Υποτακτικότητα και σύγκρουση

ο μόνος λόγος ύπαρξης του post αγαπητέ underherfeet ήταν να μην αποπροσανατολίσουμε
και εγώ ήμουν λάθος η νηματοθέτης δεν αποχώρισε (χαίρομαι που είναι ακόμα κοντά μας)

καλό μήνα

 

Η Σύγκρουση για κάποιους είναι ταραχή. Για άλλους όμως είναι χαρά.

Αλλά και στο ίδιο το άτομο άλλες φορές είναι ταραχή και άλλες χαρά και γαλήνη.

Λόγω αντικειμένου και ιδιοσυγκρασίας έχω συκρουστεί και συγκρούομαι συνεχώς τόσο με τον εαυτό μου όσο και με το εξωτερικό περιβάλλον.
Επειδή την υποτακτικότητα σαν αίσθηση την αξιολογώ ως προσωρινή κατάσταση και θαυμάσια δοκιμασία για τον εαυτό για να την ανατρέψει και να τη μετατρέψει σε κυριαρχία με κυρίαρχο εμένα.
Δεν αναφέρομαι σε ερωτικές σχέσεις εδώ.

Σην ουσία, τόσο οι εσωτερικές όσο και οι εξωτερικές συγκρούσεις είναι και τα δύο ένα, αφού η απόφαση για σύγκρουση σαν πρώτο αντίπαλο έχει τη φυσική εσωτερική τάση της υποχώρησης και της αποφυγής. Τον φόβο δηλαδή.

Η σύγκρουση όμως έχει τίμημα. Σπαταλά ενέργεια.

Και για αυτό όταν με τον καιρό ωριμάζει κανείς και μαθαίνει λεπτότερους και αποδοτικότερους τρόπους να πετυχαίνει τους σκοπούς του, κυριαρχώντας πάνω τους, έχει λιγότερους λόγους πια να συγκρούεται.

Τη σύγκρουση πλέον την επιλέγω μόνο σαν έσχατη λύση όταν όλα τα υπόλοιπα μέσα που μπορώ να σκεφτώ έχουν αποτύχει.

Και για έναν ακόμα λόγο. Γεννά προηγούμενα και στις δύο πλευρές. Τόσο τις μέσα όσο και τις έξω ανάλογα απέναντί ποιού διεξάγεται.

Όταν όμως αποφασίσω ότι ήρθε εκείνη η ώρα, αυτομάτως αδειάζει το μυαλό μου, γαληνεύω, καθαρίζει η διαύγειά μου και ζω και αναπνέω μόνο για αυτή.

Για μένα αυτό είναι ένα υπερβατικό, ανώτερο συναίσθημα. Με μετατρέπει σε κάτι άλλο πιο πλήρες, πιο σίγουρο, πιο ισχυρό πλάσμα, που έχει ξεφύγει από αυτόν τον κόσμο και έχει ανέβει σε έναν άλλο ανώτερο, όπου η χρόνος σταματά, η χαρά είναι απέραντη και οι δυνατότητες απεριόριστες. Με γεμίζει με τρόπο μοναδικό.

Μόνο ο έρωτας μπορεί να συγκριθεί μαζί του.

Επειδή και τα δύο προσφέρουν μέσα μου την ίδια γεύση της εξέλιξης και της δημιουργίας. Της ζωντάνιας δηλαδή. Σαν να δίνουν αληθινό νόημα στη ζωή.

Όταν δεν υπάρχει αληθινός λόγος σύγκρουσης αλλά μέσα μου επιζητώ τις συγκινήσεις που προσφέρει αυτή, κάθομαι απόμερα και ασχολούμαι με κάτι δημιουργικό που με γεμίζει.

Γεννιέται απροσδόκητα μεγάλο και δημιουργικό απόθεμα ενέργειας σε τέτοια κατάσταση. Μοιάζει με απέραντη θάλασσα.

 

Όταν πλάγιασα μαζί του θυμάμαι τη φράση του:
«Σήκω να μου δείξεις τα κάλλη σου.»
Μου φάνηκε σαν προσταγή και δεν μου καλοάρεσε.

Ήρθε και το χειρότερο:
Καθώς ντυνόμασταν απαίτησε
να του φέρω τα παπούτσια.
Λες και ήμουν υπνωτισμένη
του έκανα το χατίρι.
Σέρνοντάς τα προσεκτικά με το πόδι μου
-απ΄τη γωνιά που ήταν πεταμένα-
του τα έφερα.
Θύμωσε που δεν έσκυψα
και δεν τα πήγα με το χέρι.
Το θεώρησε παράλειψη εκ μέρους μου:
έπρεπε να σκύψω,
χωρίς σκύψιμο δεν μετριέται η υποταγή.

~Αλεξάνδρα Μπακονίκα~
----------------------------------

Ειδικά στην αρχή ήταν μονίμως σε σύγκρουση το μυαλό και η καρδιά μου. Δεν ήξερα πως να διαχειριστώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα που καθημερινά μου δημιουργούσε αυτός ο καινούργιος χώρος που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Με τον καιρό κέρδιζε τις μάχες και το έδαφος η βαθύτερη επιθυμία μου ,κάτι που με φοβιζε και μου έδινε ζωή ταυτόχρονα. Ακολούθησα τον δρόμο που ανοίχτηκε μπροστά μου με λιγότερες αμφιβολίες και συγκρούσεις κάθε φορά. Αυτό μου έδειχνε ότι βάδιζα σωστά.

Καμία σύγκρουση πια..

 

o χρόνος είναι οδηγός.