ρέω..

Δεν ρεεις απλώς αλλά γίνεσαι χείμαρρος που τραβάει δυνατά την προσοχή και δεν αφήνει να κάνω κάτι διαφορετικό από το να διαβάζω τις ιστορίες σου μέχρι τελευταία λέξη!
Απολαυστική!

 

Με συγκίνησες...

Α.

 

απολαυστικη σαν το γκολ του Ροχο  

 

Όλα ή τίποτα..



Ο σκορπιός ανεβαίνει στην ράχη του βατράχου και διασχίζουν την λίμνη.
Όλα ή τίποτα.

.."Αν μου κάνεις κακό θα πνιγείς " του είχε πει ο βάτραχος.
Όλα ή τίποτα.

Το κεντρί του!
Όλα ή τίποτα.

-Τι περίμενες Βάτραχε?
Το δηλητήριο περνάει μέσα στο αίμα του βατράχου και ταξιδεύει σε όλο του το σώμα.Το ζώο σπαρταράει κάτω από την δύναμη Του. Εκείνος σταθερός από πάνω του, περιμένει να ηρεμήσει το κρεσέντο πόνου. Έχει σκοτώσει ξανά και ξέρει.
..Ω ξέρει!
Όλα ή τίποτα.

Οι σπασμοί κοπάζουν, τα μέλη του αρχίζουν να παραλύουν σταδιακά . Είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα στην επιφάνεια της λίμνης. Το κεντρί είναι ακόμα σφηνωμένο στην ράχη, ο Σκορπιός απολαμβάνει! Για αυτήν την στιγμή άφησε την ασφάλεια της στεριάς, για αυτήν την στιγμή αξίζει να ζεις, ακόμα κι αν είναι η τελευταία σου.
Όλα ή τίποτα.

Το κορμί του βατράχου σε απόλυτη παράδοση κάτω από το κεντρί Του. Μια λίμνη από δηλητήριο έχει γεμίσει μέσα του και γαλήνιοι βυθίζονται στο έρεβος.

- Αυτή είναι η φύση μου..
-Όλα ή τίποτα.. Του απαντάει ο βάτραχος
Και σπρώχνει την ράχη του πιο βαθιά στο Κεντρί. Ο Σκορπιός εκστασιάζεται καθώς σκίζει περισσότερη σάρκα και μπαίνει πιο βαθιά. Και η ράχη ανασηκώνεται όλο και περισσότερο. Τόσο βαθιά δεν έχει ξαναμπεί ποτέ!
-Όλα ή τίποτα.. Ξανά λέει ψιθυριστά ο βάτραχος.

Το κάλεσμά Του. Δεν είχε νιώσει μεγαλύτερη θαλπωρή στη ζωή του, από την στιγμή που εμφανίστηκε ο Σκορπιός στη λίμνη. Όλα έγιναν δικά Του, σαν από πάντα.
Τώρα το δηλητήριο ζεσταίνει το κορμί του καθώς ρέει γλυκά μέσα στο αίμα του.
Και βυθίζονται κάθετα προς τον πάτο της λίμνης, ενωμένοι.

Και τότε μόνο, ο Σκορπιός κατάλαβε... δεν είναι φονιάς, είναι αγάπη.
Όλα ή τίποτα.

Και βγάζει -βγάζει- βγάζει όλο αυτό το ζουμί ζωής από μέσα Του μέχρι τελευταίας σταγόνας, στο ζώο Του.
Ήταν δικός Του.
Το κεντρί του δεν ησύχαζε μέχρι να τον αποκτήσει. Το δηλητήριο έγινε χείμαρρος μέσα του που Τον έπνιγε. "Αν μου κάνεις κακό θα πνιγείς" Του είχε πει ο βάτραχος, μα ήταν ήδη πνιγμένος.
Όλα ή τίποτα.

Αυτός ο βάτραχος Του ανήκει. Με κάθε τρόπο, με όποιο τρόπο, μέχρι τον τελευταίο τρόπο.
Όλα ή τίποτα.

Η στεριά είναι για τους δειλούς.
Όλα ή τίποτα.

Μαζί ως το τέλος ή καθόλου.
Όλα ή τίποτα.

Ενιαίο κράμα από κεντρί βαθιά χωμένο μέχρι κόκκαλο! Μια άμορφη ύλη αγάπης στον πάτο της λίμνης.
Όλα ή τίποτα.

Στο απόλυτο της ηδονής οι ψυχές που ενώνονται και διασχίζουν την αιωνιότητα.
Όλα η τίποτα.

Στην αγκαλιά της λίμνης μακρυά από όλον αυτό το θάνατο.
Όλα ή τίποτα.

Όταν η καταστροφή γίνεται ελευθερία.
όλα η τίποτα.

Η λίμνη γέμισε με αγάπη, υδρατμοί στη ζέστη του ήλιου, βάρυνε τα σύννεφα στον ουρανό μέχρι να γίνει βροχή και να σκορπίσει στην πλάση.

Γιατί αυτή είναι η φύση σου Σκορπιέ.
Είσαι όλα.
Είσαι τίποτα.

ρέω..

 

 

...
τώρα τι λένε;

 

Δεν έχω λόγια...

 

Όταν δεν έχεις τίποτα για να χάσεις, τότε τα έχεις όλα.

 

Η τιμωρία μου.


Εκείνος στην μπερζέρα και εγώ γονατισμένη στο πάτωμα.

Μου μιλάει και ακούω υπνωτισμένη, μαγεμένη. Μαγεία είναι αυθαίρετη πράξη βούλησης και η Κυριαρχία επίσης. Δεν καταλαβαίνεις πως καταφέρνει τελικά να απορροφήσει τόσο πολύ από εσένα, επειδή απλά το Θέλει. Πως να συναινέσεις σε κάτι που δεν ήξερες ότι μπορεί να συμβεί.

Μου μιλάει .. Ω! Αυτά που λέει..

Μου μιλάει, δίνει εντολή να επαναλαμβάνω.

Eπαναλαμβάνω αυτά που ακούω, γίνονται δόνηση, ήχος, φωνή περνάνε στο σώμα μου. Δονήσεις στο σώμα μου. Τι απίστευτη δύναμη έχουν οι λέξεις!

Επαναλαμβάνει και επαναλαμβάνω τα μαγικά ξόρκια και η λεκάνη χορεύει με τις δονήσεις των λέξεων.. των εξαίσιων ήχων, όπως λέει και ο ποιητής.

Αυτά που μου λέει..

Μου μιλάει και με γαμάει, με έναν άλλον τρόπο.Ακούω και νιώθω, ήχοι και υπέρηχοι δονούν το σώμα μου, σφίγγουν τα μπουτια και χαλαρώνουν και ξανασφίγγουν στον ρυθμό Του, μόνο με ήχους.

Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμα και τώρα που τα γράφω αισθάνομαι ένα καυλωμένο μαστούρωμα.

Δεν υπήρξε κρεσέντο, έγινε στιγμιαία και ξαφνικά , γλυκά και ήσυχα σαν χάδι. Ενας ζεστός ηλεκτρισμός με διαπέρασε και εξαφανίστηκε, δεν το κατάλαβα καν! ..Πως?

Με διατάζει να πλησιάσω.
- Έχυσες?
- Μάλιστα Αφέντη..
Και εκείνη την ίδια στιγμή που το έλεγα το συνειδητοποιούσα κιόλας.
-Ζήτησες άδεια?
-Όχι Αφέντη.
-Στήσου στην πόρτα μέχρι να αποφασίσω για την τιμωρία σου.

Οι παλάμες στην πόρτα, πόδια ανοιχτά και σκυμμένη μπροστά με εκτεθειμένες όλες τις τρύπες μου να προσκυνούν τον Ιδιοκτήτη τους.

Σιωπή..

Στις σιωπές της αναμονής, ο χρόνος σταματάει και το μυαλό τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός (δεν είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά αυτό, αλλά έτσι το νιώθω).

Περιμένω την τιμωρία μου, όμως δεν φταίω εγώ, δεν το ήθελα, μόνο του έγινε! Αισθάνομαι τον παλιμπαιδισμό μου. "Μαμά δεν φταίω εγώ, αυτός το ξεκίνησε!" Δεν φταίω, δεν αξίζει να τιμωρηθώ. Αφού δεν το κατάλαβα καν πως έγινε, δεν έχω χύσει ξανά ποτέ έτσι, δεν ήξερα καν ότι το σώμα μπορεί να χύσει και έτσι.

Με πόσους τρόπους τελικά μπορεί να χύσει αυτό το σώμα?

Θυμάμαι μια άλλη ζωή, να συγκρίνω τους οργασμούς μου με τις προσφορές της πιτσαρίας "Στις τρεις η μία δώρο". Και οι φίλες μου να γελάνε με κατανόηση. Ότι ελπίδα υπήρχε για να χύσω ήταν από την τρίτη φορά και πάνω και αυτό με ζόρι. Ζόριζα τον εαυτό μου να χύσει, για μένα, για τον κόπο μου, για το γαμώτο, απαιτούσα να έχω οργασμό.
Για να μπορώ να πω την άλλη μέρα στην παρέα:
-Πω ένα γαμήσι που έφαγα χθες!
Και εκείνες σίγουρα θα με ρωτούσαν :
-Οργασμό είχες?

Ποτέ δεν ρωτούσαμε πόσους. Θα ήταν πολύ σκληρό. Αλλά πάντα ρωτούσαμε η μία την άλλη, αν υπήρχε οργασμός. Και το ψέμα πάντα το καταλαβαίναμε. Μια γυναίκα μπορεί να προσποιηθεί οργασμό σε έναν άντρα, σε μια κολλητή όμως ποτέ.

Πάντα καταλάβαινα το ψέμα, εκείνη την αντίσταση του ανεπαίσθητου λυγμού τους. Γι αυτό πάντα φρόντιζα να έχω οργασμό, ζορισμένα και αυνανιστικά. Όταν δεν τα κατάφερνα έλεγα:

- Ε βρεθήκαμε και γαμηθήκαμε.
Το "Ε" μπροστά σημαίνει, μη ρωτάτε και πολλά - πολλά.
Και οι πραγματικές φίλες είναι εκείνες που το καταλαβαίνουν αυτό και λένε απλά:
-Καλό?
-Καλό.

Ζορισμένα και αυνανιστικά, μετά το τρίτο πήδημα. Να με έχουν χύσει ήδη άλλες δυο φορές, να έχει γίνει το μουνί ποτήρι από το μπες - βγες και από πάνω το μυαλό να ζητιανεύει έναν οργασμό, για να έχει να πει στις φίλες... κάτι. Για να μπορώ να πω στον εαυτό μου... κάτι.

Είμαι σε στάση αναμονής με τα χέρια στην πόρτα και περιμένω την τιμωρία μου. Έχυσα χωρίς άδεια.

Τι να πω στις φίλες τώρα? Τι να πρωτοπώ για τους οργασμούς μου?
Ακόμα και αν με πιστεύανε, που αποκλείεται, θα με μισούσαν και με το δίκιο τους, θα ήταν πολύ σκληρό και άκαρδο εκ μέρους μου, να τους το κάνω αυτό.

Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή υπάρχει ο Αφέντης. Επειδή παρέδωσα τους οργασμούς μου. Οι οργασμοί αυτοί πλέον ανήκουν και αυτός που ξέφυγε, αξίζει να τιμωρηθεί.
Αφέθηκα και κράτησα αχάριστα, έναν οργασμό δικό μου.
Μου αξίζει να τιμωρηθώ.

Αφουγκράζομαι τις κινήσεις Του πίσω μου. Δεν φοβάμαι πια, ούτε διαμαρτύρομαι στη "μαμά" μου. Στημένη σε μια πόρτα, στην αναμονή μιας τιμωρίας, αισθάνομαι ότι μεγάλωσα. Τι όμορφα που μεγαλώνω!

Αποδέχομαι, υπακούω, καυλώνω και ρέει μέσα μου η ευγνωμοσύνη.

Ο θείος Όσκαρ λέει: "Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τάξεις ανθρώπων, αυτοί που πιστεύουν το απίστευτο και αυτοί που κατορθώνουν το ακατόρθωτο".

Ακούω το φερμουάρ από τον σάκο Του, βγάζει το φλόγκερ..
Με τιμωρεί ..
Και κάποια στιγμή με ρωτάει:
-Θες κι άλλο?
Σχεδόν μισολιπόθυμη από καύλα και εξάντληση, ακούω τον εαυτό μου να λέει:
-Μάλιστα Αφέντη.

Η τιμωρία μου..

Η ελευθερία μου..

ρέω..

 

περιμενω με αγωνια τη συνεχεια.....
 

 

Στο φεγγάρι..

Τα μισά της χιλιάδας, πεντακόσια...και μέχρι εκεί. Είναι δύσκολο να κατακτήσει κανείς την απλότητα σε επίπεδο κοσμοθεωρίας.

Όταν γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους, τους κρατάς στη ζωή σου.
Είναι το αλφάδι σου.

Όταν χάνεις τις ισορροπίες σου και η λογική σου γέρνει από την πραγματικότητα σου. Όταν ψάχνεις να βρεις τα μισά της χιλιάδας σου και από την υπερβολική σκέψη δεν μπορείς, έρχεται το αλφάδι και τα διαγράφει όλα. Έτσι επανέρχεσαι στην βασική απλή αλήθεια... Πεντακόσια!

Πολλές φορές απέναντι στην ηδονή συναντώ κριτικές φόβους και ανασφάλειες. Βομβαρδίζομαι με τόση φλύαρη σκέψη και χάνω τον δρόμο μου.
Η αλήθεια της απλότητας δεν έχει φλυαρίες και περιττά. Η απλότητα εμπεριέχει ομορφιά και ελευθερία.

Στην ηδονή δεν υπάρχουν εμπόδια.
Και η ηδονή βρίσκεται παντού. Στον ύπνο, στο φαΐ, στο γαμήσι, στην παρέα, στο γέλιο, στην καζούρα, στην διαφωνία, στο ταξίδι, στη δουλειά. Η ηδονή δεν έχει προαπαιτούμενα και δισταγμούς. Αυτό που νιώθεις είναι αυτό που σε οδηγεί.
Και θες να νιώθεις συνέχεια! Αυτή είναι η φύση μας.. είμαστε πλασμένοι για να απολαμβάνουμε, να ξεπερνάμε τους φόβους και τους δισταγμούς και να προχωράμε στο άγνωστο. Να ζούμε όμορφα.


Κάπου είχε πιάσει το μάτι μου σε ένα νήμα, ένα ρητό «ο σοφός δείχνει το φεγγάρι κι ο χαζός κοιτάει το δάχτυλο»
Ο Γιόσι Όιντα, ένας σπουδαίος δάσκαλος του θεάτρου, έλεγε: «Υπάρχει στο θέατρο Καμπούκι μια συγκεκριμένη κίνηση η οποία σημαίνει “Κοίταξε το φεγγάρι”, όπου ο ηθοποιός δείχνει με τον δείκτη του χεριού του τον ουρανό. Ένας ταλαντούχος ηθοποιός μπορεί να εκτελέσει την κίνηση με χάρη και γοητεία και το κοινό να θαυμάσει την ομορφιά του παιξίματός του και την τεχνική του αρτιότητα. Μπορεί όμως μπροστά σε έναν άλλο ηθοποιό που κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση, που δείχνει δηλαδή με το δάχτυλό του το φεγγάρι, το κοινό απλώς να… δει το φεγγάρι! Εγώ προτιμώ αυτό το δεύτερο είδος ηθοποιού που σε κάνει να βλέπεις το φεγγάρι. Τον ηθοποιό που μπορεί να γίνει αόρατος.»

Μπροστά στο μεγαλείο της ηδονής είμαστε αόρατοι. Η στιγμή που ζούμε απόλυτα στο παρόν. Αισθανόμαστε την ύπαρξη μας, με ότι συνεπάγεται αυτό. Βιώνουμε κάτι τόσο ανυπέρβλητο που δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Οι στιγμές που βλέπει το φεγγάρι ένας ηδονιστής δεν διαφέρει από αυτό που περιγράφει ο μπάρμπα Γιόσι.

Δεν είμαστε τα δάχτυλα πια, είμαστε η κατεύθυνση προς το φεγγάρι. Είμαστε η "ιδέα" του.

Κατά καιρούς διαβάζω για διάφορα συστήματα και μεθόδους Κυριαρχίας. Και έχει πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό στο ταξίδι μου. Αμφισβητήσεις, διαφωνίες, κριτικές. Η κατεύθυνση όμως είναι πάντα μια "το φεγγάρι".

Η μέθοδος και η τεχνική στον τρόπο που δείχνει ένας/μία Κ διαφέρει. Η τέχνη του φαίνεται στο αποτέλεσμα. Και η τέχνη είναι κάτι πιο βαθύ από τεχνικές. Τέχνη είναι η ικανότητα να φτιάξεις το φεγγάρι πριν το δείξεις, στο ακριβώς, με κάθε λεπτομέρεια, να δημιουργήσεις το σχήμα, το χρώμα, το φόντο του ουρανού, την γεωλογική επιφάνεια, τους κρατήρες, την τροχιά κτλ κτλ Και μετά να το δεις, με την πιο απλή κίνηση, με την πιο γεμάτη αλήθεια σου.

Υπάρχει πύκνωση πίσω από την απλότητα του αόρατου ηθοποιού. Αυτή η οικονομία, λέγεται τέχνη.
Πίσω από κάθε μεγάλο αριστούργημα τέχνης υπάρχει ένας αόρατος καλλιτέχνης.
Πίσω από μια σπουδαία αίσθηση υπάρχει ένας αόρατος Καλλιτέχνης.

Το έχω ξαναπεί, προτιμώ την δομή από το "ότι να ναι". Μου αρέσουν οι μέθοδοι και οι τεχνικές, τα διαφορετικά συστήματα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ψάχνουν τρόπους για να δείξουν το φεγγάρι. Η κατεύθυνση είναι πάντα μία, δύσκολη αλλά πραγματική.
Και όσο υπάρχει υ που απολαμβάνει φεγγάρι, όλες οι αμφισβητήσεις και οι κριτικές είναι λόγια του αέρα.

Τα μισά της χιλιάδας πεντακόσια...

ρέω...

 

 

..Ποτέ μόνη


..Ποτέ μόνη,
στην ντουλάπα η φόρμα του, η βερμούδα του , οι σαγιονάρες του.
...Ποτέ μόνη,
στο μπάνιο το σαμπουάν του, το αφρόλουτρο του, το αποσμητικό του.
..Ποτέ μόνη,
στην κουζίνα ο καφές του, η σοκολάτα του, το γάλα του.
..Ποτέ μόνη,
στην κρεβατοκάμαρα η μεριά του, τα παιχνίδια του, τα προφυλακτικά του.
Ποτέ μόνη,
σε κάθε σκούπισμα και σφουγγάρισμα.
..Ποτέ μόνη, στα τασάκια οι γόπες του.
Ο σκύλος τον αναγνωρίζει σαν αφεντικό. Τρελαίνεται από χαρά όταν έρχεται, στεναχωριέται όταν φεύγει.
..Ποτέ μόνη,
σε κάθε βήμα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε απόφαση, σε κάθε ερώτηση, σε κάθε απάντηση, σε κάθε συζήτηση.
..Ποτέ μόνη,
σε κάθε χαρά, σε κάθε συναίσθημα.
..Ποτέ μόνη,
σε κάθε καύλα, η μόνη καύλα.
..Ποτέ μόνη,
σε κάθε πόνο, σε κάθε οργασμό, σε κάθε παιχνίδι, εκπαιδεύει το σώμα μου σε άγνωστες απολαύσεις ελεύθερα άφοβα και σίγουρα.
..Ποτέ μόνη, στην τρέλα του, στο πείραγμα του.
..Ποτέ μόνη και δεν μου πέφτει λόγος.
..Ποτέ μόνη, μου είπε και δεν ήταν υπόσχεση, ήταν εντολή.
..Ποτέ μόνη και ασφαλής.
..Ποτέ μόνη και ολόκληρη.

..ρέω
 

 

Υπέροχη!
Εσύ, η γραφή σου, η σκέψη σου!!!
Όλα υπέροχα!
Μπράβο και πάλι μπράβο.

Χαίρομαι τόσο πολύ να σε διαβάζω.

♥♥♥♥♥♥