Στη βάση της σκάλας

λολλ carissa[L_T]!!!
Είναι αυτό που λένε what I do not know does not hurt me?

 

lol Πολύ καλό!

 

Το κομμάτι της ιστορίας που αναφέρεται στο αεροπλάνο έχει περισσότερο να κάνει, εκ πρώτης όψεως, με την δική μου ανικανότητα να παραδεχτώ, πόσο πολύ ήθελα να δω και ν΄αγγίξω τη Ρενέ, πόσο έπρεπε να αδειάσω από τις εγωιστικές μου αναστολές - τόσο ώστε να διακινδυνεύσω μιαν απόρριψη. Να πάω ως την πόρτα της και να την φάω στη μάπα - την πόρτα, όχι τη Ρενέ.

Με τη δεύτερη παρέμβασή μου δεν ήταν στόχος μου να κάνω αερο-ψυχανάλυση σε κανέναν, ούτε να αποκαλύψω το πώς .. ανιχνεύω τις submissive 

Υπονόμευσα ο ίδιος πλέον την ερώτηση αυτή, και δεν θα την ξανακάνω (στα Ελληνικά τουλάχιστον , αλλά το σχόλιο από την timandra μου 'δωσε λαβή να μιλήσω για όλες εκείνες τις γυναίκες που ταλανίζονται από ένα φόβο πλησιάζοντας το BDSM (ή και ακόμη το πλησιάζουν από το thrill αυτού του φόβου) και πιστεύω πως θα βοηθιόντουσαν αν μπορούσαν να τον κατανοήσουν.

Ήταν φανερό ότι η φράση της Ρενέ ("θέλω να κάνω πράγματα που δε θέλω") με στοίχειωσε σε όλη τη διάρκεια της γνωριμίας μας και δεν είχα άλλη ελπίδα παρά να προσπαθήσω να την κατανοήσω, δηλ. να την εντάξω σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο. Αναγκάστηκα να τραβήξω από την εμπειρία μου με τα αεροπλάνα, ένα κομβικό σημείο διαχείρισης του φόβου.

Ίσως το θέμα "φόβος / πόνος για τις / τους submissive στο BDSM" να έχει νόημα για καινούργιο thread? Moderators?

 

Εξαιρετικό.

 

RE: RE: Στη βάση της σκάλας

...και όχι μόνο εξαιρετικό...
Aυτο το thread με έκανε να κάνω μια τέλεια αυτοψυχανάλυση.

Σαν Κυριαρχικό άτομο που είμαι πως να δικαιολογήσω την πετοφοβία που με διακατέχει χρόνια?
Ο λόγος είναι ότι δεν εμπιστεύομαι τους πιλότους ?
Ότι δεν τους έχω υποτάξει πριν?
Ότι δεν τους έχω δώσει εγώ οδηγίες πτήσης?
Ότι δεν ξέρουν ότι μεταφέρουν μια Θεά?

Αστειεύομαι φυσικά.  
Τιθασεύω τις φοβίες μου ταξιδεύοντας συχνά με αεροπλάνο
Έχω κάνει και μια φορά bungee jumping έτσι για να νιώσω την αδρεναλίνη μου να κορυφώνετε και να βρίσω την ώρα και την στιγμή που το έκανα.
Δεν φοβήθηκα την ώρα που έπεφτα (παράξενο) φοβήθηκα όμως την ώρα που ανέβαινα προς τα πάνω (έλεος)
Ενώ η ταχύτητα με γοητεύει και με τραβά σα διάολος και για όσους με θυμούνται από παλιά ξέρουν ότι οδηγούσα μέχρι πρόσφατα ένα ΧΤ 650cc σκίζοντας τον αέρα.
H διαφορά είναι ότι είχα τον έλεγχο της κατάστασης και της ζωής μου και αυτό ήταν που με έκανε να νιώθω ασφαλής.

Πείτε ότι θέλετε.
Εγώ θα εξακολουθώ όταν ταξιδεύω σε αεροπλάνο να κρατώ την αναπνοή μου, να κτυπά η καρδιά μου άτακτα (η να μη κτυπά), να ιδρώνω κλπ συμπτώματα τα οποία δεν μπορώ να ελέγξω.
Όποιος θέλει λοιπόν να δει μια ατιμωτική εικόνα του εαυτού μου (το έχει τόσο απωθημένο πιά) ας με συνοδεύσει σε ένα από τα αεροπορικά μου ταξίδια

 

Καταπληκτικό..

 

"Ο φόβος και ο έρωτας σχεδόν πάντα πηγαίνουν μαζί, τόσο που αν μέσα στη διέγερσή μας δεν αισθανόμαστε ταυτόχρονα φόβο, είναι ένα καλό σημάδι ότι δεν είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι". (Aldo Carotenuto, "Eros and Pathos").

 

Απάντηση: RE: RE: Στη βάση της σκάλας

Εδω θα διαφωνησω. Πανω στη μηχανη, απο καποια ταχυτητα και μετα (πολλες φορες και με 0 ταχυτητα), παυεις να εχεις τον πληρη ελεγχο και αφηνεσαι τελειως στην τυχη.

 

Απάντηση: Re: Στη βάση της σκάλας

Τελειο!!!! Φανταζομουνα οτι καπως ετσι ειναι τα πραγματα, αλλα τωρα το αποσαφηνισα!

 

Απάντηση: Στη βάση της σκάλας

΄Απειρα επαναλαμβανόμενα ταξίδια δια αέρος αναχωρήσεων, επιστροφών και ξεκινήματος από την αρχή σε νέα μέρη από τα 15 μου μέχρι σήμερα. Φόβος? Δεν ξέρω αν αυτό είναι φόβος ακριβώς, ίσως... Στρες είναι πάντως σίγουρα, με μπόλικη δόση αδρεναλίνης... Άλλοτε στην απογείωση, άλλοτε στην προσγείωση, άλλοτε σε κάποιο κενό αέρος, (εκτός μίας παρανοϊκής πτήσης με YAD -γιουγκοσλαβικές αερογραμμές- το 1991, σε ένα αεροπλάνο που φαινόταν ότι θα ξεκολούσε ανα πάσα στιγμή είτε το φτερό του, είτε η ουρά του, είτε η κοιλιά του, σε μία πτήση με μερικούς από εμας ορθίους!!! - δεν είχε αρκετά καθίσματα - που χοροπηδάγαμε και ουρλιάζαμε όλοι μαζί!!!.. -ολόκληρη ιστορία, αλλά η γελιότητα της ήταν τόση που έμοιαζε με ένα exreme luna park που τελικά είχε πλάκα μέσα στον κακόγουστο τρόμο της...).

Σε όλες τις άλλες πτήσεις το στρες αυτό το αντιλαμβάνομαι πρώτα σωματικά, ως σφήξιμο και άδειασμα στο στομάχι, το δικό μου εσωτερικό κενό αέρος... Ένα αυτόματο εγκεφαλικό τσεκάρισμα δευτερολέπτων ακολουθεί με τον εαυτό ως αποτέλεσμα του επίσης αυτόματου φλερτάρισματος με τη σκέψη της πιθανότητας αυτό να είναι το τελευταίο ταξίδι... Η σκέψη του θανάτου. Φυσικά...

Ανακαλύπτω τότε ότι αυτό που με ανησυχεί δεν είναι το να μην μπορώ να αντιδράσω, ή το να χάσω την ψευδαίσθηση του πιθανού ελέγχου και της έστω μίας πιθανότητας να τη γλιτώσω. (Παρεπιτπώντος, πάντα μου φαινόταν "από παράλογο έως αγγλικό χιούμορ" μόνο το σωσίβιο με τη σφυρίχτρα και όχι και αλεξίπτωτο κάτω από το κάθισμα, ως συνδιασμός για κάθε περίπτωση μαζί με μία μπουκάλα οξυγόνο και νερό)...

Όσους καλούς τρόπους για να βρει κανείς να πεθάνει, (σε νορμάλ συνθήκες, όχι εντός πολέμων κλπ), ο θάνατος μου φαντάζει πάντα ως εκείνη η πλέον οριστική και αμετάκλητη στιγμή, το δεδομένο τέλος, το σημείο εκείνο που δεν μπορείς να του αποδράσεις, μόνο να τον αποδεκτείς. Το σημείο "τέρμα τα δίφραγκα!"). Αυτό που ούτως ή άλλως είναι προδιαγεγραμμένο να γίνει όσο κι αν με τσαντίζει αυτό, και φυσικά με τσαντίζει γιατί η τάση μου είναι η ζωή και όχι ο θάνατος. Μακάρι να αργήσει... Αν όμως είναι να συμβεί τώρα, τότε τί μένει?

Δεν πιστεύω στο θεό ούτε στον παράδεισο και την κόλαση. Όσο για τη μετα-θάνατον ζωή, μου φαντάζει το ίδιο φυσικό και τό ίδιο πιθανό, τόσο το απόλυτο τίποτε, όσο και η μεταστοιχείωση σε σκόνη, πέτρα, πεταλούδα κ.α..., τόσο η συνείδηση του μηδέν, όσο και μία κάποια άλλη άλλου τύπου συνείδηση... Who knows. Όπως και να έχει, αυτή η μορφή ζωής και συνειδητότητας που είμαι "εγώ" θα λάβει οριστικό και αμετάκλητο τέλος, είναι το μόνο σίγουρο.

Τί είναι αυτό που στρεσσάρει, τότε? Τα θέλω, οι επιθυμίες, τα "υπόλοιπα"... Αυτά που δεν έχεις προλάβει και που θέλεις οπωσδήποτε να ζήσεις για να τα εκπληρώσεις, αυτά για τα οποία μετανιώνεις και δεν έχεις διορθώσει, ή αυτά με τα οποία δεν έχεις προλάβει να συμφιλιωθείς... Τσεκάρισμα που ακολουθεί λοιπόν:

Αν πέθαινα σήμερα, θα μπορούσα να ισχυριστώ στον εαυτό μου ως αλήθεια και όχι ως ψευτοπαρηγοριά ότι είχα την τύχη και το προνόμιο να αγαπήσω (παράφορα, ψύχραιμα,απέλπιδα, κλπ) και να αγαπηθώ παρομοίως? Ναι. Να με ερωτευτούν και να ερωτευτώ? Ναι. Να πληγώσω και να πληγωθώ? Ναι. Να σπουδάσω αυτό που ήθελα και να ασχοληθώ με την τέχνη που ήθελα, να ονειρευτώ μέσα σε αυτήν και να πραγματοποιήσω κάποια από όσα θέλησα? Ναι. Να παίξω, να χορέψω στη θάλασσα, να απολαύσω τους καφέδες και τα τσιγάρα μου, να κάνω τις διακοπές μου, να θρηνήσω τις απώλειες μου, να οργιστώ και να κινητοποιηθώ και από την οργή μου? Ναι... Να σημαδέψω τη ζωή κάποιων ανθρώπων και να σημαδευτώ από αυτούς? Ναι. Να χαρώ συζητήσεις και συναντήσεις με υπέροχους εγκεφάλους που με έθρεψαν? Ναι.

Αν ταξίδευα σήμερα με αεροπλάνο, θα συμπλήρωνα ότι θα ήθελα να έχω προλάβει να έχω κάνει παιδιά. Να έχω προλάβει δηλαδή να δημιουργήσω ζωή και να μεταφέρω με αγάπη την αγάπη και το πάθος για τη ζωή και την ηδονή. Θα μπορούσα όμως να αποδεχτώ με ησυχία το ότι αυτό δεν στάθηκε εφικτό? Ναι. Όπως και κάποια άλλα πράγματα που επιθυμούμε και για χίλιους λόγους δεν γίνονται?... Ναι.

Κάθε φορά στο αεροπλάνο λοιπόν το ερώτημα στον εαυτό μου είναι αν μέχρι τώρα τα όσα έχω ζήσει, τα "καλά" και τα "επίπονα" με κάνουν να νιώθω γεμάτη, πλήρης, ήσυχη, δηλαδή ότι έζησα... Ότι δεν φυτοζώησα. Το να μπορώ να χαίρομαι ακόμα και για τις φορές που έσπασα τα μούτρα μου χωρίς όφελος, ή για τις κουταμάρες μου. Γιατί είναι δικές μου.

Μόνο μία περίοδο στη ζωή μου ποτίστηκα από το φόβο του θανάτου. Και οι πτήσεις τότε με το αεροπλάνο ήταν βασαν ιστικές... Κι αυτό ήταν σε μία περίοδο που δεν ήξερα πως να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου κατηγορώντας τον ότι λειτούργησε ως υπνωτισμένη για κάποια χρόνια. Κι έχοντας ζήσει μέχρι τότε χωρίς ενοχική σχέση με τον εαυτό μου, όταν αυτή η κυρία (η Ενοχή) ήρθε να εγκατασταθεί μου πήρε καιρό να την καταλάβω και να συνομιλήσω μαζί της. Ευτυχώς η λύτρωση από αυτά τα δεσμά επιτελέσθηκε κι έτσι ξαναταξιδεύω πάλι όπως πριν. Με το γνωστό στρεσσάρισμα και ξεστρεσσάρισμα απολαμβάνοντας για όσο κρατάει το τοπίο εκεί ψηλά... Παίρνω βαθιές ανάσες και λέω είμαι έτοιμη. Αν είναι να συμβεί τώρα, είμαι έτοιμη. Δηλαδή ήσυχη, χαρούμενη και πλήρης, ελεύθερη να παρακολουθήσω το φαινόμενο του θανάτου μου μέχρι όσο είναι εφικτό πριν σβήσει το φως της συνειδητότητας...

Από αυτήν την άποψη, το ταξίδι με το αεροπλάνο, είναι για μένα πάντα θεραπευτικό και ενδεικτικό της ψυχικής μου υγείας... Μέσα στα δευτερόλεπτα που κρατάει το εσωτερικό κενό αέρος, τακτοποιούνται και διαχωρίζονται τα σημαντικά από τα ασήμαντα και η ματιά και η ψυχή μου είναι πολύ πιο καθαρές και αποφασισμένες, στο καφέ του αεροδρομίου μετά, πριν φύγω για τον τελικό προορισμό μου, να πίνω με απέραντη ηδονή το ποτό μου, που μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω θυμηθεί ακόμα και όλα όσα μπορεί να είχα ξεχάσει, ή να έχω ανακαλύψει ότι ήρθε η ώρα την τάδε μου επιθυμία να δω με ποιον τρόπο θα την πραγματώσω...

Αν ισχύει το ότι όταν πεθαίνεις η ζωή σου παρελαύνει από μπροστά σου σε κλάσματα δευτερολέπτου, τότε αυτήν την άσκηση θανάτου στο αεροπλάνο τη βρίσκω μία συγκλονιστική άσκηση ζωής...

Ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο κείμενο του νήματος που με έφερε κοντά σε αυτήν την ενέργεια των πτήσεων, κι ελπίζω να μην καταχράστηκα το χρόνο και τον χώρο σας...

 

Απάντηση: Στη βάση της σκάλας

Σας ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας, και ευχόμαστε να σας ξαναδούμε σύντομα σε μία από τις επόμενες πτήσεις μας

 

Dream

 

Πάρα πολύ ωραία ιστορία. Ωραίο στήσιμο, ωραία εκτέλεση, εικόνες, μυρωδιές, αισθήσεις, τα πάντα. Κε DreamMaster, είστε λογοτέχνης.

Πολλά σημεία μου άρεσαν, αλλά το πρώτο που τράβηξε την προσοχή μου και με έκανε να τη διαβάσω μέχρι τέλους ήταν το σημείο κοντά στην αρχή που έλεγε «Νομίζω πως αν πρέπει να προσδιορίσω ακριβώς τη στιγμή στην οποία το αποφάσισα, αυτή θα ήταν κατά την διάρκεια της απογείωσης.» Μου θύμισε κάτι από Douglas Adams.

Το συναίσθημα που νιώθω εγώ όταν οι κινητήρες του αεροπλάνου γκαζώνουν στο τέρμα για την απογείωση, και η επιτάχυνση με βυθίζει στο κάθισμά μου, είναι μια πολύ μεγάλη απόλαυση. Δεν βρίσκω κάποια κατάλληλη λέξη για να το περιγράψω μονολεκτικά στα ελληνικά, exhilaration είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσα στα αγγλικά. Δεν «αφήνομαι», αντιθέτως κοντράρω ενάντια στην επιτάχυνση για να τη νιώσω όσο το δυνατόν πιο έντονα. Το όλο συναίσθημα εμπεριέχει και κάποιο ηδονικό στοιχείο, αλλά κυρίως είναι θαυμασμός για τον πολλαψήφιο αριθμό ιπποδύναμης που εκδηλώνεται εκείνη τη στιγμή, και θαυμασμός για την τεχνολογία που το καθιστά όλο αυτό εφικτό. Είναι δηλαδή ένα παιδιάστικο είδος χαράς, σαν αυτό που νιώθει ένα αγοράκι όταν καταφέρει μαζί με την παλιοπαρέα του να εκτοξεύσει το πρώτο του πυροτέχνημα. Θα πρέπει να υπάρχει σίγουρα και φόβος, αλλά μάλλον επισκιάζεται από τα υπόλοιπα συναισθήματα.