Στη σκέψη μου, Εσύ

Συνεχώς αναρωτιέμαι. Ειδικά όταν είμαστε μαζί.
Σε κοιτάζω και αναρωτιέμαι γιατί είσαι εκεί. Γιατί μαζί μου? Γιατί εγώ?
Τί είδες όταν κοίταξες μέσα μου?
Όταν εγώ κοιτάζω βλέπω πίσσα. Βούρκο.
Τι είδες εσύ?
Όταν δεν είμαστε μαζί, ακόμα αναρωτιέμαι.
Λιγότερο όμως, μιας και κάθε στιγμή που δεν μου μιλάς, δεν με κοιτάς, δεν είσαι δίπλα μου, μοιάζει δικαιωμένη.
Όσο κι αν με σκοτώνει, μοιάζει σωστό.
Είναι στιγμές που νομίζω ότι μπορώ να δω την αντανάκλασή μου στα δικά σου μάτια και δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.
Εύχομαι να ήμουν όντως αυτό που βλέπεις.
Αλλά δεν είμαι. Δε νομίζω. Δεν το πιστεύω.
Για αυτό κάθε στιγμή μακρυά σου με κάνει να βουλιάζω ξανά στο βούρκο.
Αλλά αυτό είναι το κανονικό για εμένα.
Αυτό είναι το σωστό.
Εσύ είσαι η παραξενιά μου.
Με φέρνεις στην επιφάνεια. Είναι τόσο ξένο και περίεργο.
Είναι σαν ναρκωτικό.
Αλλά δεν θα σου τα πω ποτέ αυτά.
Δεν θα σου πω ποτέ ότι κάθε λεπτό χωρίς εσένα με πνίγει στο σκοτάδι του μέσα μου.
Δεν θα σου πω ποτέ ότι η πρώτη φορά που γονάτισα για εσένα ήταν σαν να έβλεπα για πρώτη φορά την αυγή.
Δεν θα σου πω ποτέ ότι κάθε φορά που σε κοιτάζω, είμαι τρομοκρατημένη ότι θα ξυπνήσω και θα εξαφανιστείς.
Δεν θα σου περιγράψω ποτέ όλα τα απίθανα σενάρια που έχω φτιάξει στο μυαλό μου, όλα με πρωταγωνιστές εμάς.
Γιατί?
Γιατί, αγάπη μου, αν δεις το σκοτάδι μου μπορεί να χαθείς. Και αυτό δεν θα το επιτρέψω.
Ας είμαι για πάντα αυτή η αντανάκλαση.
Και ας ελπίσουμε να μην είναι ψέμα.

 

Φοβάσαι ότι αν δει το σκοτάδι σου,μπορει να χαθεί. Σκεφτηκες όμως οτι μπορεί να είναι αρκετά δυνατός όχι μόνο να μη χαθεί αλλά να βγάλει και σένα από το σκοτάδι? Πολύ όμορφο κείμενο  

 

Ευχαριστώ.  
Φυσικά και το έχω σκεφτεί. Και πιθανότατα ισχύει.
Εδώ απλά άφησα κάποιες σκέψεις που δεν άντεχα να κρατήσω.  

 

Το σκοτάδι...
Όλοι το έχουμε μέσα μας,όλοι το βιώσαμε κάποια στιγμή.Αυτές οι σκέψεις μοιάζουν τόσο παράξενα οικείες.
Δεν είναι ούτε τόσο απλό,ούτε τόσο εύκολο να συμφιλιωθεί με το σκοτάδι που κρύβεις μέσα σου.Και αλίμονο σε όποιον δεν το κάνει!Με μαύρη τρύπα μοιάζει το σκοτάδι και θα σε παρασύρει μέσα του σφραγίζοντας την πόρτα προς την έξοδο,αποκκοπτωντας σε απο το φως.
Είναι πρώτα απ ολα η δύναμη σου που θα σε τραβήξει στην επιφάνεια και μετά το χέρι Τού και το χαμόγελο Τού...
Μα η δύναμη πρέπει απο καπου να αντληθεί,σωστά?
Αν η δύναμη σου αντλείται από Εκείνον ίσως θα πρεπε να τον αφήσεις να δει τα σκοτάδια του μυαλου σου,να παλέψει τους δαίμονες που κρύβονται στις παρυφές των σκέψεων σου...
Δεν είμαστε για τα φώτα μόνο.Κρύβοντας τα σκοτάδια σου,κρύβεις και φωτεινές πλευρές του εαυτού σου!Όσο παράξενο και αν ακουγεται αυτο!σκέψου απλα ποσο ελεύθερη θα νιώσεις μετα αν στην μάχη με τον εαυτό σου αποκτήσεις κ εναν σύμμαχο...
Και είναι Αυτός ο σύμμαχος που θα σταθεί δίπλα σου,είναι Αυτός ο σύμμαχος που θα σε απελευθερώσει!
Δεν ωφελεί το σκοτάδι.Δεν μας κάνει καλό.Το σκοτάδι μοιράζεται,εξαϋλωνεται όταν το παλεύεις,αυξάνεται με γεωμετρικό ρυθμό όταν το αφήνεις...
Αποδεξου το σκοτάδι σου,μην το αρνείσαι,
να μην το αφήνεις να διαφεντευει το μυαλό σου..Παλεψε το,νίκησε το,και βγες στο φως...μαζί Τού.
Αγαλλίαση.Ηρεμία.

 

Ένα πράγμα που έχω καταλάβει είναι το εξής: όλοι νομίζουν ότι το σκοτάδι και οι "δαίμονες" ενός ανθρώπου είναι κάτι ποιητικό και γοητευτικό.
Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι. Είναι κάτι πολύ άσχημο όταν ξεδιπλώνεται μπροστά στον άλλο. Είναι θλιβερό και γελοίο, κουραστικό, υπερβολικό και άσχημο. Δεν θυμίζει ταινία ή μυθιστόρημα. Μερικοί βιάζονται να δελεαστούν από το μυστήριο και το διαφορετικό αλλά δεν είναι καθόλου προετοιμασμένοι για τον απογυμωμένο πόνο που θα εμφανιστεί μπροστά τους.

 

Συμφωνώ πάρα πολύ με αυτό. Ρομαντικοποιώντας τους "δαίμονες", τους φέρνουμε μεν στην επιφάνεια, αλλά όχι για να τους εξορκίσουμε. Για να τους παρουσιάσουμε σαν κάτι ενδιαφέρον για εμάς. Γιατί πολλές φορές πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο αξιοσημείωτο μέσα μας.

Αλλά συμφωνώ και με αυτό.  
Οι "δαίμονες" είναι κομμάτι μας. Και τους κρύβουμε γιατί φοβόμαστε. Αλλά εξακολουθούν να πηγάζουν από εμάς. Είτε ως διαστρεβλωμμένο "φως" μας, είτε ως βαθιά θαμμένες πτυχές του "φωτός" μας. Άρα ίσως ο μόνος τρόπος να εξορκίσουμε το σκοτάδι είναι να το αποδεχτούμε χωρίς φόβο και βάζοντας τον άλλο μέσα με ένα φακό στο χέρι?  

 

Παλεύουμε με τα σκοτάδια μας πρωτίστως μόνοι μας. Δεν τα πασάρουμε σε όποιον βρεθεί στο διάβα μας ονοματίζοντας τον σωτήρα καθώς αράζουμε με ένα τσιγάρο στο χέρι.

Όποιος όμως θέλει μία θέση στη ζωή μου πρέπει να αγαπάει ΚΑΙ αυτό το κομμάτι, το σκοτεινό. Δεν το θεωρώ μειονέκτημα.
Άλλωστε να προσθέσω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, όπως έλεγε και σε μία σειρούλα: "nice and normal on the head, nice and normal on the bed".  

 

Ξέρεις ομως χωρις το φως δεν θα ξέραμε το σκοτάδι! αρα σιγουρα το εχει ενστερνίστει αυτο το κομματι σου

 

Θα συμφωνησω αν με τη λεξη σκοταδι εννοει την καταθλιψη την μιζέρια και αλλα θεματα της ψυχολογιας της

 

Υπάρχει ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων μέσα μας. Από τη μια φοβόμαστε μη τυχόν και αγγίξει κάποιος αυτό το "σκοτεινό κομμάτι μας, αυτό που κραταμε καλά κλεισμένο μέσα μας, αυτό που και οι ίδιοι φοβόμαστε (θεωρώντας το αδύναμο σημείο), από την άλλη "λαχταράμε¨να βρεθεί αυτός που θα το ανακαλύψει και θα αρχίσει να το εξερυνεί. Στο τέλος ή νοιώθουμε ανακούφιση, χαρά, "απελευθέρωση" ή το βάζουμε στα πόδια μπροστά στην πραγματική διάσταση του ίδιου μας του εαυτού.

 

αν μου επιτρέπεις, παρακάμπτω το λογοτεχνικό ύφος της "ομολογίας" σου,
και εστιάζω στην σπουδαία αυτή φράση που απομόνωσα.
και σου λέω με αγάπη να προσπαθήσεις να μη σκέφτεσαι έτσι

υποτιμάς τον εαυτό σου, τον άλλον, μα πρωτίστως όλο αυτό που υπάρχει μεταξύ σας

 

πολυ σωστο!