Τον/Την ρωτάτε;

Καλά ρε παιδιά, κάποια πράματα γενικά όταν είσαι σε σχέση (και μιλώ για βανίλλα) συνήθως τα ρωτάς. Εγώ σας λεω ότι οι πιο πολλές βανίλλα γυναίκες που είναι σε σχέση παίρνουν ένα τηλ και λένε «αγάπη μου, είναι εντάξει απόψε να βγώ με την Μάρθα?» γιατί απλούστατα θέλουν συνεχώς ο σύντροφός τους να είναι συνεχώς μέρος της ζωής τους και να μοιράζονται τα πάντα μαζί τους. Παράλληλα συνήθως εγώ όταν είμαι σε σχέση μπορεί να στείλω ένα μήνυμα του τύπου «μπαίνω για μπανάκι» και δεν το θεωρώ καθόλου παράλογο.

Με το ίδιο σκεπτικό θεωρώ ότι λειτουργούν και αυτές οι σχέσεις. Δηλαδή κάποια πράγματα που δεν είναι μείζονος σημασίας δεν είναι ανάγκη να κατευθύνονται από τον/την κυρίαρχο, αλλά δέχονται μια σχετική ενημέρωση. Αντιθέτως, όταν κάτι δεν είναι κομμάτι της συνηθισμένης και καθημερινής ρουτίνας, σηκώνει συζήτηση.

 

Υπάρχει μια διαφορά paroinia...
"Πρέπει να τον ρωτήσω γιατί δεν τον γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια" και...
"πρέπει να Τον ρωτήσω γιατί ο χρόνος μου δεν μου ανήκει ούτε στο ελάχιστο και πρέπει να πάρω άδεια".
Στην πρώτη περίπτωση το γράψιμο θα είχε ως συνέπεια, μούτρα ή καβγά ή και αντίστοιχο γράψιμο. Στην δεύτερη περίπτωση θα είχε τιμωρία.
Το πόσο μεγάλες ή μικρές είναι οι διαφορές στις δύο περιπτώσεις, εξαρτάται από το πως θέλουμε οι ίδιοι να είναι διαμορφωμένη η σχέση.

 

carissa, με όλο το σεβασμό, νομίζω ότι δεν είναι η τιμωρία που έχει σημασία (αυτή μπορεί και να την επιδιώκεις lol) αλλά ένα άτυπο ή μη συμβόλαιο που λέει ότι δεν Τον/ην γράφεις γιατί τότε τι Κυρίαρχος είναι; Χάνει το κύρος του, δεν μπορεί να έχει σκλάβους, ούτε γνώμη, έτσι νομίζω εγώ, μπορεί όμως και να κάνω λάθος. (Προσθέτω σε αυτά που είπες, με όλο το σεβασμό και στο πλαίσιο του διαλόγου που κάνουμε.).

 

john, sorry αλλά δεν χωράει ηδική μου λογική την επιδίωξη της τιμωρίας... πέραν αυτού όμως, άντε και σου αρέσει για τον Χ λόγο να απογοητέυεις και να τσαντίζεις τον Κύριο ή την Κυρία σου... και να σου αρέσει να τιμωρείσε επειδή ακριβώς Τον/Την απογοήτευσες...

... αλλά αν πρόσεξες πρώτα αναφέρθηκα στο ότι ο χρόνος του σκλάβου δεν του ανήκει (όπως και τίποτα άλλο)... αλλιώς τι Κυρίαρχος θα ήταν? δική μου άποψη από την M/s οπτική...

και μια σημείωση... οι slaves συχνά έχουν άποψη, αλλά το πως και το αν θα την εκφράσουν βρίσκεται στην ευχέρεια Του Μάστερ/ Μίστρες... οπότε καλό είναι να ρωτάμε και για αυτό εκτός αν μας έχουν ήδη δοθεί οδηγίες.  

 

RE: RE: Τον/Την ρωτάτε;

Αν ο Κυρίαρχος έχανε το κύρος Του από μία παράβλεψη του υποτακτικού, εσκεμμένη ή μή, τότε δε θα ήταν Κυρίαρχος ... λολ

 

Από μια, βέβαια όχι, αλλά αν αυτό επαναληφθεί είναι ρωγμές στο θρόνο του δε νομίζεις φιλτιτάτη tender lilly;

 

Είναι πολύ μεγάλες ρωγμές στο ψυχικό και σωματικό δέρμα του υποτακτικού στοιχείου φίλε john slave96  

Και αν συνεχιστεί, χάσματα στη σχέση, που σύντομα προβλέπω να καταλήγει.

Η υπακοή σημαίνει πάρα πολλά πράγματα για τους Κυρίαρχους απ ότι γνωρίζω και η υπονόμευση είναι τελείως έξω από το πλαίσιο αναφοράς D/s και M/s.

Δε νομίζω ότι ο/η Κυρίαρχος στέκει να είναι συνέχεια με ένα μαστίγιο στο χέρι για να προστατέψει το κύρος Του/Της.

Οι άδειες που ζητά ο/η υποτακτικός/ή είναι κάτι πολύ παραπάνω από fair play. Δε γίνονται pour l amore del arte (del BDSM). Αντηχούν βαθιά στην ψυχή του υποτακτικού στοιχείου. Θέλει και τις ζητά. Εχει μάθει έτσι. Θέλει να ανήκει στον Κυρίαρχο ο χρόνος και η ιδιωτικότητα και το σώμα του.

Θα μου επιτρέψεις να σε παραπέμψω στα ποστ της carissa[L_T] που με καλύπτουν απόλυτα;

 

Νομίζω ότι ο σκλάβος ή η σκλάβα έχει ανάγκη να προσδιορίζεται κάθε φορά με τον Κυρίαρχο. Αυτός είναι ο ρόλος της. Δεν είναι βάρος για τον Κυρίαρχο να ορίζει συμπεριφορές, αλλά είναι ένα από τα καθήκοντά του. Δεν νομίζω ότι ο Κυρίαρχος είναι αυτός που κάθεται και τα περιμένει όλα, αλλά αυτός που καθοδηγεί και μεταδίδει τη σοφία Του. Με αυτή την ένοια το να ρωτάμε είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνοχή των σχέσεων Κυρίαρχου-υποτακτικού.

Εδώ δεν μιλάμε για Αφέντη-σκλάβο όπως στον αμερικάνικο Νότο, αλλά για μια πιο ανθρώπινη σχέση που περνά μέσα από την υποταγή και την κυριαρχία, γνώμονας όμως είναι η αγάπη. Ο υποταχτικός θέλει να δίνει και του αρέσει να δίνει, αλλά για αυτό το σκοπό πρέπει να βάζει κάποιους στόχους, μόνο που αυτοί οι στόχοι δεν έρχονται δια μαγείας, αλλά με εντολές, ορισμούς συμπεριφορών κ.λπ.

Απ'την άλλη αν ο υποταχτικός κάνει ότι θέλει, μιλά με τον οποιοδήποτε, συνάπτει σχέσεις εν αγνοία του Κυρίαρχου, τότε τι ρόλο παίζει ο Κυρίαρχος; Ουσιαστικά τον καταργεί. Εκτός βέβαια και αν μιλάμε για μια σχέση Κυρίαρχου-υποταχτικού, από θεωρητικής πλευράς, και όχι σα μια real time σχέση, οπότε αλλάζει το θέμα.

 

Οι Κυριαρχοι/ες λογικά ειναι ανθρωποι που ξερουν το ρόλο τους και τις ευθύνες τους.

Οι σκλαβες/οι ας αναλογιστούν τις δικιές τους.

Ναί να ρωτάτε. Και οπως λεει το πρωτόκολλο, δεν ρωτάτε κατευθείαν

Λέτε Κύριε/α?

Αν πάρετε άδεια συνεχίζετε. Αν οχι, πάτε πάλι στη θέση σας.

Μη με πείτε κακό. Αυτά έμαθα στο σχολείο, αυτά λέω.

 

Υπάρχουν απλά και καθημερινά πράγματα που είναι σίγουρο ότι εκνευρίζουν την Κυρία μου αν τα ρωτήσω. Για παράδειγμα, να καπνίσω, να κάνω ντους, να φάω κάτι κ.λ.π. Κάποιες ανάγκες είναι αυτονόητο ότι ικανοποιούνται χωρίς άδεια γιατί αλλιώς μια lifestyle d/s σχέση θα κολλήσει στους τύπους και θα χαθεί η ουσία. Παρόλα αυτά όμως είμαι υποχρεωμένος να ρωτώ και να παίρνω άδεια για να πιώ καφέ με έναν φίλο, για να κάνω κάποια ψώνια, να πάω μια βόλτα μόνος μου κ.ο.κ.

Επικρατεί λοιπόν κοινός νους και στους δυό μας και μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε τι απαιτεί άδεια και τι όχι. Πάντως για τα post μου στο forum δεν χρειάζομαι άδεια  

 

Στην αρχη της σχεσης Μ/μας ρωτουσα τον Κυριο μου σχεδον για τα παντα!Επειδη δε ζουσαμε μαζι επρεπε να του στελνω sms ακομα και για απλα πραγματα οπως πχ ποσα κομματια σοκολατας να φαω!! Ευτυχως τωρα πια εχω μαθει(πιστευω) τα ορια στα οποια πρεπει να κινουμαι και τι μου επιτρεπεται να κανω.Τον ρωταω μονο για να μπω στο forum και σε αλλα sites και για καποια αλλα σοβαρα θεματα!Οταν ειναι να βγω βολτα ή για ψωνια, απλα Του το λεω!Αν ομως μου Πει "μη πας" ,φυσικα θα Τον υπακουσω!

 

Ήταν ένα μικρό σκλαβάκι που στην αρχή είχε "ψαρώσει" και ήθελε να έχει τη γνώμη όλων και ιδίως Αυτού που θεωρούσε Κυρίαρχό του. Μεά όμως έμαθε και ήξερε τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει να κάνει. Δεν ρώταγε παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Και το σκλαβάκιάρχισε σιγά-σιγά να αλλάζει, έπαιρνε πρωτοβουλίες, ήξερε τι θα απαντούσε σε μια ενδεχόμενη ερώτηση ο Κυρίαρχός του. Είχε γνώμη για πολλά πράγματα. Μια μέρα ξύπνησε και κατάλαβε πλέον ότι δεν είναι ακριβώς ένα σκλαβάκι, δεν ήταν πλέον. Μήπως όμως ήταν κάποτε; Ήταν ποτέ σκλαβάκι; Ή ήθελε να ήταν;

Έτσι ή αλλιώς η ζωή είναι ένας μύθος, μια παράσταση, ας τη ζήσουμε όσο πιο καλά μπορούμε!..