Υποτακτική και κτητική ή υποτακτική και "δουλικη"?

δεν ξερω, η @MauveDelastrange το ειπε... κι εγω αναρωτηθηκα...

 

"Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται, δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει"

Αποστόλου Παύλου: Α' Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ´ 27 - ιγ´ 13)

 

Για το κτητική, ας πρόσεχε. Για το δουλική, καταντάει σύντομα βαρετό. Δε μπορεί να είναι ισορροπημένη και να απολαμβάνει την υποτατικότητά της; Να δοκιμάζει τις προκλήσεις και να περπατάει στους δρόμους που της ανοίγει ο Κ; Να μπαίνει πιο βαθειά στην απόλαυση της υποταγής; Να κάνει κάθε μέρα κάτι λίγο, αλλά που δεν τολμούσε να κάνει την προηγούμενη μέρα; Να προχωράει; Να σπάει τα στερεότυπα της κτητικότητας και της δουλικότητας; Σπάνια βρήκα τέτοιες υποτακτικές, τέτοιες σπάνιες Γυναίκες. Αλλά είμαι τυχερός (και ικανός) που τις βρήκα και με βρήκαν. Τις ευχαριστώ.

 

εξ ίσου καταπληκτικό στα μάτια μου που ορισμένοι μπαίνουν στον κόπο να γίνουν συνομιλητές
στις απόψεις εκείνες που βγάζουν μάτι για την επιφανειακότητα και την ευκολία τους.

με δυσκόλεψε πολύ κι αυτό το σχόλιο ακόμη, γιατί έμμεσα με έφερε σε διάλογο.
η παραπληρωματική άποψη είναι εξ ίσου επιφανειακή.

 

Όρισε και τι κυριότητα θα έχει!

 

@MauveDelastrange ♡ απλά

 

κι έλεγα απο που το εμπνεύστηκε.....

 

Δε θα ήθελε να νιώσει τον/ την Κ/ Α
να κάνει τάκλιν και μάλιστα αντί για
την μπάλα να πάρει πόδια.. Αν θέλει
η Ρόδος δεν πέφτει μακριά..

 

Ξαναέγραψα ένα φεγγάρι σε αυτό το thread, όμως επέστρεψα για να το διαβάσω πιο προσεκτικά, εφόσον "αναστήθηκε" και πέρασε από το feed μου. Οπότε αντί να επεξεργαστώ το παλιό post, θα κάνω ένα καινούριο, πιο περιεκτικό αυτή την φορά.

Ξεκινώντας λοιπόν, θα πω πως σε πολλά από αυτά που νοιώθω πως θα υποχρεούμουν να πω για να παραθέσω μια πλήρη άποψη με πρόλαβαν άλλοι. Πραγματικά, προς εσάς με σειρά ανάγνωσης @MauveDelastrange, @brenda @espimain και @lara[E-p], τις ευχαριστίες μου. Είναι τόσο αισιόδοξο, μέσα στον βούρκο του τι πονεί και τι σφάζει τον καθένα να βλέπω γραπτά που βασίζονται σε αυτό που βρίσκεται στην βάση όλου αυτού που υποτίθεται πως ήρθαμε εδώ να αναλύσουμε, έναν τρόπο ζωής που πηγάζει από την ανάγκη μας για Ειλικρίνεια κι Ελευθερία. Που είναι απαλλαγμένος από τις μικρότητες και τις γενικεύσεις του κάθε έρμαιου των ανασφαλειών του ατόμου.

Το ζήτημα λοιπόν που πραγματεύεται το thread με έχει απασχολήσει. Πολύ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου κι όντας ενεργός σε αυτό τον χώρο συναντήθηκα με πολλές γυναίκες, άλλοτε περιστασιακά κι άλλοτε επαναλαμβανόμενα. Μέχρι πριν από περίπου έναν χρόνο, αυτό που έβλεπα στα πρόσωπα τους ήταν άτομα κι Άνθρωποι, πολλές φορές άξιοι επένδυσης χρόνου, άλλοτε (κι ευτυχώς σε μικρότερη συχνότητα) τέτοιοι ώστε ανταλλάξαμε κάτι εφήμερο μα ήταν πολύ ασύμβατοι για να δοθεί κάτι περισσότερο. Για τις δεύτερες, ούτε κουβέντα. Ηδονές κι απολαύσεις που πέρασαν ένα βράδυ από δίπλα μου και μετά χάθηκαν. Οι άλλες ωστόσο... μνημονεύσεις μιας αρχαιότερης κατάστασης. Μιας όπου όντας ένα ον πιο αδύναμο, θρηνούσα τα ενδεχόμενα που δεν εμπεριείχαν μαζί με τον άλλο κι εμένα... έβλεπα στα πρόσωπα τους εμένα, μικρό.

Η "παρένθεση" αυτή ενθυλακώνει την όποια ουσία του γραπτού μου: Την κατάσταση του "είμαι ερωτευμένος άρα κτητικός" την έχουμε περάσει όλοι. Το θέμα είναι, σε ποια ηλικία και για ποιον λόγο. Όταν ο άνθρωπος είναι μωρός, ο φόβος τον κυβερνά. Ο φόβος της απώλειας, του να μην είναι επαρκής, του να αντικατασταθεί. Ο Έρως εμπεριέχει πολλή νοσηρότητα, γι' αυτό και πάει χέρι - χέρι με συναισθήματα ποταπά, όπως η ζήλια και η ανάγκη για δέσμευση και περιορισμό. Η Αγάπη, ανώτερο συναίσθημα, δίνει χώρο και χρόνο συχνότερα, ο Έρωτας όμως είναι αμείλικτος: Σε θέλει εκεί, μόνο εκεί, "δικό-κάποιου" και σε καταδικάζει αν δεν ανταποκριθείς. Τουλάχιστον, έτσι το ζουν οι περισσότεροι...

Πάει καιρός που ένοιωσα έτσι... όχι ερωτευμένος, εφόσον τέτοιος δηλώνω και τώρα, μα φοβισμένος. Σε μια όχι και τόσο αξιόλογη ταινία πριν από χρόνια ο καλλιτέχνης μου επικοινώνησε την ακόλουθη φράση: "ο φόβος είναι επιλογή". Πόσο δίκιο είχε! Γιατί να φοβάσαι όταν αυτός που ποθείς είναι παρών, προσφέρει από τον εαυτό του και παραμένει, άσχετα με το πως ζει όταν εσύ περνάς στιγμές δικές σου;

Είσαι εγωιστής. Εγωπαθής. Εγωκεντρικός. ΠΡΕΠΕΙ να είναι δικό σου για να το αγαπάς ε; Και περιτριγυρισμένος από τόσους Εγώ-τέτοιους, αισθάνεσαι πως έχεις κι όλο το δίκιο του κόσμου. Λες και τα συστατικά της εμμονής με τα οποία δόμησες την φούσκα σου φέρουν μέσα τους την ουσία της αιωνιότητας, την οποία απέτυχες να αγγίξεις τόσες φορές ήδη μα ΠΑΝΤΑ, ελπίζεις, με δεσμά να την κρατήσεις εκεί, κάθε φορά από την αρχή.

Πλανάσαι.

Το ανώτερο όλων των συναισθημάτων είναι η Ελευθερία. Την έχετε ζήσει; Όχι ελευθερία από την "γκόμενα", τον "Κύριο" ή τον όποιο άλλο δεσμοφύλακα σας θέλει κτητικά, αλλιώς θα μισήσει και θα φύγει. Την Ελευθερία από τον ποταπό, ανθρώπινο φόβο. Φόβος είναι να βγάζεις την ψυχή σου στο κλαρί για να γίνεις αρεστός, να την μεταμορφώνεις και να ξεπουλάς την Ελευθερία σου για κάποια συρρικνωμένη αίσθηση "ασφάλειας". Πλασάρεις στον εαυτό σου την παραμύθα και χαίρεσαι όταν κάποιος στην ψιθυρίζει στο αυτί γιατί τον νοιώθεις "ομοϊδεάτη". Αναλογίζεσαι άραγε πως είναι συνωμότες;

Η κατάθεση και το συναίσθημα φτάνουν σε άλλα ύψη όταν δεν είναι φυλακές. Με το να φοράς σε κάποιον μια κορώνα που κρατιέται κοντά στον θρόνο από μια αλυσίδα δεν τον κάνεις δόγη του κάστρου, μα δέσμιο. Όπως δέσμιος είσαι κι εσύ. Ένα μικρό, έρμο πλάσμα που προσπαθεί να βρει λιμάνια μα οι αισθήσεις του είναι μουδιασμένες από τον τρόμο της απώλειας.

Το να είσαι εκεί δεν συνεπάγεται να είσαι αποκλειστικά δοσμένος. Έχει ο σοφός ο Άνθρωπος αρκετό εαυτό για όλους και μόνο αυτός θα επιλέγει πόσο θα δώσει και πού. Δεν σου ανήκει κανείς, παροπλισμένε. Μπορείς να πείθεις τον εαυτό σου για το αντίθετο όσο θες, μα μην λησμονήσεις την Αλήθεια αν μια μέρα κάποιος έρθει και σου ψιθυρίσει πως "απατήθηκες", ή το διαπιστώσεις με τα μάτια σου. Όταν το δέντρο απλά θα μαραθεί και θα σκέφτεσαι πως τελικά με το να το κρατάς σε στείρο χώμα το σκότωσες εσύ. Να ξέρεις, τα πολλά "Εγώ" (άνωθεν) σε τύφλωσαν.

Η ερωτική συνεύρεση είναι έκφραση. Είναι απόλαυση. Γιατί να μην θέλω ο Άνθρωπος που αγαπώ να απολαμβάνει την ζωή του; Μου δόθηκε σαν κάποιος που θα ελέγχω και χτίσαμε κάτι πάνω σε αυτή την ασυμμετρία; Άριστα. Θα περνάς από εμένα για να πας σε άλλους κήπους, όμως πίστεψε με, το ότι θα είμαι εκεί για να ανοίξω την πόρτα είναι η ουσία της υποταγής σου, όχι το ίδιο το κούφωμα. Θες εξαρχής να είσαι ελεύθερη να πας όπου αγαπάς; Αν το θέλουμε και οι δύο, θα το δομήσουμε έτσι. Όμως το να σε βάλω σε ένα κλουβί, για να νοιώθω καλά με τον μικρό εαυτούλη μου;

Φτύστε με αν με δείτε ποτέ να to κηρύττω.

 

να έχει λίγο από όλα

 

από πού παραγγέλνεις;

 

Τα θερμά Μου συγχαρητήρια για τις σκέψεις σου...   Ελπίζω να Μη χρειαστεί ποτέ να σε φτύσουμε..  Keep walking the road...   Α.