Σοβαρα εξωbdsmικα θέματα

Για την ανθρωπιά δεν κάνεις σχέση. Αλήθεια είναι αυτό.

Ανθρωπιά μεταξύ άλλων είναι να καταλαβαίνει ο άλλος στα δύσκολα ότι δεν είναι μόνος.

 

Όχι είναι λυπηση....
Κανεις δεν μένει με κανέναν από υποχρέωση.

 

Αν την έβλεπε ως υ θα την φρόντιζε. Το πιθανότερο είναι ότι θα έβαζε νέες ισορροπίες χωρίς να θυσιάσει BDSM, κάτι θα άλλαζε, μπορεί και να το τόνωνε αντί να το αφήσει λίγο στην άκρη.

Υποθέτω ότι σε μια τέτοια στιγμή έχει σημασία για το υ ούτε να τα παρατήσει μα ούτε να τα δίνει όλα και πέρα από τις δυνάμεις του για να αποδεικνύει ότι "δεν συμβαίνει τίποτα¨.

Παρόμοιο ναι, αλλά από παρόμοιο σε παρόμοιο μπορεί να διαφέρουν πολύ. Περαστικά θέματα υγείας - δεν εννοώ γρίπη, απώλεια γονιού, αλλαγές στα επαγγελματικά δεδομένα, επανασχεδιασμοί και προσπάθεια για επίτευξη στόχων.

α. Ενημέρωσα τον Αφέντη αμέσως και με κάθε λεπτομέρεια.
[Φοβόμουν καθώς το έκανα πως μπορεί και να με έδιωχνε. Είπα μέσα μου πως σκλάβα είναι και αυτό, να την διώξει ο Αφέντης επειδή αυτή δεν μπορεί άλλο και να το αντέξει.]
β. Έκανα ό,τι μου είπε, σε κάθε περίπτωση. Δεν με άφησε ακάλυπτη, ποτέ και ούτε ποτέ σε καμία BDSM σχέση που έχω κάνει έχω μείνει ακάλυπτη από τέτοια άποψη.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο, το πρώτο θα ήταν χούι φετιχιστών το δεύτερο θα ήταν συμπεριφορά ανόητων, ο Αφέντης δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Υποσημείωση: Γενικά είναι ένα ευαίσθητο θέμα τί από την ζωή του φέρνει ένα υ στη σχέση, τι γίνεται integrated εντός αυτής; Δεν είναι μόνο τα σοβαρά όπως υγεία είναι και τα λιγότερο σοβαρά όπως μεγάλα θέματα καθημερινότητας, τι γίνεται αν στη δουλειά εξοντώνεται ή απλά έχει βρεθεί σε καταστάσεις όπου στεναχωριέται πάρα πολύ, δεν το λέει; Τι γίνεται αν το υ έχει στενό δεσμό με πρόσωπο που αυτή την εποχή υποφέρει και το χρειάζεται; Παραδείγματα λέω.

 

Οσο πιο σοβαρη ειναι η ασθενεια, τοσο αλλαζει και η δυναμικη της σχεσης. Το ιδιο κι αν ειναι χρονια κι ανιατη αλλα ελεγχομενη.


Μπορουν, αναλογσ την περιπτωση και τους ανθρωπους, να υπαρξουν πολλα "μενω", οπως:
- μενω γιατι τι θ απογινει μονος του/μονη της
- μενω γιατι θα νοιωθω τρομερες ενοχες αν τον/την εγκαταλειψω στη μοιρα του/της
- μενω γιατι τι θα πουν οι γυρω αν φυγω:
- μενω ελπιζοντας οτι καποια στιγμη θα με διωξει ο ιδιος/η ιδια
- μενω γιατι δεν θα τα παρατησω τωρα
- μενω γιατι μετα απο τοσα χρονια δεν ξερω που αλλου να παω
- μενω και ειμαι εκει, αλλα η ζωη ειναι μικρη και παραλληλα θα ζω τη ζωη μου κι οχι τη "ζωη εν ταφω"
- μενω ελπιζοντας τυφλα να αλλαξει η κατασταση, περιμενοντας το θαυμα
- μενω γιατι εγω θα τον/τηνκανω καλα και δεν ακουω τιποτα και κανεναν
- μενω γιατι δεν θα αλλαξουν τρομακτικα τα βασικα και μπορουμε να ειμαστε αρκετα καλα κι ετσι
- μενω γιατι θελω να τον/την περιποιουμαι

Ομοιως υπαρχουν κι αλλα τοσα "φευγω".




Για τους πιο φανατικους της ατομικης ψυχολογιας, σ αυτες τις αποφασεις δεν παιζει ρολο μονο η ανθρωπια και η ηθικη (Υπερεγω κυριως) ,αλλα και οι αμυντικες διεργασιες (μη συνειδητες γενικα) - τοσο γι αυτον που φευγει/μενει, οσο και γι αυτον που πασχει -
της αρνησης, της αποσυρσης, του παντοδυναμου ελεγχου, της παλινδρομησης, της εκλογικευσης, των τασεων διασχισης, και πιθανοτατα και αλλες, που δεν σκεφτομαι τωρα. Παραδειγματα για καθε μηχανισμο αμυνας δεν εχουν ιδιαιτερο νοημα σε τετοια γενικα πλαισια, απλως ειναι κι οι μηχανισμοι συτοι μια πιθανα σημαντικη παραμετρος σε τετοιες αποφασεις.


Edit:

Disclaimer: να ξεκαθαρισω οτι παρα τις συχνες μου αναφορεςσε ψυχολογικους ορους δεν ασκω επαγγελμα ψυχολογου/ψυχιατρου η αλλου επαγγελματια ψυχικης υγειας, οποτε αφενος βαριεμαι φουλ να κανω περαιτερω αναλυση(δεν εχω επαγγελματικη διαστροφη -αλλες μπορει, αυτην οχι) , αφετερου δεν ψαχνω για πελατες.

 

Και στο τελος, απ' ολα οσα επηρεαζουν τη συμπεριφορα θα πυροδοτει την αυτενεργεια εκεινο/α που κουβαλα μεσα του ισχυροτερα απο τα υπολοιπα ο καθενας.

 

Θεωρητικά, ένα περιοριστικό ή πολύ σοβαρό ζήτημα υγείας μπορεί να μοιάζει εύκολο, σχεδόν εύκολο, δύσκολο, πολύ δύσκολο ως προς την διαχείρισή του και από τον νοσούντα και από το περιβάλλον.

Πρακτικά, οι τρόποι διαχείρισης κι αντιμετώπισης είναι τόσοι όσοι και οι άνθρωποι που καλούνται να το αντιμετωπίσουν. Και από τις δυο πλευρές.

 

Τόσο το Κ, όσο και το υ είναι άνθρωποι, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα τους.
Με το άνθρωποι, όπως και με τα υπόλοιπα που παρέθεσα, εννοώ ότι η "ταμπέλα" άνθρωπας - κατ' εμέ - "καπακώνει" το ταμπελάκι Κ ή υ.
Τουτέστιν, τα Κ και υ ναι μεν ίσως και να είναι συστατικά στοιχεία της ταμπέλας, αλλά δεν μπορούν από μόνα τους να την κρατήσουν όρθια στο έδαφος.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις ακόμη κι εκείνες οι πιο "βαθιές" δεν καταλαβαίνουν πάντα την έννοια υποχρέωση ( αποφεύγω να δώσω παραδείγματα, για να μην πάει το νήμα αλλού ). Ο/η "καλός/η" Κ ή υ καθώς και ο/η "κακός/η" - και αποφεύγω συνειδητά τον ορισμό του/της συντρόφου - είναι μεγέθη, για μένα πάντα, αρκετά ως και τελείως υποκειμενικά. Πολλά εξαρτώνται απ' τον τρόπο λειτουργίας καθώς και απ' το τι θα "περίμενε" το έτερο μέρος σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς της ζωής του/της ή σε υποθετικά δύσκολες καταστάσεις, που θα τύχαιναν στο δρόμο του/της.

Εγώ ήμουν και παραμένω της ιδέας, ότι στα ζόρια είμαστε πρωτίστως όλοι/ες μόνοι/ες μας. Ότι καλώς ή κακώς, αν σε κάποιον/α σίγουρα θα μπορούσαμε να βασιστούμε, εκείνος ο κάποιος θα ήταν ο εαυτός μας. Αν σε κείνη την περίπτωση βρισκόταν και κάποιος/α που θα ήθελε, να μας δώσει ένα χέρι ( όχι να μας πάρει στις πλάτες του/της ), έχει καλώς ( αν βέβαια την όποια βοήθεια του/της θα την θέλαμε κι εμείς ).
Αν όχι, αμήν, δεν έχουν όλοι/ες τον ίδιο τρόπο λειτουργίας και αυτό δεν τους/τις κάνει by default κακούς/ες ή "κακούς/ες"/ σωστούς/ες ή "σωστούς/ες".
Και αυτό, όσο και αν για τ' όποιο πρόβλημα μας ( στην προκειμένη υγείας ) δεν θα ήμασταν εμείς η γενεσιουργός αιτία.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος/η, να είναι δίπλα μας, ούτε δίπλα μας να παραμείνει ότι και αν μας συμβεί, όσα κι αν του/της έχουμε υποθετικά προσφέρει.
Περπατάμε μονάχοι με κάποια διαλείμματα "παρέας", μπορεί να είναι σύντομα, μπορεί να κρατήσουν ( για χ,ψ,ω λόγους ) μέχρι και την προτελευταία στάση του ταξιδιού μας, αλλά τον τερματισμό τον θωρούμε πάντα μονάχοι. Και ο τερματισμός του καθενός μας δεν έχει σίγουρο ούτε τόπο, ούτε χρόνο.

Τεσπα, μ' έπιασε το "διαόλι" μου και ξανάγραψα σ' αυτό το νήμα. Ενώ μάλλον δεν θα έπρεπε, να είχα γράψει ούτε μια γραμμή εξ αρχής.
Γιατί διαβάζοντας , έχω ίσως και λανθασμένα την εντύπωση - γενικά και όχι ειδικά -, ότι προσπαθούμε ( λίγοι, πολλοί, αρκετοί ? ) να δώσουμε ή να λάβουμε εγγυήσεις, για κάτι στ' οποίο εγγυήσεις μάλλον δεν χωρούν ( πόσο μάλλον εγχειρίδια χρήσεως ).

 

Το bdsm είναι δεσμός...

Και να ακριβολογήσω η ασυμμετρία είναι δεσμός.

Σου αρρώστησε το υπό σοβαρά ή ελαφρά;
Σου έπαθε κάτι το παροδικό ή το μόνιμο;

Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό.

Απλά ως υπό που ανήκει και σέβεται τον εαυτό του οφείλει να ενημερώσει για το τι ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει, τι πρέπει να ακολουθήσει ως θεραπευτική αγωγή, τι κίνδυνοι υπάρχουν και τι περιορισμοί επιβάλλονται.

Καθήκον του Κυρίαρχου η φροντίδα σε όποιον βαθμό συνίσταται αυτή.

Καθήκον του Κυρίαρχου η συναισθηματική στήριξη.

Καθήκον του Κυρίαρχου να κάνει το καλύτερο δυνατόν για την καλύτερη σωματική και συναισθηματική υγεία του υπό του.

Καθήκον του υπό να είναι αυτό που λέμε "καλός και συνεργάσιμος" ασθενής.

Από την μεριά του Κυρίαρχου μια ασθένεια παροδική ή μόνιμη είναι και η αρχή μιας νέας εμπειρίας ελέγχου.

Έλεγχος για την ακριβώς τήρηση των ωραρίων της λήψης των φαρμάκων, της τήρησης της σωστής διατροφής και της σωματικής άσκησης αν απαιτείται.

Η ασθένεια του υπό σηματοδοτεί μια περίοδο ερωτική.

Όταν ο έλεγχος είναι η καύλα του Κυρίαρχου τότε η ασθένεια του υπό είναι μια ευκαιρία να καυλώσει θέτοντας νέα δεδομένα και νέο πρόγραμμα.

Από τη μεριά του υπό τώρα θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως με βάση την κατάσταση της υγείας του δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλές από τις έως τώρα απαιτήσεις του Κυρίαρχου του.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα για ένα υπό που τιμά και σέβεται τον εαυτό του.

Ότι δεν μπορεί να δώσει στον Κυρίαρχο του, τότε Κυρίαρχος θα τα απολαύσει με ένα άλλο υπό.

Ο Κυρίαρχος θα παράσχει την φροντίδα και την έγνοια που απαιτείται αλλά σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να περιορίσει τις δικές του ανάγκες, καύλες, επιθυμίες.

Αυτό ή γίνεται σεβαστό από το άρρωστο υπό και είναι ευγνώμων που ο Κυρίαρχος του δίνει την φροντίδα του έμπρακτα ή αποδεσμεύεται και βλέπει τι θα κάνει μόνο του με την αρρώστια του.

Το υπό οφείλει να νοιώθει ικανοποιημένο με αυτό που του προσφέρεται και όχι να ζητά το παραπάνω.

Μια ασθένεια αλλάζει την δομή της σχέσης αλλά σε καμία περίπτωση δεν διαλύει την σχέση.

 

Πολύ ντέρμπι πάει να γίνει το ματς...

 

Αρχικά, εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην μείνει τίποτα πέρα
από μια προσωρινή ταλαιπωρία. Σύνηθες, τέτοιες, καταστάσεις μας
κάνουν πιο δυνατούς και κυρίως ώριμους.

Επί του θέματος τώρα. Από όποια σκοπιά και να τα δούμε, είτε πρόκειται
για μια σχέση όπου το υ είναι απλά ένα αντικείμενο, είτε το υ είναι όλα
μαζί ταυτόχρονα, ο Κ με το να παρέχει συμπαράσταση
μόνο κερδισμένος έχει να βγει.

Είτε το κάνει δηλαδή λειτουργώντας ουμανιστικά, είτε μακιαβελικά,
για το υ θα ανέβει η εκτίμησή του ως προς αυτόν.
Και εκεί ακριβώς είναι που θα επέλθει, εάν όχι απόλυτη,
αλλά καθολική υποταγή και συνήθως σε τέτοια καταστάσεις,
γίνεται και αναθεώρηση τον «όχι» του υ γιατί δίνεται
απόλυτα (από προσωπική πείρα τουλάχιστον).

Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ένας Κ, λειτουργώντας καθαρά ναρκισσιστικά,
εγωιστικά κτλ. δεν τον απασχολεί η ιδιοκτησία του τόσο, όσο η χρηστικότητα του υ.
Χάλασε το κινητό του, παίρνει καινούργιο. Τώρα εάν αυτό είναι σωστό, λάθος,
είτε σε πλαίσια BDSM είτε γενικότερα, αυτό είναι καθαρά θέμα του υ πως θα το εκτιμήσει,
πως θα το διαχειριστεί. Και εδώ, ο πληγωμένος εγωισμός,
δεν βοηθάει καθόλου να παρθούν σωστές αποφάσεις και κρίσεις.

 

Ντέρμπι γίνεται ένα ματς που από το πολύ συναίσθημα των οπαδώνανε, που αντιλαμβάνονται πως η ζήση τους θα είναι διαφορετική αν η ομάδα τους πάρει το παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα και να χάσει το ίδιο γίνεται, η ζωή των οπαδώνανε "αλλάζει" εξιστορώντας πως χάσανε.
Οπαδοί είναι, ηλίθιοι είναι, χου φάκς δεμ..?
Άσχετα με το τι ομάδα είναι...
Δεν παίζει κανένα ρόλο...
Κουβέντα να γίνεται...