Σημειώσεις από το Υπόγειο

Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι για σχολιασμό, σε σύνδεση με το BDSM. Μου έκαναν εντύπωση, ποτέ δεν είχα διαβάσει Ντοστογιέφσκι υπό αυτό το πρίσμα. Βρήκα όμως αρκετά ώστε να επιχειρήσω την εν λόγω σύνδεση και νομίζω ότι προκύπτουν ωραία θέματα προς συζήτηση. Ξεκινώ με τον ορισμό του "Υπογείου".

"Έφθανα στο σημείο να αισθάνομαι μια κρυφή, αφύσικη, ποταπή απόλαυση, να επιστρέφω κάποια άσχημη νύχτα της Πετρούπολης στη γωνιά μου και, να συνειδητοποιώ έντονα πως και σήμερα έκανα μια βρωμιά και πως το γεγονός δεν θ' άλλαζε με τίποτα, και εσωτερικά, μυστικά να ροκανίζω, να ροκανίζω τον εαυτό μου με τα δόντια, να μου πρήζω το συκώτι και να το πιπιλώ, μέχρι που η λύπη μετατρεπόταν τελικώς σε μια επαίσχυντη, καταραμένη γλυκύτητα και, επιτέλους σε μια αποτελεσματική,σπουδαία ηδονή. Ναι, σε ηδονή, σε ηδονή! επιμένω σ' αυτό. Για τούτο και άρχισα να μιλώ, θέλω όλα να τα μάθω όπως είναι: έχουν άραγε οι άλλοι τέτοιες ηδονές;...

Σ' αυτή την παγερή, βδελυρή μισοαπελπισία και μισοπίστη, σ' αυτή την θλιβερά συνειδητή ταφή του ζωντανού ακόμη εαυτού για σαράντα χρόνια στο υπόγειο, το στέρεα κατασκευασμένο αλλά παρ' όλα αυτά και αβέβαιο αδιέξοδο της θέσης σου, σ' αυτό το δηλητήριο των ανικανοποίητων επιθυμιών που καταστάλαξε μέσα σου, σ' αυτόν τον πυρετό των δισταγμών και των αποφάσεων που έλαβες για πάντα ενώ σε μια στιγμή ξανάρθαν οι μεταμέλειες, σ' όλα αυτά λοιπόν βρίσκεται το ζουμί της παράδοξης ηδονής για την οποία μίλησα. Είναι τόσο λεπτή, τόσο απροσδιόριστη στην συνείδηση, ώστε δεν θα αντιληφθούν ούτε ένα της χαρακτηριστικό οι στενοκέφαλοι ή οι άνθρωποι με γερά νεύρα."

Αυτό το απόσπασμα μου θύμισε έντονα την εικόνα που έχω για τον υποτακτικό χαρακτήρα, τον προβληματικό υποτακτικό χαρακτήρα εννοώ, αυτόν που είναι πολύ ξεροκέφαλος ώστε να δεχτεί αναμόρφωση, αυτόν που δεν έτυχε ενός σταθερού πλαισίου καθοδήγησης, αυτόν που δεν ανα-σηκώθηκε ακόμη και βολοδέρνει στην αυτολύπηση όπως ο φτωχοδιάβολος Ντοστογιέφσκι.

Υπεργενικεύω ίσως, εν μέρει, αλλά ίσως όχι αρκετά, διότι τα χαρακτηριστικά αυτά του χαρακτήρα που περιγράφει ο Μεγάλος Ρώσος, είναι υπαρκτά στις μέρες μας, κατά την άποψή μου, και σε μία μεγάλη πλειοψηφία εκτός BDSM. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι ασχέτως ερωτικών προτιμήσεων, βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα σε ένα τέτοιο υπόγειο. Με την διαφοροποίηση ότι από αυτούς ίσως λείπει μία κάπως πιο αυξημένη συνειδητότητα, η οποία πιστεύω ότι υπάρχει εδώ, σε κάποιο βαθμό, όπως ίσως λείπει και αυτή η διεστραμμένη ηδονή που βλέπω σε κάποια Υ του δικού μας χώρου, μία ηδονή που πρόερχεται από έναν συνδυασμό αδράνειας και αυτοκαταστροφής, από μία λανθασμένη-βουτηγμένη-στη-θλίψη- οτιδήποτε-δεν-απαιτεί-δράση-ή-αντίδραση ερμηνεία των γεγονότων. Ιδού το πραγματικό Υπόγειο (το άλλο μια χαρά είναι). 

[Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, "Σημειώσεις από το Υπόγειο", μετάφραση Ελένη Λαδιά, Εκδόσεις Αρμός, 2003]

 

βρε καλως την.

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Δεν θα μάθουμε ποτέ εάν ο Ντοστογιέφσκι ήταν βουτηγμένος στο όλο ή σε μέρος του BDSM.
Έχω αναρωτηθεί πάλι στο παρελθόν, αν θυμάμαι καλά όταν (ξανα)διάβασα το "Εγκλημα και τιμωρία".
Υποπτεύομαι πως ήταν, το βέβαιο όμως είναι πως ζούσε με όλη τη σημασία της λέξης.
Απίστευτη η ικανότητα του να ανεβοκατεβαίνει με την αυτή εξοικίωση από τα υπόγεια ως τα ρετιρέ και τούμπαλιν. Αυτό τον έχρισε Μεγάλο.
Θέτεις ένα ζουμερό ζήτημα που αφορά τους πάντες. Εντός και εκτός "τρόπου".
Το διακύβευμα και συνάμα το μεγαλείο του ρίσκου σου είναι κατά τη γνώμη Μου το πως και με ποιόν τρόπο θα το διαισθανθεί ο καθένας και θα το μεταλλάξει σε λέξεις εδώ.

Η δική Μου "απόπειρα προσέγγισης" στο ρίσκο σου είναι η αντιδιαστολή κίνησης και ακινησίας, δράσης και αδράνειας.
Καθενός.
Είχα προ καιρού μιλήσει σε κάποιο νήμα για τη "Φλόγα".
Είχα "καταγγείλει" πως κρυβόμαστε πίσω από έναν ακατάσχετο βερμπαλισμό, αρνούμενοι να ξεκουνήσουμε στη ζωή μας.
Διαισθάνομαι πως είναι μία από τις πιθανές προσεγγίσεις στο ζήτημα που θέτεις διά πένας Ντοστογιέφσκι.
Ακινησία-φόβος-αδράνεια-ηδονή να μαζοχίζεται κανείς αναγνωρίζοντας μέσα του το φόβο του τέλματος, μη έχοντας τι άλλο να κάνει αφού δεν τολμά.

 

Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Σας ευχαριστώ για την τοποθέτηση Master DΟ. Δια πένας Ντοστογιέφσκι - και προσωπικά δεν τον βρίσκω διόλου "βαρύ" για τις παραλίες αυτού του βροχερού Καλοκαιριού - φαίνεται ότι κάπως έτσι είναι τα πράγματα.

Λέει ο αντι-ήρωας του Υπογείου:
"Αισθανόμουν αυτή την ηδονή, διότι συνειδητοποιούσα έντονα την ταπείνωσή μου. Διότι και μόνος σου νιώθεις πως έφτασες στο απροχώρητο. Γνωρίζεις πως αυτό είναι κακό και πως συνάμα δεν γίνεται διαφορετικά. Πως δεν υπάρχει διέξοδος για σένα, πως ποτέ πια δεν θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πως κι αν ακόμη υπήρχε χρόνος και πίστη να γίνεις κάτι άλλο, εσύ ο ίδιος δεν θα ήθελες να αλλάξεις. Μα κι αν το ήθελες, τίποτα πάλι δεν θα έκανες, αφού στην πραγματικότητα ίσως να μην υπάρχει τίποτα για να γίνεις. Αλλά το κυριότερο και τελικότερο είναι πως αυτά συμβαίνουν σύμφωνα με τους φυσικούς και βασικούς κανόνες της υπερβολικής συνείδησης, καθώς και με την αδράνεια που εκπορεύεται από αυτούς τους νόμους, και συνεπώς όχι μόνο δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα αλλά ούτε και να κάνεις τίποτα".

Ένας loser αυτού του τύπου, επομένως, δεν συνοδεύει την αυτογνωσία με δράση αλλά με μαζοχιστική αυτοταπεινωτική ηδονή - και γιατί κάποιος φυγόπονος να επιλέξει τον κόπο που απαιτεί η δράση (για να μην πούμε και για το ρίσκο της αποτυχίας), όταν μπορεί άνετα να βουλιάξει στην θαλπωρή του ψοφοδεϊσμού του; Και άρα δεν αρκεί η αυτογνωσία, όσον αφορά την πορεία του καθενός, είτε αυτή η πορεία περνάει μέσα από το BDSM είτε όχι. Για μένα, περνάει. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Για κάποιους άλλους όχι. Το κατανοώ αυτό.

Εάν υποθέσουμε ότι η ανθρώπινη πορεία κάποιου περνάει μέσα από το BDSM, με έναν τρόπο που να συνιστά πορεία και όχι ένα ευχάριστο ιντερλούδιο στις σκοτούρες της καθημερινότητας, τότε τι θα απαιτούνταν, πέραν της αυτογνωσίας, ώστε το άτομο αυτό του Υπογείου να ξεκουνηθεί; Νομίζω πως είναι ένα εύλογο ερώτημα. Γνώθι σαυτόν, ναι, αλλά πώς ωθείς κάποιον στην πράξη, όταν δεν ξεκουνιέται από μόνος του; Πόση ενέργεια απαιτείται γι αυτή την ώθηση; Ποια μέθοδος ή ποιος συνδυασμός μεθόδων; Θα αρκούσε άραγε ο λόγος; Η πειθώς; Το συναίσθημα; Η προσωπική μου άποψη είναι πως όχι. Ένα απίστευτο ποσό ενέργειας θα έπρεπε να δαπανηθεί, σε μία πληθώρα αενάως εξελισσόμενων μεθόδων, σε συνδυασμό με ατέρμονη υπομονή και γαϊδουρινή υπομονή (όποτε ξαναπώ "την έχει γαϊδουρινή" μην με πείτε ψωλομέτρα - άλλα πράγματα μετράω). 

Και το άλλο ερώτημα θα ήταν, γιατί κάποιος να παίξει τον ρόλο Αυτού που δίνει την ώθηση; Για την χαρά της προσφοράς; Σε ένα ροζ σύμπαν, ίσως. Δεν απορρίπτω εντελώς τις ροδίζουσες αποχρώσεις. Για την επιβεβαίωση της ματαιοδοξίας του; Γιατί όχι; Για να καρπωθεί τα αποτελέσματα, αν υποθέσουμε ότι επιτυγχάνει; Ένας συνδυασμός όλων αυτών; Κατά πάσα πιθανότητα. Δεν γνωρίζω, δεν ανήκω σε Αυτούς που δίνουν τις ωθήσεις. Απλώς εικάζω.

Έχετε δίκιο.
"Είμαι πεπεισμένος πως εμάς τους ανθρώπους του υπογείου πρέπει να μας κρατούν από το χαλινάρι. Μολονότι μπορούν να μείνουν στο υπόγειο σιωπηλοί για σαράντα χρόνια, μόλις βγουν στο φως ξεσπούν, και τότε πια μιλούν, μιλούν, μιλούν..."

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Ο Φιοντόρ ήταν ένας βαθύτατα χριστιανός υπαρξιστής φιλόσοφος-συγγραφέας, μέσα από το έργο του ασκούσε κριτκη στην καθεστηκυία τάξη ,ηταν σφοδρός εχθρός του τσαρισμού και του κολλεκτιβιστικού σοσιαλισμού. Στο έργο του Ντ διακρίνεται και η ιδεαλιστική του διάσταση (Ηλίθιος) και η κατακριτική του θέση στο Κακό. Οι καταραμένοι ηρωές του (Νικολάι Σταυρόγκιν στους Δαιμονισμένους, ο Στεπάν Τροφίμοβιτς κλπ) εμφανέστατα οδηγούνται όλοι στην καταστροφή που την περιγράφει με ακριβή και ωμό τρόπο. Σαν άνθρωπος είχε πάθη που τον βασάνιζαν (Παίχτης) η βυθιζόταν στο κλασικό υπαρξιακό pour sois και en sois του Zean Paul Sartr.(Υπόγειο).Η ανθρώπινη αγωνία για τον θάνατο που όλους μας διακατέχει,ο άνθρωπος ειναι το μόνο ζώο που θα ξέρει οτι θα πεθάνει, τον διακατείχε στο έπακρο. Η περιγραφή των ανθρωπίνων ακροτήτων και το βασάνισμα της συνείδησης και το αδιέξοδα από το Κακόη ήταν που πραγματευόταν. Το bdsm θα μπορούσε να είναι ένα δευτερογένές κακό που θα μπορούσε να περιγράψει σε σχέση με τη βάσανο από την συνείδηση,που προερχεται από τον χριστιανισμο που πίστευε ακράδαντα. Αυτή νομίζω οτι είναι και η σχέση του Nτ ,αν υπάρχει, με το bdsm,Για να είμαι απλός και σύντομος είμουν πολυ λιτός για να είναι κατονοητό αυτο που θέλω να πω. Πάντως μπράβο Ντορα που έβαλές τον μεγαλύτερο ισως συγγραφέα προς συζήτηση

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Μόλις έθεσες επί τάπητος την πεμπτουσία του D/s dora.
Δεν θα αδικήσω τη στοχοπροσήλωσή σου με μία βεβιασμένη απάντηση.
Ελπίζω μόνο να τοποθετηθούν κι΄ ΄Α/άλλοι μετά την ωραιότατη "πάσα" που Μ/μας έδωσες.
Επιφυλάσσομαι εν ευθέτω χρόνω.
Πάντως, άξια!

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Κίνητρο...

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Όσο περνάνε τα χρόνια πείθομαι όλο και περισσότερο
πως η αντίληψη είναι τελικά πολύ …αφηρημένη !
Το πώς αντιλαμβάνεται – ταχτοποιεί στο μυαλό του - κάποιος , κάτι,
μάλλον έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του , την προσωπικότητα του γενικότερα ,
τα βιώματα του σίγουρα καθ όλη την μέχρι τότε πορεία του
που σκέπτεται η προσδιορίζει η ταυτίζει η ότι άλλο …
αυτό που τον ʽʼερεθίζει ʽʼ πνευματικά .

Ούτε εγώ ξέρω φυσικά αν ο Ντοστογιέφσκι ήταν βουτηγμένος
στο όλο ή σε μέρος του bdsm όπως γράφει και ο Κύριος μου Master DO .
Αν από αυτό το βιβλίο με ρωτούσαν όμως αν κατάλαβες κάτι τέτοιο
θα έλεγα κατηγορηματικά , όχι !

Μια ενδοσκόπηση καταγραφή συνειδητοποίηση απογραφή κλπ
μιας ζωής είτε είναι δική μας είτε είναι του διπλανού μας ,
είτε είναι η … εικόνα που έχουμε για το σύνολο των ανθρώπων των πράξεων τους ,
των λειτουργιών τους σε αυτήν,
δεν καθιστά οπωσδήποτε πως συσχετίζονται με κομμάτι του bdsm
η όλου η αυτού που εμείς έχουμε στο μυαλό μας !

Αναμφισβήτητα τα κομμάτια που παρέθεσε η dora_salonica ,
μπορούν να σταθούν και να δώσουν έναυσμα για μια συζήτηση πάνω στο D/s
αν έτσι … θέλεις να το δεις φυσικά .
Από την άλλη για μένα η ουσία στο βιβλίο αυτό είναι έξω από όλα γύρω από το bdsm ,
σε κάτι πολύ απλό που γράφει ,
αλλά πολύ σοφό για να δει όποιος θέλει και μπορεί πέρα από τα στενά του όρια
και να σκεφτεί για το πώς θέλει να ζήσει
αν τα καταφέρει ποτέ έτσι όπως αυτός επιθυμεί πραγματικά !

ʽʼ … μα ο άνθρωπος είναι ον επιπόλαιο και ίσως να του αρέσει μονάχα η υπόθεση
της επιτυχίας του σκοπού και όχι ο ίδιος ο σκοπός ,
όπως συμβαίνει στο παίχτη του σκακιού .
Και ποιος ξέρει , δεν μπορεί κανείς να το εγγυηθεί ,
ίσως ίσως όλος ο σκοπός της ζωής της ανθρωπότητας ,
να περικλείνεται μονάχα σε αυτή την αδιάκοπη υπόθεση της επιτυχίας ,
με άλλα λόγια , στην ίδια την ζωή, και όχι κυρίως στο σκοπό , που εννοείται ,
πρέπει να μην είναι άλλος από τα δυο και δυο τέσσερα , δηλαδή ένας τύπος ,
όμως το δυο και δυο τέσσερα δεν είναι πια ζωή , κύριοι , μα η αρχή του θανάτου . …….

Ας πούμε πως ο άνθρωπος άλλο δεν κάνει παρά να αναζητά αυτό το δυο και δυο τέσσερα .
Περνάει ωκεανούς θυσιάζει την ζωή του σε αυτή την αναζήτηση
μα σαν το βρει πραγματικά , μα το Θεό , κάπως σαν να φοβάται .
Αισθάνεται , βλέπετε πως άμα το βρει ,
ύστερα πια δεν θα του απομείνει τι να αναζητήσει …. ʽʼ

Άνθρωποι … φοβισμένοι , μερικοί και ανικανοποίητοι και πολλά πολλά άλλα .
Ανθρωποι είμαστε όλοι βέβαια και όπως αντιλαμβάνεται κανείς κάτι από την απλά ζωή …
μέχρι εκεί που θέλει να πάει … την δική του .


Υ.Γ ... Συγνωμη για την παρέμβαση,
ήθελα να πω πως η δική μου οπτική σε αυτό το έργο του Ντοστογιέφσκι είναι …
αλλη και αλλού !

 

Όπως σωστά επισήμαναν ο KAIseR, o Master DO και η anasia, οι υπαρξιακές αναζητήσεις του Ντοστογιέφσκι αναδεικνύουν την αγωνία και τον φόβο της ζωής και του θανάτου, στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Όπως έγραψα πριν από καιρό εδώ, (επικαλούμενος έναν ακατονόμαστο φ.) «η αγωνία φέρνει τον άνθρωπο μπροστά στην ελευθερία για την αυθεντικότητά του». Η αγωνία αυτή, δίνει κατά μια έννοια νόημα στη ζωή.

Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς (εγώ το κάνω) ότι πέραν της προφανούς συσχέτισης του βδσμ με την εξουσία και τη μικροφυσική της, σε ένα δεύτερο επίπεδο δια μέσω του βδσμ (όπως και κάθε άλλης πρακτικής πάθους και ενοχών – χαρακτηριστικά του Ντ. και των ηρώων του) προσεγγίζονται τα ίδια υπαρξιακά αδιέξοδα. Το βίωμα της αγωνίας που νοηματοδοτεί το ανούσιο, το μάταιο, το θλιβερό (όπως λέω αλλού) αλλά και την ίδια την ιδέα της ζωής και του θανάτου. Η υπαρξιακή αναζήτηση του Ντοστογιέφσκι συναντά κατά τη γνώμη μου σε πολλά σημεία τα τρία στάδια της Κιρκεγκωριανής φιλοσοφίας. Το πρώτο στάδιο της ύπαρξης, το αισθητικό, συνδέεται με τη φιληδονία, το πάθος και τον αισθησιασμό. Η ηδονή όμως, ως αμαρτία, γεννάει την ενοχή. (είναι ξεκάθαρο στο υπόγειο του Ντ. και άλλού). Η ενοχή δημιουργεί το δεύτερο στάδιο της ύπαρξης που σχετίζεται με την αυτογνωσία και την ηθική. Ο άνθρωπος ακολουθεί κανόνες, βάζοντας πλαίσιο στην ηδονή του. Στο τρίτο στάδιο η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά πρότυπο το οποίο επιδιώκει να μιμηθεί. Ο «θεός» ξεπερνά την ανθρώπινη ηθική. Ο Αβραάμ, ο Αγαμέμνων ακολουθούν την εντολή αγνοώντας την ηθική. Είναι δούλοι του (των) θεού (-ων).

Στην «Ιστορία των Αισθητικών Θεωριών» (Εκδόσεις Νεφέλη) ο Beardsley σημειώνει: «Κάθε άνθρωπος είναι μόνος σ’ ένα κόσμο χωρίς νόημα, εκτός από το νόημα που μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος μέσα σ’ αυτόν. Από την αναγνώριση αυτής της ανθρώπινης κατάστασης, της οποίας εγγενή γνωρίσματα είναι η βεβαιότητα του θανάτου και το ριψοκίνδυνο της ζωής, ο υπαρξιστής αντλεί το βαθύτατα άγχος του και ταυτόχρονα το υψηλότατο αίσθημα της απόλυτα προσωπικής ευθύνης. Οι φιλοσοφικές συλλήψεις του υπαρξιστή και το όραμα του για την οδυνηρή θέση του ανθρώπου βρήκαν την πληρέστερη έκφραση τους στη λογοτεχνία – στις εικόνες του ανθρώπου που περιμένει την εκτέλεση, της κόλασης χωρίς φυγή, του κρατούμενου που δικάζεται για ένα έγκλημα χωρίς να ξέρει ποιο είναι αυτό το έγκλημα».

Ο υπαρξισμός στον Ντοστογιέφσκι έχει να κάνει ακριβώς μ’ αυτό.

Η συσχέτιση με το βδσμ δική σας!!!


...

 

<<η αγωνια φερνει τον ανθρωπο μπροστα στη ελευθερια για την αυθενντικοτητα του>> uzzled:Το μονο πραγμα που φερνει η αγωνια ειναι ελκος στο στομαχι.Και η θεωρια οτι ο ντοστογιεφσκη εχει σχεση με το βδσμ ειναι τοσο παραλογη οσο το να πιστευης οτι θα ζεισης πολλα χρονια αμα καπνιζεις.Ο ανθρωπος ειναι ρωσος αν σας λεει κατι αυτο,και για ρωσους εγραφε.Και οπως σημερα οι ρωσοι ζουν σε ενα δικο τους συμπαν,ζουσαν και τοτε.Τον θεο τον φοβατε γιατι του μαθανε να τον φοβατε,τον αρχοντα τον σεβετε γιατι του μαθανε να τον σεβετε,και υποταζετε γιατι του μαθανε την υποταγη.Ολα αυτα σε κανουν να αποριες αν οι ρωσοι ειναι ευρωπαικος λαος,και ο πολιτισμος τους εχει ευρωριζες.Αν εχει βαφτιστη τωρα απο τους κριτηκους ως υπαξιακος δεν με προβληματιζει καθολου.αλλωστε ολοι οι συννγραφης υπαρξιακα ζητηματα θετουν,το ποσο αυτο τους οριζει βδσμιστες ας το δει ο καθενας οπως θελει.

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Είναι γεγονός ότι για να συμφωνήσουμε με τον Master V
πρέπει να γράφουμε σε διαφορετικά νήματα! λολ.
Ας σοβαρετούμε τώρα.
Δεν πίστεψα στιγμή πως η dora θέλησε σώνει και καλά
να ντύσει τον Φιοντόρ στο Δέρμα!
Το ξεκαθάρισε εξ αρχής πως πατάει στο Υπόγειο
για να κάνει συνειρμούς με το bdsm.
Κατ' Εμέ τα ερωτήματα που "εφηύρε" βασιζόμενη στα συγκεκριμένα
αποσπάσματα έχουν και παραέχουν θέση στο D/s.
Αυτό και είπα.
Παρ΄όλα αυτά νομιμοποιείστε Ο/ολοι να ανακαλύψετε μέσα
στη γραφή του Ντ. ατέρμονες προεκτάσεις.
Ως άλλος Καβάφης το κουταβάκι Μου πλέει προς τη δική της Ιθάκη.
Σεβαστό και όμορφο. Ο υπαρξιακός της προβληματισμός
όμως έπεται του υπαρξιακού προβληματισμού της doras.
H dora τεμαχίζει τη διαδικασία ως το τόλμημα.
Η anasia πιάνει το μίτο από εκεί που η dora ακόμα δεν τον
έχει φτάσει.
Καμιά τους δεν ακυρώνεται. Απλώς συνυπαρχουν.
Δεν θεωρώ σκόπιμη -ξεκάθαρα προσωπική άποψη-
τη φιλολογική προσκόληση στο έργο του Ντ. επί του
παρόντος νήματος.
Αυτό δεν σημαίνει΄πως ο Σύντροφος V είναι λάθος.
Κάθε άλλο.
Με γοητεύει η χρήση του Υπογείου στην προκειμένη
περίπτωση για να το προβάλουμε στο D/s. Επιμένω.
Τα ερωτήματα της doras όπως διατυπώθηκαν
παραπάνω είναι η πεμπτουσία και καύσιμη ύλη
των Domination/submission..
Και θα επεκταθώ.
Οσονούπω...

 

Απάντηση: Σημειώσεις από το Υπόγειο

Δεν ισχυρίζομαι πως ο Ντοστογιέφσκι άφηνε υπονοούμενο
με αυτή του τη φράση για να εξομολογηθεί δημόσια
τις διαστροφικές του τάσεις.
Θα γελούσαν και οι μπετούγιες.
Αυτό που ισχυρίζομαι όμως είναι ότι δέχεται –αν όχι θεωρεί θεμελιώδη –
την Άνωθεν Συνδρομή όταν η Ύπαρξη εγκαταβιεί στο Υπόγειο.
Ύπαρξη –Υπόγειο – Άνωθεν Συνδρομή. Τα κεφαλαία σκοπίμως.
Έννοιες που με αφορμή τον Ντ. και τις υπαρξιακές αναζητήσεις
της dora μπαίνουν από το «παράθυρο» στο μαξιλαράκι
με τις καρφίτσες (σαν κι αυτό που φορούν στον καρπό
του χεριού τους οι ράφτρες όταν παίρνουν μέτρα) που ονομάζεται Φόρουμ.
Είμαστε όλοι (καθόλου τυχαίο το μικρό «ο») μας καλά κρυμμένοι,
ο καθένας μία καρφίτσα ανάμεσα σε δεκάδες (εκατοντάδες, χιλιάδες) «φαινομενικά»όμοιες.
Που είναι πιο εύκολο να κρυφτεί μία καρφίτσα;
Πάνω στον καναπέ ή στο μαξιλαράκι της ράφτρας;
(Ο συλλογισμός δεν Μου ανήκει, είναι της Άγκαθα Κρίστι).
Ενώ λοιπόν τίθεται μέγα ζήτημα, (Δράση –Αδράνεια –Ατολμία
-Φόβος – Ώθηση – Έμπνευση –Πράξη, Αλλαγή) εμμένουμε
να αναλύουμε το βιογραφικό του Ντ. και τις … εκλεκτικές του
συγγένειες.
Δεν μέμφομαι κανέναν. Μην βιαστείτε να παρεξηγήσετε.
Προσπαθώ απλά να δώσω Ώθηση.
Τέτοια ώστε το μαξιλαράκι να τρανταχτεί, οι καρφίτσες
να σκορπίσουν και να αρχίσουν να μπαίνουν στα εύθραυστα
ή καλοδουλεμένα οπίσθια ημών και υμών.

Ας προβοκάρω.
Πόσο πραγματικοί Κ και υ Ε/είμαστε εδώ μέσα;
Υπάρχει μεδούλι στα ερωτήματα του ποστ #4 του παρόντος νήματος;
Οψόμεθα.