Χαλάρωσε και απόλαυσε το...

Αναφέρθηκα σε ένα άλλο thread στην αντοχή του υποτακτικού στον πόνο και μου προέκυψαν τα παρακάτω που θα ήθελα να συζητήσω.

Υπάρχει το θέμα εκπαίδευσης του υποτακτικού σε θέματα αντοχής. Ελάχιστοι υποτακτικοί που γνωρίζω ξεκίνησαν με τις ίδιες αντοχές στον πόνο. Δεν αναφέρομαι μόνο στον ίδιο τον πόνο αλλά και στον φόβο που προκαλεί όταν δεν είσαι εξοικοιωμένος. Λογικά για κάθε υποτακτικό υπάρχει και διαφορετική προσέγγιση στην εξοικοίωση του στον πόνο.

Πόσοι/ες υποτακτικοί/ές έχουν μάθει να χαλαρώνουν και να δέχονται τον πόνο χωρίς σφίξιμο? Πως το έμαθαν? Τι τεχνικές ακολούθησαν οι Κυρίαρχοι?

Αυτό το ρωτάω γιατί ανακάλυψα πως τα περισσότερα χρόνια που ασχολήθηκα ειδικά με το SM, είχα βαθιά μεσάνυχτα ως προς το πως ένας υποτακτικός μπορεί να χαλαρώνει και να δέχεται τον πόνο ώστε να μπαίνει πιο εύκολα σε space ή να αντλεί ευχαρίστηση.

Πόσοι από εμάς συνηδειτοποιoύμε πως το σφίξιμο όχι μόνο αποτρέπει την ευχαρίστηση αλλά μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες καταστάσεις όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και σωματικά. Πχ. Να πιαστεί μυικά, να προκαλέσει πονοκέφαλο κλπ?

Το SM είναι πολύπλευρο και έχει τα μυστικά του... νομίζω πως όλους μας ενδιαφέρει να τα ανακαλύψουμε  

 

Όσον αφορά στην περίπτωσή μου, δεν το έμαθα μόνος, αλλά με σταθερή εκγύμναση. Είχα την ατυχία να αλλάζω Αφέντρες, όταν όμως κάθησα αρκετό καιρό με τρεις Αφέντρες (σε διαφορετικής χρονικές περιόδους) έμαθα πολλά πράγματα. Για παράδειγμα: Ποια τα όρια του υποτακτικού και του δήθεν υποτακτικού (οπότε μιλάμε για vanilla); Πως να αυξάνω σθγά-σιγά τις αντοχές μου. Πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε η φαντασία της μιας από αυτές τις Αφέντρες, αυτό με βοήθησε να λειτουργώ σε δύο διαφορετικά επίπεδα: στο φαντασιακό και στο πραγματικό και έτσι να το βιώνω πιο όμορφα και πιο πραγματικά (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!).

Με την τελευταία Αφέντρα που είμαι μαζί, βιώνουμε με πολύ διαφορετικούς τρόπους την υποταγή. Ο πόνος εκεί είναι κάτι που το υποτάσσουμε και το χαιρόμαστε σαν υποταγή και όχι σαν ανάγκη. Νομίζω ότι αυτό έχει σημασία. Να μην γίνεται ανάγκη. Το ίδιο ισχύει και για το δέσιμο. Αν γίνει ανάγκη περνά στο ερωτικό φετίχ και φεύγει το βασικό στοιχείο του ποτακτικού, η υποταγή, διότι το φετίχ άμεσα παραπέμπει στον ερωτισμό (σαν vanilla), γι'αυτό βλέπετε σχετική βιβλιογραφία.

Πάντως ο πόνος και το δέσιμο είναι ένα ταξίδι χωρίς τέλος. Το μόνο που έχει σημασία σε αυτό το ταξίδι είναι η διαδρομή: πας με ιστιοφόρο και όχι αεροπλάνο (δηλαδή σιγά-σιγά) για να το βιώσεις όσο πιο καλά γίνεται.

Αν μου πείτε αν βλέπω κάποιο τέλος σε αυτό το ταξίδι, θα σας πω ότι ακόμα είμαι στον ωκεανό όπου μόνο μικρά νησάκια υπάρχουν.

(Πάντως ωραίο το θέμα σου carissa -όπως πάντα άλλωστε).

 

αν σου βάλω εγώ τον τόνο θα χαλαρώσεις να το απολαύσεις ρόλφο? λολ

 

Ακόμα και αν το θέμα θεωρηθεί βαρετό και δύσκολο, αναρωτιέμαι... από ένα BDSM φόρουμ που αριθμεί πάνω από 1000 άτομα και 470 ενεργά μέλη... κανείς εκτός 2-3 ατόμων δεν έχει κάτι να πεί για την διαχείρηση του πόνου?

 

Απάντηση: Χαλάρωσε και απόλαυσε το...

Προσωπικά,παίζω με δύο τρόπους...Ή προκαλώ πόνο μέσα στα όρια του υποτακτικού,όπου δεν υπάρχει ο φόβος,οπότε και δεν τίθεται θέμα ιδιαίτερου σφιξίματος...

Ή (εν τω θέματι) υπάρχει διαρκής εναλλαγή έντασης και τρυφερότητας.Η συνεχής επιβράβευση του υποτακτικού,οδηγεί καταλυτικά στην αντιμετώπιση του πόνου χωρίς σφιξίματα...

Όμως το θέμα της απόλαυσης του πόνου από τους-τις υποτακτικούς -ες,δεν είναι και υποκειμενικό για αυτούς-ες;

 

Απάντηση: Χαλάρωσε και απόλαυσε το...

Carissa αν δέχεσαι άποψη από άπειρο… Αισθάνομαι πολύ σίγουρος ότι για μένα εξαρτάται καθαρά από την αίσθηση εμπιστοσύνης απέναντι της. Αν νιώσω σίγουρος ότι δεν θα παραβιαστούν τα όρια μου η χαλάρωση θα έρθει αμέσως. Αυτό είναι το παν θα παραβιαστούν τα όρια ή όχι…με το ξεκίνημα θα νιώσω ήσυχος ή όχι, χαλαρός ή σφιγμένος και αγχωμένος.

 

Δέχομαι να ακούσω όλες τις απόψεις γλυκέ μου Σάκη, κάποιες αποδέχομαι, άλλες όχι. Στην περίπτωση σου το βρίσκω λογικό αυτό που λές. Το πάω όμως και λίγο παραπέρα. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Κάποιες φορές πονάμε περισσότερο από άλλες. Κάποιες δυσκολευόμαστε να αφεθούμε. Εκεί είναι που λέω πως χρειάζεται "εκπαίδευση".  

 

Απάντηση: Χαλάρωσε και απόλαυσε το...

Μμμ όμως μήπως εσύ λες για bdsm; το οποίο από όσα έχετε πει εδώ μέσα, βλέπω ότι είναι ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό από το σχέτο s/m. Μήπως δηλαδή εννοείς ότι μπορεί να θέλει ο κυρίαρχος να προκαλέσει πόνο κάποια στιγμή που δεν έχει το υποτακτικό άτομο πολύ επιθυμία, και άρα πως θα μάθει να χαλαρώνει, σε τέτοιες περιπτώσεις; Αν εννοείς αυτό…δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι θα χρειαστούν προσπάθειες. Με σιγουριά μπορώ πω μόνο για το s/m, το οποίο για μένα είναι ερωτικό παιχνίδι, που περιλαμβάνει μόνο παιχνίδια πόνου.

Μπορώ λοιπόν να πω ότι αν δεν υπάρξει κάποια στιγμή η απαραίτητη διάθεση, ισχύει αυτό που έχει ειπωθεί πολλές φορές εδώ μέσα. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς συναίνεση, και οι κώδικες ασφαλείας. Τη μια μπορεί να χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν νωρίτερα, την άλλη αργότερα, ή καθόλου.

Με το πέρασμα του χρόνου οι αντοχές αυξάνονται, χωρίς να χρειάζεται κάποια ειδική εκπαίδευση νομίζω… η εκπαίδευση, ή εξάσκηση είναι ακριβώς η συνεχής δραστηριότητα, συνεχής με την έννοια ότι θα γίνεται κάθε φορά που θα υπάρχει η επιθυμία για τέτοια δραστηριότητα. Με άλλα λόγια δηλαδή, απλώς παίζουμε, και σταδιακά, και χωρίς να το επιδιώκουμε αυξάνοντα οι αντοχές στον πόνο. και να μην το θέλαμε έτσι δεν θα γινόταν;

Από κει και πέρα, επειδή όπως λες δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, το ότι αποκτήσαμε μεγαλύτερες αντοχές δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε τα ΄΄κάτω΄΄ μας. όπως σε όλων των ειδών των δραστηριοτήτων όσο καλά κι αν τις μάθουμε και όσες αντοχές κι αν αποκτήσουμε, έτσι κι εδώ έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας.
Αυτά τα σκαμπανεβάσματα θεωρείς ότι πρέπει να εξαλειφθούν;

Οσα λέω τα λέω έχοντας υπ όψιν μου το s/m και όχι το bdsm, για οποίο μπορεί να μην ισχύουν.

 

Διαχειριση πονου BDSM : Δυο μπυριτσες πριν. Να τις πιειτε, μη λουστειτε .:alien:

 

Αν η διαχείρηση του πόνου εξαρτιώταν από αλκοόλ καλέ μου hugger τότε θα έπεφταν σε αχρηστία οι ενδορφίνες μας λολ

~Φαντάζετε να λέει Στον Κύριο της "πριν αρχίσετε Κύριε μου μισό να πιώ τα σφινάκια μου!"~ λολ

 

Δεν μπορώ να πω πως έχει μειωθεί ο φόβος μου προς τον πόνο. Ίσως αυτός να είναι και ένας απ΄ τους λόγους που κάθε φορά, τον παίρνω λες και είναι η πρώτη φορά.

Οι αντοχές μου, τώρα αυτές έχουν σίγουρα διαφοροποιηθεί, ιδιαίτερα όταν ο πόνος δίνεται και για δική μου ευχαρίστηση.
Τον πόνο τον διαχωρίζω σε 3 βασικές κατηγορίες, ανάλογα με το πώς μου προσφέρονται.
1ον Ο φυσικός πόνος που παίρνω για τιμωρία.
2ον Ο φυσικός πόνος που παίρνω, απλά επειδή το Επιθυμεί Ο Αφέντης μου για προσωπική Του ευχαρίστηση.
3ον Ο φυσικός πόνος που μου προσφέρεται και αποσκοπεί ΚΑΙ σε δική μου ευχαρίστηση.

Τον 1ο πάντα δυσκολεύομαι να τον αντέξω και οι αντοχές μου έχουν αυξηθεί, καθώς έχει αυξηθεί και η ένταση της φυσικής τιμωρίας. Αυτό που με έκανε να λιποθυμάω παλιά, τώρα δεν το κάνει. Αντέχω με ουρλιαχτά όμως, και ικεσίες για συγχώρεση, εφόσον δεν μου έχει απαγορευτεί, κι αυτό μοιάζει να βοηθά να αντέξω περισσότερο. Όταν χρειάζεται να τον παίρνω σιωπηλή, το σώμα μου δεν τον αντέχει, όσο κι αν το μυαλό τον επιθυμεί, μου είναι αδύνατο, όσο κι αν προσπαθήσω να χαλαρώσω. Ίσως γιατί δεν μπορώ να είμαι χαλαρή και Light όταν έχω κάνει κάτι που να αξίζει τιμωρία.
Τον 2ο κατορθώνω με αναπνοές βαθιές και συχνές εκπνοές να πάρω τον έντονο πόνο απ΄ την αρχή. Επειδή το σώμα δεν έχει εκκρίνει καθόλου ενδορφίνες, δύσκολα χαλαρώνω και σπάνια φτάνω να τον απολαύσω, αν δεν πάρω διαταγή και βοήθεια από Τον Κύριο μου. Έτσι, χρησιμοποιώ τις βαθιές αναπνοές και σχεδόν, διαλογίζομαι, στέλνοντας μηνύματα στον εγκέφαλο, πως μπορώ να το αντέξω, χαλαρώνω, όσο είναι δυνατό να χαλαρώσω και τα καταφέρνω να αντέχω περισσότερο και σε χρόνο και σε ένταση.
Τον 3ο…τον αγαπημένο μου πόνο…. Αρχίζει με μικρή ένταση και με μεγάλα διαλείμματα χαδιών, για να προχωρήσει σε αύξηση της έντασης και μείωση των διαλειμμάτων και να καταλήξει σε ουρλιαχτά ικεσίας να Δώσει κι άλλο πόνο, ατέλειωτο δυνατό πόνο.
Εδώ όντως έχω ξεπεράσει κάθε όριο που μπορούσα να φανταστώ πως μπορούσα.
Αφήνομαι αμέσως χαλαρή μια και μου δίνεται ο χρόνος και ο τρόπος να το κάνω, όλα γίνονται σταδιακά και στο τέλος μπαίνω σε κατάσταση λήψης όλης αυτής της ηδονής, αντέχοντας κι εκλιπαρώντας για όλο και περισσότερο πόνο.

 

Ο πονος ειναι ηδονη.... αρκει να ξερεις να την προσφερεις