Σαδομαζοχιστικές γκραβούρες

Το παρακάτω βιβλίο είναι παλιό - πρωτοκυκλοφόρησε το 1982 και εκδόθηκε ξανά το 1993. Ωστόσο, πιστεύω ότι λίγοι/ες έχουν αντιληφθεί την ύπαρξή του. Κι όμως, ακόμη και μια γρήγορη ματιά στις σελίδες του με έπεισε ότι αξίζει τον κόπο να κοσμεί τη βιβλιοθήκη μας. Σήμερα το παράγγειλα και περιμένω με αδημονία την άφιξή του!

Οι παρακάτω πληροφορίες προέρχονται από την ιστοσελίδα
ΒΙΒΛΙΟ: Εκατό γκραβούρες του 1797 που εικονογραφούν το βιβλίο "Η νέα Ιουστίνη ή...


Εκατό γκραβούρες του 1797 που εικονογραφούν το βιβλίο "Η νέα Ιουστίνη ή τα παθήματα της αρετής"


Εκδότης: Άγρα
Σελίδες: 110
Ημ. Έκδοσης: 01/01/1993

"Η παρούσα έκδοση συγκεντρώνει τις 100 γκραβούρες που συνοδεύουν την έκδοση του 1797 στην Ολλανδία, σε δέκα μικρούς πολύτιμους τόμους, του βιβλίου Η νέα Ιουστίνη ή τα παθήματα της αρετής ακολουθούμενη από την Ιστορία της Ιουλιέτας, της αδελφής της, ή η προκοπή της διαφθοράς του Μαρκησίου ντε Σαντ. […] Ξεφυλλίζοντας αυτό το λεπτολόγο και πληθωρικό σύνολο αρχίζει κανείς να ονειρεύεται την εκπληκτική δουλειά των εικονογράφων βιβλίων, που σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα είχαν να αναπαραστήσουν τη λογοτεχνική φαντασμαγορία […] Και ποιο ταξίδι είναι θαυμαστότερο από αυτό της Ιουλιέτας στη χώρα του γίγαντα Μίνσκι; […] Σκεπτόμαστε βέβαια ότι οι εικονογραφήσεις αυτές είχαν την εποχή εκείνη το προφανές προτέρημα να εξσφαλίσουν στο έργο μια καλή εμπορική κυκλοφορία. […] Είναι εξάλλου αξιοσημείωτο ότι, παρά το γεγονός ότι φτιάχτηκαν για να κάνουν πιο "πικάντικο" το κείμενο του Σαντ, έχουν χάσει κάθε δύναμη σκανδάλου, ενώ το ίδιο το κείμενο του Σαντ διατηρεί μέχρι σήμερα όλη την αβάσταχτη δύναμή του."
(Μετάφραση από τον πρόλογο της έκδοσης του γαλλικού περιοδικού Obliques, 1979)


Βιογραφικά στοιχεία

Ο Δονάτιος-Αλφόνσος-Φραγκίσκος ντε Σαντ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 2 Ιουνίου 1740. Γόνος μεγάλης αριστοκρατικής οικογένειας της Προβηγκίας, μαθητεύει από τα 14 σε ανώτατη στρατιωτική σχολή και συμμετέχει, ένα χρόνο αργότερα, στον Επτακονταετή Πόλεμο της Γαλλίας εναντίον της Πρωσσίας. Διακρίνεται για την ανδρεία του αλλά και την ορμή του για κάθε είδους ελευθεριότητα. Επιστρέφοντας από τον πόλεμο, η οικογένειά του τον παντρεύει το 1763 με την Melle de Montreuil, για να τον απομακρύνει από τις συναναστροφές του με ηθοποιούς και γυναίκες ελευθερίων ηθών. Θα αποκτήσει έτσι δύο γιους. Τον ίδιο χρόνο του γάμου του φυλακίζεται ακριβώς με την κατηγορία εκλύτων ηθών, φυλάκιση που θα εγκαινιάσει μια μακρά σειρά εγκλεισμών σε φυλακές ή φρενοβλαβικά άσυλα που θα διαρκέσει τριάντα από τα εβδομήντα τέσσερα χρόνια του βίου του.

Καταδικάζεται μια πρώτη φορά σε θάνατο το 1772, στη Μασσαλία, με την κατηγορία της δολοφονίας με δηλητήριο. Συλλαμβάνεται, δραπετεύει, και φυλακίζεται ξανά για πέντε χρόνια στο κάστρο της Βενσέν, όπου αφιερώνεται στη συγγραφή θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Μεταφέρεται στη φυλακή της Βαστίλλης, όπου λίγα χρόνια πριν την έκρηξη της γαλλικής επανάστασης αρχίζει τη συγγραφή των Εκατόν είκοσι ημερών στα Σόδομα (1785). Στη Βαστίλλη, απ' όπου θα μεταφερθεί στο άσυλο του Σαρεντόν δέκα ημέρες πριν την πτώση της, θα εγκαταλείψει την πλούσια βιβλιοθήκη του εξακοσίων τόμων και τα χειρόγραφά του.

Η Επανάσταση, στην οποία διαδραμάτησε ενεργό ρόλο, δεσμεύει ολόκληρη την περιουσία του στην Προβηγκία, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει, οι γιοι του φεύγουν από τη Γαλλία. Ο Σαντ συνδέεται με μια νεαρά ηθοποιό και δημοσιεύει, ανωνύμως, το 1791 την Ιουστίνη ή τα παθήματα της αρετής. Καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο το 1973, αυτή τη φορά από την επανάσταση, γλιτώνει παρά τρίχα την γκιγιοτίνα και ελευθερώνεται το 1794. Επιβιώνοντας μόνο με τα εισοδήματα που του αποφέρει η συγγραφή, δημοσιεύει το 1975 τα έργα του Φιλοσοφία στο μπουντουάρ, Αλίν και Βαλκούρ, Η νέα Ιουστίνη ή τα παθήματα της αρετής ακολουθούμενη από την Ιστορία της Ιουλιέτας, της αδελφής της, ή η προκοπή της διαφθοράς.

Η απαρίθμηση και περιγραφή στα έργα αυτά κάθε μορφής ερωτικής συμπεριφοράς, που ο Σαντ συλλαμβάνει ως δίκαιη επανάσταση του ατόμου απέναντι στην κοινωνία και στο Θεό, καταδικάζεται για άλλη μια φορά από τον τύπο και τις αρχές. Η αστυνομία κατάσχει το έργο του στο τυπογραφείο το 1801 και χωρίς δίκη οδηγείται και πάλι στο άσυλο τρελών του Σαρεντόν. Εκεί, σε πλήρη πνευματική ενάργεια, θα πεθάνει την 1η Δεκεμβρίου του 1814. Μεγάλο μέρος του πλούσιου συγγραφικού του έργο καταστράφηκε από τις αρχές του Διευθυντηρίου ή της μετέπειτα Αυτοκρατορίας. Μόλις στα μέσα του 20ού αιώνα το έργο του αποκαταστάθηκε και επανεκτιμήθηκε από εκδότες όπως ο Ζαν-Ζακ Πωβέρ και συγγραφείς όπως οι Πιερ Κλοσόφσκι, Ζωρζ Μπατάιγ, Μορίς Μπλανσό.