Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

ποίηση

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος amira, στις 5 Απριλίου 2007.

  1. amira

    amira Regular Member

    Αφου έχουμε πιάσει τα αγαπήμενα ας πιάσουμε και ενα απο τα αγαπημένα μου είδη προς ανάγνωση, Ποίηση.
    Παρακάλω κατεθέστε τα αγαπήμενα σας ποιήματα, είτε ελλήνικα είτε ξένα..


    Υ.Γ. Ας μην ξέχναμε τους δημιουργούς τους...  
     
  2. amira

    amira Regular Member

    Re: ποιήση

    ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
    Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
    τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
    όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
    μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
    μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

    Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
    γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
    στων σχέσεων και των συναναστροφών
    την καθημερινήν ανοησία,
    ως που να γίνει Σα μια ξένη φορτική.

    Κ. Π. Καβάφης
     
  3. Apollyon

    Apollyon God's Demon Contributor

    Αν by Kipling

    Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
    όταν οι άλλοι την χάνουν τη δική τους
    και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
    και την αιτία της αδυναμίας τους

    Αν έχεις πίστη στον εαυτο σού,
    όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
    και δεν σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους

    Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
    χωρίς να σε κουράζει η αναμονή,
    ή όταν διαδίδουν ψέμματα για σένα
    να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα
    ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος
    να μην αφήνεις το μίσος να σε καταλάβει
    κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός
    μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια

    Αν ονειρεύεσαι είσαι ικανός
    δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων

    Αν μπορείς να σκέφτεσαι, αλλά όχι
    για χάρη της δικής σου της σκέψης

    Αν να δέχεσαι μπορείς Θρίαμβο και Όλεθρο το ίδιο
    και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο

    Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
    ακούγοντας την αλήθεια που συ είπες
    να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
    που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς
    ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή
    σπασμένα να κείτονατι και παραπεταμένα
    και να τα φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα

    Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
    να τα παίζεις κορώνα - γράμματα με μιας
    να χάνεις κι από την αρχή να ξεκινάς
    χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν

    Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, νεύρα και μυς
    να σε υπηρετούν ακόμα και όταν έχεις καταρρεύσει
    και γερά να κρατάς, νώ δεν υπάρχει εντός σου
    τίποτε πέρα από τη θέλησή που τους λέει "Βαστάτε!"

    Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
    κι όμως να κρατάς την αρετή σου
    ή να περπατάς με κυβερνήτες
    κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου

    Αν ούτε εχθροί να σε βλάψουν μπορούν
    μα ούτε και οι κοντινότεροι φίλοι

    Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα
    και κανείς πιο πολύ από τους άλλους

    Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
    με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής
    τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
    με όλα τα αγαθά της κι ακόμη
    αληθινά θα είσαι Ανθρωπος παιδί μου
     
  4. magda37

    magda37 Regular Member

    Απάντηση: ποίηση

    Αν by Kipling

    Αυτό το ποίημα αρέσει και σε Κάποιον Άλλον.
    Του το αφιερώνουμε με σεβασμό...
     
    Last edited: 5 Απριλίου 2007
  5. magda37

    magda37 Regular Member

    Απάντηση: ποίηση

    Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.

    Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ΄, ακουσθεί
    αόρατος θίασος να περνά
    με μουσικές εξαίσιες, με φωνές-
    την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
    που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
    που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλητα θρηνήσεις.
    Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
    αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
    Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
    ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου,
    μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
    Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
    σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
    πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
    κι άκουσε με συγκίνησιν
    , αλλ’ όχι
    με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
    ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
    τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
    κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

    Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

    Υ.Γ. Η Γοητεία που ασκεί ο ηττημένος όταν όλοι οι προβολείς
    είναι στραμμένοι πάνω στο Νικητή.
     
    Last edited: 5 Απριλίου 2007
  6. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    "Τα τέσσερα παιδιά"


    Πέτα ψηλά μικρό μου
    τόσο ψηλά ,που να μη σε βλέπουν μάτια.
    Άσε τη γη καρδιά μου
    μακριά απ’ τα χωμάτινα παλάτια.

    Δε σ’ αγαπάει γλυκό μου η φωτιά
    Δε θέλει το καλό σου η βροχή.
    Πρόσεχε των δέντρων τα κλαδιά
    απόψε η κοπέλα δε κοιμάται , μοναχή.

    Ξέχνα τη φωλιά σου , φύγε για αλλού
    κρύψου στα σύννεφα , μύρισε τ’ αστέρια.
    Έχουν για ‘σένα δώρα , τα μάτια του ουρανού
    στις γλυκές πηγές ακονίζουν , οι κυνηγοί μαχαίρια.

    Κι όταν έρθουν κοντά σου της νύχτας τα παιδιά
    φίλα τους καλό μου , φίλα τους στα χείλια.
    Στη ζεστασιά της γλώσσας τους , κρύβει ο θεός παιχνίδια
    και στο πάθος της ανάσας τους , η μάγισσα στολίδια.

    Τέσσερα , χαμόγελο μου είναι τα παιδιά
    τρία κορίτσια κι ένα αγόρι , πανέμορφα τραγούδια.
    Οκτώ τα μάτια , θα πλανέψουν τη κόκκινη ψυχή σου
    ένα , όμως να νικήσει των ονείρων σου τη λήθη.

    Ένα κορίτσι με μπλε μαλλιά
    και μάγουλα χρυσά
    παιδί της χρυσαυγής
    και του ώριμου Δεκέμβρη
    χορεύει όπου υπάρχει πάθος
    και κλαίει λίγο πριν το μεσημέρι.
    Σε φιλάει με στόμα υγρό
    και γλώσσα απ’ των ονείρων το βυθό.
    Και εσύ θυμάσαι :
    Θυμάσαι το κορίτσι του Ιούνη
    που τη φωνή της ποτέ δεν άκουσες
    τη μυρωδιά της έμαθες
    αλλά όχι και τ’ όνομα της
    το σώμα σου και τον πόθο σου της χάρισες
    αλλά δε πρόλαβες τον έρωτα.

    Το ποτάμι της ψυχής σου ξεχείλισε
    και χόρτασε απ’ τα φράγματα .
    Η κοιλιά του νέου χρόνου άνοιξε
    και δώρισε τα πλάσματα.

    Όμορφα , ερωτικά κι αόρατα
    Πληγωμένα απ’ τα φωτεινά , τα δόρατα.
    Θλιμμένοι χορευτές της έκστασης
    νεκρά από τους εραστές της έκφρασης.

    Μη σταματάς μικρό μου , είσαι δυνατό
    σκούπισε το δάκρυ και γύρνα να σε δω.
    Χαμογέλα με τη θλίψη σου και τα λευκά μαλλιά σου
    περιμένει το δεύτερο κορίτσι να λαβώσει τη καρδιά σου.

    Είναι χλομό , με χειλάκια νεκρού παιδιού
    πλάστηκε στ’ όργιο των θεών που κατοικούν στις σκιές.
    Έχει πρόσωπο λευκό και πυρωμένα μάτια
    και μαγική φωνή από καπρίτσιο φτερωτών δαιμόνων.
    Φιγούρες απόκοσμες , ξεπροβάλλουν απ’ τα τραγούδια της
    σκιές πολύχρωμες , που γητεύουν τις παιδικές ψυχές .
    Στους στοίχους πλέκει ναούς για να μείνουν τ’ αγγελούδια της
    μακριά από τις αρρώστιες που φέρνουν γκρίζες ενοχές.

    Κι εσύ χορεύεις ομορφιά μου , χορεύεις για το θάνατο
    και νιώθεις πόνο που γεννάει έρωτα , στους τόπους της φωτιάς.
    Χορεύεις με τις κραυγές των πληγωμένων , που διψάνε για ζωή
    και δίνεις αίμα σε πλούσια στεφάνια , στις εκκλησίες της οργής .

    Πεθαίνεις για τη μοναξιά στα μάτια της , ψυχή μου
    και σου προσφέρει το σώμα του με σπασμούς , μικρή μου.
    Μ’ ακούει και να ζήσεις σ’ αφήνει
    Το τραγούδι σταματά και τη ψυχή της χύνει .
    Στον Αχέροντα.

    Μη κλαις πουλί μου είσαι κουρασμένο
    πέτα χαμηλά γιατί είσαι χτυπημένο .
    Πάρε ανάσα ακριβή και κοίτα στα ψηλά
    το αίμα των θεών απ’ τα χείλη του αγοριού κυλά

    Πρόσεχε πολύ θνητό μου και ο ουρανός δειλιάζει.
    Οι άγγελοι σαν τα φύκια στη φουρτούνα σωριάζονται μπροστά του
    και οι δαίμονες σαν κομμένα τριαντάφυλλα ξεραίνονται στα μπλε τα δάκτυλα του.
    Ο θεός με ευλάβεια μαζεύει όλα τ’ αστέρια του ουρανού και τ’ ανατέλλει , το αγόρι να υπνωτίσει
    κι αυτό με μάτια αθώα , σα φωτεινά πετράδια τα σκορπάει , το θεό για να κοιμίσει.

    Τα πάντα υποκύπτουν και αυτό γυμνό χορεύει
    τα χέρια του δουλεύουν και το σώμα σου ληστεύει.
    Ερωτεύεσαι , την αθωότητα στις ρώγες του και θες να τις γευτείς
    το πρόσωπο σου , πλησιάζεις στο φωτεινό δικό του χωρίς να το σκεφτείς .

    Σκύβεις και στα μάτια του ζωντανεύει η φλόγα
    στα χρώματα και στις σκιές της τριζοβολλεί το θαύμα.
    Ψιχάλα οι σπίθες της ραίνουν τα όνειρα σου
    λάβδανο τα χάδια της ζεσταίνουν τα φτερά σου .

    Άνεμος στη γη γεννιέται κι ανεβαίνει στα βουνά
    Μυρίζει άνθρωπο και τζάκι και φυσάει δυνατά.
    Τη φλόγα σβήνει και παγώνει τη καρδιά
    τους εραστές χωρίζει και χαρίζει μοναξιά.

    Κάνε υπομονή πουλί μου και χτύπα τα φτερά σου
    δε τέλειωσαν ακόμη της αγάπης τα φιλιά σου .
    Μη χαμηλώνεις το κεφάλι και μην κοιτάς στη γη
    υπάρχει μια ψυχή ακόμη και είναι μοναχή.

    Η Μάνα , η Μεγάλη δημιουργεί το σύμπαν στα τρυφερά τα βάθη της
    φωτιά , πάγος και μέταλλα βαριά ξεφεύγουν απ’ τα σκοτεινά τα σπλάχνα της .
    Ένα βουνό μικρό από πάγο καμωμένο
    στο σκοτάδι το βαθύ στριφογυρνά χαμένο.
    Ένας πόνος δυνατός και απ’ τη πληγωμένη μήτρα
    ένας βράχος πυρωμένος εκσφενδονίζεται για τ’ άστρα.
    Χρυσός , χαλκός και Μπρούντζος
    τον πνίγουν σα φουσκωμένες φλέβες .
    Αδάμας , Οπάλιο και καθαρό Σμαράγδι
    Τον στοιχειώνουν σαν ανέγγιχτες παρθένες.

    Ο βράχος με ταχύτητα απίστευτη , τον πάγο φτάνει
    βυθίζεται στον ύπνο του και το πρόσωπο του χάνει .
    Δευτερόλεπτα κρατά μια αδύναμη σιωπή
    θόρυβος ξεσπά και μια τυφλή οργή .

    Πόλεμος θεριεύει μεταξύ των υλικών
    θάνατος και γέννηση στις λίμνες των ατμών.
    Τα πύρινα ποτάμια κάποτε στερεύουν
    ιδρωμένοι νεκρολάγνοι τα συντρίμμια ψαχουλεύουν .

    Και ξεθάβουν το κορίτσι .
    Και αγκαλιάζουνε τον χάροντα…

    Η ομίχλη σπλαχνικά το σώμα της σκεπάζει , σα μεταξένιο σάβανο
    και τρεις ήλιοι τρυφερά το στέλνουν , για το ξεχασμένο άπειρο.
    Σ’ ένα ταξίδι που ψυχή αν είχε και μέχρι τέλος αντοχή
    χίλιες ανθρώπινες ζωές , τη μία στην άλλη πάνω θα προλάβαινε να δει.

    Σα βαρκάκι πεθαμένο κάποτε αράζει
    σ’ ένα παλιό καλύβι κι ένα κήπο που μαράζει.
    Η πόρτα μουχλιασμένη , χωρίς πνοή , τον ύπνο της αφήνει
    το καλύβι για κάποιο λόγο μυστικό , το κορίτσι καταπίνει.

    Όταν η πόρτα ανοίγει , για δεύτερη φορά
    μια σκιά ξεφεύγει και τραβάει για Βορρά .
    Είναι το κορίτσι , που γελάει ζωντανό
    Τραγουδάει στο φεγγάρι και κοιτάει ουρανό…»
    Πρέπει να ξεφύγει , να φύγει από το δωμάτιο . Δεν ξέρει προς τα που …
    «Μην χαμηλώνεις το κεφάλι και μην κοιτάς στην γη
    υπάρχει μια ψυχή ακόμη και είναι μοναχή .
    Έρχεται λένε απ’ του Βορρά τα δάση
    το πιο όμορφο λουλούδι , που μύρισε η πλάση.

    Τα σύννεφα ανοίγουν και η τελειότητα απλώνεται σα φλογισμένο χάδι
    χείλια από καθαρό οπάλιο και μάτια από πράσινο σμαράγδι.
    Λαιμός από παρθενικό αλάβαστρο και πρόσωπο πολικά λευκό
    μήλα από θαλασσί διαμάντι και μαλλιά από ακατέργαστο χαλκό.

    Στήθος απαλό , παρμένο από Αυγουστιάτικο φεγγάρι
    δέρμα μεταξένιο , φερμένο απ’ το Ελληνικό Φανάρι.
    Κοιλιά προκλητική , σα πρόσωπο υπνωτισμένης λίμνης
    πόδια λεία , μπρούντζινες εικόνες ερωτευμένης μνήμης.

    Την είδα και θέλω το πρόσωπο της με τρυφερότητα ν’ αγγίξω
    στα χείλια της , τη γλώσσα καθώς δαγκώνω , να βογκήξω.
    Τα δάκτυλα μου , στο σώμα της εξωτικοί ταξιδευτές
    της ψυχής της και των νεύρων της πρωτοπόροι πλανευτές.

    Με το χρώμα των ματιών σου , θέλω να βαφτώ τ’ ουρανού πολεμιστή
    με τη θλίψη της φωνής σου , να πληγώσω της φωτιάς μου βαπτιστή .
    Τις πολιτείες των παιδικών σου μυστικών , με ηδονή να λεηλατήσω
    με τις φλόγες των χειλιών σου , το σκοτάδι της ψυχής μου να σκορπίσω.

    Μα οι φωνές πουλί μου τώρα να πάψουν πρέπει
    γιατί ο χρόνος με φθόνο τα φτερά σου βλέπει.
    Χάρισε μου το απρόσιτο μυαλό σου και την ελεύθερη ψυχή σου
    και κέρδισε του πάθους την ανάσα μου , με το πρόστυχο φιλί σου .

    Φ ί λ α μ ε !

    Δαγκώνω απαλά τα χείλια σου και γεύομαι την ανάσα σου
    γλιστρώ τη γλώσσα μου στο στόμα σου και νιώθω την παράδοση σου.
    Πανικοβάλλομαι και υποχωρώ στο απότομο και απαιτητικό φιλί σου
    επανέρχομαι , ζω τα πάντα και εγκαταλείπω στη σφιχτή αγκαλιά σου .

    Οι χτύποι της καρδιάς σου , οι τελευταίοι ήχοι που ακούω
    τα μισόκλειστα τα μάτια σου , η τελευταία εικόνα που βλέπω
    τα δόντια σου στο λαιμό μου , το τελευταίο άγγιγμα
    και οι σταγόνες αίματος στα χειλάκια σου
    οι τελευταίες μου , κορίτσι μου γλυκό.

    Σ’ αγαπώ
    και καληνύχτα
    για πάντα.

    Μια αθώα σκιά χρωματίζει το χάραμα Του ,
    Ένα πουλί μικρό ,
    σκίζει τα χυμώδη σύννεφα με τα λευκά φτερά του.
    πέφτει με ταχύτητα νεκρό.

    Σε σκότωσα μικρό μου , σ’ έστειλα στο θάνατο
    έχασα το χαμόγελο σου για πάντα , εγώ που σε ήθελα αθάνατο.
    Μη μου κρατάς κακία τρυφερό μου , το ‘κανα γιατί σ’ αγαπώ
    μη φεύγεις έτσι , τα μάτια σου για τελευταία φορά θέλω να δω.

    Το σύντομο ταξίδι τελειώνει και φτάνει προς το σκληρό το χώμα
    Πυκνό αέρος ρεύμα όμως , σταματά και αγκαλιάζει τρυφερά το σώμα.
    Σα παλάμη μητρική σε φέρετρο χρυσό το βάζει
    Κι απ’ τις ξύλινες τις πύλες , του κόσμου του φθαρτού , παντοτινά το βγάζει.

    Ηλίας
     
  7. smari

    smari Regular Member

    Αρνητης του εαυτου.......
    Μισή ζωή ζεις και χαμογελάς στημένα
    αυτό που λες ζωή
    είναι η θηλιά σου η σφιχτή
    πνίγεσαι μέρα τη μέρα,
    λεπτό το λεπτό
    κι όμως...
    δε λες φεύγω από δω!
    Συνήθεια η δερμάτινη λωρίδα
    κι ο πόνος είναι ηδονικός
    Μα η μέρα του πνιγμού σαν πλησιάσει...
    Κανείς δε θα είναι εκεί
    για να σε κλάψει...
    και θα πεθάνεις μοναχός....
    Δεν είναι για απάρνηση καλέ μου....
    ο εαυτός....
    ----------------
    Τατιάνα Αρβανίτη
     
  8. whipmarks

    whipmarks Regular Member

    Απάντηση: ποίηση

    ηρθε η στιγμη να βαλουμε φωτια,να λυτρωθει η καρδια μας .ποιος ξερει,αδελφι,τι μπορει η ψυχη του απελπισμενου ανθρωπου. ????
     
  9. blindfold

    blindfold Contributor

  10. female

    female Contributor





    Προσωπική άποψη - θα το θεωρούσα ιεροσυλία να υπογραμμίσω και να τονίσω με bold χαρακτήρες ένα τόσο σημαντικό ποίημα όταν το αντιμετωπίζω με σοβαρό ύφος κι όχι με σκωπτικό ή ειρωνικό χαρακτήρα. Εκτός κι αν ήταν στο δικό μου βιβλίο για τα δικά μου μάτια μόνο.


    Όσο για την ερμηνεία - θα διαφωνήσω. Δεν είδα πουθενά νικητές και ηττημένους.

    Η φράση "ως τελευταία απόλαυση" με οδηγεί να θεωρήσω τον αόρατο θίασο ως προμήνυμα θανάτου. Και το ποίημα τιμή στη ζωή και στις τελευταίες στιγμές της. Χωρίς μετάνοιες, οιμωγές και κραυγές για τα λάθη, τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Ένα "μάθημα" θανάτου ως κορωνίδα μιας πλούσιας ζωής που φτάνει στο πολύτιμο ακόμα, ζωντανό ακόμα, τέλος της.



    Και ποιος δεν έχει αποχαιρετήσει πικρά τις "Αλεξάνδρειες" που χάνουν αγαπημένοι, δικοί του;


     
  11. magda37

    magda37 Regular Member

    Απάντηση: ποίηση

    .

    Αν έτσι το θεώρησες, οφείλω να ζητήσω και συγγνώμη..γιατί όχι..
    Κατ΄εμέ οι υπογραμμίσεις αποσκοπούν σε μία απόπειρα συν-ανάγνωσης.

    Όσο για την ερμηνεία... ποιά μεγαλύτερη ήττα από το θάνατο άραγε..
     
  12. PetrosK

    PetrosK New Member

    Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Πότε από το χρέος μη κινούντες, δίκαιοι κ' ίσοι, σ' όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία, γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες, όσο μπορούνε΄ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδωμένους. Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, και οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε..."
    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

    -------------------------------------------------------------
    ......

    Με ρωτάει ο καιρός
    από που θέλω να περάσει
    πού ακριβώς τονίζομαι
    στο γέρνω ή στο γερνώ.
    Αστειότητες.
    Κανέναν τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία

    ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ (Απροσδοκίες)
    ------------------------------------------------------------
    ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

    Διαλύομαι
    στην έννοια του χρόνου,
    προχωρώ αόριστα χάνομαι.

    Στ' αόρατα του χρόνου
    δάχτυλα συμφύρομαι, συντρίβομαι
    κι η ζωή μου άνεμος της στιγμής,
    φωνή απομένει εναγώνια,
    αφανίζομαι και ζητώ
    στου θανάτου το νόημα
    καταφύγιο απίθανο εκεί,
    να βρεθώ ακατάλυτη παρουσία.

    .....

    Λαγίστε λόγια, φωνάξτε!Είμαι.
    Δεν μετριέται η αλήθεια του χρόνου που φέρνω.

    Ζωή Καρέλλη