγκαζει να στρέψεις το βλέμμα σου προς τα μέσα αντί προς τα έξω.
Στη μοναξιά δεν υπάρχει χώρος για εγωισμό, δεν μπορείς να δείξεις με το δάχτυλο κάποιον αλλο να ρίξεις εκεί τις ευθύνες, αφού στο καθρέφτη υπαρχει μόνο του κουφάρι σου και θες δεν θες (τουλάχιστον στην αρχή, λίγοι θέλουν) πρέπει να γίνεις κριτής του εαυτού σου. Και όσο σε κοιτάς τόσο βλέπεις κι άλλες ρωγμές και άλλα σκατά αλλά να, που έχεις και εσύ όμορφες καμπύλες και ίσως έπρεπε να σ'αγαπας και λίγο εκτός από το να σε κρίνεις μονάχα.
Νομίζω στο τέλος, η μοναξιά ζυγίζει όσο η αλήθεια που σου αποκαλύπτει...

 

Οι χειροτερες περιπτωσεις ειναι αυτες που σου στερουν τη μοναχικοτητα χωρις να σου καλυπτουν τη μονσξια.

 

Βουτηξα στο φόβο της μοναξιας μεχρι που αγαπησα τον εαυτο μου.

 

Οσο επιτρεπει η σκεψη......

 

Η πλειοψηφία των σχέσεων είναι έτσι, δυστυχώς...

 

Απίστευτο αυτο που ειπες. Ταυτιζομαι οληρως...