Τοκ,τοκ-τοκ,τοκ

Ο ανθρωπος μας ηταν απο πολλες πλευρες ευνοημενος,κατι που το απεδιδε στη φυση." Στην ιδια λεμονια",σκεφτοταν,"βλεπεις λεμονια λαμπερα,λεμονια κακοχυμενα και αλλα λεμονια να σαπιζουν στο εδαφος". Αυτες οι στιγμες ομως ηταν λιγες,γιατι συνηθως κοιτουσε πανω απ τα κεφαλια. Ετρεμε το φυλλοκαρδι του.
Εκεινο το πρωινο βρεθηκε στο κεντρο της πολης,κατι που το απεφευγε οσο μπορουσε. Ανηφοριζοντας την Αγιου Κωνσταντινου,στο υψος της εκκλησιας,ακουσε ενα επιμονο χτυπημα. Τοκ,τοκ-τοκ,τοκ. Δεν ηταν ο πιο δυνατος η ο πιο πρωτοτυπος ηχος μεσα στους αλλους αλλα αθελητα γυρισε το κεφαλι για να τον εντοπισει. Λες και ο δημιουργος του ηθελε να τον βοηθησει, τον δυναμωσε και τον εκανε πιο ρυθμικο. Τον ενιωθε πλεον με αμυδρους κραδασμους στο σωμα του.
Ειδε πρωτα τα ματια του. Χωμενα και λαμπερα, τον κοιτουσαν καταματα με ενα ειδος αναιδειας. Ταραχτηκε. Ενας λουστρος, ενα συφοριασμενο γεροντοχαμινι. Φορουσε μια γυαλιστερη απο τη λερα μπλουζα που εγραφε στο στηθος KISS ME. To περιπου γυμνο κρανιο του ηταν διαστικτο. Με το χερι του-οστεωδες και δυσαναλογα μεγαλο-εξακολουθουσε να χτυπα το κασελακι με τη βουρτσα. Ο γνωστος τροπος των στιλβωτων να προσελκυουν πελατες. Συγχρονως ελεγε μονοτονα, τραγουδιστα"..ψώ", "..ψώ", "..ψώ" και μολις υπεθετες ενα "να τα βάψω" ή κατι τετοιο. Αυτος ηταν ο αποκλειστικος αποδεκτης. Οι κραδασμοι απο τα χτυπηματα του προκαλουσαν ενα μουδιασμα μολις αισθητο στα λαγονια και τους μηρους και το επιμονο βλεμμα τον εκανε να καρδιοχτυπησει απο θυμο, πλημμυριζοντας το κεφαλι του αιμα και ζέστα. Κατεβασε τα ματια πρωτος, τα παπουτσια του αψογα. Απομακρυνθηκε βιαια και περιφρονητικα, και ο λουστρος συντονισε κοροιδευτικα τα χτυπηματα στον βηματισμο του.
Το επεισοδιο το λησμονησε γρηγορα, μα το βραδυ, που ξαπλωσε κι εβαλε ασυναισθητα την παλαμη του στο στηθος του του φανηκε ξυλωδης, σαν το χτυπημα εκεινου του λουστρου.
"Αει στο διαολο.." γελασε και πηρε βαθια ανασα.
Ακοιξε ενα βιβλιο, μα δεν ξεκολλησε απο την πρωτη λεξη. Ενιωσε ιδρωμενες τις παλαμες του και πανικοβληθηκε στη σκεψη οτι του εγινε εμμονη ιδεα. Τοκ,τοκ-τοκ,τοκ. Ολη τη νυχτα στριφογυριζε με το χτυπο και το βλεμμα στο μυαλο του.
Χαραματα, αυπνος, σκοτισμενος,ντυθηκε να βγει. Περιπου ασυνειδητως, ξεστρατισε απο τα συνηθισμενα του και αρχισε να κατηφοριζει κατσουφης προς την Ομονοια. Στο συντριβανι κλοτσησε σκαφτα το χωμα. Χωθηκε στην Αγιου Κωνσταντινου και ακουσε το χτυπο. Φοβισμενος, ασκεφτος, μαζεψε το ηχητικο νημα και πλησιασε. Να τον,να τον! Α τον βρωμιαρη,α το τερας, να τον. Στα δυο μετρα τον χτυπησε αδρη, δυνατη μυρωδια βερνικιου. Ηδη ο λουστρος ηταν σε θεση αναμονης.
Τρεμοντας απο θυμο και προσμονη εβαλε το ποδι του στην υποδοχη, στο κασελακι. Ο λουστρος αρχισε να του ξεσκονιζει το παπουτσι αναλαφρα. Αφοσιωθηκε πλεον στη δουλεια του. Ηδη με το ξεσκονισμα, απλωθηκε στο σωμα του ενα ευχαριστο μουδιασμα. Αρχισε ν απλωνει στο παπουτσι μπογια και συγχρονως ο αντιχειρας και ο δεικτης του -τρυφερη μεγκενη-πιεζαν συρτα, ψηλαφιστα, με αυξομειουμενη επιτηδειως ενταση, τις νευρικες αποληξεις και τους μυς, διοχετευνοντας στο σωμα του μια επιπλεον γλυκαδα πανω στο μουδιασμα. Αφεθηκε με το κεφαλι ριγμενο στο στηθος, τα ρουθουνια τεντωμενα να εισπνεουν το βερνικι και τα ματια κλειστα, ωσπου ενιωσε το σωμα του να πλημμυριζει ευφορια. Του βουρτσιζε πλεον το παπουτσι με τις δυο βουρτσες, μεσα εξω, πανω κατω, πλαγια, ορθα, κοφτα. Ελιωνε απο επαλληλα κυματα μυρμηγκιασματος. Καθε τριχα απο τις βουρτσες λες και διαπερναγε το δερμα του παπουτσιου, διαπερναγε την καλτσα, την επιδερμιδα και συνταιριαζε απολυτα, γκυκαλαγραγγιζοντας το με ενα ελαχιστο νευριδιο που κατεληγε στην ψυχη του. Το αιμα του κουβαλαγε πια με ταχυτητα σ ολο του το σωμα μια αφορητη ευχαριστηση. Τα χερια του δουλευαν πυρετωδως, με αφθαστη ικανοτητα. Εκει που μολις αγγιζαν οι βουρτσες, απομακρυνοταν στιγμιαια, σε αποσταση χιλιοστου, και ουτε που ενιωθε κυματα ζεστου αερα. Μερικες φορες αλλαζε αποτομα τη φορα και τη γωνια στις βουρτσες , δημιουργωντας ηδονικες αντιπερισπασεις. Εφτασε στο γυαλισμα. Πηρε ενα κομματι βελουδο και αιφνιδιαστικα το περασε με τετοιο τροπο στο παπουτσι του, που η καρδια του τσακισε απο μελωμα και πονο και αφησε μια μικρη κραυγη. Λες και το περιμενε, ο λουστρος, αρχισε με απαλες και συγχρονως γεματες,σιγουρες στην πιεση τους κινησεις με το βελουδο να τον καλμαρει, να τον ηρεμει. Κατοπιν τον χτυπησε ελαφρα με τη βουρτσα κατω απο τη μυτη του παπουτσιου, σημαδι οτι τελειωσε και αρχισε να χτυπαει αργοσυρτα και αδιαφορα το κασελακι. ".. ψώ", "..ψώ", "..ψώ" αρχισε να λεει κοιταζοντας τα παπουτσια των περαστικων. Του αφησε ενα χιλιαρικο και φευγοντας ταχιστα, μολις που προλαβε να ακουσει ενα σιγανο, ραγισμενο "οκει αφεντικο. Αυριο παλι".
Τη νυχτα ενιωθε , οπως οταν μικρος ειχε πυρετο, να μικραινει, να μικραινει και να γινεται ενα κουνουπακι κολλημενο στο μελονερο. Μολις μπορουσε να ξεφυγει αλλα αυτο πηγαινε προς το κεντρο, προς την συμπαγη μαζα.
Εγινε καθημερινος πελατης του. Στο ντυσιμο του προσθεσε μια γελοια επιτηδευση, ποτε με ενα τεραστιο ξεραμενο λουλουσι στη μπουτονιερα,ποτε φορωντας ενα ψαθι θαλασσης, για ν α προσελκυει τα βλεμματα των διερχομενων. Καθε περαστικος και μια νυξη που αποροφουσε το σωμα του.
Ντροπη, αμηχανια, ταπεινωση ενεργουσαν αμφιβολα πανω του , αλλα σε τελικη αναλυση, τον ευχαριστουσαν. Με τον καιρο ο λουστρος εγινε πιο τρυφερος, το ενιωθε στο βουρτσισμα, και δεν τον κοιτουσε πλεον χλευαστικα. Προσπαθησε ακομα και με μισολογα του τυπου "χμ, φινα δουλεια, αφεντικο,ε? " ή "ωραια μερα σημερα" να πιασει κουβεντα, μα δεν του απαντουσε. Εφτασε να τον κοιταζει με ενα ειδος αγαπης και προστασιας.
Εκεινο το πρωι φορεσε επισημο ενδυμα, που το χε νοικιασει. Ξεχωριζε μεσ τον κοσμο σαν τη μυγα μεσ το γαλα. Ο λουστρος τον περιμενε. Τοτε, πρωτη φορα του μιλησε: "Θα πατε στην Ομονοια. Μπροστα στο φαρμακειο του Μπακακου".
"Γιες,αφεντικο".
Σηκωθηκε κι εκανε να φορτωθει το κασελακι.
"Δωστε το σε μενα" του λεει.
Το κρεμαει στον ωμο του και αρχισαν να κατηφοριζουν προς την Ομονοια. Τα βλεμματα των διερχομενων εγιναν χαμηλοφωνα σχολια.Χτυπαγε η καρδια του, σφυρι. Στηθηκαν και αρχισε να του ριχνει πολλα λεφτα. Οι περαστικοι αρχισαν να σχηματιζουν θεατηριο, ο λουστρος αφηνιασε. Ανασηκωνοταν, εγερνε, του φευγαν σαλια, και την καμπυλη της καθε βουρτσιας την ακολουθουσε ολοσωμα σαν απλωμενο σεντονι στον ανεμο. Στο τελος, εξουθενωμενος, τρεμοντας, τον κοιταξε στα ματια με λατρεια. Βλεμμα λιγωμενου σκυλου, σε βλεμμα θολου,ανταριασμενου ποταμου. Οταν πηγε να βγαλει τα καρτελακια, το χερι του χωθηκε δειλα μες το παντελονι του και του πιεσε με λαχταρα τη σαρκα. Τραβηξε βιαια το ποδι του. "α,παλιοβρωμιαρη,αποβρασμα. Τι νομιζες, ρε αλητη ? " εβριζε απο μεσα του. Του ρθε παρορμηση να τον ποδοπατησει, να του λιωσει το μισητο κεφαλι, να του κανει τα ματια αιματωμα. Σηκωσε ομως το ποδι και το ξαναβαλε με ντροπη, α με ποση ντροπη, στο κασελακι. Ο λουστρος τον χτυπησε κατω απ τη μυτη του παπουτσιου με αδημονια και του λεει νευριασμενος "Οκει, αφεντικο. Δινε του. Αυριο παλι"


Το παραπανω κειμενο ειναι του Σωτηρη Δημητριου, και παρμενο απο το βιβλιο Ασεμνες ιστοριες, ενα μικρο βιβλιο το οποιο ειχα αγορασει οταν ημουν η ιδια μικρη και ειχα εντυπωσιαστει απο την υποβλητικοτητα τοπυ συγκεκριμενου διηγηματος. Τωρα που μεγαλωσα καπως μου αρεσει η εναλλαγη των ρολων αναμεσα στους δυο πρωταγωνιστες.
Ελπιζω να αρεσει και σε εσας  

 

Καταπληκτικό κείμενο όντως ShyMistress.

Είναι καταπληκτικός και ο συμβολισμός. Το να καθαρίζει κάποιος τα παπούτσια του άλλου, συμβολικά είναι η πιο έντονη πράξη υποταγής, ειδικά αν αυτό γίνεται δημόσια. Πάντα αναρρωτιώμουν τι ψυχολογία χρειάζεται να έχει κάποιος για να κάνει το επάγγελμα του λουστραδόρου...

Αν το δούμε μέσα σε πλαίσιο BDSM, είναι επίσης ένα παράδειγμα για το πως ξέφυγε ο έλεγχος από τον Κυρίαρχο, τον Πελάτη, την στιγμή που έκανε να βοηθήσει τον υποτακτικό λουστραδόρο και φορτώθηκε ο ίδιος του κουτί. Απο την στιγμή που χάθηκε η Κυριαρχία του και στο τέλος της ιστορίας, το "σιχαμένο υποκείμενο" του αντιμίλησε και απαίτησε μάλιστα να αναλάβει και τον έλεγχο για πάρτη του. Φταίει η απειρία του Κυρίαρχου.

Είναι κρίμα, γιατί αν το είχε αποφύγει, τότε θα μπορούσαν να απολαμβάνουν συνεχώς τις καυτές δημόσιες σκηνές D/s τους, μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όπως το ποθούσαν άλωστε και οι δύο... Ακους εκεί Kiss Me πάνω στο μπλουζάκι, ο βρωμερός υποτακτικός! Χα!  

Βαθμολογία "Sessions"

Ένστικτο: 10
(Και οι δύο το είχαν μέσα τους και το εξέφρασαν)

Σκηνική Παρουσία και κουστούμια: 7
(Χαμηλότερη λόγω κιτς κουστουμιών από τον υποτακτικό)

Θεατρικότητα: 8
(Ειδικά η σκηνή μπροστά στον Μπακάκο)

Τεχνική: 5
(Για τον έλεγχο που χάθηκε. Απαράδεκτο!)

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5. Καθόλου άσχημα για όποιους αναζητούν σιχαμερούς, βρωμιάρηδες, κιτς υποτακτικούς του ίδιου φύλλου για δημόσιες σκηνές D/s...      


Tlatoani
LOL  

 

Πολύ καλό ShyMistress σ'ευχαριστουμε!!

εξαιρετικό θα έλεγα!!

οσο για την ανάλυση κειμένου, όπως έλεγα και σε άλλο thread διαφέρει απο αναγνώστη σε αναγνώστη και εχω μια ψιλοένσταση Κύριε Tlatoani και επισημαίνω το σημείο :

Ελπίζω μόνο να μη γινει αφορμή για καβγά  !! Απλά τη δική μου οπτική επισημαίνω. Και θα χαρώ να δω και αλλα τέτοια κείμενα ή προτάσεις για βιβλία.

 

Μου φαίνετε όλοι εδω μέσα με έχετε για πολύ τσαμπουκαλή τελικά!      


Δεκτές και οι άλλες ερμηνίες. Απλώς από το κείμενο κατάλαβα πως:

Καυγάς!!!!   LOL


Πάντως, πρέπει να ήταν η απαρχή μιας πολλή μεγάλης ιστορίας αγάπης!!!  

Tlatoani

 

mmm !! Ναι Κύριε Tlatoani. L'historia d'une amour!!  

(όχι δεν έχετε δώσει εντυπώσεις Εσεις τσαμπουκαλή... καθε άλλο!)