11-9-2001: Το Αμερικανικο Ονειρο αργησε για εμενα.

Βλεποντας οτι αρκετα μελη δημοσιευουν τις ιστοριες τους,αποφασισα να μοιραστω μαζι σας την δικη πολυ θλιβερη ιστορια.
Πραγματικα θα ευχομουν η παρακατω ιστορια να ηταν σεναριο επιστημονικης φαντασιας.Απο τοτε περασαν 6 χρονια και ομως για εμενα ειναι σαν να εγινε χτες.Ακομη αρκετες φορες βλεπω εφιαλτες στον υπνο μου με αποτελεσμα να ξυπνω τρομαγμενος.Οτι θα εξιστορησω στην συνεχεια ειναι απολυτως αληθινα,και δεν θα ευχομουν ουτε και στο χειροτερο εχθρο μου να ζησει κατι παρομοιο εστω και σε προσομοιωση.

9/9/01.Αν θυμαμαι καλα πρεπει να ηταν Κυριακη οταν επαιρνα το αεροπλανο για να παω για πρωτη φορα στην ζωη μου να επισκευτω την οικογενεια του ξαδερφου μου στο Bridgeport του Κονεκτικατ.Ενιωθα αρκετα αγχομενος αφου ηταν κατι που θα εκανα για πρωτη φορα.Ομως σκευτομουν το ποσο ωραια θα περναγα εκει,αφου σιγουρα ξαδερφος μου θα με ξεναγουσε στα πιο σημαντικα μερη της πολης του αλλα και φυσικα της Ν.Υορκης.Μετα απο σχεδον 11 ωρες ταξιδι το αεροσκαφος προσγειωνεται στο αεροδρομιο J.F.K στην Ν.Υ και μετα απο περιπου 30 λεπτα πεφτω στην αγκαλια της θειας μου Φλωρας (αδερφη του πατερα μου) και του ξαδερφου μου Κωστα.

-Τι κανεις αγορι μου,πως μεγαλωσες.Την τελευταια φορα που σε ειδα (1979) ησουν μικρουλης.
-Τι να κανουμε θεια μεγαλωνουμε.Ξαδερφε πως εισαι?
-Μια χαρα ειμαι Δημητρη.Σου υποσχομαι θα περασουμε υπεροχα.
-Ειμαι σιγουρος για αυτο, του απαντησα.(που να ηξερα...)

Φευγοντας απο το αεροδρομιο,στο μυαλο μου ερχονταν ολες εκεινες οι ταινιες του αμερικανικου σινεμα γυρισμενες στην Ν.Υ. Τωρα ομως ημουν εδω,εβλεπα αυτα που ειχα δει κατα καιρους στις ταινιες με τα δικα μου ματια.Ενιωθα οτι ζουσα ενα ονειρο,ενα ονειρο που ομως δεν θα κραταγε για πολυ.... θα γινοταν εφιαλτης,μια κολαση
Φτασαμε στο Bridgeport σχεδον 2 ωρες μετα.Η ωρα ειχε περασει της 8 το βραδυ(ωρα Ν.Υ).Δεν εκανα κατι αλλο παρα εκανα ενα μπανιο και ξαπλωσα καθως ημουν πολυ κουρασμενος.

10/9/01: Το σημερινο προγραμμα περιελαμβανε μια ξεναγηση στο Bridgeport,στο φαρο που υπαρχει στο λιμανι και διαφορα αλλα αξιοθεατα.Βγαλαμε μερικες φωτογραφιες ο ενας τον αλλο,με τις φωτογραφικες μηχανες.Το μυαλο μου ομως εμενα πεταγε.Την επομενη ημερα ειχε ξεναγηση στην Ν.Υ.

-Ξαδερφε αυριο θελω να παμε στο Empire State Building.Θελω να ανεβω στην κορυφη του πιο διασημου ουρανοξυστη και να δουμε απο εκει ολοκληρη την πολη
-Φυσικα και θα παμε ρε Δημητρη.Θα παμε να δεις πολλα πραγματα.Wall street,World Trade Center,Times Square.Αυριο ειναι μεγαλη μερα

11/9/01

Ξεκινησαμε απο το Bridgeport νωρις το πρωι.Ο Κωστας επρεπε να παει σε εναν απο τους 2 διδυμους πυργους στην εταιρια που δουλευε,για να παραλαβει ενα πακετο απο το εκει γραφειο της εταιρειας και στην συνεχεια να το μεταφερει στο αντιστοιχο γραφειο στο Νew Jersey.Φτανοντας εκει θυμαμαι να λεει:

-Λοιπον εγω ανεβαινω πανω παιρνω το πακετο και στην συνεχεια θα παρω ταξι για Νιου τζερσει
-Μα καλα γιατι δεν πας με το αμαξι
-Δεν γουσταρω την κινηση.Αλλωστε το ταξι το πληρωνει η εταιρια.Εσυ αν θελεις μεινε εδω και περιμενε.Αν νομιζεις οτι μπορεις να κανεις μια βολτα,κανε,αλλα προσεχε.Μην απομακρυνθεις πολυ και δεν ξερεις να γυρισεις πισω.Εδω ειναι Ν.Υ.Μπορεις να χαθεις ευκολα αν δεν γνωριζεις την πολη.Και εσυ δεν την ξερεις.Οπως και να εχει παντως εχεις το κινητο μου.Εχεις και τα κλειδια του αυτοκινητου.Αν δεν εισαι εδω οταν ερθω θα σε παρω τηλεφωνο να ερθεις.Ενταξει?
-Εγινε του απαντησα.

Δεν θυμαμαι τι ωρα ηταν ακριβως,αλλα ο εφιαλτης πλησιαζε.Εγω ομως ημουν τοσο ευτυχισμενος που ημουν εδω.

Συγνωμη αλλα εχω μια φορτιση.Θα συνεχισω σε λιγο το υποσχομαι

Βεβαια ποιος με κραταγε εμενα τωρα.Σιγα μην καθομουν στο αμαξι.Αποφασισα να αυτοξεναγηθω.Περπατησα λιγο κατα μηκος της Trinity Plaza μεχρι που εφτασα στην Chambers Street.Πραγματικα ειχα μεινει με ανοιχτο το στομα με αυτα που εβλεπα.Δεν λεω τα ειχα δει στις ταινιες αλλα καμια σχεση αν τα βλεπει κανεις απο κοντα.
Εκεινη ομως ακριβως τη στιγμη το ονειρο θα επαιρνε τελος.
Αρχισα να ακουω μια βοη η οποια οσο πηγαινε γινοταν πιο δυνατη.Καταλαβα οτι επροκυτο για αεροπλανο,αλλα περιεργως η βοη μαρτυρουσε οτι πεταγε πολυ χαμηλα.
Σχεδον αναγκαστικα να κλεσω τα αυτια μου.Μετα απο κλασματα δευτερολεπτου,μια απιστευτος σε ενταση κροτος ακουστηκε,σαν εκρηξη.
Αυτος ο κροτος ακουστηκε σαν να εγινε αντιληπτος σε μια μεγαλη εμβελια.Τουλαχιστον αυτη την εντυπωση μου δημιουργησε.
Γυρισα προς το μερος που ακουσα την εκρηξη.Δεν καταλαβαινα τι ειχε γινει.το μονο που φαινοταν ηταν κατι σαν συντριμια να πεφτουν απο τον Βορειο πυργο.
Ο κοσμος γυρω μου ξαφνικα αρχισε να ανησυχει,και οσο περναγαν τα δευτερολεπτα η ανησυχια μεγαλωνε.
Καποιοι προφανως την ωρα της προσκρουσης κοιταγαν τους πυργους και ειχαν αντιληφθει αυτο που εγω δεν ειχα.
Πλησιασα καποιον και ρωτησα τι συνεβει

-Μα δεν το ειδες μου απαντησε.Ενα αεροπλανο επεσε στον εναν απο τους 2 πυργους
-Τι;;;; Εισαι σιγουρος??? απαντησα Ο τρομος αρχιζε να με διαπερνα.Ο ξαδερφος μου ειχε ανεβει σε εναν απο τους 2.Αλλα σε ποιον???
-Φυσικα ,το ειδα μου λεει.Και ξερεις κατι,μου λεει.Δεν επιτρεπετε να πετουν αεροπλανα πανω απο το Μανχαταν.

Φυσικα αμεσως πηρα τηλεφωνο τον ξαδερφο μου.Το τηλεφωνο καλει,καλει,ξανακαλει,αλλα τιποτα δεν το σηκωνει
Ω θεε μου σκευτομαι...Λες...Λες να πηγε εκει πανω.Αν ετυχε να βρισκεται στους οροφους που χτυπησε το αεροσκαφος,τοτε ειναι νεκρος.

Απο εκεινη την στιγμη και μετα,αρχισα να τρεμω,οχι μονο λογο της καταστασης αλλα και επειδη παντα αισθανομαι αβολα σε μερος που παω για πρωτη φορα.
Νιωθω οτι θα με πιασει πανικος.Ομως παση θυσια δεν πρεπει.πρεπει να μεινω ψυχραιμος.
Το επομενο πραγμα που σκευτομαι,ειναι να παω στο αυτοκινητο.Αρχιζω να τρεχω γρηγορα.Ο κσμος γυρω μου εχει τρελαθει πολυ κλαινε,αλλοι εχουν κατσει στα πεζοδρομια.οδηγοι εχουν βγει απο τα αυτοκινητα τους,και κοιτουν χωρις να πιστευουν,τι εχει συμβει.
Τελικως φτανω στο παρκινγκ που ηταν κοντα στους πυργους.Πυκνος μαυρος καπνος εβγαινε απο τον εναν Πυργο
Τι να κανω ρε γαμωτο.Ξαναπαιρνω τηλεφωνο,αλλα αυη τη φορα η συνδεση δεν ειναι εφικτη.
εχω πια δακρυσει,το προσωπο μου καιει σαν να εχω πυρετο.Τρεμω σαν το φυλλο.
Τοτε ομως η τραγωδια μεγαλωνει.Ειμαι πιο κοντα στους πυργους,και ακουω μια δευτερη εκρηκη που εσπασα τα αυτια μου.

Αυτη την φορα,οχι μονο ακουσα αλλα και ειδα.Ενα δευτερο αεροσκαφος χτυπουσε τον αλλο πυργο.
Ημουν πια εκτος ελεγχου οπως ολοι γυρω μου.Σκευτομουν οτι αν ο ξαδερφος μου δεν ειχε βγει απο τον οποιονδηποτε απο τους 2 πυργους κινδυνευε η ηταν νεκρος.Εχω κανει δεκαδες κλισεις στον ιδιο στην οικογενεια του,ακομη και στην οικογενεια μου στην Ελλαδα,δεν μπορω να βρω κανεναν.Το δικτυο ειναι εκτος.Το σκηνικο δεν αλλαζει μεχρι που περιπου μετα απο μια ωρα ηρθε η αποκαλυψη.Ο πυργος στον οποιο επεσε το δευτερο αεροπλανο αρχιζει να πεφτει.Δεν μπορω να ξεχασω τη ποσοτητα της σκονης που ερχοταν κατα πανω μας.Χωρις δευτερη σκεψη μπαινω στο αυτοκινητο,βαζω μπροστα και προσπαθω να φυγω απο το σημειο.Θυμαμαι οταν βρισκομουν στην church street υπηρχαν ταμπελες που εδειχναν κατευθυνη προς την γεφυρα Μπρουκλιν,η οποια ειναι μια απο τις γεφυρες που ενωνει το μανχαταν με την υπολοιπη πολη.Αν περναγα αυτη την γεφυρα θα εβγαινα απο το Μανχαταν.Τα πραγματα ηταν δυσκολα.Υπηρχαν αυτοκινητα σταματημενα εδω και εκει.Και φυσικα χωρις να ειμαι συνηθισμενος να οδηγω ενα τοσο μεγαλο σε ογκο αμαξι,εχω συγκρουστει με καποια.Δεν με νοιαζει ομως πρεπει να συνεχισω.Τελικα μετα απο αρκετη προσπαθεια,καταφερνω να φτασω στην αλλη μερια της πολης,οπου και τελικα σταματω.Απεναντι μου διακρινω ενα τεραστιο συννεγο σκονης,καπνου και δεν ξερω τι αλλο.Εχει καλυψει τα παντα.Δεν εχω τι αλλο να κανω.Απλα κοιταω.Συνεχιζω να καλω με το κινητο τους παντες.Κανενα αποτελεσμα.Σε λιγο η τραωδια ειχε ολοκληρωθει.Και ο αλλος πυργος ειχε περασει στην ιστορια.Δεν μπορουσα να το πιστεψω.Ημουν μονος και ερημος μεσα σε μια πολη που δεν την γνωριζα.
Οι ωρες περνανε,αρχιζει να νυχτωνει,και χωρις να το καταλαβω η ωρα κοντευει μεσανυχτα.Η μπαταρια στο κινητο δεν θα αντεξει για πολυ ακομη.Αλλωστε το κινητο ειναι αχρηστο.Πρεπει να προετοιμαστω να περασω την νυχτα στο αυτοκινητο.το μονο θετικο ειναι οτι ειναι αρκετα μεγαλο και αν θελω να ξαπλωσω,θα ειμαι σχετικα ανετα.Μπαινω στο αυτοκινητο κλειδωνω τις ασφαλειες και προσπαθω να μην κοιταζω και να κοιμηθω.Δεν μπορω ομως ειμαι πολυ αγχωμενος,τωρα που εχει πεσει το σκοταδι.Η φοβια μου με σκοτωνει...

Συνεχιζεται....

 

..φρικη...

 

Το βραδυ δεν κοιμηθηκα ουτε δευτερολεπτο.Ειχα παρατηρησει οτι ειχα εναν περιεργο ξερο βηχα που δεν σταματουσε.Δεν χρειαζοταν να σκευτω και πολυ
γιατι προκληθηκε,απο την στιγμη που ειχα αναπνευσει τοση σκονη.Κατα διαστηματα κοιτουσα το προσωπο μου στον καθρεφτη.Ηταν σαν να ειχα ξαφνικα
γερασει πριν απο την ωρα μου.Τα μαλλια μου ηταν ασπρα απο την σκονη.

12/9/01
Ξημερωσε.Το σκηνικο δεν εχει αλλαξει.Εχουν περασει 24 ωρες χωρις να εχω φαει κατι.Μονο νερο πινω.Στον οδηγο της πολης εχω αντιληφθει απο το βραδυ οτι υπαρχει
σιδηροδρομικη συνδεση μεταξυ Ν.Υ και Bridgeport.Σταματω ενα ταξι και λεω στον οδηγο να με παει στο σταθμο.Και εκεινος φαινεται τρομαγμενος.Δεν φαινεται να
εχει ορεξη για συζητησεις.Ουτε εγω ειχα.Φτανω στο σταθμο.Επιτελους,θα βγαλω εισιτηριο και θα φυγω απο την κολαση.
Τουλαχιστον ετσι νομιζα.Εκπληκτος ακουω τον υπευθυνο να μου λεει οτι λυπαται αλλα δεν εκτελειται κανενα δρομολογιο
απο και προς Ν.Υ.Τα παντα ειναι κλειστα.Δρομοι,αεροδρομια,σταθμοι λεωφοριων,τρενα.Δεν λειτουργει τιποτα.Ο στρατος
εχει απλα κλεισει την πολη.Τιποτα και κανενας δεν μπαινει ουτε βγαινει απο την πολη.Δεν ξερω αν θα πρεπει να κλαψω η να γελασω.Παιρνω ενα αλλο ταξι και
γυριζω πισω στο μερος που ειχα το αυτοκινητο.Απο εκει και υστερα περασαν οι ωρες,τιποτα το αξιωσημειωτο δεν συνεβει.
Σκευτομουν ποσο θα εχουν ανησυχησει οι παντες για εμενα.σιγουρα τα νεα θα εχουν φτασει πια και στην Ελλαδα.Περναω την ωρα μου με το να κανω μικρες βολτες.
Αυτος ο βυχας δεν λεει να με αφησει με τιποτα.Οι ωρες περνανε.Εχει πια βραδιασει.Το αυτοκινητο εχει γινει για εμενα
ο τοπος διαμονης μου για το βραδυ.Για να δω, θα καταφερω να κοιμηθω σημερα το βραδυ.?

13/9/01
Και παλι ξημερωσε αλλα εγω δεν εχω κοιμηθει.Γιατι μιπως εχω φαει κατι.Παιρνω κατι για να φαω,αλλα δεν κατεβαινει με τιποτα.
Τρωω εστω και λιγο με το ζορι.Απορω πως τοσες ωρες δεν με εχει ενοχλησει το στομαχι μου.Αποφασιζω να ζητησω βοηθεια
απο την αστυνομια.Παιρνω ενα ακομη ταξι με προορισμο το πλησιεστερο αστυνομικο τμημα.Φτανοντας εκει καταλαβα οτι
τα πραγματα ηταν δυσκολα.Υπαρχει κοσμοπλημμυρα.Ολοι βεβαια εχουν φτασει εκει για τον ιδιο λογο.Αναζητουν καποιον δικο τους.
αποφασιζω να περιμενω.Αλλωστε δεν ειχα κατι αλλο να κανω.Εντομεταξυ εχω εμφανισει μια φωτογραφια του ξαδερφου μου.
Μετα απο αρκετες ωρες.Φτανει και η σειρα μου.Δειχνω στον Αστυνομο την φωτογραφια και τα στοιχεια του ξαδερφου μου.
Μου λεει να συμπληρωσω μια αιτηση.Το κανω.Καρφιτσωνει την φωτογραφια πανω σε αυτη.Θα πρεπει, μου λεει, να περνατε
ανα τακτα χρονικα διαστηματα απο εδω μιπως υπαρχει καποιο νεο.Ξερετε τα τηλεφωνα δεν λειτουργουν.Αν ο ξαδερφος σας
ειναι ζωντανος σιγουρα θα σας ψαχνει και εκεινος.Για ποτε ειχε φτασει απογευμα,δεν το καταλαβα.Μεχρι τις 11 το βραδυ
βρισκομουν σε κοντινη ακτινα απο το αστυνομικο τμημα,για να μπορω να πηγαινω και να ρωτω.Μετα επεστρεψα με ενα ταξι
στο αυτοκινητο.Δεν ξερω τι ακριβως συνεβει.Νομιζω οτι πρεπει να εχασα τις αισθησεις μου,η να με πηρε ο υπνος.

14/9/01 ΩΡΑ 04.20 Η ΛΥΤΡΩΣΗ
Ξυπνησα απο τον κροτο που πρκαλουσε καποιος στην πορτα του αυτοκινητου.Κατατρομαξα.Γυριζω και βλεπω μια φυγουρα
τουλαχιστον διπλασια απο εμενα.Στον καθρεφτη φαινοταν ξεκαθαρα οτι πισω μου ειχε σταθμευσει ενα περιπολικο με αναμενους
τους φαρους.Ανοιγω το παραθυρο και ακουω τον αστυνομο να λεει:
-Βγειτε απο το οχημα παρακαλω
-Τι εκανα πειτε μου
-Βγειτε απο το οχημα

Καθως βγαζω το ενα μου ποδι στο δρομο θυμαμαι οτι δεν μπορεσαν τα ποδια μου να κρατησουν το βαρος του σωματος μου.
Σωριαζομαι στο εδαφος.Οι 2 αστυνομικοι με βοηθουν να σηκωθω.Ειναι ξεκαθαρο οτι ειμαι σε πολυ ασχημη κατασταση.
Εχω εξαντληθει.Με βαζουν να κατσω στο πεζοδρομιο.Ο ενας αστυνομικος ου δειχνει μια εικονα του ξαδερφου μου.

-τον γνωριζετε τον κυριο,κυριε?
-Ναι αστυνομε,ειναι ο ξαδερφος μου
-Το αυτοκινητο ειναι δικο σας?
-Οχι,του ξαδερφου μου,αστυνομε
-Καλως,ακολουθηστε μας στο τμημα.
-Μισο λεπτο... θελω να ξερω.Ζει ο ξαδερφος μου η ειναι νεκρος?
-Ζει κυριε...Ζει.Ειναι στο τμημα και περιμενει

Ο θεε μου..Φαινεται οτι ολα τελιωναν τελικα.Μετα απο μερικα λεπτα φτασαμε.εκει στην αιθουσα αναμονης,βρισκοταν και με
περιμενε.Φαινοταν σε πολυ καλυτερη κατασταση απο εμενα.Η συναντηση ηταν συγκινητικη.Και οι δυο μας κλαιγαμε.ο ενας στην
αγκαλια του αλλου.

Μα που ησουν τελικα...πως εγινες ετσι? Με ρωτα.Τα μαλλια σου ειναι ασπρα απο την σκονη
-Χρειαζεσαι μπανιο οποσδηποτε Δημητρη.Βρομας απιστευτα.Μα καλα που εμενες τα βραδια
-Στο αμαξι σου βεβαια
-Πως βγηκες απο το μανχαταν?.Εισαι απιστευτος

Ακολουθησαν πολλες συζητησεις.Εμαθα οτι εκεινος δεν ειχε χρειαστει να ανεβει καν στον πυργο.Το πακετο που επρεπε
να παραλαβει,ηταν στην εισοδο στην ασφαλεια του πυργου.Απο εκει το παρελαβε και πηρε ταξι.Οταν βγηκε στο New Jersey
αντικρισε το τι γινοταν στους διδυμους.Προσπαθουσε κει εκεινος να με καλεσει αλλα ειχε το ιδιο προβλημα.Εκεινος σε
αντιθεση με εμενα εμεινε σε ξενοδοχειο.Στην συνεχεια γυρισαμε πισω στο αυτοκινητο του.

-Μα καλα πως το εκανες ετσι? Δεν αφησες φαναρι για φαναρι.Με ποσους τρακαρες
-Δεν θυμαμαι.Σιγουρα θα με εβρισαν αρκετοι
-Δεν πειραζει.θα το φτιαξουμε

Πηραμε το αυτοινητο και ξεκινησαμε για την επιστροφη

-Κωστα τα παντα ειναι κλειστα,που παμε
-Δεν ειναι.Η κατασταση εξομαλυνθηκε

Πραγματι ετσι ηταν.Μετα λιγες ωρες φτασαμε σπιτι.Οι γονεις του ξαδερφου μου μας υποδεχτηκαν με δακρυα

-Που εισαστε ρε παιδια.Πεθαναμε και αναστηθηκαμε.Δημητρη οι γονεις σου εχουν τρελαθει στην Αθηνα.Παρε αμεσως τηλεφωνο

Στην Αθηνα θα ηταν ξημερωματα.Απ οτι καταλαβα δεν θα πρεπει να κοιμοντουσαν,καθως σηκωσαν αμεσως το τηλεφωνο

-Πατερα εγω ειμαι.Ειμαι καλα τουλαχιστον σωματικα.Ψυχολογικα σιγουρα εχω παθει ζημια.
Η μητερα μου αρπαξε το ακουστικο απο τον πατερα μου

Οπως και η θεια μου και εκεινη εκλεγε,κανοντας με να κλαιω και εγω.Της ειπα οτι ημουν καλα.

15/9/07 ως 20/9/07

Κανονικα θα πηγαιναμε σε διαφορα μερη.Δεν ειχε κανεις ομως ορεξη να παει καπου.Περασα τις μερες που εμεναν μεχρι
να γυρισω στην Ελλαδα στο Bridgeport
Στις 20/9 πηρα το αεροπλανο της επιστροφης.Περιμενα οτι θα περναγα διαφορετικα οταν ξεκινουσα απο την Αθηνα.
Δεν εγινε ομως ετσι
Το Αμερικανικο ονειρο,αργησε για εμενα.Θα γινοταν πραγματικοτητα ομως 2 χρονια μετα....

Ευχαριστω που με διαβασατε

 

Απάντηση: 11-9-2001: Το Αμερικανικο Ονειρο αργησε για εμενα.

ειλικρινα δακρυσα!!πολυ δυνατη εμπειρια:exc:

 

* Demoness hugs Ipakouo_xalaki4mistress  

 

Σε ευχαριστω 

Ευχομαι,να μην ζησεις κατι παρομοιο Αφροδιτη.

 

Απίστευτη φρίκη εκείνες οι μέρες....!
Όσοι είχαν συγγενείς τους , το ξέρουν

 

φοβερη εμπειρια και περιγραφη

 

Ανατρίχιασα και δάκρυσα διαβάζοντάς το.