Σκούρο κόκκινο ή αχνό ξεθωριασμενο?

Επειδή βρίσκομαι σε ένα μέτριο φιλοσοφικό μόουντ αλλά και μόουντ μετακόμισης θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις αντιστρέφοντας όμως τα ερωτήματα.

Τι είναι πίσω από μία κόκκινη γραμμή?
Ποια διαδικασία εσωτερική μας αναγκάζει να βάλουμε την γραμμή εκεί που τη βάλαμε και όχι ένα πόντο πριν ή ένα ποντο μετά?

Δεν νομίζω ότι κανεις διαφωνεί στο ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά στα ζητήματα υγείας, σεξουαλικών μεταδιδώμενων νοσημάτων κλπκλπ (αυτό σε σχόλιο με τα των προφυλακτικών παραπάνω).
Δεν νομίζω ότι κανείς θα έλεγε "Φυσικά και να μου κόψετε το πόδι Κύριέ μου και Αφέντη μου. Με κουτάλι? Φυσικά και με κουτάλι". Οκ.

Όλα τα υπόλοιπα όμως?
Τι ακριβώς φοβόμαστε ότι θα συμβεί?

Καθημερινά είμαστε ή μπαίνουμε σε κάποιο ρίσκο. Θα πάρεις ένα αεροπλάνο, θα πιείς λίγο παραπάνω και θα οδηγήσεις, θα γνωρίσεις τον βανίλα άντρα της ζωής σου ο οποίος θα μάθεις 23 χρόνια μετά ότι είχε και άλλη μία οικογένεια στο Μεσολλόγι όπου νόμιζες ότι πηγαίνε για δουλειές. Ίσως πέσεις θύμα κακοποίησης ή παρενόχλησης.

Δεν έρχεται με εγγυήσεις αυτή η ζωή. Με καμία εγγύηση. Όλοι θα πληγωθούμε και θα πληγώσουμε. Θα πέσουμε και θα σηκωθούμε, ή όχι. Άρα ποια ή ποιες ειναι εκείνες οι δυνάμεις που μας αναγκάζουν να βάλουμε κόκκινες γραμμές. Και δη κατακόκκινες?

Θα αισθανθούμε ασφάλεια?
Θα νιώσουμε ότι περιφρουρήσαμε τι ακριβώς?

Έχω την υποψία (γιατί αυτό βλέπω και σε εμένα και στους γύρω μου) είναι ότι αυτό που μας γαμάει ειναι ο φόβος του "και αν".

Και αν γίνει το Χ? Και με αφήσει...?
Και αν γίνει το Υ? Και πληγωθώ...?
Και αν γίνει το Ζ? Και δεν αντέξω..?

Το κακό βέβαια δεν είναι τα κατά τα άλλα πολύ αγαπημένα "και αν", είναι ο τρόπος που έχουν την τάση αφού καθιερωθούν ως λετζίτ μέρος του τρόπου σκέψης μας, μετά να κανονικοποιηθούν και να κλιμακωθούν.

Ποίες οι πιθανότητες να πληγωθείς μέσα σε μία Ντι/ες σχέση? Φαντάζομαι ακριβώς όσες και να πληγωθείς μέσα σε μία οποιαδήποτε σχέση.

Μάλλον όλοι έχει τύχει να παρηγορήσουμε κάποιο βανίλα φίλο μας μετά την αρχιδιά που του έκανε ο μαλάκας ή η μαλακισμένη. Δεν μπορεί να έχω μόνο εγώ.
Μάλλον όλοι έχει τύχει να δούμε βανίλα φίλους μας να κλαίνε και να λένε "μα πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό μετά από όσα έκανα και μετά από όσα περάσαμε".

Και εκεί ειναι το κλειδί. Αυτό φτιάχνει και τις γραμμές μας. Λίγο λίγο και χρόνο στο χρόνο.

Κανείς δεν είναι ρομπότ και κανείς δεν είναι θεός, ούτε καν ο θεός.

Είμαστε όμως (συνήθως) πιο ανθεκτικοι από αυτό που νομίζουμε.

Απορία: Και αν πέρα από τις κόκκινες γραμμές μας κρύβεται αντί για την καταστροφή και το έρεβος που φανταζόμαστε κάτι όμορφο? Πόσες πιθανότητες έχει αυτό να είναι αλήθεια? Φαντάζομαι όσες και να μην είναι.
Εδώ όμως τι θα νικήσει? Η περιέργεια? Ο φόβος? Ή οι μπάμιες? (πραγματικά γαμάνε οι μπάμιες ρε συ @underherfeet )

Καταλαβαίνω την ανάγκη για ασφάλεια. Ρίλι. Αλλά νομίζω ότι ίσως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι αν επιτρέψουμε στην ανάγκη για ασφάλεια να πάρει την θέση των λογικών και καλά ζυγισμένων αποφάσεων θα καταλλήξουμε να ζούμε στο αντίστοιχο ενός μικρού δωματίου, με μαξιλάρια στους τοίχους χωρίς άλλο άνθρωπο μέσα.

Αυτά, μάλλον, αμπιεντό.

 

Ρε μανία! Οι μπάμιες sucks λέμε.
Γαμάνε οι μελιτζάνες.
Υπάρχει σαφής διαχωριστική άλικη γραμμή στα ζαρζαβατικά.

 

Τα λέτε πολύ ωραία αγαπητή Μωβ, συμμερίζομαι το μουντ μετακόμισης, άλλωστε κι εγώ στο ίδιο ακριβώς βρίσκομαι, ωστόσο έχω κάποιες μικρές, τοσοδούλες ενστάσεις.

Δεν είμαι υπέρ του να λειτουργούμε φοβικά και με το αν αυτό και αν εκείνο, η λογική του γρύλλου είναι εντελώς μακριά από την δική μου και από το να μπορούμε να απολαύσουμε πραγματικά την ζωή, χωρίς ανόητους φόβους και ενοχές.

Πάλι το θέμα μοναχό του οδηγείται στο μονοπάτι της συναντίληψης.
Τι είναι αυτονόητο για μένα; Eίναι και για σένα; Aν ναι, αυτό θα αποτελέσει μία ευρύτερη βάση συμφωνίας.
Έχω πει και παλιότερα ότι δεν μπορούμε να προσυμφωνήσουμε τα πάντα, κάθε κίνηση, κάθε δοκιμασία, κάθε καυλοέμπνευση του άλλου, όποιος και να είναι ο άλλος. Γι΄αυτό και η συναίνεση δίνεται στο πρόσωπο κυρίως και όχι σε προσυμφωνίες των πάντων.

Το προβληματάκι και πάλι είναι στα θέματα της ειλικρίνειας.
Είναι ο άλλος αυτός που διατείνεται ότι είναι; Ή θα προκύψει η οικογένεια στο Μεσολόγγι;
Προφανώς αφήνουμε το ένστικτό μας να μάς οδηγήσει στην αρχή, αλλά παίρνουμε και απεριόριστο feedback κατά την διάρκεια της σχέσης. Το βέβαιο είναι ότι και το ένστικτο κάνει λάθη και οι άνθρωποι κάνουμε σκατιές.
Όποιος βάζει την ανάγκη για ασφάλεια πάνω από την αξία της ελευθερίας (της ερωτικής έκφρασης εν προκειμένω), σίγουρα δεν αξίζει ούτε το ένα, ούτε το άλλο (κλεμμένο, φυσικά). 

Η μόνη μας ασφάλεια είναι η ειλικρίνεια, η συζήτηση, η εδραίωση μίας σχέσης εμπιστοσύνης, με δεδομένο ότι οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί ο ένας απέναντι στον άλλον, δεν χωράνε μεσοβέζικα σε μία τέτοια διαδικασία.
Όλοι έχουμε πληγωθεί και έχουμε πληγώσει κι όλας. Η πρόθεση όμως είναι αυτή που διαχωρίζει τον άνθρωπο που δεν είναι Θεός, σαφώς και κάνει λάθη σωρό, από αυτόν που θα μετέλθει κάθε μέσο προκειμένου να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του και δεκάρα δεν θα δώσει για τον άλλον, την υγεία, τα συναισθήματά του, την ψυχή του.

Το ότι είμαστε ανεκτικοί και ανθεκτικοί, δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε και χαλάκι να μάς πατήσει την ψυχούλα μας κάτω ο άλλος.
Το θέμα είναι η καύλα, η απόλαυση, στα πλαίσια της αμοιβαιότητας.
Οι κόκκινες γραμμές είναι για να μάς θυμίζουν τι δεν θέλουμε, τι δεν μάς αρέσει και καλό είναι να τις σέβονται όλοι όσοι έχουν εχέφρονα συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο. Αν είναι να διευρυνθούν, να τροποποιηθούν, ας γίνει κοινή συναινέσει κι όχι με παραβίαση.
Αυτό πιστεύω εγώ.
Κάτι που προϋποθέτει υγιείς επικοινωνιακά σχέσεις. Και υγιείς ψυχικά ανθρώπους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

 

Αγαπώ εξίσου και τις μελιτζάνες και τις μπάμιες.
Σαν παιδί όμως,δεν τα έτρωγα.
Μεγαλώνοντας,επέλεξα μια διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα.
Δηλαδή...δοκίμαζα διαφορετικές συνταγές με διαφορετική δοσολογία.
Π.χ αντί να εχω για κυρίως πιάτο τις μπάμιες,έφτιαχνα ένα μπριαμ και μέσα έβαζα 5-6 από αυτές.
Την επόμενη φορά,μπορεί να έβαζα 10.


Καπως ετσι,μεχρι και τωρα,προσπαθω να ξεπερναω τις κόκκινες γραμμές μου.

 

Αγαπητή Μπρέντα καταρχάς επιτρέψτε μου μία παρατήρηση με πολύ αγάπη πραγματικά. Παρατηρώ την τάση να αναφέρετε το -10 όταν κάποιος μιλήσει για το +10.
Ο αντίποδας του ανθεκτικού και του ανεκτικού μπορεί να είναι το χαλάκι για παράδειγμα, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ότι από το ανεκτικός στο χαλάκι είναι κάτι παραπάνω από ένα τσιγάρο δρόμος, νομίζω εγώ βέβαια.
Πέρα λοιπόν από το φάσμα (το πραγματικά μεγάλο φάσμα) που υπάρχει για σχεδόν όλα τα πράγματα που συζητάμε εδώ μέσα, υπάρχει πάντα και η χρονική τους μεταβλητότητα. Ακόμα και ανθεκτικός/ανεκτικός ή εξίσου ακόμα και χαλάκι να είναι κάποιος δεν είναι το ίδιο ανεκτικός/χαλάκι για την χρονική στιγμή τ=1 και τ=2. Εγώ τουλάχιστον μιλάω πάντα με αυτες τις μεταβλητές στο μυαλό μου.

Κατά τα άλλα δεν διαφωνούμε πάρα στα σημεία.

Πολύ ωραία η ειλικρίνεια ναι. Πάρα πολύ.
Και ο φόβος όμως είναι ειλικρινές συναίσθημα, και η ανασφάλεια και η φοβία. Η ειλικρίνεια δεν περιγράφει μόνο κάτι θετικό. Υπάρχουν ανθρωποι ειλικρινέστατοι στα ψέμματά τους. Ειλικρινά πιστεύουν το ψέμμα τους. Δεν είναι λοιπόν μοναδικός δείκτης η ειλικρίνεια.

Δεν πιστεύω ότι μιλησα καθόλου για συναίνεση ή παραβίαση.

Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω κλείνοντας είναι ότι την υποχρέωση την έχουμε πρώτα στον εαυτό μας. Σε κανέναν άλλο. Οπότε ακόμα και αν θελήσουμε να πάμε πέρα από τις γραμμές θα το κάνουμε ναι μεν γιατί κάποιος ίσως μας ενέπνευσε, γιατί κάποιος μας κράτησε το χέρι ή μας είπε ότι θα είναι εκεί αν τον χρειαστούμε, αλλά το βήμα αυτό καθεαυτό θα το κάνουμε για εμάς. Για να δούμε αν εκεί υπάρχει κάποιο δικό μας κομμάτι που θέλουμε να γνωρίσουμε ή να εξερευνήσουμε, ή όχι. Δεν το κάνουμε για κανέναν άλλο και κατα την γνώμη μου ίσως είναι πιο καταστροφικό να το κάνουμε για κάποιον άλλο παρά να μην το κάνουμε καθόλου  

Οπότε όλα τα παραπάνω τα έγραψα σε σχέση με το δικό μας το μέσα και την δική μας την πορεία και κανενός μα κανενός άλλου το χαβά.  

 

Είναι σωστή στη σύλληψη της η προσέγγιση αυτή, δεν αντιλέγω.
Όταν την εφαρμόζεις ωστόσο, πάντα μπορεί να προκύψει μια αστοχία υλικού, οπότε συνεχίζεις με τα υπόλοιπα.

 

Φυσικά!
Εκτος της αστοχίας,κάποιες φορές για πολλούς και διαφορους λογους,δε θελω καθολου μα καθολου να μαγειρέψω.
Κι όταν το κάνω,γιατί απλά πρέπει να το κάνω,ξέρω εξ αρχής πώς δε θα βγει καλό το αποτέλεσμα.
Ψάχνω και βρίσκω όμως, το σωστό λόγο που δεν ήταν καλο.
Δε μου φταίει που έχω κεραμική εστία κι όχι γκάζι,αλλά που αποφάσισα να φάω μπάμιες μέσα στο καταχείμωνο και δεν πήρα καν τις κατεψυγμενες αλλα προτίμησα να πιστέψω τον μανάβη,που μου είπε πως είναι φρέσκιες από το κτήμα του.

 

Tώρα με βάζεις σε πειρασμό να αναδιατυπώσω την άποψη ότι χρησιμοποιούν οι υ τους Κ ως ενδοσκοπικά εργαλεία.
Ακούγεται χειριστικούλικο αυτό, αλλά αν ο σκοπός είναι να ανακαλύψει το υ τα εσωτερικά του όρια και τις εσωτερικές του κόκκινες γραμμές, να ξεπεράσει τυχόν φόβους του, τότε ναι, την υποχρέωση την έχει απέναντι στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον.
Αν λοιπόν δεν το θέλουμε πραγματικά και το κάνουμε για κάποιον άλλον, δεν θ΄αργήσει η ώρα της αποκάλυψης του ''καταστροφικού'', όπως λες κι εσύ. Σαφώς και συμφωνώ ότι καλύτερο είναι να μην το κάνουμε καθόλου. (Αυτό το α΄πληθυντικό δεν με εκφράζει, αλλά για χάρη της συζήτησης).

Η υποχρέωση που έχει το κάθε υ απέναντι στον εαυτό του λοιπόν, μιας και το έθεσες έτσι, είναι να διαλέξει με προσοχή το ενδοσκοπικό του εργαλείο.
Αν και σ΄αυτήν την περίπτωση ξέρεις, θα μείνει πολύς κόσμος χωρίς δουλειά κι όλοι θα συρρέουν στο bdsm για να ανακαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό. 

Η αλήθεια, πάντα είναι κάπου στη μέση, έχει αυτήν την ρημαδοϊδιότητα, να κρατά ισορροπίες.
Μου αρέσουν οι φασματικές συζητήσεις, δεν πιάνω τα άκρα, τοποθετούμαι σύμφωνα με αυτά που έχω ζήσει, δει, ακούσει και τον τρόπο που τα αντιλαμβάνομαι.

Την συναίνεση την ανέφερα, γιατί όστις υπάρχει, εδραιωμένη στην κοινή λογική (των συμμετεχόντων) και την συναντίληψη, τότε όλα αυτά τα καταστροφολογικά σενάρια καθίστανται περιττά.

Οπότε, η κατακλείδα πρότασή μου, μιας κι έχω κι ένα γιόγκα φέστιβαλ που με περιμένει, είναι ότι πρέπει να επιλέγουμε σοφά, όπως έχω πει σε πολυάριθμες περιπτώσεις, μέσω συνειδητής παρατήρησης και ανάπτυξης της ικανότητας διάκρισης.
Βέβαια αυτό προϋποθέτει και μία οξεία αντίληψη, που δεν την διαθέτουν όλοι. Καλό είναι να κάνουμε και την αυτοκριτική μας φυσικά, να αναγνωρίζουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, δεν είναι όλες οι καταστάσεις για όλους, ούτε όλες οι επιλογές.
Αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, ή τα περισσότερα, τότε το θέμα εν πολλοίς, θεωρείται εντελώς λήξαν, για μένα τουλάχιστον.
Namaste 

 

Trial and error and life goes on.
Ουτε ομως μόνο trial , ούτε μόνο error.

Δε τρέχει και τίποτα άλλωστε. All we must do is decide what to do with the time given to us. Και δεν το λέω εγώ, ο Gandalf το λέει και όσο ναναι λευκός μάγος είναι κάτι ξέρει παραπάνω.

Namaste  

 

Εντάξει, αλλά περνάμε σε άλλο τσάπτερ τώρα, έχουμε αποφασίσει τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε.
Όλα αυτά που λές έχουν βάση αλλά θα πρέπει να δούμε από ποιά σκοπιά τα εξετάζουμε, του σεφ που μαγειρεύει ,ή του μανάβη , να διαχωρίσουμε τι αφορά ποιόν και να καταμερίσουμε ευθύνες στην περίπτωση που το αποτέλεσμα δεν είναι το προσδοκώμενο.

 

Λογικο ειναι αυτο που επικρατει στο μεγαλυτερο κομματι μιας κοινωνιας και τρελο οτι κατα γενικη ομολογια δεν ειναι μεσα στα ορια των κανονων της...
Αρρωστο και υγιες bdsm δεν υπαρχει...ειναι ενας μυθος! Υπαρχουν ανθρωποι που τους κανουμε για αυτο που ειμαστε και ανθρωποι που δεν τους κανουμε! Γιατι πρεπει να ειναι αρρωστος ενας ανθρωπος που εχει εξεζητημενα γουστα και θελει να φτασει στα χ ακρα και δεν ειμαι εγω κομπλεξικος ή ηλιθιος που χωρις καν να το εχω δοκιμασει το απορριπτω; Ειναι λαθος ορολογια το "Αρρωστο" και το "τρελο"...Το πιο ρεαλιστικο θα ηταν να πουμε οτι καποιων ανθρωπων τα θελω ειναι για λιγους και καποιων αλλων οχι! Σκεψου οτι ο μεσος ορος των ανθρωπων, θεωρει εναν ανθρωπο που αγαπα να ποναει τον αλλον -που επισης τρελαινεται να τον πονανε- αρρωστο και τρελο...Αυτοματως εχεις την απαντηση ως προς το τι ειναι τρελο και τι οχι!
Ως προς τις "κοκκινες γραμμες", σαφως και το τελειο υποτακτικο ατομο, ειναι αυτο που δεν λεει ποτε οχι στον Αφεντη του, για αυτο και αν υπαρχουν οντως "δυνατες" κοκκινες γραμμες απο την πλευρα του υ, τοτε θα πρεπει να αναφερονται κατα το ξεκινημα -ακομα καλυτερα πριν απο αυτο- μιας σχεσης D/s, ωστε να ξερουν και οι 2 ανθρωποι αν κανουν ή οχι ο ενας στον αλλον -και αυτο απαντα και στο πως ξεχωριζεται τι ειναι κοκκινη και τι πρασινη γραμμη-...
Προσωπικη μου αποψη ειναι οτι τα ατομα υποτακτικης ψυχολογιας για να εξελιχθουν και να ειναι οσο πιο τελεια γινεται για τον Κυριαρχο τους, πρεπει να ξεπερνουν τον εαυτο τους καθε μερα, σε καθε επιπεδο, αρα ναι και στις οποιες κοκκινες γραμμες τους -αν και αυτες μπορει να μην χρειαστει ποτε πρακτικως να τις ξεπερασουν...
Η τελευταια σου σκεψη ειναι σωστη ως προς το δευτερο σκελος της! Ενα υποτακτικο ατομο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να λεει οχι στον Κυριο του, αλλιως παυει να ειναι αυτο που πρεπει...Αυτο δεν σημαινει οτι αυτο το ιδιο υποτακτικο ατομο που δεν θα ξεπερνουσε τα χ ορια, δεν μπορει να βρει ενα αλλο Κ ατομο και να ειναι φουλ ευτυχισμενοι και οι 2, εχοντες απλα, διαφορετικα γουστα απο το προηγουμενο Κ που απλα ζητουσε παραπανω πραγματα απο οσα μπορουσε να προσφερει το υ...Με αλλα λογια, το κλειδι βρισκεται στην χημεια των ανθρωπων -οπως και σε καθε αλλου ειδους σχεση- και στην χημεια των αναζητησεων τους...

 

Μια Κ πιστεύω πως πρεπει να γνωρίζει η να ανακαλύψει στην πορεία τα όρια ενός υ έτσι ώστε να μπορεί να τα σπάσει στην πορεία δίνοντας στο υ Της καινούργιες συνήθειες και κατ επέκταση καινούργια ταυτότητα .