Συνεδρίες...

Σ.Σ : Τα εξιστορούμενα γεγονότα έχουν διαδραματιστεί επί ευρωπαϊκού εδάφους, εν έτει 2017. Η αφήγηση είναι κατά το ανθρωπίνως δυνατόν ιστορικά ακριβής, με τη γράφουσα να έχει ειλικρινώς καταβάλει κάθε δυνατή επιμέλεια για συναισθηματική αποστασιοποίηση, αντικειμενικότητα και αμεροληψία.

Κεφάλαιο Πρώτο
H Aρχή, ως ήμισυ του παντός

Κάθισε απέναντί μου, με κοίταξε κατάματα για μια στιγμή κι έπειτα σταθεροποίησε το βλέμμα του κάτω από το ύψος της μέσης μου. Για ένα λεπτό, ίσως και περισσότερο, συνέχισε να με παρατηρεί σιωπηλός, ανέκφραστος, πριν τελικά επιτρέψει στις προσεκτικά επιλεγμένες του λέξεις να ξεχυθούν ορμητικά όλες μαζί, όπως τα μικρά παιδιά στριμώχνονται στην πόρτα της αίθουσας, μόλις το κουδούνι σημάνει σχόλασμα.

«Αποφάσισα να σας αποκαλώ «Άλφα». Ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση σ’ αυτό. Θα προσέξατε ενδεχομένως ότι παρατηρούσα τα πόδια σας, Άλφα. Ομολογώ ότι είναι αληθινό έργο τέχνης. Φυσικά, το γνωρίζετε αυτό. Γι’ αυτόν άλλωστε το λόγο επιλέξατε, προκειμένου να με επισκεφθείτε, να φορέσετε μια τόσο κοντή φούστα και για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν καταβάλατε την παραμικρή προσπάθεια να την κατεβάσετε κάπως, προσποιούμενη έστω κάποια συστολή, τη στιγμή που καθόσασταν στη θέση σας. Αντιλαμβάνομαι ότι αντλείτε το πλέον ζωτικό συστατικό της σεξουαλικής σας διέγερσης από τη συναίσθηση της ερωτικής αναστάτωσης που προκαλείτε στους άνδρες και γι’ αυτό την επιδιώκετε σε κάθε ευκαιρία, ενώ, ταυτόχρονα, σας εξάπτει η αίσθηση του ανικανοποίητου που καταλείπετε σε όσους σας προσεγγίζουν και την απολαμβάνετε. Αντιμετωπίζετε τις συναναστροφές σας με το άλλο φύλο υπό μια σεξουαλικά παιγνιώδη διάθεση, έχοντας η ίδια προκαθορίσει τους όρους του παιγνίου, όρους όμως άνισους, που νομοτελειακά οδηγούν στη συντριβή του εκάστοτε αντιπάλου σας, ο οποίος εν τέλει αποχωρεί από την ολισθηρή αρένα όπου τον ρίξατε, δίχως να έχει κερδίσει το παραμικρό, πλην ίσως ενός επίμονου άλγους στο όσχεο. Την ίδια στιγμή, εσείς πραγματοποιείτε τον γύρο του θριάμβου, κραδαίνοντας επιδεικτικά ως λάφυρο τον βασανιστικό ερεθισμό που προκαλέσατε και ακολούθως θα αξιοποιήσετε σαν τροφή της στυγνής libido σας. Εάν μέχρι αυτού του σημείου έχω σφάλει στους συλλογισμούς μου, τότε οφείλετε να με διακόψετε αμέσως και επιπλέον να απαιτήσετε την ειλικρινή συγγνώμη μου για το άστοχο ψυχογράφημά σας. Σε αντίθετη περίπτωση, επιτρέψτε μου να συνεχίσω. Μόνη παράκληση, Άλφα, να είσθε ειλικρινής σε κάθε περίπτωση».

Δάγκωσα τα χείλη μου με αμηχανία και, σαστισμένη, προσπάθησα να σκεφτώ τον προσφορότερο τρόπο ώστε να απεμπλακώ απ’ αυτή την απρόβλεπτη ενδοσκόπηση, δίχως να φανώ εξαιρετικά ανόητη. «-Γνωρίζετε ότι έχω έρθει εδώ για τελείως διαφορετικό λόγο», κατάφερα τελικά ν’ αρθρώσω. «-Ας υποτεθεί, έστω, ότι θεωρώ όλα όσα είπατε σαν τμήμα της συνέντευξής που μου παραχωρείτε, υπό την έννοια μιας εντυπωσιακής απόπειρας επίδειξης των ψυχαναλυτικών σας δεξιοτήτων και με αυτό το πνεύμα δεν έχω αντίρρηση να σας δώσω το ελεύθερο να συνεχίσετε. Θα θέσω όμως σαν όρο να μου λύσετε προηγουμένως την απορία, με ποιο τρόπο καταλήξατε σ’ αυτά τα κατηγορηματικά συμπεράσματα, τόσο γρήγορα».

Σηκώθηκε όρθιος, χαμογέλασε σχεδόν σαρδόνια, προχώρησε λίγα βήματα, έπειτα στάθηκε με γυρισμένη την πλάτη προς εμένα και τότε ξανάρχισε το σφυροκόπημα. «-Ξέρετε, συνήθως η εξωτερική εικόνα ενός ανθρώπου μαρτυρεί αρκετά για τον ψυχικό του κόσμο, αρκεί να είμαστε παρατηρητικοί. Η στάση του σώματος, το βλέμμα, ο τρόπος έκφρασης, το ντύσιμο, το χτένισμα, χίλιες δυο λεπτομέρειες, που η κάθε μια απ’ αυτές είναι κι ένας αδίστακτος εν δυνάμει καταδότης των μυστικών της ψυχής». Στράφηκε απότομα προς το μέρος μου κι έστρεψε τον δείκτη του προς εμένα, σχεδόν σα να με κατηγορούσε για κάτι, υψώνοντας ταυτόχρονα τον τόνο του. «-Εσείς, για παράδειγμα, Άλφα. Το εξαίσιο μυϊκό σας σύστημα φανερώνει ότι γυμνάζεστε συστηματικά και σκληρά. Θέλετε να είστε δυνατή κι επιδεικνύετε τη σωματική σας ρώμη σε ιδανική αναλογία με τη θηλυκότητά σας. Η δύναμη είναι η πρώτη προϋπόθεση της κυριαρχίας, σε κάθε επίπεδο. Έπειτα, είναι τα σύμβολα : Το ρολόϊ σας, για παράδειγμα. Ένα μεγάλο Pilot, αταίριαστο για τον λεπτό καρπό σας, κι όμως έχετε επιλέξει αυτό το κατ΄εξοχήν ανδρικό φετίχ για τον εαυτό σας, υποδηλώνοντας –η μάλλον διαδηλώνοντας- προς τους εκπροσώπους του ισχυρού φύλου το γεγονός ότι καθόλου δεν υστερείτε σε δυναμισμό, μήτε σε κύρος. Ο χαρτοφύλακάς σας, ανδρικός κι αυτός. Η πένα σας. Ορίστε, κρατάτε τις σημειώσεις σας με πένα, λίγοι πια το κάνουν αυτό και σχεδόν όλοι τους είναι άνδρες. Τους ανταγωνίζεστε. Τους άνδρες εννοώ. Υπό το πρίσμα των παραπάνω, ένας επιπόλαιος θα μπορούσε ίσως στην περίπτωση σας να εικάσει τη συνδρομή ομοφυλοφιλικών τάσεων στο πρόσωπό σας, σε λανθάνουσα έστω μορφή. Όχι όμως εγώ. Η ιδιαίτερη σπουδή για την εικόνα σας, το ακριβό ντύσιμο, το επιμελημένο μακιγιάζ, η προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια που συνθέτει την εξωτερική σας εμφάνιση, μαρτυρεί αυτό ακριβώς που επιδιώκετε, ότι δηλαδή είστε μέχρι κεραίας θηλυκή. Δεν διατηρώ την παραμικρή αμφιβολία επ’ αυτού. Σ’ αυτό το σημείο θεωρώ ότι έχω λύσει την απορία που εκφράσατε προηγουμένως, άρα εκπληρώθηκε ο όρος που είχατε θέσει για τη συνέχιση της συζήτησης. Εάν επιθυμείτε, προχωρούμε, εκτός πια κι αν βρίσκετε πιο ενδιαφέρον να επανέλθουμε στα στενά όρια της ανιαρής–ομολογουμένως- συνέντευξής μου. Δημοσιογράφος είστε στο κάτω-κάτω. Ακολουθείστε το ένστικτό σας και κυνηγήστε την είδηση ! Η πραγματική είδηση εν προκειμένω είστε εσείς η ίδια, Άλφα, όχι εγώ ή οι ανούσιες κοινοτοπίες που θα σας αραδιάσω στα πλαίσια μιας άνοστης συνέντευξης. Όπως και να ΄χει, εσείς αποφασίζετε».

Την ίδια στιγμή με καθήλωσε μ’ ένα βλέμμα απειλητικό, θαρρείς όπως του λύκου, σα να υπογράμμιζε ότι η δυνατότητα της επιλογής που μόλις μου παραχώρησε ήταν μόνο για τους τύπους. Ότι στην πραγματικότητα δεν απέμενε για μένα κανένας άλλος δρόμος, παρά να συναινέσω στο ψυχολογικό μου ξεγύμνωμα. Καθάρισα ξεροβήχοντας το λαιμό μου πριν μιλήσω και χαμογέλασα κάλπικα, επιστρατεύοντας όση αυτοκυριαρχία είχε απομείνει μέσα μου : «-Παραδέχομαι ότι δεν τα πάτε καθόλου άσχημα, Δόκτωρ. Στα μάτια μου αναδεικνύεστε ήδη αντάξιος της φήμης σας, εάν δεν την έχετε ήδη ξεπεράσει. Παρακαλώ, συνεχίστε, έχω άλλωστε κάποια περιέργεια να δω που θα καταλήξει όλο αυτό. Διερωτώμαι μόνο τι είδους μαγεία θα επιστρατεύσετε τώρα, τη στιγμή που φαίνεται να έχετε εξαντλήσει το οπλοστάσιο της εξονυχιστικής παρατήρησης της εικόνας μου για τη συναγωγή των ψυχαναλυτικών πορισμάτων σας».

Η απάντηση φάνηκε να τον ικανοποίησε, κρίνοντας από την υποψία χαμόγελου που σχηματίσθηκε στο πρόσωπό του. «-Σ΄αυτό έχετε κάποιο δίκιο, Άλφα. Ο μονόλογός μου ίσως να έφθασε στο τέλος του, ελλείψει άλλων προφανών στοιχείων γύρω απ’ το πρόσωπό σας. Πράγματι λοιπόν, από δω και πέρα θα χρειαστώ τη βοήθειά σας και ελπίζω να την έχω».

Η παραδοχή της αδυναμίας του να συνεχίσει το περίεργο αυτό παιχνίδι με ίδιες δυνάμεις, ενεργοποίησε τ’ αμυντικά μου αντανακλαστικά και μάλιστα αναρωτήθηκα μήπως είχα μπροστά μου την ευκαιρία να τσαλακώσω για τα καλά αυτόν τον υπερφίαλο παντογνώστη, αφήνοντάς τον να πνιγεί αβοήθητος στην παγωμένη άβυσσο του υποσυνειδήτου μου ή έστω να γελοιοποιηθεί γλιστρώντας και πέφτοντας με τα μούτρα μέσα στο βούρκο του συνειδητού μου :

«-Δόκτωρ, εάν ως «βοήθεια» υπονοείτε το να βρεθώ ξαπλωμένη στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι σας, αναπολώντας ατέρμονες ιστορίες από την παιδική μου ηλικία, τότε μάλλον ατυχήσατε. Θα θυμάστε ίσως ότι δεν ήρθα εδώ ως ασθενής σας και σίγουρα δεν σκοπεύω να αποχωρήσω ως τέτοια. Θα δείξω λοιπόν εμπιστοσύνη στην ιδιοφυϊα σας και θα σας αφήσω να εργαστείτε απερίσπαστος, δίχως τις δικές μου εξομολογήσεις. Αυτοσχεδιάστε λοιπόν ! Να γνωρίζετε πάντως ότι στο πρώτο λάθος που ενδεχομένως θα κάνετε εφεξής αξιολογώντας με, το παιχνίδι σας τελειώνει».

Ξεσπώντας σ’ ένα αυθόρμητο γέλιο, πλησιάζει προς το μέρος μου :

«Άλφα, να ξέρετε ότι μου αρέσετε, στ’ αλήθεια. Έχετε άγρια ένστικτα μέσα σας, το βλέπω ξεκάθαρα. Μου θυμίζετε πεινασμένη λέαινα που παρακολουθεί ένα κοπάδι γκνου, με την προσδοκία να κατασπαράξει αυτό που θα πέσει στα νύχια της. Το ίδιο και σεις. Δεν θα χάσετε ποτέ την ευκαιρία να επιτεθείτε αδυσώπητα στο αρσενικό που θα κάνει το μοιραίο λάθος να σας αποκαλύψει, συνήθως άθελά του, την όποια αδυναμία του. Ωραία λοιπόν, ας παίξουμε έτσι. Για την ώρα, θέλω να γνωρίζετε ότι έχω θέσει ένα «D» δίπλα στο όνομά σας. Το έχω ωστόσο σημειώσει με μολύβι, πράγμα που κάνω πάντοτε όταν διατηρώ επιφυλάξεις για το όποιο πρόσκαιρο συμπέρασμά μου. Μήπως χρειαστεί να το σβήσω στη συνέχεια, καταλαβαίνετε».

Τον κοιτάζω με το πιο αγέρωχο και παγερό βλέμμα που μπορώ εκείνη τη στιγμή ν΄ ανασύρω από το ρεπερτόριό μου : «-Αμφιβάλλετε ότι είμαι κυριαρχική ;»

Ενώ περιμένω την απάντησή του, σταυρώνει τα χέρια πίσω απ’ τη ράχη και με ύφος ανεξιχνίαστο παρατηρεί για ώρα κάτι απροσδιόριστο στην οροφή, πριν αποκριθεί : «-Είμαι σίγουρος ότι σας εξυπηρετεί να εκδηλώνεστε κυριαρχικά. Ανησυχείτε υπερβολικά μήπως σε αντίθετη περίπτωση χάσετε τον έλεγχο των άλλων. Τον έλεγχο του εαυτού σας, πρώτιστα. Έτσι επιλέγετε πάντα να βρίσκεστε από πάνω. Στην ασφάλεια της κορυφής. Θα στοιχημάτιζα ένα αξιοσέβαστο ποσό ότι η αγαπημένη σας στάση στο σεξ ακολουθεί το ίδιο μοτίβο : Από πάνω. -Είναι σωστή η εκτίμησή μου, Άλφα ;»

Προκειμένου να κρύψω την οργή μου, ανοίγω τον χαρτοφύλακα κι εμφανίζω ένα πακέτο τσιγάρα και τον αναπτήρα μου, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη χάσω την επαφή των ψυχρών βλεμμάτων μας, που διαξιφίζονται μ' αιμοβόρα κι ανυποχώρητη διάθεση μέσα στη σιωπή του χώρου. Εξακολουθώ να τον καρφώνω με τη ματιά μου, καθώς εξαπολύω με μένος ένα πρώτο σύννεφο καπνού προς την πλευρά του. Με φανερή δυσφορία για τον καπνό, παρατηρεί τον αναπτήρα μου.

«-‘Ώστε χρυσός Dupont, Άλφα. Kι άλλο ένα ανδρικό σύμβολο στα δικά σας χέρια, ήτοι αυτά που λέγαμε προηγουμένως. Πάντως, δεν θυμάμαι να σας επέτρεψα να καπνίσετε, Άλφα»

«-Πάντως, δεν θυμάμαι να ζήτησα την άδειά σας, Δόκτωρ. Παρεμπιπτόντως, θα χρειαστώ ένα σταχτοδοχείο». Κραδαίνω το τσιγάρο, επισείοντας την απειλή της στάχτης, που ήδη κρέμεται σα νεκρό μέλος έτοιμο να αποκολληθεί. «-Ειδάλλως κάτω, λυπάμαι !», συμπληρώνω. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν λυπάμαι καθόλου. Εξίσου με τη νικοτίνη, απολαμβάνω τη μικρή νίκη μου, όπως τον βλέπω να οπισθοχωρεί, φαινομενικά παραιτημένος.

Αλλά έχω υπολογίσει λάθος, καθώς δεν έχει τελειώσει ακόμη μαζί μου. Και πράγματι, τη στιγμή ακριβώς που η στάχτη μου γκρεμίζεται στο ξύλινο δάπεδο, αυτός -σα να περίμενε ένα τέτοιο σύνθημα- αμέσως αντεπιτίθεται :

«-Ισπανικά Μάστανγκς, Άλφα. Έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτά ; Να υποθέσω πως όχι. Πρόκειται για ράτσα αλόγων, από τις πιο άγριες που δημιούργησε η πλάση. Εξαιρετικά δύσκολο να εξημερωθούν. Φαίνεται, Άλφα, ότι αυτά τα πανέξυπνα και πανέμορφα ζώα έχουν μια ιδιαίτερα εγωκεντρική θεώρηση των πραγμάτων. Νομίζουν ίσως πως το σύμπαν τους ανήκει. Πιστεύουν, τουλάχιστον ενόσω διανύουν την πρώτη νεότητά τους, ότι η υπερηφάνεια με την οποία επιδεικνύουν την πλούσια χαίτη τους ή το ατίθασο χλιμίντρισμά τους είναι αρκετά για να τα σώσει από την επερχόμενη υποταγή. Διότι αυτό ακριβώς τα περιμένει, η υποταγή στον αφέντη τους, που θα έρθει αργά ή γρήγορα. Διά της βίας –σε κάθε περίπτωση- ή με ακόμη μεγαλύτερη βία, αναλόγως του ζώου. Δύσκολο να περάσεις χαλινάρι σ’ ένα ανεκπαίδευτο Μάστανγκ, ακόμη πιο δύσκολο να το σελώσεις, πρακτικά αδύνατον εάν δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Θα επιχειρήσει να κλωτσήσει, να δαγκώσει, θα ορθωθεί στα πίσω του πόδια αφηνιασμένο, θα ανατρέψει αντικείμενα, θα υπερπηδήσει φράκτες ή και θα τους γκρεμίσει ακόμη, θα κάνει τέλος πάντων ο,τιδήποτε για να κρατήσει μακριά τον επίδοξο εκπαιδευτή του. Τότε πια, στον τελευταίο απομένει μία και μόνο επιλογή».

Με τα λόγια αυτά, ανοίγει μια προθήκη και παίρνει από κει ένα αντικείμενο, το οποίο στη συνέχεια σηκώνει ψηλά, με θεατρικά θριαμβευτικό τρόπο, σαν δήμιος που επιδεικνύει στον όχλο το κομμένο κεφάλι της Αντουανέτας. «-Αυτή εδώ η επιλογή !», τον ακούω να σηκώνει την ένταση της φωνής του, δείχνοντάς μου εμφατικά ένα μαστίγιο. Το κρατάει ψηλά, επί ώρα, καθώς περιμένει ίσως την επόμενη αντίδρασή μου.

Βλέποντας ότι αυτή δεν έρχεται ποτέ, κατεβάζει απότομα το μαστίγιο στο πλάϊ του κορμού του, κινείται αργά προς το μέρος μου, σκύβει πάνω μου και σχεδόν μου ψιθυρίζει ήρεμα στ’ αυτί : «-Και τώρα Άλφα, αυτό που πραγματικά θέλω από σας είναι να σηκωθείτε από τη θέση σας και να σταθείτε όρθια, με τις παλάμες πάνω στον τοίχο. Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται να μαστιγωθείτε».

Το τσιγάρο μου, στα τελευταία του πια, γλιστράει από τα δάκτυλα μου και η κάφτρα διαλύεται στο πάτωμα. Την ίδια στιγμή νοιώθω τα μάγουλα και τ’ αυτιά μου να παίρνουν φωτιά, αισθάνομαι την επιτάχυνση των σφυγμών μου, ακούω ολοκάθαρα την ίδια μου την καρδιά να ηχεί όπως βροντούν πάνω στο χώμα οι οπλές ενός αφηνιασμένου Μάστανγκ, που καλπάζει ξέφρενα προς ένα λυτρωμό ουτοπικό.

Σηκώνομαι αργά από τη θέση μου, κοιτώντας ευθεία μπροστά, αντικρύζοντας τίποτε περ’ απ’ το σκοτάδι του απείρου που χάσκει πίσω από τον τοίχο. Σαν αντίλαλος ακούγεται η ουδέτερη φωνή πίσω μου :

«-Η εκπαίδευσή σας, Άλφα, ξεκινάει απ’ αυτή τη στιγμή».





©2017 – Gloriana Majestica



Photo : @2017 Damien Stratton-Gloriana Majestica

Photographer : Damien Stratton

Model : Gloriana

 

Εξαίρετη γραφή και ιστορία!
Προσωπικά περιμένω εναγωνίως την συνέχεια

 

     

Σαν να σε βλέπω.

 

​

Σε αυτό το χώρο που ανταμώνουμε, είναι εγνωσμένο και αποδεκτό ότι όλοι έχουμε τα βίτσια μας. Κι εγώ, μη μπορώντας να αντισταθώ, θα υποκύψω στο δικό μου και θα ρωτήσω: γιατί;  

 

-Ποιος ξέρει ; -Επαγγελματική ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ; ;-)

 

Όπως και με τα γούστα, οι διαστροφές...  

 

Μαγευτική η περιγραφή

Μπράβο!

 

Καθόλου πλήξη, πρωτότυπο, ευτυχώς δεν θυμίζει καθόλου τις 50 αποχρώσεις.
Εύγε!

 

..ωστόσο, αν και επί ευρωπαϊκού εδάφους, η παραγωγή είναι οπωσδήποτε χολλυγουντιανή.

 

Xρυσός Dypont (μα χρυσός..?), Pilot, (λήξις επωνύμων προϊόντων), πένα και σερνικός χαρτοφύλαξ, preppy look...
H χαρά της ...αρκούδας, θα έλεγα...
Για εντελώς διαφορετικούς λόγους, βέβαια, κυρίως γιατί ποτέ ένα τσιγάρο δεν κραδαίνεται...
Τα παραφερνάλια της πρώτης προτάσεως, δικαιολογούν απολύτως το ρήμα "κραδαίνω", κάμποσο καιρό μετά...
Αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα ιστορία, υφολογικά συμβατή και συνεπώς με προηγούμενες αναρτήσεις...
Οψόμεθα..

 

οξυδερκές και πρωτότυπο, με αποχρώσεις, 50.
 

 

50..?
Τι 50..?
Τέτοιο 50..?