Τέσσερις σημειώσεις για τη μονογαμία, την πολυσυντροφικότητα και την ελεύθερη βούληση.

Γιατί χρειαζόμαστε ένα κίνημα σεξουαλικού διαφωτισμού.


 

1)Το να θέλω να είμαι πολυσυντροφικός δε σημαίνει ότι δεν νοιάζομαι ή δεν αγαπώ αρκετά τους συντρόφους μου , ούτε ότι φοβάμαι τη δέσμευση. Το να πει κάποιος/α ότι δεν αντέχει συναισθηματικά να σας βλέπει με άλλα άτομα είναι δικαίωμά του. Το να σας εκφράζει υποθέσεις (δε με νοιάζεσαι όσο εγώ,κλπ) για τα δικά σας συναισθήματα επειδή θέλετε να βλέπετε και άλλα άτομα είναι κακοποιητικό και χειριστικό. Το να έχει κάποιος/α την απαίτηση επειδή είναι μονογαμικός/η να μη βλέπει ο σύντροφός του άλλα άτομα είναι ισάξιο με το να έχει την απαίτηση ο κολλητός σας να μην έχετε άλλους φίλους ή να μην τρώτε μπάμιες γιατί δεν του αρέσουν. Το ότι δε μας φαίνεται το ίδιο παράλογο έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που προωθεί την υποχρεωτική μονογαμία (πακέτο με το λεγόμενο κέρατο) ως κανονικότητα. Μπορεί ένας πολυσυντροφικός να φοβάται τη δέσμευση; Φυσικά. Όπως και ένας μονογαμικός. Αλλά αυτό δεν προκύπτει από το ότι είναι πολυσυντροφικός ή μονογαμικός.

2)Η ζήλια δεν είναι ένδειξη αγάπης είναι ένδειξη ανασφάλειας. Δεν ζηλεύουμε την πράξη του συντρόφου μας. Κάνουμε διάφορες ερμηνείες της πράξης αυτής μειωτικές για τον εαυτό μας και ζηλεύουμε με βάση αυτές. Για παράδειγμα: Πήγε με άλλη ΆΡΑ δε με αγαπά πια, Πήγε με άλλον ΆΡΑ δεν την καλύπτω αρκετά, κλπ. Το συμπέρασμα αυτό είναι συνήθως αυθαίρετο. Οι πολυσυντροφικοί ζηλεύουν; Βεβαίως. Αλλά δε βαφτίζουν τη ζήλια αγάπη. Αναλύουν τα συναισθήματα τους, τα συζητάνε και προσπαθούν να περιορίζουν τις αυθαίρετες ερμηνείες των πράξεων των συντρόφων τους και να χαίρονται με τη χαρά τους.

3)Η μονογαμία, η πολυσυντροφικότητα και όλα τα ενδιάμεσα είναι επιλογές. Όμως οι επιλογές μας δεν γίνονται σε κενό. Γίνονται σε μια κοινωνία η οποία προωθεί τη μονογαμία παντού. Μέσα από τον πολιτισμό, τη θρησκεία, την εκπαίδευση ακόμα και τις νομοθετικές διακρίσεις (οι πολυσυντροφικοί δεν είναι ίσοι απέναντι στο νόμο με τους μονογαμικούς αφού δεν μπορούν να προχωρήσουν ούτε σε γάμο, ούτε καν σε σύμφωνο συμβίωσης με τους συντρόφους τους). Σε πολυγαμικές κοινωνίες οι περισσότεροι άνθρωποι επέλεγαν την πολυγαμία. Τώρα γιατί επιλέγουν τη μονογαμία; Είναι προφανές ότι οι κοινωνικές δομές διαμορφώνουν το χαρακτήρα των ατόμων σε τέτοιο βαθμό ώστε η “ατομική επιλογή” να μην είναι ποτέ απλά ατομική επιλογή. Σε αντίθεση με τους μύθους του φιλελευθερισμού οι κοινωνίες ποτέ δεν ήταν ένα άθροισμα ατόμων. Η κοινωνία προηγείται του ατόμου και το διαμορφώνει. Ακόμα και οι ιδέες ενάντια σε μια κοινωνία είναι διαμορφωμένες με τα δικά της υλικά. Ο αγώνας για ελευθερία και ισονομία ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, τάξη και σεξουαλικό προσανατολισμό πρέπει να συμβαδίζει με τον αγώνα για αλλαγή των κοινωνικών δομών αλλιώς είναι καταδικασμένος να πέφτει σε τοίχο

4)Το αυθόρμητο τις περισσότερες φορές είναι η ορμή του εαυτού να αναπαράγει τις εκάστοτε κυρίαρχες νόρμες που έχει εσωτερικεύσει ως φυσικές και αυτονόητες. Η συζήτηση για το τι είναι φυσικό (έμφυτο) και τι όχι δεν έχει και πολύ νόημα. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που όταν ερωτεύεται γράφει ποιήματα. Ακόμα και αν υπάρχει κάποια φύση πρώτον είναι πολύ δύσκολο να τη γνωρίζουμε και δεύτερον έχει αποδειχθεί ότι όταν σε βάθος γενεών αν οι κοινωνικές συνθήκες είναι διαφορετικές αλλάζει και ο γενετικός κώδικας επομένως το θέμα δεν είναι να βρούμε ποια είναι η “πραγματική μας φύση” αλλά να αποφασίσουμε τι επιθυμούμε να κάνουμε. Απέναντι στις μονογαμικές κοινωνικές δομές χρειαζόμαστε άλλες δομές που θα προωθούν τις εναλλακτικές μορφές ερωτισμού, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τον ελεύθερο έρωτα, το παιχνίδι και την πολυσυντροφικότητα. Ένα κίνημα πολυσυντροφικού διαφωτισμού που θα αγνοηθεί, θα λοιδορηθεί, θα πολεμηθεί, θα σταθεί όρθιο και θα νικήσει.

 

Θα μου επιστρέψεις κάποιες γενικές παρατρήσεις.
Κατ' αρχή συμφωνώ μαζί σου στο ότι η μονογαμία όπως την ξέρουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα κοινωνικών επιβολών και κανόνων. Λαμπρό παράδειγμα ιστορικό η πολύ μεγαλύτερη ανοχή που έδειξαν κοινωνίες σε περιόδους λιμών και πολέμων με πολλές χήρες.
Η προσπάθεια ένδειξης της αντικειμενικής φύσης του ανθρώπου σε αυτό το θέμα, έχει αξία επιστημονική και προσέγγιση στατιστική. Η κατά άτομο συμπεριφορά επιρρεάζεται από πολλούς παράγοντες και πάρα πολλές φορές μεταβάλεται κατά την διάρκεια ζωής του ανθρώπου.
Αξία επί του θέματος έχει μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ηθοποιού Θανάση Βέγγου. Δυστυχώς δεν την έχω πρόχειρη. Ελπίζω να την αναπαράγει κάποιος άλλος.

 

Αν δε σας κάνει κόπο αγαπητέ @Iagos λύστε μια απορια που μου γεννήθηκε διαβάζοντας το κείμενό σας.

Έχουν δικαίωμα στην πολυγαμία και τα υ που ανήκουν σε καποιον;
Δηλαδή θα μπορούσα να πάω στον Κ μου και να του πω "Κύριέ μου,συνάντησα στο δρόμο τυχαία τον Γιώργο και καυλωσα απίστευτα.Θα μπορούσα Κύριέ μου να πηδηχτω μαζί του;"
Ή ακόμα χειρότερα "Κύριέ μου,συνάντησα τον Γιώργο στο δρόμο κι επειδή καυλωσαμε,πηδηχτηκαμε.Ήταν τέλειο Κύριέ μου."


*Το νήμα σας χτύπησε φλέβα!

 

"Έπρεπε να γεράσω αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία! Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια σφιχτά δεμένα.. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Ειναι απλα χάσιμο χρόνου.. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις... - Θανάσης Βέγγος"

Τελικά βρήκα το απόσπασμα χωρίς άλλες αναφορές.

 

Να σας απαντήσω εγώ @dina

Κ και Υ έχουν τα δικαιώματα που έχουν συμφωνήσει κατά τη σύναψη της μεταξύ των σχέσης.

 

Η πολυγαμία έχει αιτίες κοινωνικές και όχι βιολογικές. Νομίζω πως όλοι οι κοντινοί συγγενείς μας είναι ο,τι κινείται πηδιέται.

Το παραπάνω είναι συνταγή για καταστροφή σε μια αγροτική κοινωνία.

Δεν ξέρω αν έχουμε ωριμάσει τόσο ώστε να γυρίσουμε στις βιολογικές μας καταβολές ασχέτως του αν με την ύπαρξη αντισυλληπτικών μεθόδων πλέον θα μπορούσαμε.

 

Αγαπητέ @dim1 σας ευχαριστώ για τα σχόλια.

Δεν καταλαβαίνω όμως τι θέλετε να πείτε με το παράδειγμα που χρησιμοποιείτε.

Παρακαλώ διευκρινίστε μου το εξής.

Θέλετε να πείτε μέσα από τον σχολιασμό σας πως η μονογαμία είναι προσωπική σας επιλογή και απλά την ανακοινώνετε στα εδώ μέλη ή θέλετε να πείτε μέσω του αποσπάσματος του Βέγγου που αναρτήσατε, με έντονο μαύρο και τεράστια γράμματα, ότι ο πολυσυντροφικός για εσάς είναι συναισθηματικά «ανάπηρος» και προβληματικός επειδή θέλει τέσσερα ή δεκατέσσερα χέρια και όχι δυο να του κλείσουν τα μάτια.

@Arioch ποτέ οι συνθήκες δεν είναι ώριμες... Η προσμονή της καλής ωρίμανσης αφορά κυρίως τα τυριά και τα κρασιά...

 

@Iagos Απλά είμαι αρκετά πιο συντηριτικός  

 

Δεν σας το είχα  

Μάλλον δεν είστε ότι νομίζετε.....

 

Ας το αναδιατυπώσω τότε: μπορεί κάποιες ιδέες μου να είναι προοδευτικές ωστόσο πιστεύω ισχυρά ότι για την ευρεία εφαρμογή μέρους αυτών ο κατάλληλος καιρός δεν είναι απαραίτητα το τώρα.

 

Καλησπερα Κ. @Iagos ο ορισμος της ζήλιας που αναφέρετε παραπάνω ειναι δικη σας γνώμη,την εχετε διαβάσει σε κάποιο ψυχολογικό βιβλίο η την εχετε κουβεντιάσει με κάποιον ειδικό? Η ένδειξη ανασφάλειας βρίσκεται στην παθολογική ζήλια..
Μιλάτε για πολυσυντροφικοτητα αυτο ειναι ελεύθερο να γινει φυσικά κ απο τις συντρόφους σας.. σωστά?

 

Εγώ λέω πως...
Κάποιοι κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν σκέτα... (ας πούμε Λένιν)
Κάποιοι κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν με προοπτική... (ας πούμε Ροθτσάιλντ, προπάππος)
Κάποιοι άλλοι κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν γιατί μπορεί να συμβούν τώρα και να πα να γαμηθούν μετά (ας πούμε Κοματάντε Μάρκος)...
Κάποιοι κάνουν τα πράματα να συμβούν όταν ξεπουλήσουν (Τσερνιένκο - Ανρόποφ)
Κάποιοι κάνουν τα πράγματα να συμβαίνουν για πολύ και συνέχεια (Γκάντι)

Ας πούμε πως είναι θέμα αισθητικής της κίνησης της πολιτικής δυναμικής...
Ααααα, κι είχαν πάντα κάμποσους καλούς φίλους...
(Τα παραδείγματα όλα από την ιστορία του 20ου αιώνα)