ρέω..

Ρέεις εσύ και ρέουμε μαζί σου  

 

Tα πάντα ρει...

 

<3

 

Κάποτε η μάνα μου με έγραψε στο κατηχητικό, χωρίς να το συζητήσει με τον πατέρα μου.

Πρώτoν διότι η ηθική ανατροφή της κόρης ανήκει στα καθήκοντα της μητέρας.
Και δεύτερον γιατί ήξερε πως ο πατέρας μου δεν θα συμφωνούσε. Ήταν η εποχή που Θρησκείες και παραθρησκείες άκμαζαν, με τους Ιαχωβάδες να χτυπάνε πόρτες, παλιοημερολογίτες κτλ .. μια καλοκουρδισμένη απάτη. Την εποχή του παλιού ορθόδοξου πασοκ, όπου το παρακράτος Θρησκεία και αιρέσεις, έβγαζε καλό μεροκάματο.

Όσο εγώ πήγαινα και κυριολεκτικά κοιμόμουν στα θρανία από την πολύ "κατάνυξη" ( τους καλύτερους ύπνους ρίχνεις στις εκκλησίες), ο πατέρας μου δοκίμασε ένα "πολιτισμένο" για αρχή τρόπο να εκφράσει την διαφωνία του και την ανησυχία του,μην του κάνουν το παιδί του θεούσα, στην θρήσκα και πεισματάρα γυναίκα του που αισθανόταν ότι ο σύζυγος της έμπαινε ανάμεσα στην σχέση της με τον θεό και αντιδρούσε.

Και εκεί βρήκε ο πατέρας μου μια ευκαιρία να διασκεδάσει λίγο με την γυναίκα του. Ο πατέρας μου βρίζει, του αρέσει να βρίζει και ξέρει πως η χειρότερη βρισιά που σοκάρει συθέμελα την γυναίκα του είναι να βρίζει τα Θεία και ιερά. Η Ύβρις!
Και έτσι ο πατέρας μου άρχισε τα γαμωσταυρίδια. Σε ότι έλεγε προσέθετε και μια βρισιά γαμούσε χριστούς, παναγίες πουτάνες κτλ κτλ ..
Καλημέρα, γαμώ τον Χριστό τον πούστη.
Ωραίο φαΐ, γαμώ τον θεό σου.
Ο πατέρας μου προκαλούσε τον θεό της μάνας μου να πάρει θέση και να τον τιμωρήσει... Τον έβριζε για πλάκα, τον έβριζε γιατί μπορεί, γιατί δεν υπάρχει.
Η Θρήσκα μαμά από την άλλη μεριά ανησυχούσε ότι ο θεός θα τιμωρούσε το σπίτι μας αν δεν σταματήσει αυτό και με έκοψε από το κατηχητικό. Έτσι ο μπαμπάς νίκησε τον Θεό στο σπίτι μας.
..Και εγώ έχασα τους καλύτερους ύπνους τα Κυριακάτικα πρωινά ..

ρέω..

 

Ωραια παιδικά χρόνια ανέμελα

 

Subeing

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Επειδή στην ουσία μιλάμε για σχέσεις ελέγχου, πρέπει πρώτα να καθοριστεί :
Τι είναι έλεγχος.
Τι είναι σχέση.

Σε πολλά νήματα η θέση ελέγχου επικρίνεται, ορθολογικά, ηθικά, φοβικά, ενοχικά.. το έχω διαβάσει με όλους τους τρόπους.
Ο έλεγχος, είναι μια δύναμη που ασκείται με τρεις τρόπους σε μια σχέση:

1. Σκέψη
Ο Δημιουργός.
Σαν το Τζεπέτο, ο μέντορας που θα σμιλέψει το ξύλινο πνεύμα σου με τα χέρια, με την καρδιά , με το μεράκι , με την καύλα , με αφοσίωση, με συνέπεια και χαρά για να φτιάξει το αριστούργημα του. Από ένα μαλακό κούτσουρο θα δημιουργήσει ζωή. Το μυαλό να ανοίξει για να γνωρίσει το "ανώμαλο" και την κοσμοθεωρία του. Η δύναμη της σκέψης να ελευθερωθεί, να δυναμώσει, να ζοριστεί για να μπορέσει να καταλάβει, να τολμήσει, να νιώσει και να βιώσει.

2. Καύλα.
Ο ηδονιστής.
Θα απολαύσει την ιδιοκτησία του. Θα σε απολαύσει, σαν ένας χώρος και χρόνος δικός του. Θα σε βάλει να στηθείς, να περιμένεις, να χορέψεις, να γονατίσεις, να πονέσεις , να χύσεις, να λάμψεις, να απολαύσεις , να εκτεθείς.. σαν σκηνοθέτης ενός υπέροχου λάγνου θεατρικού έργου. Θα σου δείξει πως να ανοίξεις τις αισθήσεις σου σε νέους ρόλους και εμπειρίες.

3. Συναίσθημα.
Ο εισβολέας.
Θα μπει μέσα σου, όλο και πιο μέσα σου , σε κάθε τρύπα σου, στο σώμα σου, στη καθημερινότητα σου, στη ζωή σου, στο περιβάλλον σου. Θα γίνει σύντροφος, ο καλύτερος φίλος σου, ο πιο έμπιστος, ο πιο ακέραιος, ο πιο δικός σου άνθρωπος σε μεγέθη εμπιστοσύνης, ο σύμμαχος στα δύσκολα, η ασφάλεια σου, το στήριγμα σου. Θα τον αγαπήσεις σαν άνθρωπο, θα τον εκτιμήσεις πέρα από την καύλα σε πραγματικά "ζύγια". Η βαθιά ανθρώπινη σχέση.

Υπάρχει πιθανότητα να υπάρχουν και άλλο τρόποι, είναι νωρίς για να ξέρω. Μέχρι στιγμής, αντιλαμβάνομαι αυτούς τους τρόπους που το υποτακτικό σώμα υπακούει στην κυριαρχία και το υποτακτικό μυαλό το αποδέχεται και ανθίζει. Ανοίγει και δέχεται την νέα ροή δύναμης, που μας μετατρέπει σε δημιουργήματα, σε ιδιοκτησίες και σε συντρόφους.

Για αυτούς τους λόγους, με αυτούς τους τρόπους, γίνομαι βούτυρο στα πόδια σου και λιώνω από ευγνωμοσύνη...

Καλή χρονιά!
ρέω...

 

Φανταστικό!!

 

Ο Κύριος Λουντέμης και η παρακμή του.


Εκείνο το βράδυ "γιόρταζα" τα γενέθλια μου..
Ήμουν φρεσκοχωρισμένη με ότι συνεπάγεται αυτό και ένιωθα ότι γινόμουν 125 ετών.
Επέλεξα να κάνω μια γιορτή "κάψιμο- λάσπη - παρακμή".
Κανόνισα με λίγα άτομα ανθεκτικά στην κραιπάλη, στο πιώμα και στον χαβαλέ. Καταλήξαμε σε ένα μπαράκι, που το πήρε πρόσφατα κάποιος "γνωστός γνωστού" της παρέας.

Με το που άνοιξαν την πόρτα μου σκάει στα μούτρα ένα ωστικό κύμα Λεμπέση ή Τριαντάφυλλου, σαν φάπα. Έτσι χτυπάνε αυτά τα παλιά ελληνικά χιτς.
Είχα πιει αρκετά, ώστε να μπορώ να δω την χρησιμότητα αυτής της επιλογής μαγαζιού σε επίπεδο χαβαλέ. Εισχωρώντας στο σκοτεινό άδειο χώρο με συνολικά περίπου καμιά ντουζίνα πελάτες, θυμήθηκα ένα τραγούδι της Αρλέτας" προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο..."

Ο Ιδιοκτήτης αυτού του ναυαγισμένου μαγαζιού, βλέποντας εκ πρώτης όψης, πελατεία ικανή να δαμάσει τα μπουκάλια του, μας υποδέχτηκε με τιμές και αγκαλιές. Παρατηρώντας την υπόλοιπη πελατεία του "Ι see dead people", βρίσκω πολύ φυσιολογική την εγκαρδιότητα του προς εμάς.

Μας κάθισε στην μια πλευρά του τετραγωνισμένου μπαρ, για να μας έχει κοντά του να μας καλοποτίζει και καλοταΐζει. Απέναντι ο d.j ρωτούσε τι τραγούδι θέλουμε να βάλει.
Μπροστά μας μια μπαργούμαν, που αμφιβάλλω σοβαρά αν ήταν νηφάλια, σε κατάσταση επιτηδευμένης ευτυχίας σε όρια υστερίας. Ένα όμορφο κορίτσι με εντυπωσιακά μαύρα μακριά μαλλιά κ γυμνασμένο σώμα, σε υπερδραστήρια νευρωτική κατάσταση αναγκαστικής ευθυμίας. Το "δόλωμα".

Και απέναντι περιμετρικά στο μπαρ, η τραγική αντίθεση. Η απόλυτη ελευθερία της σιωπής. Άνθρωποι καμπουριασμένοι, με θαμπό βλέμμα, χαμένο σε ταξίδια δικά τους, με μορφή καπνού από τσιγάρα ή τεράστια πούρα. Δεν έβλεπες πρόσωπα, μόνο γραβάτες σακάκια και καπνό. Όσο πιο υπερκινητική ήταν η μπαργούμαν, τόσο πιο ακίνητα μου φαίνονταν εκείνα τα καπνιστά κουστούμια.
Γύρω γύρω ζουζούνιζαν αργά νωχελικά, σαν φαντάσματα κάποιες γυναίκες , ξεχασμένες ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Γυναίκες που δεν ξέρουν και δεν τους ενδιαφέρει πια, ποιες είναι και τι κάνουν. Γυναίκες που ερωτεύθηκαν την οδύνη και δεν επέστρεψαν ποτέ.

Ένιωθα ζεστά και άνετα να αφεθώ και να αποσυρθώ και εγώ στην μικρή μου οδύνη, αλλά με σταμάτησε αυτό που συνέβη.
Και αυτό που συνέβη ήταν, ότι είδα τον κύριο Λουντέμη. Ξεχώρισα το πρόσωπό του σε κάτι διαλείμματα καπνού από το χοντρό πούρο του. Καθόταν δίπλα σε μια κολόνα του μπαρ και είχαν τις ίδιες διαστάσεις. Ήταν πιο ακίνητος και από την κολόνα.

Όταν ήμουν παιδί, ο κύριος Λουντέμης ήταν ο πιο αριστοκρατικός άνθρωπος της συνοικίας μας. Είχε το πιο μεγάλο σπίτι, είχε τα πιο πολλά λεφτά, τα πιο ακριβά αμάξια.
Για την ακρίβεια, στην συνοικία μας, ήταν ο μόνος που είχε διθέσιο κάμπριο μερσεντικό.

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι χρόνια πίσω, στον κακοτράχαλο ασφαλτόδρομο που παίζαμε τα μήλα με τα παιδιά της γειτονιάς. Ακούμε τον γνωστό ήχο της καγκελόπορτας και σταματάμε το παιχνίδι, Πάλι ξεχαστήκαμε και κάνουμε φασαρία. Πίσω από τις μπιγκόνιες, περιμένουμε να εμφανιστεί η κυρά -Ευλαμπία για την συνηθισμένη παρατήρηση. Προς μεγάλη μας ανακούφιση τελικά είναι ο κύριος Λουντέμης. Ντυμένος στην πένα, παρφουμαρισμένος, μας ρίχνει εκείνο το διάπλατο χαμόγελο, μπαίνει στο διθέσιο κάμπριο και φεύγει για νέες ολονύχτιες συναρπαστικές περιπέτειες.

Τον κύριο Λουντέμη, όλα τα παιδιά τον συμπαθούσαμε, ήταν το εξωτικό φρούτο της περιοχής.
Μεγαλώνοντας, πολλά αγόρια ήθελαν να του μοιάσουν και πολλά κορίτσια της γειτονιάς προσπάθησαν να δοκιμάσουν το εξωτικό φρούτο, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Τον αγαπούσαμε γιατί ήταν ο μόνος "μεγάλος" της γειτονιάς, που είχε εκείνο το εγκάρδιο διάπλατο χαμόγελο τύπου "Η ζωή είναι ωραία!". Ήταν Άρχοντας μέσα του και έξω του.

Ο κύριος Λουντέμης, που παντρεύτηκε την κόρη της κυρα Ευλαμπίας, της στριμμένης γριάς που όλο φώναζε στα παιδιά της γειτονιάς ότι κάνουμε φασαρία και μας διέκοπτε το παιχνίδι.

Ο κύριος Λουντέμης, "μπήκε σώγαμπρος" στην μεγάλη μονοκατοικία της κυρα Ευλαμπίας και έχτιζε ορόφους όλο και περισσότερους για να ξεφύγει από αυτήν. Έχτισε 3 ορόφους και ένα δώμα με μπάρμπεκιου και πολλές γλάστρες με αναρριχώμενα περιμετρικά της τζαμαρίας. Μια μικρή όαση χαλάρωσης και απομόνωσης που όμως δεν πρόλαβε να την χαρεί ποτέ.

Ο κύριος Λουντέμης , αν και είχε τους πιο φίνους τρόπους και ήταν ο πιο εύπορος, δεν ήταν αξιοσέβαστος στη γειτονιά. Ο κύριος Λουντέμης ήταν "γυναικάς".
Ο κύριος Λουντέμης ήταν το σκάνδαλο της οικογενειαρχικής μας γειτονιάς. Ήταν το πρώτο αντικανονικό που γνώρισα. Αν και μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως δεν είναι δα και τόσο σπάνιο. Αλλά σίγουρα σε τόσο ελεύθερη μορφή είχε μια μοναδικότητα.
Τον βλέπαμε συχνά στην περιοχή με διάφορες κοπέλες συνοδηγούς στο ανοιχτό διθέσιο του. Πιο συχνά 20χρονες ξανθιές. Και όσο πιο συχνά έκανε εμφανίσεις με πιτσιρίκες στην περιοχή, τόσο μας ούρλιαζε η κυρα Ευλαμπία και διέκοπτε το παιχνίδι μας.

Δεν ξέρω τι γινόταν με την κυρία Λουντέμη, εξωτερικά μου έδινε την εικόνα μιας συμβατικής γυναίκας που δεν "ανέχεται το κέρατο". Παρόλα αυτά, ο γάμος τους κράτησε χρόνια, έκαναν 2 παιδιά, τρεις ορόφους και ένα δώμα .. μέχρι την κρίση.

Τα πρώτα θύματα της κρίσης ήταν τα "τζιτζίκια". Τα αθώα λαμόγια, ο ελληνάρας καλοπερασάκιας που έβγαζε χρήματα στον αέρα και στον αέρα τα ξόδεψε, χωρίς αποταμιεύσεις με άφθονα χρέη και πρόστιμα να του τσεκουριάζουν την πλάτη.

Ο κύριος Λουντέμης που έφαγε περιουσίες στα μπουζούκια, πρώτα τραπέζια πίστα με τις λουλουδούδες να τρέχουν για να προλάβουν το κέφι του, με τις πολυποίκιλες ερωτικές του περιπέτειες... ξαφνικά έμεινε στον άσσο. Κομμένα το κολέγια του γιου, κομμένες οι φωνές της κυρα Ευλαμπίας, αχρησιμοποίητο το δώμα και το διθέσιο κάμπριο με τις 20χρονες ξανθιές, εξαφανισμένο. Ο κύριος και η κυρία Λουντέμη πήραν ένα ήσυχο διαζύγιο και δεν ξαναείδα για χρόνια τον αρχοντικό κύριο Λουντέμη.

Τον είδα ξανά την ημέρα που γινόμουν 125 χρονών.

Τον είδα την ημέρα που χώριζα από έναν μεγάλο έρωτα.

Τον είδα την ημέρα που είχα κατεβάσει την μισή Ρωσία σε βότκα με απόηχους από παλιά ελληνικά χιτς.

Τον είδα την στιγμή που ήμουν έτοιμη να βουλιάξω στην αυτολύπηση μου.

Τον είδα την στιγμή που έπρεπε να τον δω.

Για την ακρίβεια είδα το φάντασμα του κύριου Λουντέμη που ήξερα. Δεν ήταν ηττοπάθεια, δεν ήταν δυστυχία, δεν ήταν μιζέρια. Ήταν αποδοχή και ηρεμία.
Τον χαιρέτισα, βγήκε για μια στιγμή από την λήθη του, για να μου χαρίσει εκείνο το διάπλατο εγκάρδιο χαμόγελο και ξαναχάθηκε. Χάθηκε στην αγκαλιά της νύχτας, την μοναδική και αγαπημένη του ερωμένη.

Σε λίγο η παρέα με τα καπνιστά κουστούμια αποχώρησε . Με βήμα βαρύ και αργό, ένα νεκροζώντανο κοπάδι από φθαρμένα παλιά κουστούμια, που σήμανε το τέλος μιας εποχής. Οι τελευταίοι ηδονιστές μπουζουκόβιοι .. τα θαυμαστά καπνιστά κουστούμια που στόλιζαν την νύχτα, ο Έλληνας καλοπερασάκιας.

Πριν φύγει, γύρισε με κοίταξε και μου χάρισε ξανά εκείνο το εγκάρδιο χαμόγελο τύπου " η ζωή είναι ωραία" ... ακόμη και στην παρακμή της...

..Με αρχοντιά!

ρέω..

 

@rea πολυδιάστατη, προοδευτική, εκπληκτική γραφή πάντα άφωνος και έκπληκτος σε ότι δικό σου διαβάζω !

 

Όσο εσύ ρεεις αγαπητη μου Ρέα εμείς απολαμβάνουμε τα γραπτά σου. Υπεροχη....

 

συγκινητικο.....