Στιγμιότυπα...

Αράζω στα πόδια Σας χρυσέ μου Κύριε και το βλέμμα Σας ο ήλιος, που απ’ το λήθαργο με βγάζει…

 

Κάνε την σκλάβα μου να φωνάξει για σένα και θα στη δώκω δική σου για πάντα να ‘ναι…

 

Το παραμύθι τούτο μικρέ μου πρίγκιπα θα ξεκινήσει με το «Μια φορά και ένα καιρό ένας νέος ήθελε σκλάβος πιστός να γένει…» και θα τελειώσει με την δική σου φωνή που σίγουρη θα λέει «…και έζησε για πάντα ευτυχισμένος». Μην σφίγγεις λοιπόν τα δόντια και σεργιάνισε στου πόνου τα ακριβά παλάτια…

 

Στίχο να βρω να περιγράψω αυτό που είδα πάνω της φίλε μου δεν μπόρεσα. Πώς μπορείς να περιγράψεις το διαμάντι που θρυμματίζεται σε δεκάδες μικρούς γαλαξίες;

 

Μου… Μία λέξη που ηχεί σαν το γλυκό ήχο του μετάλλου όταν κλειδώνει η πόρτα. Και που απελευθερώνει τα ίδια ακριβώς γεμάτα χρώματα…

 

Να βάλεις φωτιά μεγάλη και να κάψεις όλα σου τα ρούχα. Δεν χρειάζεται να κρύβεις την θωριά σου, στον κόσμο μου μικρή μου…

 

Φαίνεται τώρα αδερφέ μου. Τώρα που οι αχτίδες του ήλιου αγκάλιασαν και πάλι τον κόσμο, φαίνεται η ερωμένη μας. Γυμνή και δεμένη, όπως την αφήσαμε εχθές στον σταυρό. Να για δες! Μοιάζει να είναι πιο υγρή από ψες βράδυ. Την πότισε φαίνεται η νύχτα…

 

Μικρός είναι ο πάσσαλος δούλα που σκαλίζεις. Ο υγρός σου, ναός, αξίζει μεγαλεία.

 

Γιατί όχι;

Θα σ’ ακούσουν οι γονείς σου, να φωνάζεις;
Αυτό θέλω και εγώ γλυκό μου…

 

Απόψε, θα κοιμηθείς με τα άλλα κορίτσια. Και όταν τα βρεις στην κάμαρα σας, στείλε μου την Μάγια. Θέλω μελαχρινό κορμί, στο κρεβάτι μου γι' αυτή τη νύχτα…

 

Κάποιος θα αδειάσει μέσα σου σκλάβα μου. Μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να μην είμαι. Έτσι παίζεται η ρώσικη ρουλέτα.

 

Θα γυρίσεις το πρωί, πριν της δέκα που πρόκειται να ξυπνήσω. Δε θα μπεις στο δωμάτιο, δε θα ενοχλήσεις εμένα και την συντροφιά μου. Θα πας στη κουζίνα και θα φτιάξεις τον καφέ μου. Θα περιμένεις να ξυπνήσουμε και να φύγει η συντροφιά μου. Τότε μόνο θα ξεμυτίσεις ανόητη…