Φονικό (emmonas)

Ειμαι φονιάς. Το γεύτηκαν τα σωθικά μου το συναίσθημα του να καταστρέφεις κάποιον. Ένιωσα πως είναι να βάζεις το μαχαίρι στο κέντρο της καρδιάς του την ώρα που άνοιγε για να μου πει "σαγαπώ". Αισθάνθηκα τις πνοές τις τελευταίες να λενε αντί το όνομά μου, "γιατί?"... Γιατί. Γιατί τώρα. Γιατί όχι τότε... Είδα τα μάτια να κλείνουν και μόλις συναντιόνταν τα βλέφαρα, τα δάκρυα τρέχανε απ'έξω... Ναι, φονικό έκανα μα μήτε με μαχαίρι μήτε όπλο. Με το στόμα μου. Τα λόγια μου. Τον εγωισμό μου. Την καρδιά μου. Πήρα μια ζωή και την εστιψα. Και αφού την εστιψα την πάτησα χάμω. Μετα την έσυρα στους δρόμους αυτούς που έτρεχα να ξεμπερδευτώ. Ύστερα σταμάτησα και κατάλαβα πόσο ερωτευμένος ήμουν. Και ξύπνησα και μου είπαν οι διάολοι "φυγε μακριά δεν είναι αυτή η ψυχή για σε".. Μα δεν έφυγα. Της πήρα κι άλλα. Μου έδινε. Καμάρωνα. Και οι τύψεις επιστρέφαν και μου λέγαν "φυγε και άφησε τη θα τη πληγώσεις" μα εγώ όμοια ομορφιά δε βρήκα πουθενά. Και έμεινα. Και πλήγωσα. Τα μάτια της, τα μαλλιά της, το στόμα της, το κορμί της, τα πόδια της, το μέσα και το έξω της. Και ήρθαν οι ερινύες και μου'παν πως φονικό έκανα. Βαθιά το έβαλα και το έστριψα. Πίσω δεν μπορώ να κάνω. Την ακούω. Ακούω τους λυγμούς, γεύομαι τα δάκρυα. Νιώθω το κρύο της χάδι. Μιλαω στον άνεμο για αυτήν. Στα δέντρα και στο χώμα. Παραδίνομαι οσαν φονιάς εμπρός στο δικαστήριο. Δεν έχω τι άλλο να πω. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου. Υπήρξα αληθινός. Μαγεύτηκα και ένιωσα για λίγο Θεός. Μεγάλη αμαρτία. Η ζωή έχει παράξενο τρόπο να κρατά ισορροπίες. Σαν τη δικαιοσύνη. Τυφλή μεν κατέβασε τη σπάθη της στο κέντρο του είναι μου. Αφού με έκοψε, πήρα με τη σειρά μου το καλοακονισμένο της και το έβαλα εκεί που νοιαζόμουν. Πάρτε με και ριχτε με στα σκυλιά. Στη θάλασσα. Μονάχα πάρτε με. Πονάω όσο βρίσκομαι σε τούτη τη γη. Γιατί την πόνεσα και πόνεσα και δεν το αντέχω. Τη σκότωσα λοιπόν το ομολογώ. Με μια αλήθεια που ξεστόμισα και πρότερα δεν είπα. Πάρτε με. Ο φονιάς ζητά την καταδίκη του. Μονάχα λησμόνα με. Κράτα τα όμορφα που έλεγες για μας και λέγε τα στον ύπνο σου. Κάποιο ξωτικό θα στείλει μια πεταλούδα να μου πει και τότε θα είμαι εντάξει. Μόνο πάρτε με.

(αφιέρωση στη γυναίκα που μου έδειξε τα θέλω μου...)

 

Σε κάτι ανθρώπους σαν εσένα το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να πάθετε έρωτα και να αγαπήσετε τόσο που να μην βλέπετε μπροστά σας μπας και γίνεται άνθρωποι..μπάς και σταματήσετε να είστε δειλοί γιατί μην το αρνηθείς είστε δειλοί και εξαιρετικά ανασφαλείς.
Είσαι φονιάς αυτό είναι το μόνο σίγουρο
@sokolata

 

Τέτοια νήματα είναι μαχαιριές στην καρδιά κοριτσάκι μου..
Εμ.. Εύχομαι σε θύτες και θύματα να πάρουν επιτέλους αυτό που αξίζει στον καθένα...
Πφ.. Την καλημέρα μου και την αγάπη μου @Elena_gr .. <3

 

Τι ήταν και αυτό..
Τα φιλιά μου όμορφη

 

παλιοχαρακτηρα emmonas κακο παιδακι...

 

Ενας ακόμα ενοχικός σαδιστής.
Συνηθισμένα πράγματα.

 

Δηλώνεις σαδιστής και έχεις ενοχές; Πώς γκένεν αυτό που λέει και μια ψυχή;

Σαν να λες είμαι από την Λιβαδειά και τρώω πίτσα.

 

Ενοχικός σαδιστής.. Γιατί όχι μια ακόμα ταμπέλα..

"...Και ρώτησα, ποιος τα γράφει αυτά? Και μου απάντησε εσύ τα γράφεις. Μα εγώ? Δεν με ξέρω ακόμα. Ποιος είμαι? Είσαι αυτός που γράφεις αυτά τα λόγια στο χαρτί. Είσαι αυτός που τις σκέψεις σου κάνεις απο μελάνι. Στη στεναχώρια σου και στη χαρά σου, γράφεις. Και όταν γράφεις, μιλάς. Γιατί τόσο καιρό δε λαλούσες παρά σώπαινες. Τώρα φωνάζεις. Γιατί τόσο καιρό έκλαιγες με λυγμούς. Πάρε τα δάκρυα, πάρε τα χαμόγελα και γράψε. Δικά σου είναι..."

To whom it may concern

 

Συγγνώμη βρε παιδιά, αλλά μόνο εμένα μου φαίνεται πως ο καθένας και κάθε μία από εμάς, ακόμη και εμείς οι μαζοχες, κάποτε κάναμε έναν τουλάχιστον παρόμοιο φόνο; Οι περισσότεροι βέβαια δεν το φωναξαμε, δεν το κάναμε λόγο, αλλά...
Το στοίχημα είναι να κάνεις κάτι αφότου συμβεί, να μην το κάνεις ενοχή ασυνειδητη, να μην το προσπεράσεις. Μπορεί και ο @emmonas να το ακουμπήσει τώρα..αρκεί να μην το κάνει τέχνη.

 

Συνειδητά το κάνουμε ενοχή...

"There are twenty years to go
and many friends i hope
though some may hold the rose
some hold the rope"

 

Και σε τι μας χρειάζεται μια τέτοια ενοχή? Να τρέφει τον μαζοχισμο? 

 

Τον κάθε ένα, την κάθε μια, την εξυπηρετεί όπως μπορεί. Άλλος θέλει λίγο χρόνο, άλλος πολύ, άλλος ο χρόνος που χρειάζεται είναι τόσος πολύς που μοιάζει με αιωνιότητα. Ή μπορεί το αποτύπωμα που του άφησε η "εμπειρία" του να είναι τεράστιο. Όπως θέλει ο καθείς τρέφεται. Τι θα ταΐσεις το θεριό μέσα σου είναι δική σου επιλογή. Γνώμη μου? Δεν χρειάζεται... Αλλά πάλι, το παρελθόν και οι στιγμές του στη ζωή μας λειτουργούν σαν τον καθρέπτη στο αυτοκίνητο. Ρίχνουμε κλεφτές ματιές πίσω για να συνεχίζουμε μπροστά. Γνώμη μου άλλωστε, δεν ζοριζόμαστε..