Πότε και πως διαπραγματευόμαστε ένα session?

Θεωρίες υπάρχουν πολλές. Η ουσία είναι μία. Σε όσους αρέσει το παιχνίδι, από-έως, δηλαδή από το πιο απλό και ανώδυνο, ή ελάχιστα επώδυνο και επικίνδυνο, σωματικά ή ψυχικά, έως τους φλεράροντες με τα άκρα, τους ενεργο-παθητικούς αλγολάγνους και μία σειρά από άλλες κατηγορίες ανθρώπων και σκηνών, προκύπτουν κάποια ερωτήματα ως προς τα όρια και πως αυτά τίθενται και τηρούνται.

Για παράδειγμα (μην σταθείτε σ΄αυτό, αναφέρετε την δική σας άποψη ή εμπειρία), πέρα από την αρχική διαπραγμάτευση, που είναι και κάπως ντεκαυλέ, όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν και άλλοι πιθανοί χειρισμοί. Τελετάρχες, ή Προστάτες/Μέντορες-διαπραγματευτές που αναλαμβάνουν να εξασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή του/των session/s, εξασφαλίζοντας την εμπιστοσύνη των συμμετεχόντων και τηρώντας ισορροπίες.
(Σημείωση, ότι δεν είναι απαραίτητα παρόντες στην διεξαγωγή του session, ωστόσο είναι αυτοί που φροντίζουν να τηρηθούν τα όρια και οι κανόνες ασφαλείας κατά την αντίληψη των συμμετεχόντων από κοινού, ή ξεχωριστά).

Ενδεικτικά αναφέρω, asphyxiation, whoring, whipping session, rape and torture, knife play, ass plays, breeding, gang bangs και λοιπές αθλοπαιδιές.

Φυσικά, η ευρύτερη κατηγορία είναι οι κατά μόνας διαπραγματεύσεις, αλλά εκεί τα πράγματα μπερδεύονται λιγουλάκι με την ανταλλαγή ισχύος και την εκχώρηση του ελέγχου.

Θεωρείτε ότι πρέπει να υπάρχει διαπραγμάτευση εντός και εκτός σχέσεων ή όχι και αν ναι, ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθείται?

Η ερώτηση είναι καθαρά υποκειμενική, οι απόψεις δεν χωρίζονται σε καλές και κακές, ευκταίο θα ήταν να αναφέρει ο καθένας τις βιωματικές του εμπειρίες.

 

Ωραίο thread, ελπίζω να μην σου το βανδαλίσουν.

Θα μείνω για λίγο στο "πέρα από την αρχική διαπραγμάτευση, που είναι και κάπως ντεκαυλέ". Αλήθεια, γιατί την "πουλάς" τόσο φθηνά; Εξηγούμαι: Την περίοδο που ήμουν πιο ενεργός από άποψης προσεγγίσεων προς δυνητικές σούμπες, μια από τις αγαπημένες μου διαδικασίες ήταν αυτή η θέσπιση των ορίων και το ξεκαθάρισμα των ζητουμένων, η σαφήνεια με την οποία κάθε ενδεχόμενο "έκπτωσης" έφευγε βίαια από το παράθυρο και τα Θέλω έμεναν εκεί, θρασύτατα πολλές φορές και έτοιμα να προκαλέσουν αντιδράσεις. Αυτές οι αντιδράσεις, οι αψιμαχίες, θεωρώ πως είναι άκρως ψυχαγωγικές. Υπάρχει μια (ευνόητου τύπου) ευχαρίστηση στο να βλέπεις τα μέχρι πριν από μερικές ώρες "άκαμπτα" όρια κάποιου σιγά σιγά να εξαφανίζονται, ενώ τους κοιτάς στα μάτια και τους λες ξεκάθαρα πως δεν σε αφορά η γνώμη τους για το Χ ή Ψ ζήτημα, παρά μόνο το να επιλέξουν πέντε ΠΟΛΥ αυστηρά πλαίσια αποχής κι από εκεί και πέρα απλά να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα - αν σαφώς θέλουν να συμπράξουν. Αυτή η ωμή ευθύτητα της αρχής, αυτό το "ζόρισμα" (ειδικά με νέα μέλη του χώρου) είναι μεθυστική.

Όσον αφορά στο λοιπό op, αναμένω να διαβάσω τις όποιες αξιόλογες απόψεις καταγραφούν. Χαιρετώ.

 

Δεν έχω κάνει session εκτός σχέσης ποτέ, οπότε μόνον υποθετικά μπορώ να πω ότι θα με ξεκαύλωνε τόσο πολύ ο φόβος της "στραβής", που θα προτιμούσα μια αρχική διαπραγμάτευση. Και θα προτιμούσα να βάλω σαφώς πιο χαμηλά όρια από αυτά που πιστεύω ότι έχω. Εξάλλου αν πάει καλά, γιατί να μην υπάρξει και επόμενο, με διευρυμένα όρια;  
Στις σχέσεις δεν ακολούθησα ποτέ κάποια διαδικασία. Είπα μόνον τα πολύ βασικά, πχ το ότι έχω ένα χτύπημα στο ύψος της μέσης, οπότε αν με κρεμάσουν ανάποδα πιθανόν θα γίνω σαν σκεπαστό καλτσόνε. Αλλά όχι κάτι παραπάνω.
Μπορεί να μου βγήκε καλά από τύχη αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα κάποιο κακό περιστατικό. Και όποτε με πίεσε ο άλλος για κάτι, ήταν η στιγμή κατάλληλη, ή το μουντ ή η επιθυμία (δεν ξέρω) και τελικά βγήκε απολαυστικό.
Νομίζω ότι αν είμαστε προς τον άλλο (είτε ως Τοπ είτε ως μπότομ κλπ) δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι του αρέσει, τι τον ενοχλεί, τι απολαμβάνει και τι δεν αντέχει. Αρκεί να μην μένουμε στο μικροspace μας  

 

Δεν την πούλησα φθηνά θαρρώ, συμπύκνωσα την προσωπική μου εμπειρία στη λέξη "ντεκαυλέ". Έχω ελαφρώς διαφορετική άποψη για τις "αψιμαχίες", δεν τις βρίσκω διόλου ψυχαγωγικές. Αντιλαμβάνομαι τα "5 αυστηρά πλαίσια" τα οποία αναφέρεις, αλλά και πάλι είναι εντός σχέσης, ο υποκειμενισμός είναι μεγάλος. Σε ένα session πιστεύεις ότι θα είχες την ίδια στάση; Μπορείς να απαντήσεις έστω και θεωρητικά, σύμφωνα με τις απόψεις που έχεις, όπως η αγαπητή @margarita_nikolayevna που την ευχαριστώ επίσης για τον οβολό της στις σκέψεις μου, όπως κι εσένα φυσικά! 

 

Αν, το άτομο, μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον, λέω αυτά που επιθυμώ κι αν συμφωνεί προχωράμε. Αν πάλι, αρχιζει τα "μα-μου-δεν", τότε δεν προχωράμε.

 

Πάντως υπάρχει πάντα η κατηγορία των poly - play παιχνιδιών. Εκεί τα πράγματα είναι πιο "ασφαλή" και ίσως δεν χρειάζονται καθόλου διαπραγματεύσεις, καθώς οι Κ μπορούν να συνεννοηθούν επί τόπου για το αν θα γίνει κάτι ή όχι ..

Όσον αφορά για ένα απλό play, τότε οι όποιες διαπραγματεύσεις μπορεί να αποτελούν τους κανόνες του παιχνιδιού ..

Στο ερώτημα ποιός μπορεί να βάλει τους κανόνες, η απάντηση είναι απλή:
Οποιοσδήποτε, αρκεί όταν τους βάλει και συμφωνηθούν, αυτοί θα είναι τέτοιοι που θα κάνουν τους παίκτες να αισθάνονται πιο άνετα πριν αρχίσει το παιχνίδι.

 

Οι λίγες προϋποθέσεις μπορούν να χαλάσουν τη διάθεση μετά.

Οι πολλές τη χαλάνε από πριν.

Ηρεμία και συγκέντρωση κρατάνε τη μαγεία, θεμελιώνουν ευελιξία και εξασφαλίζουν κατάλληλη πορεία.

 

Ωραίο νήμα. Θα αναφερθώ στα ομαδικά αθλήματα  

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάποιος γενικός κανόνας. Η δική μου η γραμμή είναι ότι -ολα εξαρτωνται από την προσωπικότητα των συμμετεχόντων-.
Σε καταστάσεις τέτοιες, συγκρούονται δυο κόσμοι.

Από την μια υπάρχει -η ορμή για ικανοποιήση, η ορμή για αυτοσχεδιασμό , αυθορμητισμό και έντονες συγκινήσεις- που πολλές φορές μπορεί να είναι άτσαλη ή ανώριμη ή ακόμα και υπερμετρη, λαμβάνοντας υπόψη το υλικό.

Από την άλλη υπάρχει (για κάποιους) η ανάγκη του 2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη, να μην μπλέξουμε σε χαζό-περιπέτειες, που στο τέλος τέλος θα τραυματίσουν και την ίδια την ορμή

Οπότε μόνο την δική μου πρακτική λέγω, η οποία έχει να κάνει με το να γνωρίσω καλά, σε βανίλα επίπεδο, τα πρόσωπα που θα εμπλακούν και να σχηματίσω γνώμη για :

-> Το ποσοστό εχεμύθειας τους.
-> Το ποσοστό ψυχικής σταθερότητας και της υγιεινής τους
-> Το ποσοστό κινδύνου από την ασυνέπεια που προκύπτει από την φαντασίωση μέχρι την μετουσίωση σε πράξη.
-> Τις φυσικές τους αντοχές.

Σε σουίνγκερ επίπεδο το άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, δουλεύει σε ενα μεγαλο ποσοστό, ικανοποιητικά καλά χαρίζοντας στους συμμετέχοντες έντονες στιγμές και ικανοποιήσεις.
Σε βδσμ επίπεδο, δεν υπάρχει κανείς λόγος να μη δουλέψει τόσο καλά, ακόμα και αν είναι πιο έντονες οι ορμές, πιο εντονες οι ιδιαιτερότητες και πιο αναρχοαυτόνομα τα πάθη.

2 καρπούζια στην ίδια μασχάλη από μένα. Πάντα και παντού.
Αλλιως κοκο γιοκ.

 

Τα πιο πάνω για μένα είναι πρακτική που ακολουθώ πάντα και παντού.
Δεν παίζω με αγνώστους, μόνο με άτομα με τα οποία υπάρχει εγκαθιδρυμένη ανθρώπινη αλληλεπίδραση.
Το SM δεν είναι σεξ. Εμπεριέχει κινδύνους. Έχω ακούσει πολλά και είμαι πλέον λιγότερο ριψοκίνδυνη απ ότι στο παρελθόν και έχω ξεκάθαρα όρια, όσον αφορά είτε το Topping είτε το bottoming μου. Όποιος δείξει πως δεν δέχεται μα και μου, ενώ το θέμα αφορά συνεδρία και όχι σχέση Κ/υ και όπου Top & bottom είναι ισότιμα μέρη, του εύχομαι ότι καλύτερο, μακρυά από μένα. Και αποφεύγω να είμαι εκείνη που θα δεχθεί δέσιμο, μέχρι να υπάρχει εμπιστοσύνη.

Γι αυτό είμαι υπέρμαχος του παιγνιδιού με φίλους, με ξεκάθαρες εξηγήσεις και κανόνες, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

 

Μόνο ως θεωρητική θα απαντήσω κι εγώ γιατί παιχνίδι Δεν έχω κάνει ποτέ ως τώρα εκτός σχέσης .. Έχουμε και λέμε λοιπόν προφανώς και θα επέλεγα (δεν θα με επέλεγε .θα το επέλεγα ΕΓΏ το όποιο κυριαρχικό τοπ σαδιστικο άτομο !)κάποιον με τον οποίο έχω αλληλεπίδρασει από αρκετά ,πολύ μέχρι κουραστικά πολύ, θεωρητικά . Κάποιον για τον οποίο γνωρίζω τα απαραίτητα για μένα στοιχεία όπως όνομα επίθετο οικογενειακή κατάσταση , σχέσεις γούστα , αν έχει κάποια πάθηση κάποιο περίεργο ιατρικό Ιστορικό κτλ .(Ναι εγώ τα θεωρώ απαραίτητα όλα αυτά για να ξέρω που μπλέκω. Θεωρώ το play μπλέξιμο ? Ναι το θεωρώ .)Κάποιον λοιπόν που έχουμε κάνει άπειρες κουβέντες για πολλά θέματα και νιώθω μαζί του οικεία .
Για την διευθέτηση των όρων του λέω ξεκάθαρα τι δεν κάνω ποτέ ..που είναι από μόνα τους αρκετά! και προσθέτω λίγες σάλτσες στα ήδη υπάρχοντα όρια για να νιώσει και αυτός ο δόλιος την ικανοποίηση ότι μου διεύρυνε τους ορίζοντες την επόμενη φορά. άν υπάρξει βεβαίως επόμενη ! τα μα μου είναι του χαρακτήρα μου πάντα και άν διακρίνω ότι δεν τα σηκώνει χαιρετώ και φεύγω κυρία .κοντή μεν αλλά κυρία ! Αυτά σε γενικές γραμμές .


Edit: συμπυκνωμένη απάντηση-->όποτε και όπως διαπραγματεύομαι για μια σχέση .Δεν κάνω εκπτώσεις στα στάνταρ μου είτε πρόκειται για εξωτερική εμφάνιση , ηλικία είτε για συμπεριφορά είτε οτιδήποτε .τα ίδια ακριβώς κριτήρια λες και θα ξεκινουσα σχέση .

 

Έχω παίξει μία και μοναδική φορά εκτός σχέσης - κατέληξε σε κωμωδία το σκηνικό, το συνηθίζω άλλωστε  
Δεν πρόκειται να επαναληφθεί.

 

'Εχω πολλές απορίες. Θα σταθώ σε μία. Με ποιον τρόπο και γιατί θα σου κινήσει το ενδιαφέρον?
Ας ξεκινήσω από κει. Και τι νόημα έχει η έννοια της διαπραγμάτευσης αν εσύ απλά ανακοινώνεις τις επιθυμίες σου και επιζητείς ακολούθους?