του κουτιου τα παραμυθια

"Ποια βαφή; Ποιος Εκπαιδευτής;" αναρωτιόταν η Αλίκη. Αλλά φοβόταν να μιλήσει, γιατί δεν ήξερε τι την περίμενε.
Ο υπηρέτης την άρπαξε από το μπράτσο και την έβγαλε έξω από την αίθουσα.
"Πού πάμε;" ψέλλισε η Αλίκη, αλλά απάντηση δεν πήρε.
Με σοβαρότητα ο υπηρέτης την οδήγησε σε ένα άλλο δωμάτιο, πέτρινο, σαν αυτά που έβλεπε η Αλίκη σε ταινίες με βρικόλακες.
"Να κάνεις ό,τι σου λέει", της είπε κι έκλεισε πίσω της την πόρτα.

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

...στο δωματιο υπηρχε ενα τραπεζι και μια καρεκλα.Πανω στο τραπεζι βρισκοταν ενα ογκωδες βιβλιο με μαυρο εξωφυλλο .Η Αλικη λοξοκυτταξε τον τιτλο:"ΒΔΣΜ:Το ειναι και το γιγνεσθαι".
Ξαφνικα μια πορτα απο το βαθος της αιθουσας ανοιξε και φανηκε ενας αντρας.Της εκανε εντυπωση αμεσως το καλοσυνατο,χαμογελαστο προσωπο του.Διεσχισε την αιθουσα χωρις να της μιλησει,ανοιξε την αλλη πορτα,αυτη που ειχε μπει η Αλικη και χαθηκε απο τα ματια της.Περασαν μερικα δευτερολεπτα και το κεφαλι του αντρα ξεπροβαλλε ξανα απο την πορτα."Ελα λοιπον!" της ειπε φιλικα...
Τον βρηκε στον προθαλαμο να χαζευει κατι παλιες φωτογραφιες στον τοιχο. Οταν διαισθανθηκε την παρουσια της γυρισε αποτομα και την κυτταξε στα ματια με το ζεστο,λαμπερο του βλεμμα.
"Oh captain ,my captain !!' ,της ειπε ξαφνικα, ..."σας θυμιζει τιποτε αυτο δεσποινις ;;....."

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Η Αλίκη τον κοίταζε με ανοιχτό στόμα, σαν χάνος... Πέρασε αρκετή ώρα και η Αλίκη συνέχισε να τον κοιτάει ως χάνος...
"Λοιπόν, σου θυμίζει. τίποτε"? Την ξαναρώτησε ο άντρας...
"Μου θυμίζει?", τον ρώτησε διερευνητικά η Αλίκη...
Ο άντρας αναστέναξε με μια μια χροια απογοήτευσης...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Mα βέβαια, αναφώνησε η Αλίκη, Walt Whitman, ο αγαπημένος ποιητής του ΜάστερΚούνελου!
Αστραπιαία ήρθαν στο νου της οι στίχοι που είχε μάθει να τους απαγγέλλει ενώπιον του, ενώ ο ίδιος καθάριζε καρότα και απολάμβανε το ουίσκι του.

"...O Captain! my Captain! rise up and hear the bells

Rise up--for you the flag is flung for you the bugle trills,

For you bouquets and ribboned wreaths for you the shores a-crowding,

For you they call, the swaying mass, their eager faces turning..."

Πείτε μου, τι συμβαίνει, είπε με τρεμάμενα χείλη η Αλίκη.
Και μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί να ήταν εκεί ο λατρεμένος της ΜάστερΚούνελος, τα γόνατά της λύγισαν και ρίγη ανατριχίλας συγκλόνισαν τη ραχοκοκαλιά της.
Όμως τα φλούδια από καρότο που αντίκρυσε στο πάτωμα, δεν άφηναν πλέον καμία αμφιβολία...

 

Θα ξέρετε βέβαια καλά πως η Αλίκη δεν είναι κανένα κοριτσάκι συναισθηματικό, το αντίθετο θα μπορούσαμε να πούμε έτσι;
Κι όμως, από την στιγμή που αντίκρισε τα φλούδια από καρότο στο πάτωμα, η καρδιά της άρχισε να κτυπά πολύ δυνατά.
Η αρχική της έκπληξη και ανυπομονησία αργότερα όμως, αντικαταστάθηκε γρήγορα από φόβο.
Ήξερε πολύ καλά πως ο ΜάστερΚούνελος δεν βρισκόταν εκεί.
Πώς στο καλό βρέθηκαν όμως εδώ τα καρότα;
Και το ποίημα;
Πώς το ήξεραν;
Πως γινόταν να το ξέρουν;
Τώρα τον φοβόταν λίγο αυτό τον κύριο Εκπαιδευτή.
Τι σόι άνθρωπος να ήταν;
Και τι στο καλό ήταν αυτό το θέμα με την βαφή που είχαν αναφέρει πριν;
Κρατώντας το βλέμμα της καρφωμένο στα καρότα στο πάτωμα, μπορούσε να νιώσει την παρουσία του στον προθάλαμο.
Άκουγε την ανάσα της γρήγορη, την καρδιά της να κτυπά αγχωμένη, το κεφάλι της να βουίζει από το μπέρδεμα και την ένταση των σκέψεών της.
Και εκείνη την στιγμή ανατρίχιασε και οι τρίχες στον σβέρκο της ορθώθηκαν και η ανάσα της κόπηκε και η καρδιά της έχασε έναν κτύπο.
Τον ένιωθε γύρω της αλλά δεν τον άκουγε.
Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα.
Την ανάσα του.
Είδε την σκιά του στο πάτωμα να τη πλησιάζει.
Φαινόταν τεράστιος.
Είδε να απλώνει το χέρι του και τραβήχτηκε προς τα πίσω.
Κόλλησε πάνω στον τοίχο, πιέστηκε πάνω του, αλλά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το άγγιγμά του.
Ένωσε το χέρι του σταθερό και ζεστό να ακουμπά πάνω στο στέρνο της.
Ένιωσε τους κτύπους της καρδιάς της να περνάνε μέσα του και να ημερεύουν.
Ανέβασε το χέρι του πιο ψηλά, στον λαιμό της.
Η Αλίκη ξαφνιάστηκε.
Είχε σφίξει τα μάτια της και προσπαθούσε να πάρει κουράγιο γιατί νόμιζε πως θα την έπνιγε.
Το χέρι του όμως την ακούμπησε τρυφερά, την πίεσε λίγο, ίσα για να πάρει τους κτύπους της καρδιάς της.
Ήταν σαν να κρατούσε την ίδια την καρδιά της στα χέρια του.
Και ένιωθε τρυφερά.
Τα μάτια της δάκρυσαν και ένιωσε υγρή ανάμεσα στα πόδια της.
Μπορούσε να τον νιώσει να χαμογελά.

-Φοβάσαι μικρή μου;

Η φωνή του, γλυκιά και γαλήνια, της έλεγε να μην φοβάται, μα πώς μπορούσε να φοβάται, να φοβάται αυτόν;, γιατί να τον φοβάται;, την αγαπούσε, έτσι δεν είναι;

-Όχι, δεν φοβάμαι, απάντησε απαλά.
-Τότε σήκωσε το βλέμμα σου και κοίταξέ με μικρό μου.

Το χέρι του ακούμπησε απαλά το σαγόνι της και εκείνη αφέθηκε στην κίνησή του.
Σήκωσε το κεφάλι της και αργά έστρεψε το βλέμμα της στο πρόσωπό του.

Την κοιτούσε.

-Και τώρα;, τον ρώτησε.
-Τώρα γλυκό μου, πρέπει να φανείς δυνατή εντάξει; Θα φύγεις από τον προθάλαμο αυτό, θα φύγουμε και οι δύο μαζί και θα πάμε κάπου, και τότε μικρό μου, θα πρέπει να μου κάνεις μια χάρη αγάπη μου, εντάξει; Μια μικρή μικρή χάρη και μετά θα είσαι όλη δική μου, εντάξει; Αυτό δεν θέλεις μικρή μου;
-Μάλιστα Κύριε, αυτό θέλω. Δική σας και μόνο δική σας και όλη δική σας.

-Μόνο για όσο θέλω μικρό μου.
-Μόνο για όσο θέλετε Κύριε.

-Μπράβο κοριτσάκι μου.

Έσκυψε και έφερε τα χείλη του στο μέτωπό της.
Την φίλησε.

Την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε απαλά πίσω του προς τον απέναντι τοίχο. Άπλωσε την παλάμη του πάνω του και έκλεισε τα μάτια.
Η Αλίκη μαγεμένη, είδε τον τοίχο να αλλάζει χρώμα και να γίνεται υγρός και σιγά σιγά να στάζει κόκκινος στο πάτωμα.

Σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε τον Εκπαιδευτή ενώ τον ακολουθούσε μέσα στην κόκκινη υγρή πόρτα.

Πριν προλάβει να το καταλάβει, βρέθηκε στο σπίτι του.
Εκείνος στεκόταν στον καναπέ και έβλεπε τηλεόραση.
Για μια στιγμή ξέχασε τον Εκπαιδευτή και θέλησε να τρέξει κοντά του, να κάτσει στο πάτωμα μπροστά του και να ακουμπήσει το κεφάλι της στα πόδια του.
Εκείνος να απλώσει το χέρι του και να της χαϊδέψει τα μαλλιά και μετά να την αγκαλιάσει.
Και να της ζητήσει πάλι να τον αγκαλιάσει και αυτή.

Αλλά δεν μπορούσε να κάνει ούτε ένα βήμα.
Κοίταξε αγριεμένη τον Εκπαιδευτή.

Εκείνος φάνηκε να το περιμένει. Χαμογέλασε και την έκανε νόημα με το κεφάλι του.
Η Αλίκη κατάλαβε.


Έμεινε ακίνητη και τον κοιτούσε.
Της αρκούσε και αυτό, η όψη του την γέμιζε με συναισθήματα, ολοκληρωτικά και έντονα και γλυκά.
Αγάπη και τρυφερότητα και ασφάλεια.

Τον κοιτούσε και έκλαιγε.
Μετάνιωνε.
Τον ήθελε, ήθελε την αγκαλιά του πάλι.
Ήθελε να του εξηγήσει.

Μέσα σε δύο λεπτά όμως, τα πάντα θα άλλαζαν για εκείνη.

Ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει τρομαγμένη και ένιωσε το σώμα της να παγώνει.

Κάτι..

Εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά της.

Είχε περάσει από μέσα της...

Τον πλησίασε και κάθισε στο πάτωμα μπροστά του.
Ακούμπησε το κεφάλι της στα πόδια του.
Εκείνος άπλωσε το χέρι του.
Το ακούμπησε απαλά πάνω στο κεφάλι της.
Την χάιδευε.
Εκείνη γουργούριζε.
Μπορούσε να τους δει.
Εκείνος να την χαϊδεύει και εκείνη να γουργουρίζει με ευχαρίστηση.
Μετά να σκύβει και να την αγκαλιάζει.
Τον έβλεπε.
Τους έβλεπε μαζί, αγκαλιά.
Τρυφερά.

Ένιωσε να διαλύεται.
Δεν το ήξερε, νόμιζε πως ήταν όπως πρώτα, δεν της το είχε πει, τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Δεν το ήξερε, νόμιζε πως δεν είχε αλλάξει τίποτα, νόμιζε πως δεν μπορούσε και όχι πως δεν ήθελε.
Δεν την ήθελε και δεν της το έλεγε.
Γιατί να της το πει;
Δεν την αφορούσε.
Δεν είχε σκεφτεί καν ότι ίσως θα ήθελε να το ξέρει, γιατί να το έχει κάνει;
Τι τον ένοιαζε εκείνον για την Αλίκη;
Την Αλίκη που νόμιζε πως ήταν ακόμη η Αλίκη του.
Την Αλίκη που τον σκεφτόταν και που ήθελε να τον ακούσει να της ζητά πάλι να τον αγκαλιάσει.
Την Αλίκη που νόμιζε και νόμιζε και νόμιζε.
Την Αλίκη που πάντα λάθος καταλάβαινε.
Την Αλίκη που νόμιζε πως ήταν σημαντική.
Πως του ήταν σημαντική.
Πως ήταν κάτι παραπάνω από ένα τίποτα.
Την Αλίκη που νόμιζε πως ήταν κάτι παραπάνω από μια Αλίκη.

Δεν άντεχε άλλο.
Δεν μπορούσε να καταλάβει.
Δεν ήθελε.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Όχι και εκείνος.
Δεν της έμενε κανένας άλλος.

Κανένας..
Μόνη..


Θυμήθηκε την ύπαρξη του Εκπαιδευτή όταν εκείνος της μίλησε.

-Εδώ, μπροστά του μικρή μου.

Της έδωσε ένα κρυστάλλινο ποτήρι που μέσα του φυλάκιζε το μαύρο υγρό.

Η Αλίκη ήξερε τι έπρεπε να κάνει.

Κοίταξε τους δυο εραστές κι τράβηξε το χέρι της από το χέρι του Εκπαιδευτή.
Ακούμπησε το στέρνο της και ένιωσε τους αδύναμους παλμούς της καρδιάς της.
Πίεσε το χέρι της πάνω στο απαλό της δέρμα.
Το πίεσε και το πίεζε με περισσότερη δύναμη.

Το χέρι του Εκπαιδευτή ακούμπησε το δικό της.
Την κοίταξε και έκλεισε τα μάτια του.

Άκουγε το δέρμα της να ανοίγει, την σάρκα της να σκίζεται και τα κόκαλα της να σπάζουν.
Αλλά δεν πονούσε.
Όχι πια.

Ένιωσε την καρδιά της, αδύναμη να κτυπά και την αγκάλιασε.
Την έπιασε σταθερά και την τράβηξε έξω από το στήθος της.

Βούτηξε ένα της δάχτυλο μέσα στην μαύρη μπογιά και μετά το κύλησε πάνω στην καρδιά της.
Βούτηξε πάλι το δάχτυλό της στην μπογιά και το κύλησε πάλι πάνω στην καρδιά της.
Συνέχισε μέχρι που την κάλυψε εντελώς με το μαύρο υγρό.

Την έσπρωξε μέσα στο στέρνο της και ένιωσε την καρδιά της να σφίγγει, να σκληραίνει, να κρυώνει.

Δεν θα πονούσε πια.

Τον κοίταξε για μια τελευταία φορά, και είδε, νόμισε πως είδε, νόμισε πως τον είδε να δακρύζει ενώ φιλούσε την γυναίκα που είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά του.

Ο Εκπαιδευτής τότε, με φωνή βαθειά και ραγισμένη, έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί της Αλίκης...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

"...δεν ειμαστε,παρα τροφη για τα σκουληκια γλυκια μου...
...carpe diem..."

 

"Πόσο καιρό είμαι εδώ;" αναρωτήθηκε η Αλίκη ανοίγοντας τα μάτια της.
Mα καθώς έκανε να σηκωθεί, ένιωσε βαρύ το πόδι της, μουδιασμένο. Κοίταξε καλύτερα το χώρο. Βρισκόταν σε ένα υπόγειο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από δύο μικρά παράθυρα και ένα παλιό, σκουριασμένο τραπέζι. Πάνω του υπήρχε ένα κουτί κι ένα μπουκάλι. Η Αλίκη πεινούσε και διψούσε, αλλά όταν πλησίασε, η πόρτα άνοιξε. Ήταν ο Εκπαιδευτής.
"Βλέπω πως σηκώθηκες μικρή μου... Ωραία. Τώρα είναι η ώρα να γνωρίσεις και τις άλλες"...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

«Οι άλλες είναι ήδη κίτρινες;» ρώτησε η Αλίκη. «Γιατί έμενα που με ξεχάσατε εδώ, έχω πάρει ένα χρώμα προς το μπεζουλί. Σίγουρα δεν είναι κίτρινο καναρινί όπως μου υποσχεθήκατε πριν από αρκετά ποστ. Ούτε λεμονί είναι και δε το λες ούτε ώχρα, ούτε ζαχαρί, ούτε εκρού, ούτε σαμπανί. Είναι μπεζ και αυτό να ξέρετε δε μου πάει καθόλου!». Συνέχισε με φόρα, κι αν δεν την έκοβε απότομα ο εκπαιδευτής θα έλεγε κι άλλα.
«Ώστε έχεις το θράσος να κάνεις κριτική στον Εκπαιδευτή και Αφέντη τσουτσουλομύτη;
Νομίζω πως θα σε αφήσω ακόμη ένα μήνα εδώ να στρώσεις.» είπε και ξανάκλεισε με δύναμη τη πόρτα πίσω του.
«Σκληρό καρύδι η μικρή…» σιγομουρμούρησε φεύγοντας, «αλλά που θα μου πάει, θα την κάνω κίτρινη! Κατακίτρινη σαν Ορίτζιναλ 21.»
Στις τελευταίες λέξεις ρίγησε. Ένα δάκρυ κύλησε που το σφούγγιξε βιαστικά με την άκρη του μανικιού του...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Ήταν μια συγκινητική και αποκαλυπτική στιγμή για τον Εκπαιδευτή! Το ίδιο και για την Αλίκη...
άλλος ένας μήνας εδώ! Τι χαρά, τι ομορφιά! Δεν πειράζει αν δε γνώριζε τις άλλες! Κάτι της έλεγε ότι δεν έχανε και τίποτε!
Η Αλίκη όλο χαρά και σκλαβοσύνη άρχισε να βάζει σε τάξη το κελί της! έπαιρνε το μπουκάλι και το έβαζε από την άλλη μεριά του κουτιού.΄Μετά έπαιρνε το κουτί και το έβαζε από την άλλη μεριά του μπουκαλιού.Και μετά ξαανά μανά!

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Στο τέλος ξέσκισε το κουτί και έριξε με δύναμη το μπουκάλι στον τοίχο. "Less is more", μουρμούρισε στον εαυτό της και αποφάσισε να δώσει λίγο χρώμα στο μουντό γκρίζο γύρω της. Κόκκινο. Πήρε ένα θραύσμα από το μπουκάλι και άρχισε να χαράζει αργά και ηδονικά το εσωτερικό των μηρών της...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Εσφιξε δυνατα στο χερι της το μεγαλο κοφτερο θραυσμα..το χωσε οσο βαθεια μπορουσε ξεσκιζοντας παλαμη,δερμα,κρεας.
Ααααααχχχχ..ααααα ααααααχχχ..η κραυγη ακολουθουσε τον ρυθμο και την δυναμη του κοψιματος.
Κοφτες ανασες,μισανοιχτα χειλη,πνιχτο ουρλιαχτο..ωωωωχχχχχΧΧΧ και η σαρκα ανοιγε σαν τριαντανταφυλλο.
Η Αλικη προσπαθησε να χαραξει τ αρχικα του Αφεντη της,ηθελε να τα βλεπουν οι εραστες λιγο πριν μπουν μεσα της.
Ο ευτραφης αρουραιος νικωντας τον φοβο του αρχισε να γλυφει το αιμα απ'το πατωμα
Ξαφνικα η πορτα ανοιξε και ο εκπαιδευτης πανικοβλητος αρχιζε να τσιριζει.
-Αλικη-Αλικη, τα μπουτια σου...

 

Απάντηση: του κουτιου τα παραμυθια

Με τις φωνές η Αλίκη ξύπνησε.
Ο Εκπαιδευτής συνέχισε να τσιρίζει: «Αλίκη Αλίκη τα μπούτιααα σου!»
και μετά χωρίς να ελαττώσει τον τόνο του πανικού στη φωνή του συνέχισε: «Αλίκη τα μπούτια σου είναι τεράαααστια. Έχεις πάρει τουλάχιστον πέντε κιλά τον τελευταίο μήνα και όλα πήγαν στα μπούτια σου. Πρέπει να ξεκινήσεις δίαιτα ε-πει-γό-ντως!!!»

Η Αλίκη προσπαθούσε να ηρεμήσει από το όνειρο, αλλά οι φωνές δε βοηθούσαν. Μέσα στη σύγχυση προσπαθούσε να το εξηγήσει, αλλά οι γνώσεις της γύρω από τη φροϋδική ψυχολογία ήταν ελειπείς. Εκείνη διάβαζε πάντα μόνο Γιουνγκ. Να είχε τουλάχιστον ένα ονειροκρίτη…

Όμως είχε απάντηση να δώσει: «Ξέρετε η υπερβολική κατανάλωση τροφής μπορεί να αποτελεί υποκατάσταση της ανικανοποίητης σεξουαλικής επιθυμίας. Και αυτό που ξέρω εγώ είναι πως από την αρχή του νήματος δεν με έχει γαμήσει κανείς. Αναλάβετε λοιπόν τις ευθύνες σας και σταματήστε να τσιρίζετε.»