Φιλοσοφικές σκέψεις...

Καλησπέρα φίλοι και φίλες.
Αγαπώ τη γνώση, και άρα είμαι φιλό-σοφός.
Μελετώ πολλά πράγματα, τα αναλύω, βγάζω συμπεράσματα.
Εδώ θα γράφω κάποια απ' αυτά. Συμφωνείτε ; Διαφωνείτε ;
Απαντήστε από κάτω να δια-λογιστούμε.

Ξεκινάω με κάποιες γραμμές που έγραψα εμπνευσμένος από μια πρόσφατη παρατήρησή μου...


1. Απέδρασε! Μέρος Α'

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, και κάθε μέρα είναι η ίδια ημέρα.

Αλήθεια, σοβαρά τώρα, σκέψου το λιγάκι. Πρόσεξε και παρατήρησε τι γίνεται κάθε μέρα.

Πήγαινε σε μια κοντινή πλατεία και κάτσε σε ένα παγκάκι, και παρακολούθησε τους ανθρώπους που περνάν, παρακολούθησε το τι κάνουν, παρακολούθησε το χρόνο.

Κάνε το και την επόμενη ημέρα. Οι ίδιοι άνθρωποι θα κάνουν τα ίδια πράγματα. Μετά κάνε το και τη παρά-επόμενη ημέρα. Και ξανά.

Θα συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια πράγματα, οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια μέρη, ίδια πράγματα.

Θα αρχίσει να σου θυμίζει κουρδιστή συσκευή. Σαν η Γη και όλοι της οι άνθρωποι να είναι τμήματα ενός μεγαλύτερου κουρδιστού θεάτρου. Τόσο προβλέψιμοι/ες/ο/α.
​

 

Ενδιαφερον θεμα φιλε μου..Οποτε θα μου επιτρεψεις να καταθεσω την αποψη μου..
Η πλατεια, το παγκακι ποτε δεν ειναι τα ιδια και ας πηγαινουμε σε αυτα καθε μερα..ολο και καποιο πετραδακι θα εχουμε κλωτσησει, καποιο αποτσιγαρο θα εχουμε πεταξει η καποιο φυλλο θα επεσε απο το δεντρο..Μικρες, ελαχιστες αλλαγες που δεν τις προσεχουμε..ομως αυτες οι αλλαγες μετα απο παρα παρα πολλα χρονια θα εχουν αλλαξει το περιβαλλον της πλατειας προς το καλυτερο η το χειροτερο και ας κραταει η πλατεια το αρχικο της σχημα..
Ετσι ειναι και ο ανθρωπος..οι επιλογες τους καθοριζονται και καθοριζουν το ποιος ειναι..ο ιδιος δε θα αλλαξει ποτε ριζικα ομως θα υπαρχουν μικρες μικρε διαφορες..σε βαθος χρονου ομως οι επιλογες του θα επηρεασουν τις επομενες γεννιες και ας κρατησε ο ιδιος το αρχικο του σχημα σε ολη του τη ζωη..

 

Ακολουθεί κείμενο που δημοσίευσα ως "Σημείωση" στο Facebook:

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

Φόρεσα απόψε το ψεύτικο χαμόγελό μου και ήρθα να σε συναντήσω. Να κάνω ένα αστειάκι, να σου κάνω ένα κοπλιμέντο, να πω ένα από αυτά τα δήθεν τα καλά και τυπικά του social media καθωσπρέπισμού, για να υποδυθώ τον κοινωνικό άνθρωπο. Τον "κοινωνικό" άνθρωπο όπως εσύ τον αντιλαμβάνεσαι.

Έβαλα τα καλά μου, έβγαλα και τη καλύτερη φώτο που μπορούσα να βγάλω και την έβαλα εδώ να με εκπροσωπεί, για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι με βλέπεις όπως είμαι, ότι είμαι εγώ μπροστά σου και όχι μια ψυχρή οθόνη υγρών κρυστάλλων στην οποία αποτυπώνεται η μορφή μου μέσω της διάθλασης του φωτός που προκαλούν οι υγροί κρύσταλλοι στο φως που παράγουν τα ηλεκτρόνια, τα οποία κατευθύνονται από απαράβατες εντολές γραμμένες στη C#, τη Java, ή κάποια άλλη γλώσσα προγραμματισμού.
Τι ωραία παρέα που κάνουμε ε; Βλέπεις που είμαι και πως είμαι, βλέπω και εγώ, σου κάνω like, σχολιάζω σαν να ήμουν εκεί δίπλα σου, διαβάζεις στα status μου ίσως μικρές και επιδερμικές, απλοϊκές περιγραφές των συμβάντων των ημερών μου, και ίσως να είσαι από εκείνα τα σπάνια άτομα που διαβάζουν και τα κάπως μεγαλύτερα post, τα σοβαρά. Για εσένα είναι αυτό το post. Οι άλλοι θα αδιαφορήσουν, δεν θα το διαβάσουν.

(Ρομπότ - Νίκος Καρβέλας)
​

Αλλά δε μπορείς να πεις, και εγώ δε πάω πίσω. Σου κάνω και εγώ like, σου λέω χρόνια πολλά κάθε όποτε έρθει η γιορτή σου, ίσως να σου πω καμιά καλημέρα που και που άσχετα αν εσύ απαντήσεις ή όχι. Κάνουμε πολύ καλή παρέα. Είμαστε όλοι φίλοι. Μάλιστα μερικούς, τους περισσότερους ίσως απ' τη λίστα φίλων μου στο Facebook δεν τους έχω συναντήσει ούτε μια φορά στη ζωή μου. Και με πολλούς απ' αυτούς δεν έχουμε καν μιλήσει από εδώ, στο Facebook. Πολλοί και πολλές με προσθέσατε για να φαίνεται πως έχετε πολλούς φίλους/ες λόγο ανασφάλειας σας.Άλλοι το είδατε σαν διαφήμιση. Για να σπαμάρετε στην οθόνη μου διαφημίσεις για αυτό που κάνετε, είτε τραγουδάτε, είτε παίζετε, είτε γράφετε, είτε οτιδήποτε. Τι ωραίοι φίλοι που είμαστε όλοι μαζί.
Αλλά δε σου έρχεται μερικές φορές ένα αίσθημα ότι κάτι λείπει απ' όλο αυτό ; Ότι κάτι ίσως δεν είναι όπως φαίνεται, πως κάτι δεν πάει καλά, και βρωμάει στην όλη υπόθεση; Ε λοιπόν για αυτό πήρα την απόφαση να γράψω σήμερα αυτό εδώ το κειμενάκι και να το ποστάρω. Γιατί σήμερα θα σου πω τι είναι αυτό που βρωμάει και είναι λάθος με την όλη φάση, την όλη ιστορία.

(Moby - Are you lost in the world like me ?)
​

Αυτό που βρωμάει είναι πως όλα αυτά είναι ψεύτικα. Είμαστε όλοι απομακρυσμένοι, και έχουμε τη ψευδαίσθηση της κοινωνικότητας με υπηρεσίες όπως το Facebook και τα λοιπά websites, ενώ στη πραγματικότητα είμαστε μακριά, δε βλεπόμαστε, δεν τα λέμε, αλλά βλέπουμε τα πίξελ σε μια οθόνη κινητού ενώ είμαστε στη δουλειά μας, έξω και περιμένουμε σε μια ουρά να έρθει η σειρά μας, ή ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας. Ή ακόμα είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα δωμάτιο, σε μια καρέκλα μπροστά από έναν υπολογιστή, κάθε μέρα στο ίδιο δωμάτιο, η οθόνη γίνεται πύλη προς τον κόσμο για να δούμε τα πάντα και τους πάντες, αλλά όχι τα πραγματικά και καθ' αυτά πάντα και πάντες, αλλά τα είδωλά τους. Θυμάμαι την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα όπως αυτή παραδίδεται στην Πολιτεία, και δε μπορώ παρά να παραλληλίσω την ιστορία της αλληγορίας με το όλο κοινωνικό φαινόμενο αυτό που μαστίζει τη κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Ήταν λέει ο Πλάτωνας κάποιοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι και δεμένοι με αλυσίδες σε μια σπηλιά, και από πίσω τους περνούσαν ομοιώματα ανθρώπων, αντικειμένων, ζώων κτλπ, και οι κατάδικοι παρακολουθούσαν τις σκιές μη μπορώντας να γυρίσουν να δουν τα ίδια τα αντικείμενα. Έμαθαν τις σκιές και τις συνήθισαν, έγιναν μέρος της καθημερινότητας τους, έγιναν φίλοι με τις σκιές (ή έτσι νόμιζαν), και βλέποντας μόνο σκιές, κατέληξαν ότι οι σκιές είναι η πραγματικότητα, και η αλυσοδεμένη ζωή στη σπηλιά η κανονικότητα. Όταν κάποιος ελευθέρωσε έναν απ τους κατάδικους, ο κατάδικος φοβήθηκε που είδε άνθρωπο, και μάλιστα ελεύθερο. Είχε συνηθίσει τόσο πολύ τις σκιές που είχε ξεχάσει τους ανθρώπους. Και το άγνωστο το φοβόταν. Φοβόταν τον άνθρωπο. Εδώ που τα λέμε φοβόταν ακόμη και το ότι πλέον ήταν ελεύθερος. Οι αλυσίδες είχαν γίνει μέρος της καθημερινότητάς του. Η αδυναμία κίνησης η κανονικότητα του. Όταν λοιπόν μπορούσε πλέον να κουνηθεί και να κινηθεί ένιωθε άβολα, νόμιζε πως κάτι κακό του συναίβει. Αργότερα όμως, και με το ζόρι ο ελευθερωτής τον έσυρε έξω από τη σπηλιά. Και εκεί αρχικά τον θάμπωσε ο Ήλιος, και προτίμησε να πάει να χωθεί βαθιά στην άνεση και την οικειότητα που είχε στα σκοτάδια και τις σκιές της σπηλιάς. Μα όχι, ο απελευθερωτής, δεν τον άφησε. Περίμενε να συνηθίσουν το φως τα μάτια του απελευθερωμένου, και ύστερα τον πήγε έξω απ τη σπηλιά. Τον πήγε να δει τα λουλούδια, τα λιβάδια, τα δέντρα, να ακούσει τα πουλιά, να δει το πρόσωπό του στα νερά μιας λίμνης, να χαζέψει τα σύννεφα, να αγνανατεύσει τα αστέρια, να ακούσει για πρώτη φορά μουσική, να παρακολουθήσει ζωντανούς ανθρώπους να παίζουν κωμωδία... Εν τέλει του απελευθερωμένου του άρεσαν όλα όσα είδε, και τότε ανέσυρα απ τη μνήμη του και τους άλλους φυλακισμένους που ζουν μες τη σπηλιά. Ένιωσε τύψεις λοιπόν και πήγε πίσω στη σπηλιά να τους ελευθερώσει, όπως έκρινε ότι ήταν το σωστό. Τα μάτια του όμως είχαν συνηθίσει το φως, και πλέον τα σκοτάδια της σπηλιάς τον δυσκόλευαν, έτσι γλίστρησε και έπεσε, και οι φυλακισμένοι που τον άκουσαν νόμιζαν πως μεγάλο κακό τον βρήκε. Άρχισε τότε να τους λέει για το θέατρο και τα αστέρια, για το γαλήνιο κελάηδημα των αηδωνιών, και τη πανδαισία χρωμάτων των λουλουδιών, την ομορφιά του σύμπαντος κόσμου. Οι άλλοι, μην έχοντας ξανακούσει για όλα αυτά και μη καταλαβαίνοντας καν τι είναι όλα αυτά που περιγράφει, τον θεώρησαν "παράξενο" και "πειραγμένο". "Όχι..." τους είπε αυτός, "ελάτε να σας πάω και εσάς έξω απ' τη σπηλιά, και θα δείτε τι ωραία που είναι όλα αυτά για τα οποία σας λέω, τα αληθινά." και άλλοι όταν τους τα είπε αυτά άρχισαν αν τον χλευάζουν. Όταν μάλιστα προσπάθησε να τους απελευθερώσει για να τους οδηγήσει έπειτα στον κόσμο έξω απ' τη σπηλιά, να τους δείξει τα αληθινά όντα, εκείνοι του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν. Μαθημένοι και συνηθισμένοι στο ψέμα, η αλήθεια τους έγινε φόβος και ξένη, αλλόκοτη.

(Απόσπασμα από τη Πολιτεία του Πλάτωνα - "Η αλληγορία του σπηλαίου")
​

Έτσι και ο κόσμος, ζει στις νοητές σπηλιές αλυσοδεμένος από τις μόδες και το lifestyle, και παίζει, παρατηρεί, συνομιλεί με και για τις σκιές και τα είδωλα. Τα είδωλα των πίξελ, και έτσι ο κόσμος συνηθισμένος στα είδωλα φοβάται τη πραγματικότητα, τους αληθινούς ανθρώπους και την αληθινή ζωή. Φοβάται την αλλαγή. Φοβάται τους ανθρώπους. Τα κοινωνικά δίκτυα έκαναν το κόσμο αντικοινωνικό, κοίτα τους παντού γύρω σου. Στη δουλειά που πας αντί να κάτσετε να συζητήσετε, συζητάν οι συνεργαζόμενοι με εσένα με τα είδωλα προσώπων στα κινητά τους. Εκεί που πας και συναντιέσαι με τους άλλους, πρόσεξε πως κάποιο άτομο απ' τη παρέα (ή μήπως όλα; ) αντί να μιλήσουν σε εσένα που είσαι δίπλα τους έχουν ανοίξει τα κινητά τους, και συζητούν με άλλα προφίλ, βλέπουν είδωλα προσώπων άλλων να σχηματίζονται στα μικρά παράθυρα εικονικής πραγματικότητας των συσκευών τους. Τους μιλάς και ρωτάς πράματα αλλά δε σου απαντούν, δε σε ακούν, είναι συνδεδεμένες με το υπερπέραν, ή αλλιώς το Matrix αν προτιμάς, το οποίο προβάλλει ένα ολόγραμμα στα μάτια σου δια μέσω του φωτός που εκχέεται από τις οθόνες υψηλής ευκρίνειας που φροντίσαμε να αποκτήσουμε για να βλέπουμε καλύτερα τα πρόσωπα των ανθρώπων τα οποία δεν τα βλέπουμε από κοντά. Έχουμε μάθει να θέλουμε να βλέπουμε καλύτερα, πιο καθαρά την εικόνα των άλλων προσώπων και για αυτό επιθυμούμε συνέχεια κινητά με μεγαλύτερες οθόνες, monitors με μεγαλύτερες αναλύσεις, περισσότερα Gigabytes για να χωράν τις φωτογραφίες προσώπων που μας αρέσουν για να τις βλέπουμε και όταν δεν θα έχουμε σύνδεση με το υπερπέραν, για να παίρνουμε τη τζούρα κοινωνικότητας μας και να νομίζουμε πως είμαστε κοινωνικοί άνθρωποι χαζεύοντας φωτογραφίες ανθρώπων. Αποθηκεύουμε και φωτογραφίες ανθρώπων που μας αρέσουν, ανθρώπων που αγαπάμε, ανθρώπων που μας τρελαίνουν αλλά δεν τους μιλάμε, φοβόμαστε, και δεν τους βλέπουμε, επίσης φοβόμαστε, παρά μόνο τους στέλνουμε διαδικτυακά μηνύματα σε μορφή κωδικοποιημένων bits που μεταφέρουν ηλεκτρόνια, και ονειροπολούμε, φανταζόμαστε τι θα κάναμε μαζί τους, τι θα κάναμε με παρέες που γνωρίσαμε από εδώ και δε βρήκαμε ποτέ την ευκαιρία να συναντηθούμε και έξω, ή και ανθρώπους τους οποίους γνωρίσαμε απ' έξω, τον πραγματικό κόσμο, χαθήκαμε, και είπαμε να χρησιμοποιήσουμε τη τεχνολογία για να ξαναβρεθούμε, ανθρώπους ιδιαίτερους στους οποίους ποτέ δε ζητήσαμε να πάμε να πιούμε ένα κακάο ή καφέ αν και πολύ θα το θέλαμε, ή ακόμα και ανθρώπους που τους ζητήσαμε αλλά δεν μας απάντησαν ποτέ, και ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν τη δύναμη να μας πουν ότι δε γουστάρουν τη φάτσα μας στα ίσια, αλλά πάντα έβρισκαν δικαιολογίες για να μας πουν, και πάντα όταν τους λέγαμε να πάμε κάπου κάτι τους τύχαινε... Πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ?

(Perfect Circle - Counting bodies like sheep)
​

Ακόμα κάποιοι λένε πως από εδώ μπορείς να κάνεις νέες γνωριμίες, ακόμα και ερωτικές γνωριμίες. Έτσι λένε. Και πράγματι έχουμε κάνει λίγο ή πολύ κάποιες <<"Ερωτικές" γνωριμίες>>... Κάναμε μερικά like, είπαμε 1 - 2 κοπλιμέντα, άντε ίσως και να ανταλλάξαμε κάποια γλυκά και ωραία λόγια στα προσωπικά μηνύματα, άντε ίσως και να ανταλλάξαμε φωτογραφίες μας... ιδιαίτερες. Ακόμα σε ορισμένες περιπτώσεις και να δώσαμε και περίεργες υποσχέσεις, απ' αυτές που δεν ακούς συνήθως. Όλα αυτά όμως εδώ. Στο μηχάνημα... και στη φαντασία μας. Και μετά τίποτα. Μετά ξεχάστηκαν και αυτά. Ψεύτικα τα λόγια, ψεύτικες οι υποσχέσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως ψεύτικες και οι φωτογραφίες ή ακόμα και τα προφίλ... Όλα ένα ψέμα. Γιατί τόσος φόβος να εμφανιστείς όπως είσαι, και να μιλήσεις όπως είσαι, να πεις ωμά και ειλικρινά χωρίς φανφάρες και έγνοιες και ανασφάλειες για το τι σκέφτεσαι με το μυαλό σου και νιώθεις, να αφήσεις για πάντα πίσω τις δικαιολογίες και να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου να ΖΗΣΕΙ ; Στον πραγματικό κόσμο και όχι στα πίξελ και τις φαντασίες ; Αληθοφοβία. Φτάσαμε να φοβόμαστε να είμαστε αληθινοί, να φοβόμαστε να δέιξουμε το πραγματικό μας πρόσωπο, τον πραγματικό μας εαυτό, να νιώσουμε άνετα πρώτα απ' όλα με τους εαυτούς μας και ύστερα με τους άλλους, να ζήσουμε αυτό που θέλουμε, να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα, και να μετατρέψουμε τη πραγματικότητα στα όνειρά μας. Φοβόμαστε τους άλλους. Φοβόμαστε την αλήθεια. Φοβόμαστε τα συναισθήματα μας. Φοβόμαστε ΕΜΑΣ. Υιοθετούμε ρόλους βασισμένους στο τι μας έχουν πει πως πρέπει να κάνουμε, μερικές φορές η "κοινωνία", και άλλες φορές εσωτερικές φωνές που λέγονται δαίμονες ή και ανασφάλειες, φόβοι, παράλογοι φόβοι, που έχουμε αποκτήσει για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Έτσι δεχόμαστε να παίξουμε τους ρόλους αυτούς που μας προσέφεραν για να επιλέξουμε, και πιέζουμε τους εαυτούς μας να τους παίξουν πειστικά, για να μη κάνουμε κακή εντύπωση στους υπόλοιπους ανθρώπους του θεάτρου του παραλόγου στο οποίο ζούμε και ονομάζουμε "κοινωνία", "πολιτεία", "ζωή", και άλλα ωραία λεκτικά νοήματα.

(Ευθύμης - Φυλακή)
​

Μα ρε γαμώτο, δεν νιώθεις πως ο χρόνος σου περνάει και πηγαίνει χαμένος, και μεγαλώνεις και γερνάς πλησιάζοντας στο θάνατο όλο και περισσότερο, στο αιώνιο φιλί του Άδη ; Δεν ανησυχείς πως δεν θα προλάβεις να ζήσεις και να κάνεις όλα αυτά που ήθελες να κάνεις, και θα παραμείνουν για πάντα στη φαντασία σου χωρίς να τα ζήσεις ποτέ ; Δε νιώθεις τον αμείλικτο χρόνο να τρέχει με όλο και γοργότερους ρυθμούς παρασέρνοντας και εσένα μαζί σε αυτό το εκρηκτικό χορό κατά τον οποίο θα φτάσεις στο τέλος του πριν καν καταλάβεις ότι χορεύεις καλά καλά ; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι συμφιλιωμένοι με τον θάνατο. Προσπαθούν να ξεχάσουν ότι υπάρχει, και ότι είναι η μοίρα όλων να πεθάνουν κάποια στιγμή. Ο άνθρωπος αποκτά τη ψευδαίσθηση του ότι αυτός ο ίδιος δεν θα πεθάνει και έτσι υπολογίζει, κάνει σχέδια και όνειρα σαν να είναι αθάνατος, υπολογίζει για το μέλλον του σε βάθος πολλών ετών και περνά περισσότερο χρόνο υπολογίζοντας και σκεπτόμενος το τι ΘΑ κάνει, χωρίς ΝΑ κάνει.

(Αν τύχει - Εισβολέας)
​

Ε λοιπόν εγώ βαρέθηκα. Βαρέθηκα τα ψεύτικα λόγια, τους ψεύτικους ανθρώπους, τα ψεύτικα προφίλ, τις εικονικές φιλίες χωρίς ίχνος κατανόησης και τα διαδικτυακά γλυκανάλατα ρομάντζα χωρίς ίχνος αγάπης, το γελωτοπαραγωγό θέατρο της καθημερινότητας, τα απεχθή δήθεν και καθωσπρεπισμούς που κάνουν πιο πολύπλοκα τα απλά, το να κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλα μας και να συνδιαλεγόμαστε φορώντας προσωπεία, να προσπαθούμε να πείσουμε ότι είμαστε κάτι που δεν είμαστε, να ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε το ότι είμαστε αυτοί και αυτές που είμαστε, τις διπλωματικές απαντήσεις, τους αστείους δηθενισμούς που αποτελούν το απαύγασμα της γελοιότητας και της σοβαροφάνειας η οποία προσωπικά με κάνει να μη μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου, τις δικαιολογίες και τις υπεκφυγές, την εκνευριστική αυτοδιαφήμιση και τη γλοιώδη φιλαρέσκεια.

(Βαρέθηκα - FFC)
​

Το ξέρω πονάνε αυτά που λέω, ενοχλούν, ορισμένοι/ες ίσως με αντιπαθήσετε λίγο ή πολύ διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, να πείτε ότι είμαι μες τη μίρλα και άλλα τέτοια, αλλά σε αυτή τη περίπτωση ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθείτε σοβαρά ρωτώντας τον εαυτό σας γιατί. Γιατί σας ενόχλησαν αν σας ενόχλησαν όλα αυτά ; Και ίσως να υπάρχουν και κάποιοι/ες που αφού τα διαβάσουν όλα αυτά να νιώσουν ένα αίσθημα κάθαρσης διαπιστώνοντας πως τους/τις εκφράζουν τα όσα γράφω και ταυτίζονται. Σε αυτή τη περίπτωση, γιατί δε μιλήσατε νωρίτερα και περιμένατε εμένα να βγάλω το φίδι απ' τη τρύπα ; Για εσάς το έκανα λοιπόν, και για εμένα, για όλους εμάς. Πήρα το θάρρος να πάω στη σπηλιά και να ειδοποιήσω τους φυλακισμένους που αντιλήφθηκαν το ψεύδος των σκιών και των ειδώλων για τον έξω κόσμο, αυτό της σπηλιάς. Θέλετε να μάθετε για αυτόν, έχετε αγνή περιέργεια, ή έστω να πάρετε λίγο φρέσκο αέρα έξω απ' τη σπηλιά ; Στείλτε μου ένα μήνυμα να οργανώσουμε την απόδραση μας. Τα λιβάδια και τα αστέρια μας περιμένουν με τις αγκαλιές τους ανοιχτές. Τα λιβάδια να μας θρέψουν και τα αστέρια να μας χαμογελάν κρατώντας μας συντροφιά. Το φως του Ήλιου να ζεστάνει τις ψυχές μας. Τα πτηνά να μας τραγουδάν σονάτες και ρέκβιεμ. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκτός της σπηλιάς, που μας περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Ή ίσως να ανασύρουμε απ' τα έγκατα της ψυχής μας τις αναμνήσεις εκείνες αυτού που είχαμε επιμελώς θάψει προσπαθώντας να κρυφτούμε όταν αποφασίσαμε κάποια στιγμή να ζήσουμε στο σπήλαιο. Ώρα να ανασύρουμε όλες μας τις αναμνήσεις εις την συνείδηση και να αμολήσουμε το ΕΓΩ των εαυτών μας ελεύθερο, να κυριεύσει τις ψυχές μας.

(Breath and Life - Audiomachine)
​

Ας αναγεννηθούμε!

 

Τι ρομαντικές σκέψεις, πραγματικά, αλλά αγχώθηκα!  

 

Είσαι το πρώτο άτομο που το σχολιάζει, όχι μόνο εδώ αλλά και στο Fb, και μάλιστα θετικά!  
Σε ευχαριστώ!

Γιατί όμως αγχώθηκες ??

 

Γτ λες πολλά, λίγα και σταράτα και όποιος κατάλαβε - κατάλαβε, οι περισσότεροι έπιασαν το feeling! :- )

 

Συνήθως λίγα λέω. Στο Facebook.. Αλλά περνάν απαρατήρητα. Τουλάχιστον τα τέτοιου είδους, σοβαρά ποστ. Απ την άλλη αν βάλω μια φωτογραφία μου κοστουμαρισμένος και με χαμόγελο να ο χαμός απ τα likes.
Άμα κάνω κοινοποίηση ότι είμαι σε κάποιο μαγαζί, να και εκεί τα likes. Δε λέω ωραία και αυτά, αλλά τα άλλα λίγοι τα πιάνουν.

Η αλήθεια όμως είναι ότι θα μπορούσα ώρες να λέω και να ακούω, να συζητάω τέτοια με τη κατάλληλη παρέα, ειδικά μαζί με λίγο γλυκό κόκκινο κρασί και μια εστία φλόγας (κεριά, τζάκι, κάτι τέτοιο..)  

 

Ζήσε Την Κάθε Μέρα Σαν Να Είναι Η Τελευταία.