η Μάσκα

Εκείνος φοράει την μάσκα στο πρόσωπο του για να κρύψει πολλές φορές ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό , ποιος είναι. Όταν φοράει την μάσκα, χαμογελά με ευκολία. Τον προστατεύει από ερωτήσεις και διορατικά βλέμματα. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος, με αισθήματα και συναισθήματα , όταν φορά την μάσκα γίνεται ένα με το κοινωνικό σύνολο. Δεν διαφέρει από αυτούς. Και δεν τον ενδιαφέρει να διαφέρει για αυτους.

«Δεν μπορούν όλοι να ξέρουν πως σκέφτομαι , ούτε μπορώ να αναλύω συνεχώς τον τρόπο σκέψης μου. Έξαλλου είναι σύνηθες φαινόμενο . Όλοι μας φορούμε αόρατες μάσκες. Κάθε μέρα στην δουλειά, σε βαρετές κοινωνικές υποχρεώσεις, απέναντι σε αντιπαθητικά βλέμματα, στα πρέπει και στα μη, στην καθημερινότητα μας . Είναι η άμυνα μας. »

Όταν βγάζει την μάσκα, δείχνει σε αυτούς που ο ίδιος έχει επιλέξει να συνδεθεί, ποιος πραγματικά είναι. Νιώθει ότι λυτρώνεται όταν βγάζει την μάσκα . Δεν προσποιείται , δεν φοβάται, δεν ντρέπεται. Είναι αποδεκτός από αυτούς τους λίγους και αυτό έχει μόνο σημασία.



Εκείνη φοράει την μάσκα και τα μάτια της ξαφνικά λάμπουν. Νιώθει απόλυτα ελεύθερη και είναι έτοιμη να ζήσει όπως ακριβώς θέλει. Θα πει όσα πνιγεί μέσα της , θα κάνει όσα δεν τολμάει να κάνει, θα απαλλαγεί από τα δεσμά και θα απολαύσει κάθε στιγμή με όλες τις αισθήσεις. Όταν φοράει την μάσκα, η ψυχή της γεμίζει χρώματα.

«Δεν με νοιάζει τι λέει ο καθένας , ούτε τι σκέφτεται για μένα. Δεν ξέρει ποια είμαι πίσω από την μάσκα. Δεν με βλέπει. Δεν με ονομάζει. Κι έτσι νιώθω μαγικά , είμαι απελευθερωμένη και απαλλαγμένη από βαρίδια. Αν έτσι αισθανόμασταν όλοι, θα είχαμε μια πιο πλούσια από συναισθήματα ζωή. Θα κάναμε επίθεση στην μιζέρια και θα νικούσαμε. Θα απολαμβάναμε την ζωή »

Όταν βγάζει την μάσκα, όλα χάνουν την ζωντάνια τους. Τα χρώματα λιγοστεύουν, η ένταση μειώνεται, τα μάτια κοιτούν με καχυποψία . Ακολουθεί τους κανόνες , προσπαθεί να περάσει απαρατήρητη. Η ζωή αποκτά μια συνήθεια και μια ρουτίνα που τελικά μπορει να φέρει και γαλήνη. Μια νεκρική γαλήνη.



Φοράμε μάσκες για να προστατευτούμε ή για να ελευθερωθούμε ;

Φοράμε μάσκες σε μια σχέση ; Ναι ή όχι και γιατί ;



Disclaimer: Τα παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Σκεφτείτε τον εαυτό σας και τις αντιδράσεις σας με ή χωρίς την μάσκα.

 

εγώ φοράω μια latex τώρα τελευταία. βοηθάει στο objectification.

 

“Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν τρεις ζωές: τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική.”
Gabriel García Márquez

 

Φανέρωσε μου τι μάσκα που κρύβεις κάτω από τη μάσκα που φοράς...
λέει ένα άσμα και μάλλον κάπως έτσι επιλέγουμε να λειτουργούμε στη ζωή μας είτε εγκλωβισμένοι στη κανονικότητα που όμως εμείς οι ίδιοι έχουμε επιλέξει είτε φοβούμενοι να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη χωρίς μάσκα. Για αυτό το λόγο πολλές φορές καθρεφτίζομαστε πάνω σε άλλα πρόσωπα ,απλά γιατί θέλουμε να μας απολαύσουμε χωρίς τη μάσκα που μαζοχιστικά (κ υποσυνείδητα) έχουμε επιλέξει να φοράμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μάσκα που φορέσαμε θελωντας να ανταποκριθούμε στη κανονικότητα σταδιακά γίνεται ένα με το πρόσωπο μας και τελικά τη συνηθηζουμε σε τετοιο μαλιστα βαθμό που δεν μπορούμε να μας φανταστούμε χωρίς αυτή. Νιώθουμε γυμνοί κ εύθραυστοι ,την αποδεχόμαστε και προχωραμε τελικά πολυδιασπασμενοι αφήνοντας το ασυνείδητο να παίζει περίεργα παιχνίδια μέσα μας και να μας ενθυμιζει αραιά και που (αλλά κάθε φορά πιο εντονα) ποιοι πραγματικά είμαστε.

Βέβαια η μάσκα κυριολεκτικά σε μια σχέση που έχει μέσα της την συμφωνία του βδσμ μπορεί ακριβώς να βοηθήσει στο να κοιταχτουμε με τον άλλον/η απενοχοποιημενα. Κυριολεκτικά φορώντας μια μάσκα μπορεί να νιώσουμε την ασφάλεια εκείνη που θα μας επιτρέψει να μιλήσουμε /βιώσουμε ανοιχτα όλα όσα έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε φορώντας την αόρατη μάσκα της προσαρμογής σε μια κανονικότητα που μας ορίζει.

Η βδσμικη μάσκα λοιπόν είναι το εργαλείο εκείνο που θα μας επιτρέψει να βγάλουμε την μάσκα του πρέπει και της κανονικότητας. Το ερώτημα είναι ένα και αφορά τον καθένα ξεχωριστά, θέλουμε? Και αν ναι, αντέχουμε? Εδώ έρχεται η υπέροχη σύνθεση των ασσυμετρων σχέσεων που επιτρεπει στο θέλω να γίνει και μπορω

 

Ολοι γιεννιομαστε με μια μασκα ετομη για το καρναβαλι της ζωης
τη φατσα μας...
Νεκρικη γαληνη θανασιμος συνδυασμος καταστασεων yannouli
κ μαλιστα οσες φορες εχω βρεθει ακολουθω κ τη πομπη της
μα μενει ασαλευτη κ η πενθιμη μουσικη εχει κολησει.
Εκει ολοι θελουμε μια αλλη μασκα να ξεφυγουμε απαρατηρητοι.
Ναι στις μασκες λοιπον σε στιγμες κορυφωσης το δεσιμο γινεται
ακομα πιο δυνατο κ το παιχνιδι αποκτα πιο ενδιαφερον.
Φοραμε μασκες γιατι οσο πιο πολλα κλαδια εχει η σχεση ρολους δηλαδη
τοσο πιο μεγαλη ριζα θα κανει αρα βοηθαει κ στην ασυμετρια οπως κ τοσα αλλα.
Να πω τελος πως οταν τη φορας πρεπει να εισαι μασκοφορος κ οχι μασκαρας.

 

Η διαφορά , στα ενδεικτικα παραδειγματα τουλάχιστον, εχουν να κάνουν και στις δυο περιπτωσεις με την αόρατη μάσκα
που φορουν εκεινος και εκεινη .
Και το πως σχετίζονται μέσα στην σχέση τους με τον κύκλο τους γενικα, φορώντας την και αντιστοίχως βγάζοντας την.
Η οπτική διαφέρει όπως και οι χαρακτηρες αυτων.

Η γενική όμως ερώτηση παραμένει... η μάσκα που ειμαστε ή οχι "αναγκασμένοι'' να φορουμε , μας προστατεύει ή μας ελευθερώνει ;

 

Τπτ δε φοράω, είμαι ριαλ εγώ, δεν χρειάζεται να φορέσω μάσκα , ούτε για προστασία ούτε για να ελευθερωθώ. Είμαι, απλά εγώ.

 

Δεν είμαστε ούτε "αναγκασμένοι" ούτε αναγκασμένοι. Απλώς - και στις δυο περιπτώσεις - λειτουργούν ως άλλοθι. Είναι και βολικές( ναι, δεν είχα σκεφτεί την περίπτωση @cadpmpc )

"Είμαι εγώ μα δεν είμαι εγώ - Δεν είμαι εγώ μα είμαι εγώ".

Ούτε προστατεύουν -από τι; ποιον; - ούτε (απ)ελευθερώνουν - από τι; ποιον;

 

Υπάρχει μία περίοδος που φοράς τη/τις μάσκα/μάσκες διότι αυτό εξυπηρετεί τις κοινωνικές προτεραιότητες και τότε η μομφή πέφτει στη φύση της ανθρώπινης κοινωνίας που αναγκάζει σε τέτοια προσφυγή για λόγους "επιβίωσης".

Υπάρχει περίοδος που ξεκουμπώνεις τη/τις μάσκα/μάσκες διότι αυτό εξυπηρετεί το επόμενο βήμα της προσωπικής σου εξέλιξης και προτεραιοτήτων και τότε η κριτική εστιάζει στον ίδιο σου τον εαυτό και στην προσπάθεια να συνειδητοποιήσεις ότι ναι, κάνεις κι εσύ λάθη σαν όλους τους άλλους.

Υπάρχει περίοδος που διαπνέεσαι από τη βεβαιότητα πως τις εντόπισες όλες τις μάσκες μέσα σου καθώς και τα πρόσωπα που κάλυπταν και τότε ένα μικρό σφίξιμο στο στήθος δείχνει δειλά αλλά σταθερά προς μία ακόμα μάσκα που ήταν ακόμα πιο έντεχνα προσαρμοσμένη και ενσωματωμένη στο όλο look σε εκείνο ακριβώς το σημείο που θεωρούσες δεδομένο ότι είναι ανυπερθέτως και αμετακλήτως το δέρμα σου και τίποτα άλλο.

Υπάρχει περίοδος που τρομάζεις από το κεντρικό πρόσωπο που φανερώνεται και τότε έντρομος επαναφέρεις τη/τις μάσκα/μάσκες.

Υπάρχει περίοδος που μπουχτίζεις από αυτές τις φαινομενικά ή ουσιαστικά ατέλειωτες κρεμμυδο-στρωματώσεις και συνειδητοποιημένα λες "μέχρι εδώ" οι πολλές ενδοσκοπήσεις και τότε έρχεσαι σε συμφωνία με το/τα πρόσωπο/πρόσωπα που αντικρύζεις στον καθρέπτη όταν είσαι μόνος σου.

Υπάρχει περίοδος που μπουχτίζεις από αυτές τις φαινομενικά ή ουσιαστικά ατέλειωτες κρεμμυδο-στρωματώσεις και λες "μέχρι εδώ" οι πολλές ενδοσκοπήσεις και τότε έρχεσαι σε συμφωνία με το/τα πρόσωπο/πρόσωπα που νομίζεις ότι αντικρύζεις στον καθρέπτη όταν είσαι μόνος σου.

Υπάρχει περίοδος που αποδέχεσαι όλα τα πρόσωπα που αντικρύζεις μέσα σου και όλες τις μάσκες που διαπίστωσες ότι φοράς ως κομμάτι του εαυτού σου και τότε κινείσαι σε αχαρτογράφητα ή λιγότερο χαρτογραφημένα εδάφη.

Και είναι απίστευτο πόσοι μικροί θάνατοι, αναστάσεις και διαφορετικές περίοδοι χωράνε στο πέρασμα μίας βιολογικής ζωής.

 

οι μάσκες είναι για τα θεάματα.

 

Την φόρεσα την μάσκα και στην ζωή μου και στο bdsm, τώρα πια όμως, τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ άλλο, μπούκωσα, θέλω να είμαι απλά ο εαυτός μου κι ας μην κάνω ή ας μην αρέσω σε κανέναν, αρκεί να αρέσω σε μένα.
Δεν ξέρω αν με τις μάσκες βλέπουμε την αλήθεια κι αν μέσα από την ανωνυμία ή την προστασία της μάσκας απελευθερώνονται κάποιοι άνθρωποι, εγώ προτιμώ να το κάνω χωρίς τη μάσκα, αυτό ακριβώς.
Νομίζω πως η ανάγκη της μάσκας, ενσωματώνει όλη την βαθιά καταπίεση που τρώει ο άνθρωπος να ΜΗΝ είναι ο εαυτός του, καθώς αυτό του έχουν πει πως έχει συνέπειες.
Μόνο που τις χειρότερες συνέπειες τις έχει η αυτοκαταπίεση, η συμπίεση, η αποσπασματική εκτόνωση και η συστηματική απόκρυψη της αλήθειας μας.
Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας με αυτόν τον τρόπο, δεν ξέρω αν θα ξαναφορούσαμε μάσκες, θα ήμασταν οι εαυτοί μας, no matter what και θα κρατούσαμε τις μάσκες για κάποιο ηδονικό play, συναφούς περιεχομένου.
Η κοινωνία που μάς λέει ποια μάσκα να φορέσουμε, πως να φερόμαστε, ποιο είναι το φυσιολογικό και ποιο το αφύσικο, προσπαθεί να μάς διαπλάσει σύμφωνα με τα εκάστοτε πρότυπα, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από ένα πέπλο ψευδαισθήσεων και ομαδικής πλάνης.
Το Matrix είναι τόσο βαρύ και δυνατό, που συχνά μάς πείθει πως αυτό είναι το φυσιολογικό.
Να φοράμε δηλαδή την μάσκα μας, και να περιφερόμαστε, με μία δήθεν φυσιολογική συμπεριφορά, βαθιά διχασμένοι ως προς τον εαυτό μας και τις φυσικές μας ανάγκες.
Όταν καταφέρνουμε να σχίσουμε τα πέπλα της πλάνης, τότε παύουμε να έχουμε την ανάγκη της αποδοχής των άλλων και το Matrix ξεμακραίνει, το βλέπουμε στην πραγματική του διάσταση.
Αν αυξανόταν με κάποιο τρόπο μαζικά αυτή η μαζική συνειδητότητα, το Matrix θα διαλυόταν και οι άνθρωποι θα απελευθερόνονταν από τα αόρατα δεσμά τους.
Φοράμε λοιπόν μάσκες με σκοπό να ελευθερωθούμε, αλλά επί της ουσίας φυλακιζόμαστε στην επίπλαστη ελευθερία της μάσκας.
Κι όλο και απομακρύεται η αλήθεια και η ειλικρίνεια.
Κι όλο κι βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο της κοινωνικής σύμβασης.
Κι όλο και απομακρυνόμαστε από τον πραγματικό μας εαυτό.
Βρίσκουμε και βολικές δικαιολογίες, που σχετίζονται με την αδυναμία μας να είμαστε ο εαυτός μας και αποκτάμε άλλοθι.
Μόνο που έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή του καθένα από μας, αργά ή γρήγορα, που κατανοεί τον αόρατο χαλκά που αφέθηκε να του φορέσει η κοινωνία και το παίρνει αλλιώς.
Το τι θα καταφέρει εξαρτάται από το πόσο βαθιά έχει χωθεί στην κινούμενη άμμο, όπως και το πόση θέληση έχει να απεγκλωβιστεί. Όπως επίσης αν μπορεί να θυμηθεί ποιος ήταν πριν από την μάσκα...

 

Η μάσκα είναι για προστασία... όχι απαραίτητα αυτού που τη φοράει.