...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

"Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’ τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες"..
Οδυσσέας Ιωάννου

 

Ήταν όνειρο ή πραγματικότητα?
Δεν ήξερε πια...
Βουτηγμένη στην άβυσσο του μυαλού της προσπαθουσε να ξεχωρίσει την αλήθεια απ το ψέμα.
Και προσπαθούσε.Προσπαθούσε σκληρά.
Ένα βήμα πριν το φως ομως το σκοτάδι την τραβούσε ξανά πισω,την έκλεινε στην αγκαλιά του.
Πάλεψε να του ξεφύγει.πολλες φορες.
Το πήρε απόφαση.
"Θα το κανω" ειπε!Και ξεκίνησε...
Εκανε ενα,δύο βήματα μπροστά και τότε..
Πάγωσε.
Μα τι έκανε?που πήγαινε?Ποιος ο προορισμός της?
"Σκοτάδι μου" γύρισε και του φώναξε..
Μη μ αφήνεις κ εσύ!

Και τότε χάθηκε.
Κανείς πια δεν ξανακουσε το όνομα της.


Υ.γ Αυτο γράφτηκε ένα βράδυ με πολλά σκοτάδια..

 

Πάντα έτσι τα γράφουμε.. Νύχτες με τα σκοτάδια να έχουν τα αρπακτικά νύχια τους στη ψυχή μας.
Ομορφο...

 

Μέσα από τις πιο σκοτεινές στιγμές μας βρίσκουμε τον δρόμο προς το φως...
Αν δεν γνωρίσουμε το σκοτάδι μέσα μας πως θα ξεχωρίσουμε το φως?
Σ ευχαριστω..

 

Κάποιος κάπου ειπε πως το σκοτάδι δεν υφίσταται,πως δεν υπάρχει...
Είναι η απουσία του φωτός που υπάρχει.
Είναι άραγε αλήθεια αυτο?

Τα σκοτάδια του μυαλού μας είναι τελικά στιγμές που νιώσαμε έντονη την έλλειψη του φωτός στην ζωη μας?
Και γιατί το φοβόμαστε τόσο πολύ?

Εγώ τα σκοτάδια μου τα αγαπώ..
Αυτά με έμαθαν να είμαι δυνατή,αυτά με έμαθαν να μην τα παρατάω,να είμαι πολεμιστής.

Στις χαρές μας ειμαστε ολοι καλοι,ειμαστε γεματοι ενεργεια και διαθεση και νιωθουμε πως τπτ δεν μας αγγιζει.
Πόσο λάθος όμως κανουμε...

Τις δυνάμεις μας και τον εαυτο μας μόνο μέσα απ τα σκοτάδια μας μπορούμε να τον βρούμε.Όταν θα κάτσουμε απεναντι απ τον εαυτο μας και τους φόβους μας,όταν πιάσουμε πατο και νιώσουμε πως έχει ακομα χαμηλότερα.

Εκεί θα δούμε τις αντοχές μας.Εκεί θα βρούμε την δύναμη μας.
Εκεί θα δούμε από τι υλικό ειμαστε φτιαγμενοι.
Θα σηκωθούμε?θα προχωρήσουμε?
Ή θα αφεθούμε στο πάτο της μιζέριας μας?

Εκεί κρύβεται ο εαυτός μας.Στα σκοτάδια μας και στο πως τα αντιμετωπίζουμε.

Έγω εμαθα να τα αποζηταω καμμια φορά,έμαθα να χάνομαι σε αυτά και να παλεύω μαζι τους,να τα αντιμετωπίζω.

Αλοιμονο σε όποιον τα φοβάται.
Αυτός είναι ο ηττημένος.
Έχει νικηθεί από έναν εχθρό αόρατο,έναν εχθρό ουσιαστικά ανύπαρκτο.

Αν με φοβίζουν τα σκοτάδια μου?
Όχι πια.

 

Δεν σου χω πει να μην μ ανεβαζεις με τη πραγματικη μου μορφη;;;;; 

 

χαχχα! τρελοκόριτσο!!!      

 

Μαυρο.
Μαυρο ξανα.Μαυρο παντού.
Καλωσόρισε και πάλι τα σκοτάδια
της εκεινη την νύχτα.
Έγινε ένα με αυτά.
Την έδιωξε..
Το φως από απεναντι της γελούσε
περιπαικτικά.
Τι περίμενες?
Πως θα ρθεις εσυ να μου κλέψεις
την λάμψη?
Γυρισε το κεφαλι και ο σκοταδιας
της εκεί.πάντα εκεί.
Πιστός σύντροφος στις δύσκολες
στιγμές της.
Πάρε ξανά κοντά σου του είπε!
Κ αυτο εκει,αμιλητο να την κοιταει.
Μα τι θα έκανε?Που θα πήγαινε?
Εκάνε ενα βήμα και...
ΞΎΠΝΗΣΕ!

Οχι παλι,οχι ξανα!
Όνειρο μου μη μ αφήνεις κ εσύ!

Και εκλεισε ξανα τα ματια της
παραδομένη στη γλυκιά λήθη
του ονειρου...

 

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ' την κρεμάστρα
στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής
απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη
πολυθρόνα.
[...]

 
[...]
Τούτο το σπίτι, παρ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ' τους νεκρούς του
να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ' ετοιμόρροπα
κρεββάτια και ράφια.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου.
Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες στην άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλυτη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα

 
[...]
Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.

απο τη Σονάτα του Σεληνόφωτος
Γιάννης Ρίτσος