Σοβαρα εξωbdsmικα θέματα

Κατά κύριο λόγο,τα νήματα που ανοίγω,είναι βιωματικά.
Έτσι κι αυτό.

Πρόσφατα έκανα εξετάσεις αίματος και η τιμή σε μια μέτρηση ήταν πολύ πάνω του φυσιολογικού.
Με τις πολύ γενικές γνώσεις ιατρικής που έχω και σε συνάρτηση με ένα πρόβλημα υγείας που προϋπήρχε,καταλαβαίνω πως θα κληθώ να αντιμετωπίσω μια σοβαρή,μη ιασιμη,κατάσταση.
Μετά από το πρώτο σοκ,άρχισα να το μοιράζομαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.
Μέσα σε αυτούς,είναι κι ένας πολύ καλός μου φίλος του χώρου.
Του είπα πως έχουν τα πράγματα και κάναμε τον εξής διαλογο:
d: Τι θα έκανε ένας Κ σε ανάλογη περιπτωση;
Ρ: Θα άλλαζε υ.
Αν όμως πέρα από υ την έβλεπε και ως σύντροφο,θα τη στήριζε.


Κι έρχομαι τώρα εδώ,να ρωτήσω Ε/εσάς:
Σ/σας Ε/έχει τύχει ποτέ κάτι παρομοιο;
Κι αν ναι,πώς το Α/αντιμετωπισατε;
Α/αφήσατε στην άκρη το bdsm ή Σ/συνεχισατε σα να μη συμβαίνει τιποτα;



Υγ1: Τελικά οι γενικές γνώσεις που έχω,είναι πολυυυυ γενικές.

Υγ2: Θα Σ/σας βασανιζω πολλά χρόνια ακόμη!

 

Κατ΄ αρχήν @dina σου εύχομαι τα πράγματα για την υγεία σου να εξελιχθούν πολύ καλύτερα απ΄ όσο αφήνεις να εννοηθεί στο μήνυμά σου.

Και να ζήσεις πολλά χρόνια ευτυχισμένη, και όταν κάποτε μετά από πολλάαααααα χρόνια έρθει εκείνη η ώρα που έρχεται για όλους, να είσαι γεμάτη, να έχεις ζήσει και χαρεί και χορτάσει ό,τι έχεις ποθήσει, να θέλεις κι εσύ πια να ξαποστάσεις ήρεμη και σε αρμονία μέσα σου, και να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπούν αληθινά.

Κατά δεύτερον, για μένα οι άνθρωποι πρώτα απ΄ όλα και πάνω απ΄ όλα είναι άνθρωποι. Ούτε "υ" ούτε "φ" ούτε "Κ" ούτε τίποτα.

Δεν θα μπορούσα λοιπόν ποτέ να διανοηθώ να έχω μοιραστεί όμορφες προσωπικές στιγμές, BDSMικές συμπεριλαμβανομένες, με έναν άλλο άνθρωπο και να τον βλέπω σαν ένα κομμάτι κρέας ή σαν απλά κάτι άψυχο που πέρασα κάποιον χρόνο μαζί του και αν τύχει και "χαλάσει" απλά να το πετάμε στην ανακύκλωση.

Ανεξαρτήτως αν οι δρόμοι μας μας φέρουν αλλού τον έναν από τον άλλο ή συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, το BDSM για μένα είναι απλά και μόνο κάτι από τα πολλά, πιπεράτα, δευτερεύοντα προαιρετικά επιπλέον συστατικά μίας σχέσης που μου δίνουν επιπλέον χαρά. Τίποτα άλλο.

Δεν είναι δηλαδή το κύριο πράγμα που μου δίνει χαρά ούτε από απόσταση. Το πρώτο είναι να βλέπω στο βλέμμα του άλλου τη χαρά και να αισθάνομαι ότι έχω συμβάλει κι εγώ σε αυτό επειδή νοιαζόμουν αληθινά.

Μπροστά σε αυτό για μένα, σαν συστατικό σε σχέση, ούτε το BDSM ούτε τίποτα στον κόσμο δεν κλάνει μία.

Κατ΄ εμέ αν ένας υποτιθέμενος "Κ" απλώς άλλαζε "υ" όταν εκείνο πάθαινε κάτι, δηλαδή δεν φρόντιζε να στηρίξει τη σύντροφό του ανθρώπινα και πλήρως όσο μπορούσε με τις δυνάμεις του,
αν τέλος πάντων έκανε το οτιδήποτε με γνώμονα και σε υποδούλωσή του στην ικανοποίηση των παθών του και αυτό σε βάρος τέτοιου είδους αναγκών του έτερου μέλους της σχέσης, έστω και εφήμερης ή χαλαρής, δεν θα ήταν ένας "Κ".

Ένας δούλος του πουλιού του θα ήταν, ένα δειλό και ανεύθυνο ανθρωπάκι για τον πούτσο δηλαδή. Τίποτα παραπάνω.

 

Δεν θα πω πολλά. Αν σε ένα οποιαδήποτε ζευγάρι, ο ένας από τους δύο αρρώσταινε, τότε ο άλλος θα έπρεπε να ξεκινήσει να ψάχνει αντικαταστάτη; Νομίζω ότι το να το συζητάμε, είναι το λιγότερο ανόητο. Το να στηρίξουμε εσένα Ντίνα, αυτό είναι το μόνο σημαντικό.

Για αυτό, Χρόνια σου Πολλά και ό,τι χρειαστείς φώναξε.

 

Όχι, δε θα άλλαζα υ. Δυστυχώς, όμως, είναι συχνό το υ να θέλει να απομακρυνθεί.

Περαστικά σου και να το ψάξεις όσο καλύτερα μπορείς καθότι στην Ιατρική ως μία απρόβλεπτη κι αέναη εξερεύνηση, δεν επιτρέπεται η προδίκαση μίας κατάστασης ως "μη ιάσιμη".

 

Θα μιλήσω μόνο για πως ΕΓΩ το βλέπω και θα το θέσω γενικότερα.
Προσωπικά δεν μου έχει τύχει.
Έχω μάθει όμως να στηρίζω τους ανθρώπους που νοιάζομαι και όταν είναι στα χειρότερα τους.
Σύντροφός,είτε βδσμ, είτε βανίλια, είτε σοκολάτα, σημαίνει να είσαι εκεί όταν ο άλλος σε έχει ανάγκη.
Αν στα δύσκολα φεύγουμε, είναι αδύναμια. Δειλία.
Και κατ εμέ μόνο Κ δεν είναι αυτός πού θα το κανει.

Ότι και αν είναι κοπέλα μου,να είναι περαστικό...

 

Παιδιά..το ενδιαφέρον σας είναι τρομερά συγκινητικό και σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Και το δημόσιο και το πριβέ  

Στο πρώτο Υγ λέω με χιουμοριστικό τρόπο πως είμαι άσχετη τελικά με τα ιατρικά και στο δεύτερο αφήνω να εννοηθεί πώς είναι όλα καλά  

Παρόλα αυτά έχεις δίκιο @Dark_Explorer .
Το πρώτο που σκέφτηκα όταν πήρα τις εξετάσεις,ήταν πως θέλω να το βάλω στα πόδια.
Και νομίζω πως θα το έκανα αν όντως ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα.

 

Όχι εγώ, αυτά ήταν λόγια ενός καθηγητή στην Ιατρική Κρήτης  

 

πανω απο ολα περαστικα και σιδερενια ευχομαι....τπτ αλλο ειτε εμενε ειτε οχι δευτερευον θα ηταν για μενα
ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ Η ΥΓΕΙΑΑΑΑΑ

 

Μια σχεση δειχνει οτι αξιζει στα δυσκολα...στα ευκολα ολοι καλοι ειναι
Σου ευχομαι να ειναι περαστικα!

 

Ο άνθρωπος στα δύσκολα έχει τάση φυγής. Για αυτό έχουμε στο πλάι μας όμως άλλους ανθρώπους. Μας βοηθάνε να προχωράμε μπροστά

 

Εγώ για ακόμα μια φορά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει το οποιο D/s, καλά για M/s δεν το συζητώ, να είναι κάτι που μόλις αρρωστησουμε, γίνει κάτι στη δουλειά η με την οικογένεια θα πρέπει να αφήσουμε..

Αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω. Αν είναι ρόλος και παιχνίδι, ναι προφανώς δεν θα κάτσω να παίζω, ενώ είμαι άρρωστη...
Αν είναι ο τροπος που σχετίζομαι όμως, ο εαυτός μου, γιατί να αλλαξει? Γιατί να βγω απο τη θέση μου?

Αν ήθελα λόγο της αρρώστιας να αφήσω γενικά τη σχέση, ναι, θα έφευγα είτε βανιλα είτε σε D/s. Αν όμως θέλω τη σχέση γιατί να πρέπει να γίνει βανίλα?
Προφανώς θα υπάρχουν δυσκολίες, ανάλογα τη φύση της αρρώστιας, προφανώς ψυχολογική πτώση, αλλά γιατί πχ να μπορώ αυτό να το αντιμετωπίσω ως βανιλα με τη σχέση που δεν ήμασταν βανιλα, και όχι ως αυτό που είμαστε?

Αν εκείνος δεν θα με ήθελε επειδή θα μουν άρρωστο, είναι άλλο πράγμα. Προσωπικά δεν μπορώ ούτε και θέλω να το φανταστώ. Δεν ξέρω τι θα έκανα, πολύ ειλικρινά. Γενικά το θέμα με θλίβει και με αγχώνει.

Αν αυτό που εννοείς είναι πως η αρρώστια παίρνει το φοκους απο τον άλλον και το βάζει στον εαυτό σου, και αυτό δυσκολεύει ενα D/s θα πω πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί με την οποία δυσκολία μπορεί να πετάξει στη μούρη μας, η ζωή. Δεν αφήνουμε το D/s κάθε φορά. Όπως δεν αφήνεις και μια βανιλα σχέση. Το παλεύει ο καθενας απο τη θέση του, επειδή την έχει διαλέξει γιατι αυτο σου βγαίνει.

Αν δεν βγει, δεν φταιει η "δυσκολία" του D/s, θα φταίνε τα στραβά που έγιναν, και που είναι μεγαλύτερα απο τη σχέση (οποίου είδους)

Ετσι νοιώθω εγώ, δεν ξέρω αν ισχύει γενικά κτλ

Θα μου φαινόταν πολυ εκνευριστικό και δύσκολο μέσα μου, πχ, να μην μπορώ να ικανοποιήσω ανα πασα στιγμή, να μην είμαι μέσα στην ενέργεια, να μην φροντίσω, θα μου ήταν ξένο και για εμένα άρα προφανώς θα έπεφτα πάρα πολύ ψυχολογικά. Οκ! Πόσο θα βοηθούσε αυτό?
Με το να κάνω φοκους ξανά σε εκείνον θα σταματουσα να κλαίγομαι μέσα μου, ίσως αποδεχομουν τη νεα κατασταση πιο γρήγορα και ίσως να έβρισκα και πιο γρηγορα νέους τρόπους να είμαι κάτι *°*°*° για εκείνον, και πάλι.
Αυτό που περιγράφω, μόνο μέσα απο το πως είναι η σχέση μας θα το κατάφερνα, σίγουρα όχι με το να γυρίσουμε βανιλα και να χαθεί ο έλεγχος του πάνω μου, οι απαιτήσεις του, τα θέλω του, το φοκους μου. Μόνο κακό θα μου έκανε η αλλαγή. Θα ένοιωθα μη χρήσιμη, ακόμη πιο άρρωστη, θα ένοιωθα ότι η αρρώστια μου αλλάζει τη ζωή.

Είμαστε μαζί, έτσι, για κάποιο λόγο, ο λόγος είναι ότι έτσι είναι πιο εύκολο πιο ευχάριστο, πιο αληθινό, πιο ο εαυτός μας. Δεν είσαι ο εαυτός σου μόνο στα εύκολα. Αυτό πιστεύω εγώ.

 

Τέλος καλό και όλα καλά @dina αυτό μετράει.  
Όσο για το ποιός θα άφηνε ποιόν και αν θα γινόταν κάτι τέτοιο, η γνώμη μου είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις.
Αν αυτό είναι ανθρώπινο, σωστό ή λάθος δεν έχω να σου πω κάτι.
Με τη δική μου λογική όλοι είμαστε ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο.
Φόβο νιώθουμε όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας.
Είτε έχουμε τον τίτλο του Κ είτε του Υ.
Και τέτοιες καταστάσεις πιστεύω ότι το πρώτο συναίσθημα που γεννάνε είναι ο φόβος.
Και ο φόβος μπορεί να γίνει πολύ κακός σύμβουλος κάποιες φορές.
Αλλά αυτή είναι μόνο η δική μου απλή λογική. Δεν έχω ιδέα πως θα ήταν στην πράξη τα πράγματα και δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες.