150 λέξεις

Αχ, όχι μην με αγγίζεις, σε παρακαλώ...
Αχ, όχι μην, σε παρακαλώ...
Αχ, σε παρακαλώ...
ΑΧΧ !!! ​

 

Βουλιάζω στην πολυθρόνα αποκαμωμένος και την κοιτάζω. Γεύεται τις τελευταίες σταγόνες μου και με κοιτάζει παιχνιδιάρικα. Στο πλάι πεσμένο το κάλυμα του καναπέ. Στην μύτη μου έχει μείνει η μυρωδιά της, όπως αυτή του θηράματος στα ρουθούνια του λαγωνικού. Τα μπούτια της γυαλίζουν στο εσωτερικό τους από το φως του σαλονιού καθώς κινείται. Μια προς μια οι κόκκινες γραμμές κρύβονται από το ύφασμα των ρούχων της. Σηκώνομαι. Η οσμή της γίνεται εντονότερη. Η ανάσα της επανήλθε… "κρίμα". Κινείται προς την έξοδο. Τυλίγω το χέρι μου γύρω από την μέση της και την δαγκώνω στον λαιμό.
- Αύριο πάλι εδώ.
- Την ίδια ώρα;
Γνέφω καταφατικά. Κρύβει το χαμόγελό της.
Κλείνω την εξώπορτα και επιστρέφω στο σαλόνι. Πλησιάζω την καρέκλα και χαλαρώνω τα δεσμά που σφιχταγκαλιάζουν δέρμα και ξύλο. Κάθομαι στην πολυθρόνα και κλείνω τα μάτια μου.
- Ετοιμάσέ μου το μπάνιο.
Βήματα απαλά χάνονται στον διάδρομο.

 

Eίναι το τρίτο μήνυμα που της στέλνεις, και εξοργίζεσαι πλήρως όταν μετά από τρία λεπτά δεν έχει ακόμα απαντήσει. Γυμνός, μπρούμυτα στο παγωμένο μαρμάρινο πάτωμα, της γράφεις “Έτσι και σε πετύχω πουθενά την πούτσισες,” και γυρνάς το κεφάλι σου, απελπισμένα, για να δεις τα πόδια σου να είναι γερά σφιγμένα με σκοινί μέρους του οποίου είναι τυλιγμένο γύρω απ'το κλιματιστικό, και δε μπορείς να κουνηθείς ρούπι, και αρχίζεις και κατουριέσαι άσχημα μετά από τρεις ώρες εκεί κάτω.

Τεντώνεις το σώμα σου σε σημείο που κοντεύουν να σπάσουν τα νεφρά σου, αλλά τελικά φτάνεις το τηλεκοντρόλ. Ο Παναγιώτης Βαρούχας αναλύει τις αμφισβητούμενες φάσεις.

Ευτυχώς που είναι Κυριακή.

 

Οργη μπερδευεί τις λέξεις, τις χαιδεύει για να μυρίσουν απόγνωση
το έδαφος ραγίζει
ενας άντρας καραφλος, γυμνός ,δέντρο μαραμένο αίιώνια στέκει πρίν φυτρώσει
στο έδαφος που παρακαλά τον πάγο να μη λίωσει, δέηση στην ανάγκη δικαιολογιας
η αιωνιότητα εδώ σε κάθε στιγμη σε κάθε ξινη στιγμή σε καλεί
πίσω στην γνωστή περίοδο της εμβρυικής στάσης

 

- Τι θες να κάνουμε απόψε μωρό μου;
- Σεξ...
- Εκτός απο αυτό εννοώ... Πες μου, τι θες;
- Σεξ...
- Εκτός απο αυτό!
- Δεν αντέχω άλλο βρε μωρό μου! Θέλω σεξ, σεξ και σεξ!
- Αύριο. Τι θες απόψε;
- Αύριο;;; Γιατί αύριο;;;
- Είναι Πέμπτη σήμερα.

 

Τρίτη πρωί, μπαίνω στον μαγαζί. Το μάτι μου πέφτει πάνω στα ψηλά τακούνια. Πιάνω ένα που μου τραβάει την προσοχή. Το σηκώνω, το κρατάω στο χέρι μου. Είναι ψηλό, μαύρο, έξω έχει λουστρίνι, μπροστά ειναι μυτερό. Κλασικό σχέδιο αλλά και τόσο διαφορετικό. Το κοιτώ από πίσω, από μπροστά, από το πλάι...Το κοιτώ, το ξανακοιτώ... Παίρνω στα χέρια μου και το άλλο. Τώρα έχω δύο γόβες. Κοιτώ με την άκρη του ματιού μου το υπόλοιπο μαγαζί. Ευτυχώς δε με βλέπει κανείς... Τοκ τοκ κάνουν πάνω στο ξύλο.

"Μωρό μου, αγόρασα ένα καταπληκτικό ζευγάρι γόβες σήμερα..."


(Με αφορμή το thread του cider)

 

Δευτέρα πρωί. Εγώ έχω δώσει στον εαυτό μου ρεπό, αλλά αυτή πρέπει να πάει στη δουλειά. Φοράει βιαστικά τη φούστα της.

"Φεύγω."

"Στο καλό."

Τα τακούνια της απομακρύνονται και εξαφανίζονται στο ασανσέρ. Ανοίγω το ψυγείο και τρώω ένα απο τα παστάκια που έφερε. Η σοκολάτα σκεπάζει για λίγο την αλκοολούχο ανάσα μου και η υφή της μαλακώνει το λαιμό μου. Το κεφάλι μου πονάει τόσο πολύ που θέλω να το ξεκολλήσω απ'το σώμα μου και να το πετάξω στα σκουπίδια.

Μετά βλέπω το σημείωμά της - ένα κίτρινο χαρτάκι στο ψυγείο.

"Σαδομαζό, αγάπη για ανωμαλίες... πολύ ωραία."

Δε θα έγραφε ποτέ τόσο πεζά. Είναι ποιήτρια, ρομαντική, απρόβλεπτη.

Παρατηρώ το πρώτο γράμμα κάθε λέξης.

“Τσουλί,” μονολογώ χαμογελώντας, και σωριάζομαι πάλι στο κρεβάτι.

 

Είναι τρομακτικό να βλέπεις τα αντικείμενα όπως ακριβώς είναι.

Γυμνά, δίχως παραπετάσματα, να βλέπεις τις συνδέσεις, τους μηχανισμούς, την λογική τους, τις προθέσεις, τα συναισθήματα, το αίμα, την καρδιά τους να χτυπάει.

Να χτυπάει…

Ανήμπορη, παθητική, εύθραυστη. Μία αυθάδης μελωδία που υψώνεται από τις καμινάδες, των πλαστικών κτηρίων. Εκπέμποντας μία ψεύτικη, μία δήθεν ζεστασιά, που δεν μπορεί να σε πείσει για την αιωνιότητα της, για την αλήθεια της, για την αξία της.

Οι μέρες περνούν και εσύ τους κοιτάς να πεθαίνουν, να έρχονται άλλοι και αυτοί να πεθαίνουν, να έρχονται άλλοι και πάλι να πεθαίνουν. Η γη να γυρίζει και εσύ να τους κοιτάς και να τους κοιτάς, μέχρι οι σκιές τους να γίνουν διάφανες, μέχρι πια να μην υπάρχουν πια και να πετάς ανάμεσα τους, να περνάς από μέσα τους, να μυρίζεις τον αέρα, σαν μην υπήρξαν ποτέ, σα να μη άφησαν ποτέ σημάδια, ίχνη, στίγματα.

Είναι προτιμότερο να βαδίζεις με τα μάτια σφαλιστά και να μην τα ανοίγεις, για να μην δεις, το κενό, την απουσία των πάντων, την αλήθεια, τον εαυτό σου να σε κοιτάει σαν το μοναδικό αντικείμενο σε τούτο τον πλανήτη…

 

Τρίτη βράδι, 11.30

Ο μπάρμαν μου ξαναγεμίζει το ποτήρι χωρίς να του το ζητήσω.

Έξω βρέχει πολύ. Βλέπω το νερό να σκάει με τα μούτρα στη τζαμαρία.

Μια ώρα και βάλε βρίσκομαι εδώ, και δεν έχω βγάλει καν το παλτό μου, και είναι όλα ήσυχα. Πίνω και καπνίζω και ακούω απο τα ηχεία τον ήχο της τρομπέτας κάποιου πεθαμένου.

Είμαι ευτυχισμένος στο βραδινό μου κλουβί. Τα κάγκελα είναι μπουκάλια Teacher's. Το πάτωμα ένα μωσαϊκό απο όνειρα και αναμνήσεις, όλα πολύ μακριά στο μέλλον ή στο παρελθόν για να με απασχολούν σοβαρά.

Τη σκέφτομαι. Μου φαίνομαι γελοίος που ποτέ δεν κατάφερα να την εμπιστευθώ.

Τα δάχτυλα στον ώμο μου είναι σα σεισμός, το χτύπημά τους απαλό και επώδυνο, λες και ακουμπάει κάποιο υπερευαίσθητο νεύρο. Γυρνάω και την κοιτάζω.

“Γιατί δε μπορείς να μ'αγαπάς όπως σ'αγαπώ εγώ;”

Δεν έχω τίποτα να της πω. Η εικόνα της θολώνει και εξαφανίζεται.

Είμαι ακόμα εδώ, μόνος, ασφαλής.

Καπνίζω.

 

====================================================================

Το Μπέλο Χοριζόντε δροσίζεται απο ένα ψιλόβροχο που πέφτει πάνω του σαν καθολικός αγιασμός – ανεξήγητα βαρύγδουπα.

Οδηγάω στην παραλιακή και έχω τα μάτια μου στο δρόμο και στη γυναίκα που είναι δίπλα μου. Τους αλλάζω κατεύθυνση τόσο συχνά (μία στη λωρίδα γρήγορης κυκλοφορίας, μία στο απέραντα γλυκό πρόσωπό της) που με πιάνει πονοκέφαλος.

Περισσότερο βέβαια φταίνε οι τρεις-τέσσερις σηρείνες των περιπολικών που μας κυνηγούν.

“Κόψε δεξιά στο άλλο,” μου λέει, “ξέρω απο πού να κόψουμε δρόμο.”

Σε δυο χιλιόμετρα φτάνουμε στο ξέφωτο που είχαν απο νωρίς στήσει το μπλόκο.

“Λυπάμαι πολύ,” μου λέει. “Συλλαμβάνεσαι,” και μου μοστράρει το σήμα της.

“Κι όλα αυτά που έλεγες για παντοτινή αγάπη;” τη ρωτάω καθώς ένας μπάτσος με τραβάει έξω απ'το αυτοκίνητο.

Καθώς η εικόνα της και ο ήχος της εξαφανίζονται, νομίζω οτι την ακούω να λέει:

“Τα εννοούσα.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

150 λεξεις ???

ελευθερη ανακοινωση συνεδριου?

 

ΑΔΙΚΙΑ

Το σπίτι του ήταν στον πέμπτο όροφο. Ανεβήκαμε από τις σκάλες. Πάνω που σκεφτόμουν ότι πρέπει να ξαναπάω γυμναστήριο, μου λέει ότι μεθαύριο θα βάλουν το ασανσέρ. Ανακουφίστηκα.. πού να τρέχεις τώρα..

Καθώς ανεβαίναμε, ένιωθα το βλέμμα του καρφωμένο στον κώλο μου. Άρχισα να τον κουνάω πέρα-δώθε, λίγο, ίσα-ίσα για να μπούμε στο κλίμα.

Φτάσαμε στο διαμέρισμά του(εγώ ασθμαίνοντας).
Παρατήρησα ότι έλειπε η τηλεόραση.

- Δηλαδή δεν θα δούμε ταινία, ε? (inside joke)

Γέλασε.

- Κρυώνω.

Άναψε το καλοριφέρ και το air-condition.
Πήρα το τάβλι και κάθισα στο κρεβάτι.

- Τι στοίχημα θέλεις να βάλουμε?
- Αν χάσεις θα σε ξεσκίσω.
- Και αν χάσεις θα σε ξεσκίσω εγώ.

Γέλασε. Είτε ήταν πολύ σίγουρος για τις ικανότητές του στο τάβλι, είτε νόμισε ότι έκανα πλάκα.

Άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε από μέσα δυο κουτάκια προφυλακτικά ,ένα ζευγάρι χειροπέδες με κόκκινο γουνάκι και ένα μπουκαλάκι νερό. Τα έβαλε δίπλα στο κρεβάτι.

Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα από μέσα ένα ζευγάρι χειροπέδες, ένα μπουκαλάκι λιπαντικό και ένα dildo.

Ξεκινήσαμε με «φεύγα»

Του πήρα την πρώτη παρτίδα πανηγυρικά.

Την δεύτερη, την συνεχίσαμε μετά από μια ώρα, ξαπλωμένοι στο πάτωμα, πάνω στο χαλί.

Δεν μπορούσα πλέον να κάτσω οκλαδόν στο κρεβάτι.