Anger and BDSM -1

Anger and BDSM
Part One - Dealing with your anger as a submissive
December 3, 2000
Copyright Screamer, All Rights Reserved
(Disclaimer: A rare thing for me. D/s is fluid, and different for everyone. This essay may not work in your personal relationship, and that's okay. Parts of it may work, some may not. That's okay too. I can only write from my own experience, which is always what I do. ALWAYS, if you are in a dangerous situation, one in which you feel you might be harmed, it's best to remove yourself until such time as you again feel safe)

Regardless of the super-model version of the saintly submissive, we're all human. We experience all human emotions - joy, fear, sadness, and yes - anger.

So, what, as a submissive, do you do with that anger, when called upon to serve?

I guess this is really in two parts - anger not involving your dominant, and anger *with* your dominant.

Now, for me, the first one is pretty easy. If I'm angry at someone at work, or I'm angry with my car, or the parking situation or the bank, I'm going to handle it the same in a D/s relationship as I do anywhere else. I'm going to feel it, and try to resolve it. Sometimes, the best way for me to resolve or get past anger is to work myself up to crying.

In a D/s relationship, you have someone you can go to, and ask "Please make me cry" and who probably won't turn your down <grin>.

I realize that this is not possible for everyone, in all situations, but it sounds good, eh?

Let's take an example: a submissive has had a horrible day at work. Arrives home, heads for the kitchen to prepare the evening meal. Nothing is going right for her that day. Not only was work bad, but her car is acting funny and she's out of garlic. The dominant arrives home, sits down, starts reading his paper, while the submissive is banging pots and pans around and cussing quietly under her breath. The dominant strolls out to the kitchen to find out why the submissive hasn't brought him his nightly beverage yet. The submissive looks up, from the middle of the kitchen floor, surrounded by pots and lids and saran wrap and a nasty looking knife.

Does the submissive:
a) jump up, apologize profusely and fetch the beverage, setting aside her anger to serve?
b) growl quietly and go back to playing with the shiny saran wrap
c) look at the knife, look at the dominant and smile
d) start crying, throw her hands in the air and mumble unintelligibly

Now, my guess is, in most situations, its A or D. If you chose B or C, then maybe some anger management classes are in order? <grin>. Let's just deal with A and D for now.

A. Jump up, apologize and fetch. This is a case of setting aside your anger to serve. It's admirable, and it's probably the solution that most of us find acceptable in this situation. But how healthy is it, to not deal with it? I would go along with A, providing that the submissive asked for some quality talk time later to communicate with her dominant that she had an awful day, and would appreciate some patience while she works through the issues.

D. Start crying and mumbling. This is what I usually FEEL like doing, when confronted with this situation. Anger usually makes me feel very 'put upon' and having one more person ask me for one more thing is more than likely going to push me right over the edge. I have only once, in seven years, taken anger out on a Dominant, and it was at his behest that I did so. Usually, if it's not the dominant causing the anger, I rarely feel the need to explode all over him.

So, having said all that, what's truly healthy?

Talking. Communicating. If you do not feel up to communicating in the manner in which your relationship demands, then ask for a time out until you *do* feel ready. If your relationship does not allow for that, then take a few deep, cleansing breaths and try to explain yourself without hysterics. Chances are, your dominant will understand the bad day at work. Maybe his boss was a real bastard that day, too <grin>

D/s relationships should be built on honest communication and trust. If you can't trust your dominant enough to be able to share your anger and frustration with him, maybe you're in the wrong relationship. Above all, always, make sure that your needs are well fed in all areas - including this one.

Now let's look at the other side of this - when you're angry, and it's your dominant that you're angry with.

First of all, it's okay. Dominants, contrary to popular net-history, are not perfect creatures. They err, just like the rest of us do. While we, as submissives, would like to believe that they always have our wants and needs forefront in their minds, like any good relationship, we must realize that they are humans first, dominants second.

Again, this situation calls for honesty. I don't think there's a Dominant in the world who wants his submissive to sit, smiling up at him and say "No, there's nothing wrong, Master" when there is. Conversely, anger does *not* give you the right to take on the dominant role in the relationship and start berating your dominant for coming home five minutes late from work. There's a middle ground there. And what's it called? Anyone? Anyone?

Communication. There. You knew I was going to say it again, didn't you?

Mentally and emotionally, from a submissive standpoint, I know that it's difficult for a submissive to even *be* angry with her dominant, unless what is causing the anger borders on "harm". We want them to be godlike creatures, capable of making all of our dreams come true, but in most cases, they're just like any other person on the planet. They do screw up.

They forget to call. They forget our birthday. They over-estimate your weight. They tell you that you looked better as a blonde. They take on another submissive and forget to tell you about it...

Whoops. That's another issue, huh.

The anger from the first part of that paragraph is silly old human error. There's nothing that can be done to prevent it, and these things will always happen, no matter whom you're with.

And then there's the last thing. This is the kind of anger that I'm really referring to here.

How does one express this kind of anger to their Dominant, without appearing to be topping from the bottom or leaving their submissive role entirely? It's not easy. Trust me, I speak from experience. It's very easy to want to point your finger and start with the "You, you, you" thing, but it's not the right approach (submissive or vanilla!) and it won't solve anything.

In my experience, it's best to handle this kind of anger the way you'd handle it if you were a married vanilla couple. Take some time to gather your thoughts. If you can't do this, then at least try to remember that you have a relationship with this person and if you have any hope of continuing the relationship, remember that you *are* the submissive in the relationship.

Some things that could happen would make it so that you didn't *want* to continue the relationship. You *could* feel free to speak your mind - yell, scream, cry, berate - but I'd still caution against that.

You submitted to this person of your own volition and your own free will. You did that, obviously, because you trust them, care for them and respect them. Always try to keep that in the forefront of your mind while dealing with a heated issue such as infidelity, or non-monogamy. You may well decide to end the relationship, if the issue is strong enough to you. That decision lies in your hands. But make sure that you've got the big picture in mind before you run. And be sure that you allow the dominant the opportunity to communicate to *you* why whatever-has-happened, has happened. You may not know the whole story, and you owe it to yourself to get it.

I've heard of folks in D/s situations giving each other an "anger" card. They each get one, and when a situation arises that they are too upset to discuss at the time, they hand the other the card, and the other agrees to wait for the anger to subside so that the communication can begin. I think this is a good tool for folks who might have trouble communicating in other ways - kind of like a safeword for anger.

You have to talk for the anger to go away. Set aside the D/s if you have to, but talk about it like two adult human beings. If you fear physical retribution, it's best to vacate the premises until such time as you feel it's safe to return. If you fear emotional retribution, it may be best to leave as well. Anger has a tendency to turn into guilt at the hand of a skilled manipulator. Be aware of it, rather it's possible in your relationship or not.

You should never be afraid to share your innermost, deepest feelings with your Dominant. These feelings are not always going to be gushing with joy and causing sexual stirrings with each other. Sometimes, they're down in the gutter of human emotions. Those need to come out, too. Having the freedom to express yourself sexually means you also have to take responsibility for the rest of your emotions as well.

Be well, be happy, be talking!

Screamer, December 3, 2000

Read Part Two - Submissives dealing with their own anger


http://www.thescreamergirl.com/anger1.htm

 

RE: Anger and BDSM -2

Anger and BDSM
Part Two - A submissive dealing with a Dominant's Anger.
December 3, 2000
Copyright Screamer, All Rights Reserved
(Disclaimer: D/s is fluid, and different for everyone. This essay may not work in your personal relationship, and that's okay. Parts of it may work, some may not. That's okay too. I can only write from my own experience, which is always what I do. ALWAYS, if you are in a dangerous situation, one in which you feel you might be harmed, it's best to remove yourself until such time as you again feel safe)

A couple of email threads recently spurred this whole "Anger" theme on for me. While I've always dealt (or, at least tried to deal) with my anger in a D/s relationship the way I described in part one of this series, anger can and does do some fairly serious mind-melting on us sometimes, and it's not always possible.

The part of this thread that caught my eye was how a submissive deals with a Dominant's anger. And how many of the submissives said that they offered themselves up to be a "whipping post" when their Dominant was angry.

This caused a lot of controversy, as you might well imagine.

So I asked myself. Would I be willing to say to my Dominant - "If you've had a bad day, you can beat on me for awhile, and work your frustrations out?"

The answer was yes. If the anger is not directed at me - meaning, if I'm not what he's angry with.

I'm not a masochist. There are some mild forms of pain that bring on a sexual reaction for me, but for the most part, I'm not anywhere near being a pain slut. When I submit to painful scenes, it's because I want to - emotionally and mentally - not physically. It brings on a catharsis for me of sorts - it also makes me feel *very* submissive, and I get an emotional high from that. But not from the pain. From the mental mindset.

In staying with that mental mindset, it's a very short jump for me to say "Yes, I'd offer myself up to be a whipping post so that my Dominant could work off some of his frustrations."

For me, taking immense pain, as the result of my dominant being angry about a bad day - is being of service to him, while also being responsible for myself. I trust him not to *harm* me. If I didn't, I wouldn't BE there.

And for me - there's the condition that it's not *me* he's mad at.

I believe in correction. If I've done something in such a way that my dominant has expressed that he didn't like it done, I, of course, expect to be corrected. However, when anger is at the core of this, I don't think that it's a good idea. If the dominant *is* angry with the submissive, I suggest a time out, followed with communication, and then correction later, perhaps - when emotions aren't running quite so high.

It's not a very popular stance, but then again, I've never been in this to win any popularity contests.

Is this *always* a good idea? No. I would expect folks to manage this on a case by case basis, as they should manage everything in this realm.

Will every dominant want to use his submissive to work out his frustrations? No. And submissives - don't take that personally. You've made the offer - that's all that you can do.

~~I don't suggest trying to "inspire his wrath" further when he's already angry, even if you *think* it's for his own good.~~

For some folks, plain old time outs, the "anger" cards I discussed in Part One and communication are the best ways to work through such strong emotions.

All you can do is all you can do. Anger usually passes best, when vented and then left to dissipate. Offer comfort and warmth, and your hide, if it's appropriate <g>. The best service you can provide is being yourself, and giving your best. Giving your best may mean setting the D/s aside until the anger has passed.

Always - always - always - be each other's best friends, and keep talking!

Screamer, December 3, 2000

http://www.thescreamergirl.com/anger2.htm

 

RE: Anger and BDSM -3

Tops and Anger in Scene

It is a common warning for tops doing BDSM never to play in anger. Being a top means first taking responsibility to exhibit self-control. Playing in anger instead of cooling off first risks irresponsible damage. Apart from the risk of physically harming one's bottom if one loses control in scene, there is also the risk of emotional damage to the bottom and to the entire relationship. Bottoms and submissives deal with enough emotional stress in scene without adding on top of that the stress of panic that one's lover is deeply angry, no longer feels love, or is out of control. And most important of all, anger should lead to rational, adult conversation and communication about the reasons for the anger, opportunities by both parties to speak forthrightly and in self-defense, and mature decisions about what to do to avoid future problems or misunderstandings. For the top to eschew mature conversation and act instead in a moment of uncontrolled fury is irresponsible at minimum.

But -- and there are always "buts" in BDSM -- despite all these cautions, there are cases where tops do play in anger and may not in fact be abdicating these responsibilities. In some relationships, for the top to act in anger is consensual. Ideally the partners discuss this in advance. Ideally, the top does not ever actually lose self-control to the point of damaging the bottom. Ideally, the partners communicate and talk as adults about what happened between them in addition to the actions during any scene proper. Unquestionably, it is an extremely risky way to comport a relationship, much less play. It is not for everyone.

Why might playing in anger be an acceptable form of play for partners to agree on? Playing in anger may be cathartic for the partners or may serve as an act of penance for the bottom. Alternatively, playing with anger may be directly erotic. Yet another possibility is that the bottom's compassion for a top's temporary life stresses can sometimes mean the bottom's making some space for the top to take out aggressions so long as there is no extreme violation involved. (Presumably in the last case the bottom does have the sense and ability to draw the line should the top take advantage of this compassion routinely. But occasional gifts and sacrifices by lovers for their partners in extreme circumstances, however difficult these occasions may be to evaluate, are not necessarily signs of abuse or self-abuse. This does not mean one should be inattentive to considering the possibilities.)

Whatever the pros and cons, it is sometimes part of the agreement that the bottom or submissive trusts the top or dom enough to allow the expression of even extreme anger over some real-life matter in scene. In personal matters in complex, loving relationships, play and non-play sometimes intertwine.

http://www.sexuality.org/l/subnet/AboutBDSM3.html

 

Πραγματικά πολύ καλά θέματα τα πιο πάνω, κρίμα που λόγω γλώσσας δεν μπορούν όλοι να τα μελετήσουν.
Μήπως αυτός να είναι και ο λόγος που δεν συζητήθηκαν και όχι η μη αναγνώριση της επικαιρότητας τους μέσα στις σχέσεις ή μήπως έχουν συζητηθεί σε άλλο μέρος?

 

RE: RE: Anger and BDSM -1

Έχεις δίκιο Tor... αλήθεια είναι κρίμα.
Ξέρω ότι η lara[E-p] έχει προσφέρει αρκετά στο forum.
Τα Αγγλικά της όπως και τα Ελληνικά της φυσικά είναι άπταιστα.
Ελπίζω να προβεί σε μεταφράσεις σκεπτόμενη ότι πολλοί φίλοι δε θα έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν το αγγλικό καλογραμμένο κείμενο.

 

RE: RE: RE: Anger and BDSM -1

Εκφράζοντας τη λύπη μου που τα κείμενα δεν είναι στα ελληνικά, ασφαλώς δεν υπονοούσα και δεν εισηγήθηκα στη lara[E-p] να τα μεταφράσει. Θεωρώ πως μόνο ο Κύριος της είναι αρμόδιος να προτείνει πώς να σκεφτεί και τι να κάνει όπως και το πότε, η σκλάβα του και μια τέτοια εισήγηση εκ μέρους μου θα ομοίαζε με υπόδειξη σε κάποιον άλλο κυρίαρχο, ως προς τη διαχείριση της ιδιοκτησίας του με τα ποικίλα συμπεράσματα που θα μπορούσαν να εξαχθούν απ΄ αυτόν, ως προς το άτομο μου, εφόσον μια τέτοια παρέμβαση θα ήταν το λιγότερο γκάφα κάποιου που δεν γνωρίζει τα βασικά πρωτόκολλα συμπεριφοράς ή ακόμη και προσβολή κάποιου που τα γνωρίζει αλλά θεωρεί πως ο ίδιος είναι υπεράνω. Κι εγώ δεν προτίθεμαι να κάνω κανένα εκ των δύο. <s>

Η lara[E-p] έκανε τον κόπο και τα βρήκε για μας και υποθέτω πως σ΄ ένα φόρουμ που απαριθμεί μερικές εκατοντάδες μέλη, υπάρχουν αρκετοί άλλοι, αν τους το επιτρέπει ο χρόνος τους βέβαια, που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι προς την κοινότητα, προσφέροντας την μετάφραση, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι αδύνατο αλλά και άδικο να αναμένουμε να περνάνε όλα από τα χέρια 4-5 ατόμων.

 

Θυμός και BDSM
Μέρος πρώτο – Αντιμετωπίζοντας το θυμό ως υποτακτική
3 Δεκεμβρίου 2000
Copyright Screamer, All Rights Reserved
(Άρνηση(Disclaimer): Κάτι σπάνιο για μένα. Το D/s είναι ρευστό, και διαφορετικό για το καθένα. Αυτό το κείμενο μπορεί να μην λειτουργήσει στην προσωπική σας σχέση. και αυτό είναι εντάξει Ένα μέρος του ίσως λειτουργήσει ενώ άλλα πάλι όχι. Και αυτό είναι επίσης εντάξει. Μπορώ να γράψω μόνο αυτά που βιώνω μέσα από την εμπειρία μου, κι αυτό κάνω πάντα. ΠΑΝΤΑ, εάν βρίσκεστε σε μια επικίνδυνη κατάσταση, μια κατάσταση η οποία θεωρείτε πως είναι επικίνδυνη για σας, είναι καλύτερα να απομακρυνθείτε έως ότου αισθανθείτε και πάλι ασφαλείς)

Ανεξάρτητα από το σούπερ πρότυπο και την εκδοχή της αγίας υποτακτικής, είμαστε όλοι άνθρωποι και βιώνουμε όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα - χαρά, φόβο, θλίψη, και ναι - θυμό.

Τι κάνετε λοιπόν με εκείνο τον θυμό, ως υποτακτικό άτομο, όταν καλείστε να υπηρετήσετε;

Υποθέτω ότι αυτό χωρίζεται πραγματικά σε δύο περιπτώσεις – θυμός που δεν συμπεριλαμβάνει τον κυρίαρχο, και θυμός με ή προς τον κυρίαρχο.

Τώρα, για μένα, η πρώτη περίπτωση είναι αρκετά εύκολη. Εάν είμαι θυμωμένη με κάποιον από τη δουλειά, ή είμαι θυμωμένη με το αυτοκίνητο μου, ή την κατάσταση σχετικά με το χώρο στάθμευσης ή την τράπεζα, θα το χειριστώ το ίδιο όπως σε μια D/s σχέση. Θα το επεξεργαστώ (αισθανθώ) και θα προσπαθήσω να το επιλύσω. Μερικές φορές, ο καλύτερος τρόπος για μένα, για να επιλύσω ή να ξεπεράσω μια κατάσταση θυμού είναι να κατορθώσω να φέρω τον εαυτό μου σε κατάσταση που να μπορώ να ξεσπάσω σε κλάματα.

Σε μια σχέση D/s, έχετε κάποιον στον οποίο μπορείτε να πάτε, και να τον παρακαλέσετε "Σας παρακαλώ κάντε με να κλάψω" και ο οποίος πιθανόν να σας κάνει το χατίρι <χ>.

Καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι δυνατό για το καθένα, σε όλες τις καταστάσεις, αλλά ακούγεται καλό, ε;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: μια υποτακτική είχε μια φρικτή ημέρα στην δουλειά. Φθάνει σπίτι και πηγαίνει στη κουζίνα για να προετοιμάσει το βραδινό γεύμα. Τίποτα δεν πάει καλά αυτή την ημέρα. Όχι μόνο τα πράγματα ήταν άσχημα στη δουλειά αλλά και το αυτοκίνητό της κάνει νερά και έχει ξεμείνει και από σκόρδο. Ο κυρίαρχος φθάνει σπίτι, κάθεται, αρχίζει να διαβάζει την εφημερίδα του, ενώ η υποτακτική κτυπά τις κατσαρόλες και τα τηγάνια και μουρμουράει «ήσυχα» κάτω από τα δόντια της. Ο κυρίαρχος πάει μέχρι τη κουζίνα για να μάθει γιατί η υποτακτική δεν του έχει φέρει το βραδινό του ποτό ακόμα. Η υποτακτική σηκώνει το βλέμμα της, από τη μέση του πατώματος της κουζίνας περιτριγυρισμένη από κατσαρόλες, καπάκια μεμβράνη φαγητού και ένα απειλητικά κοφτερό μαχαίρι.

Η υποτακτική
α) πετάγεται πάνω, ζητά συγγνώμη και φέρνει το ποτό, θέτοντας κατά μέρος το θυμό της για να υπηρετήσει;
β) μουρμουρά κάτω από τα δόντια της και επιστρέφει στο παιχνίδι με τη μεμβράνη φαγητού
γ) κοιτάζει το μαχαίρι, μετά κοιτάζει τον κυρίαρχο και χαμογελάει
δ) αρχίζει να κλαίει, σηκώνει τα χέρια ψηλά και μουρμουρίζει ακατανόητα

Τώρα, η εικασία μου είναι, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι το α ή το δ. Εάν επιλέξατε το β ή το γ, τότε ίσως σας χρειάζονται μερικά μαθήματα ελέγχου θυμού <χ>. Ας εξετάσουμε το α και το δ προς το παρόν.
α. Πετάγεται πάνω, ζητά συγγνώμη και υπακούει. Αυτό είναι μια περίπτωση στην οποία βάζετε στην άκρη το θυμό σας για να υπηρετήσετε. Είναι αξιοθαύμαστο, και είναι πιθανώς η λύση που οι περισσότεροι από μας βρίσκουν αποδεκτή σε αυτήν την κατάσταση. Αλλά πόσο υγιής είναι αυτό, το να μην το αντιμετωπίσετε; Θα συμφωνούσα με το α, υπό την προϋπόθεση ότι η υποτακτική ζητούσε κάποιο χρόνο ποιοτικής συζήτησης αργότερα ώστε να επικοινωνήσει με τον κυρίαρχο και να του πει ότι είχε μια άσχημη μέρα, και ότι θα εκτιμούσε λίγη υπομονή ενώ επεξεργάζεται τα ζητήματα αυτά.

δ. Ξεκινάει να κλαίει και να μουρμουράει. Αυτό είναι συνήθως αυτό που ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ να κάνω, όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αυτήν την κατάσταση. Ο θυμός συνήθως μου προκαλεί την αίσθηση ότι είμαι “θύμα” και ακόμα και ένα άτομο να με ρωτήσει για ένα ακόμα πράγμα είναι πιθανότερο ότι θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Μόνο μια φορά, μέσα σε επτά χρόνια, έχω ξεσπάσει το θυμό μου σε έναν κυρίαρχο, και ήταν εντολή του που το έκανα έτσι. Συνήθως, εάν δεν είναι ο κυρίαρχος που έχει προκαλέσει το θυμό, σπάνια αισθάνομαι την ανάγκη να εκραγώ πάνω του.

Έχοντας πει λοιπόν όλα αυτά, τι είναι πραγματικά υγιές;

Ομιλία. Επικοινωνία. Εάν δεν αισθάνεστε ότι μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον τρόπο με τον οποίο απαιτείται μέσα στη σχέση σας, τότε ζητήστε ένα διάλειμμα έως ότου αισθανθείτε έτοιμη να το κάνετε. Εάν η σχέση σας δεν το επιτρέπει αυτό, τότε πάρτε μερικές βαθιές αναπνοές και προσπαθήστε να εξηγήσετε την κατάσταση χωρίς υστερίες. Οι πιθανότητες είναι, ο κυρίαρχος σας θα καταλάβει την κακή ημέρα που είχατε στη δουλειά. Ίσως και ο δικός του προϊστάμενος να ήταν επίσης πραγματικά απαράδεκτος εκείνη την ημέρα. <χ>

Οι D/s σχέσεις θα πρέπει να στηρίζονται στην ειλικρινή επικοινωνία και την εμπιστοσύνη. Εάν δεν μπορείτε να εμπιστευθείτε αρκετά τον κυρίαρχο σας και να είστε σε θέση να μοιραστείτε το θυμό και την απογοήτευση σας μαζί του, ίσως είστε σε λανθασμένη σχέση. Πάνω απ’ όλα να είστε σίγουροι ότι όλες σας οι ανάγκες «ταΐζονται» καλά - συμπεριλαμβανομένης και αυτής.

Τώρα ας εξετάσουμε την άλλη πλευρά - όταν είστε θυμωμένη, και είναι ο κυρίαρχος σας αυτός με τον οποίον έχετε θυμώσει.

Καταρχήν, είναι εντάξει. Οι Κυρίαρχοι, αντίθετα προς τη δημοφιλή ιστό-ιστορία, δεν είναι τέλεια πλάσματα. Σφάλλουν, ακριβώς όπως και οι υπόλοιποι από μας κάνουν. Ενώ, εμείς, ως υποτακτικές, θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι έχουν πάντα τα θέλω μας και τις ανάγκες μας στην πρώτη γραμμή του μυαλού τους, όπως σε οποιαδήποτε «καλή» σχέση, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι άνθρωποι πρώτα, και μετά Κυρίαρχοι.

Ξανά, αυτή η κατάσταση απαιτεί ειλικρίνεια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κυρίαρχος στο κόσμο που να θέλει η υποτακτική του να καθίσει, να του χαμογελάσει και να του πει "όχι, δεν έχω τίποτα Κύριε" όταν έχει. Αντιθέτως, ο θυμός δεν σας δίνει το δικαίωμα να πάρετε τον ρόλο του κυρίαρχου στη σχέση και να αρχίσετε να επιπλήττετε τον κυρίαρχο επειδή ήρθε σπίτι πέντε λεπτά αργότερα από τη δουλειά του. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή εκεί Και πως λέγεται;

Επικοινωνία. Ορίστε. Ξέρατε ότι επρόκειτο να το πω πάλι, έτσι δεν είναι;

Διανοητικά και συναισθηματικά, από τη σκοπιά μιας υποτακτικής, ξέρω ότι είναι δύσκολο για μια υποτακτική ακόμα και να «είναι» θυμωμένη με τον κυρίαρχο της, εκτός και αν αυτό που προκαλεί το θυμό συνορεύει με το «βλαβερό». Τους θέλουμε να είναι θεϊκά πλάσματα, ικανούς να πραγματοποιήσουν όλα μας τα όνειρα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι ακριβώς όπως οποιοδήποτε άλλος σε αυτόν τον πλανήτη. Παρεκκλίνουν.

Ξεχνούν να πάρουν τηλέφωνο. Ξεχνούν τα γενέθλια μας. Υπερεκτιμούν το βάρος σας. Σας λένε ότι σας πήγαινε περισσότερο το ξανθό. Αναλαμβάνουν άλλες υποτακτικές και ξεχνούν να σας το πουν...

Ουυυπς. Να άλλο ένα ζήτημα.

Ο θυμός στο πρώτο μέρος αυτής της παραγράφου είναι ένα ανόητο ανθρώπινο λάθος. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει ώστε να το αποτρέψετε, και αυτά τα πράγματα θα συμβαίνουν πάντα, με όποιον και να είστε.

Και έπειτα είναι και το τελευταίο πράγμα. Αυτό είναι το είδος θυμού στο οποίο αναφέρομαι πραγματικά εδώ.

Πώς εκφράζει κανείς αυτό το είδος θυμού στον κυρίαρχο του, χωρίς να φαίνεται ότι προσπαθεί να κυριαρχήσει ή ότι ξεχνά τον υποτακτικό του ρόλο εξ ολοκλήρου; Δεν είναι εύκολο. Πιστέψτε με, μιλώ από εμπειρία. Είναι πολύ εύκολο να θέλεις να δείξεις με το δάχτυλό σου και να αρχίσεις τα "εσύ, εσύ, εσύ", αλλά δεν είναι η σωστή προσέγγιση (υποτακτική ή βανίλα!) και δεν θα λύσει τίποτα.

Από την εμπειρία μου, είναι καλύτερο να αντιμετωπιστεί αυτό το είδος θυμού με τον τρόπο που θα τον αντιμετωπίζατε εάν είσαστε ένα παντρεμένο βανίλα ζευγάρι. Αφιερώστε χρόνο στο να μαζέψετε και να τακτοποιήσετε τις σκέψεις σας. Εάν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε προσπαθήστε τουλάχιστον να θυμηθείτε ότι έχετε μια σχέση με αυτό τον άνθρωπο και εάν έχετε οποιαδήποτε ελπίδα να συνεχιστεί αυτή η σχέση, θυμηθείτε ότι εσείς είστε η υποτακτική μέσα στη σχέση.

Μερικά πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν μπορεί να το έκαναν έτσι ώστε να μην θέλετε να συνεχίσετε τη σχέση. Θα μπορούσατε να αισθανθείτε ελεύθεροι να μιλήσετε για ότι περνά από το μυαλό σας – να φωνάξετε, να κλάψετε, να επιπλήξετε - αλλά προσωπικά θα ήμουν προσεκτική ακόμα και σε αυτό.

Υποταχτήκατε σε αυτό το πρόσωπο μετά από επιθυμία σας και δική σας ελεύθερη βούληση. Το κάνατε αυτό, προφανώς, επειδή τον εμπιστεύεστε, τον νοιάζεστε και τον σέβεστε. Πάντα να προσπαθείτε να κρατάτε αυτό στην πρώτη γραμμή του μυαλού σας όταν εξετάζετε ένα καυτό ζήτημα όπως την απιστία, ή την μη-μονογαμία. Μπορείτε κάλλιστα να αποφασίσετε να τελειώσετε τη σχέση, εάν το ζήτημα είναι αρκετά σημαντικό για εσάς. Αυτή η απόφαση εξαρτάται από σας. Αλλά σιγουρευτείτε ότι έχετε όλη την εικόνα στο μυαλό προτού να τρέξετε. Και να φροντίσετε να δώσετε την ευκαιρία στον κυρίαρχο να σας ξεκαθαρίσει γιατί συνέβη, οτιδήποτε έχει συμβεί. Μπορεί να μην ξέρετε ολόκληρη την ιστορία, και οφείλετε στον εαυτό σας να την μάθετε.

Έχω ακούσει για ζευγάρια σε D/s καταστάσεις που δίνουν μεταξύ τους μια κάρτα "θυμού". Κάθε ένας παίρνει μια, και όταν προκύπτει μια κατάσταση για την οποία είναι πάρα πολύ θυμωμένοι για να συζητήσουν, δίνουν στον άλλον την κάρτα, και ο άλλος συμφωνεί να περιμένει το θυμό να υποχωρήσει έτσι ώστε η επικοινωνία να μπορεί να αρχίσει. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα καλό εργαλείο για αυτούς που πιθανά να έχουν πρόβλημα επικοινωνώντας με άλλους τρόπους – κάτι σαν λέξη ασφαλείας (safeword) για το θυμό.

Πρέπει να μιλήσετε για να φύγει ο θυμός. Θέστε κατά μέρος το D/s εάν πρέπει, αλλά συζητήστε το σαν δύο ενήλικες. Εάν φοβάστε τη φυσική τιμωρία, είναι καλύτερο να φύγετε από το σπίτι σας έως ότου αισθάνεστε ότι είναι ασφαλές να επιστρέψετε. Εάν φοβάστε τη συναισθηματική τιμωρία, είναι επίσης καλύτερο να φύγετε. Ο θυμός έχει μια τάση να μετατρέπετε σε ενοχή στα χέρια ενός επιδέξιου χειριστή. Να γνωρίζετε εάν είναι δυνατό ή πιθανό στη σχέση σας να ισχύει κάτι τέτοιο ή όχι.

Δεν πρέπει ποτέ να φοβάστε να μοιραστείτε τα εσώψυχα σας και τα βαθύτερα συναισθήματα σας με τον κυρίαρχο σας. Αυτά τα συναισθήματα δεν πρόκειται να είναι πάντα γεμάτα χαρά και σεξουαλική διέγερση του ενός για τον άλλον. Μερικές φορές, είναι στο κατώτατο επίπεδο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Και αυτά πρέπει επίσης να βγουν προς τα έξω. Έχοντας την ελευθερία να εκφραστείτε σεξουαλικά σημαίνει ότι πρέπει να πάρετε την ευθύνη και για όλο το υπόλοιπο των συναισθημάτων σας επίσης.

Να είστε καλά, να είστε χαρούμενοι, να μιλάτε!

http://www.thescreamergirl.com/anger1.htm

 

Anger and BDSM -2

Θυμός και BDSM
Μέρος Δεύτερο – Αντιμετωπίζοντας ως υποτακτική τον θυμό του κυρίαρχου
3 Δεκεμβρίου 2000
Copyright Screamer, All Rights Reserved
(Disclaimer: Το D/s είναι ρευστό, και διαφορετικό για τον καθένα. Αυτό το κείμενο μπορεί να μην λειτουργήσει στην προσωπική σας σχέση. και αυτό είναι εντάξει Ένα μέρος του ίσως λειτουργήσει ενώ άλλα πάλι όχι. Και αυτό είναι επίσης εντάξει. Μπορώ μόνο να γράψω από την εμπειρία μου, το οποίο είναι πάντα αυτό που κάνω. ΠΑΝΤΑ, εάν είστε σε μια επικίνδυνη κατάσταση, μια στην οποία αισθάνεστε ότι μπορεί να κάνετε κακό στον εαυτό σας, είναι καλύτερα να απομακρυνθείτε έως ότου αισθανθείτε και πάλι ασφαλείς.)

Μερικά email νήματα μου κέντρισαν πρόσφατα αυτό το θέμα του "θυμού". Ενώ πάντα χειρίζομαι (ή, τουλάχιστον προσπαθώ να χειρίζομαι) το θυμό μου σε μια σχέση D/s με τον τρόπο που περιέγραψα στο πρώτο μέρος, ο θυμός κάνει το μυαλό μας να μην δουλεύει μερικές φορές, και αυτό δεν είναι πάντα δυνατό.

Το τμήμα αυτού του νήματος που μου έκανε εντύπωση ήταν πως μια υποτακτική χειρίζεται το θυμό του κυρίαρχου. Και πόσες από τις υποτακτικές είπαν ότι προσέφεραν τον εαυτό τους σε θέση μαστιγώματος όταν ο κυρίαρχός τους ήταν θυμωμένος.

Αυτό προκάλεσε μεγάλη διαμάχη, όπως μπορείτε καλά να φανταστείτε.

Έτσι αναρωτήθηκα. Θα ήμουν πρόθυμη να πω στον κυρίαρχό μου - "Εάν είχατε μια άσχημη μέρα, μπορείτε να χτυπήσετε εμένα για λίγο, και να εκτονωθείτε";

Η απάντηση ήταν ναι. Εάν ο θυμός δεν κατευθύνεται σε μένα – δηλαδή, εάν δεν είναι θυμωμένος μαζί μου.

Δεν είμαι μαζοχίστρια. Υπάρχουν μερικές ήπιες μορφές πόνου που με φέρνουν σε σεξουαλική διέγερση, αλλά ως επί το πλείστον, δεν είμαι οπουδήποτε κοντά στο να είμαι pain slut. Όταν ενδίδω σε επίπονες σκηνές, είναι επειδή το θέλω - συναισθηματικά και διανοητικά - όχι φυσικά. Μου προκαλεί ένα είδος κάθαρσης – με κάνει επίσης να αισθάνομαι «πολύ» υποτακτική, και αυτό που προκαλεί μια συναισθηματική ευφορία. Αλλά όχι από τον πόνο. Από τη διανοητική/πνευματική κατάσταση.

Στην παραμονή μου σε αυτή τη πνευματική στάση/θέση, είναι πολύ εύκολο να φτάσω να πω "Ναι, θα προσφερόμουν σε θέση μαστιγώματος ώστε ο κυρίαρχος μου να μπορεί να εκτονώσει την ένταση του."

Για μένα, το να λαμβάνω έντονο πόνο, ως αποτέλεσμα του ότι ο κυρίαρχος μου είχε μια άσχημη μέρα - είναι μια υπηρεσία που προσφέρω προς αυτόν, ενώ ταυτόχρονα είμαι και υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Τον εμπιστεύομαι ότι δεν θα με βλάψει. Εάν δεν τον εμπιστευόμουν δεν θα ήμουν εκεί.

Και για μένα - εκεί είναι η ουσία, το ότι δεν είναι θυμωμένος με μένα.

Πιστεύω στη διόρθωση. Εάν έχω κάνει κάτι, με τέτοιο τρόπο ώστε ο κυρίαρχος μου να έχει εκφράσει ότι δεν του αρέσει, φυσικά περιμένω να με διορθώσει. Εντούτοις, όταν ο θυμός είναι στο κέντρο αυτού, δεν πιστεύω ότι είναι καλή ιδέα. Εάν ο κυρίαρχος είναι θυμωμένος με την υποτακτική, προτείνω ένα διάλειμμα, που θα ακολουθείται από επικοινωνία, και διόρθωση αργότερα, ίσως - όταν τα συναισθήματα δεν είναι τόσο έντονα.

Δεν είναι μια πολύ δημοφιλής θέση, αλλά πάλι, δεν ήμουν ποτέ μέσα σε όλο αυτό για να κερδίσω οποιοδήποτε διαγωνισμούς δημοτικότητας.

Είναι αυτό πάντα μια καλή ιδέα; Όχι. Θα περίμενα τον καθένα να το διαχειριστεί αυτό ανά περίπτωση, όπως θα πρέπει να τα διαχειρίζονται όλα κάτω από αυτή τη σφαίρα.

Θα θέλει ο κάθε κυρίαρχος να χρησιμοποιήσει την υποτακτική του για να εκτονώσει την ένταση του; Όχι. Και οι υποτακτικές – μην το πάρετε προσωπικά. Έχετε υποβάλει την προσφορά – είναι το μόνο που μπορείτε να κάνετε.

~~Δεν προτείνω να προσπαθήσετε να προκαλέσετε την οργή του περισσότερο, ακόμα κι αν πιστεύετε ότι είναι για το καλό του.~~

Για μερικούς ανθρώπους, τα απλά διαλείμματα, οι κάρτες θυμού που ανέφερα στο πρώτο μέρος και η επικοινωνία είναι οι καλύτεροι τρόποι για να ξεπεράσει κανείς τέτοια έντονα συναισθήματα.

Δεν μπορείτε να κάνετε πέρα από αυτά που μπορείτε να κάνετε. Ο θυμός περνά συνήθως καλύτερα, όταν αερίζεται και έπειτα αφήνεται να διαλυθεί. Προσφέρεται παρηγοριά και ζεστασιά και τη προστασία σας εάν αρμόζει <γελάει>. Η καλύτερη υπηρεσία που μπορείτε να προσφέρετε είναι να είστε ο εαυτός σας και να κάνετε ότι καλύτερο μπορείτε. Το να κάνετε ότι καλύτερο μπορείτε, μπορεί να σημαίνει να βάλετε το D/s κατά μέρος έως ότου έχει περάσει ο θυμός.

Πάντα - πάντα - πάντα - να είστε ο ένας ο καλύτερος φίλος του άλλου και να συνεχίσετε να μιλάτε!

Screamer, December 3, 2000

http://www.thescreamergirl.com/anger2.htm

 

Anger and BDSM -3

Οι top και ο θυμός στις σκηνές

Είναι μια κοινή προειδοποίηση για τους top να μην κάνουν ποτέ BDSM σκηνές όταν είναι θυμωμένοι. Το να είσαι top σημαίνει πρώτα την ευθύνη να επιδεικνύεις αυτοέλεγχο. Παίζοντας θυμωμένος αντί να περιμένει κανείς να ηρεμήσει δημιουργεί τη πιθανότητα ανεύθυνων ζημιών. Εκτός από τον κίνδυνο του να βλάψει σωματικά τον bottom εάν χάσει τον έλεγχο κατά τη διάρκεια της σκηνής, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος της συναισθηματικής ζημίας στον bottom αλλά και σε ολόκληρη τη σχέση. Οι bottom και οι υποτακτικοί δέχονται αρκετή συναισθηματική πίεση σε μια σκηνή χωρίς να προσθέσουμε επιπλέον την πίεση πανικού ότι ο εραστής του είναι ιδιαίτερα θυμωμένος, δεν αισθάνεται πλέον αγάπη, ή είναι εκτός ελέγχου. Και το σημαντικότερο απ όλα, ο θυμός πρέπει να οδηγεί σε λογικές, συζητήσεις ενηλίκων και επικοινωνία για τους λόγους του θυμού, σε ευκαιρία και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη να μιλήσουν ευθέως σε υπεράσπιση του εαυτού τους και ώριμες αποφάσεις για το τι να κάνουν ώστε να αποφύγουν παρόμοια μελλοντικά προβλήματα ή παρανοήσεις. Για τον top το να αποφύγει την ώριμη συνομιλία και να ενεργήσει άντ’ αυτού σε μια στιγμή ανεξέλεγκτης μανίας είναι στο ελάχιστο ανεύθυνο.

Αλλά -- και υπάρχουν πάντα "αλλά" στο BDSM -- παρά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι top παίζουν με θυμό και μπορούν στην πραγματικότητα να μην παραιτούνται από αυτές τους τις ευθύνες. Σε μερικές σχέσεις, είναι συναινετικό το να ενεργεί με θυμό ο top. Ιδανικά οι top ποτέ δεν χάνουν τον αυτοέλεγχο τους σε σημείο που να κάνουν κακό στο bottom. Ιδανικά, και τα δύο μέρη επικοινωνούν και μιλούν ως ενήλικοι για αυτό που συνέβη μεταξύ τους εκτός από τις ενέργειες κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε σκηνής. Αδιαφιλονίκητα, είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος τρόπος να συμπεριφέρεσαι σε μια σχέση, και πολύ λιγότερο στο παιχνίδι. Δεν είναι για όλους.

Γιατί το παιχνίδι πάνω στο θυμό μπορεί να είναι μια αποδεκτή μορφή παιχνιδιού για να συμφωνήσουν οι δύο εραστές; Το παιχνίδι πάνω στο θυμό μπορεί να είναι καθαρτικό για τους εραστές ή μπορεί να χρησιμεύσει ως μια πράξη τιμωρίας για τον bottom. Εναλλακτικά, το παιχνίδι με θυμό μπορεί να είναι άμεσα ερωτικό. Ακόμα μια δυνατότητα είναι ότι ο bottom συμπάσχει με τις προσωρινές πιέσεις στη ζωή του top και μπορεί μερικές φορές να σημαίνει ότι ο bottom αφήνει κάποιο χώρο για τον top να εκφράσει το θυμό του εφ' όσον δεν υπάρχει καμία ακραία παραβίαση. (Εννοείται ότι στην τελευταία περίπτωση ο bottom έχει την αίσθηση και τη δυνατότητα να τραβήξει τη γραμμή εάν ο top εκμεταλλευτεί αυτή τη εκδήλωση συμπονετικότητας συστηματικά. Αλλά περιστασιακά δώρα και θυσίες από τους εραστές για τους συντρόφους τους στις ακραίες περιστάσεις, όσο δύσκολες και αν είναι αυτές οι περιπτώσεις να αξιολογηθούν, δεν είναι απαραιτήτως σημάδια κακοποίησης ή αυτοκακοποίησης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν πρέπει να είναι προσεκτικός στην εξέταση τέτοιων περιπτώσεων.)

Οποιαδήποτε τα υπέρ και τα κατά, είναι μερικές φορές μέρος της συμφωνίας ότι ο bottom ή ο υποτακτικός εμπιστεύεται τον top ή τον κυρίαρχο αρκετά ώστε να επιτρέψει ακόμα και την έκφραση ακραίου θυμού σχετικά με κάποιο πραγματικό γεγονός πάνω σε μια σκηνή. Σε προσωπικά θέματα σε σύνθετες, σχέσεις αγάπης, το παιχνίδι και το μη-παιχνίδι συνδυάζονται μερικές φορές.

http://www.sexuality.org/l/subnet/AboutBDSM3.html

 

Ίδια μ εμένα σχεδόν είναι αυτή η υποτακτική, στο πιό αμερικάνικο, εμμονή στις συζητήσεις δηλαδή και όχι ιδιαίτερη έμφαση στις εσωτερικές ισορροπίες. Αυτό το τελευταίο είναι που την βασανίζει και την κάνει να θυμώνει εύκολα.

Τώρα είναι καλό που είναι ίδια μ εμένα αυτή η υποτακτική;

ΥΜ: Και τα σπορ είναι πολύ καλή εκτόνωση.

ΥΥΜ: Ευχαριστούμε για την μετάφραση illusion

 

ευχαριστούμε για τη μετάφραση illusion.

Πραγματικά δεν ξέρω αν όλα όσα θα πω, είναι σωστά ή λάθος. Απλά είναι αυτά που εγώ αντιλαμβάνομαι και τρόποι με τους οποίους εγώ συμπεριφέρομαι μέσα στη σχέση μας.

Θα μιλήσω πρώτα για το θυμό Του Κυρίου μου.
Όταν είναι Θυμωμένος με κάτι που συνέβη και δεν αφορά εμένα, μπορεί να Μιλήσει απότομα, όπου αμέσως πλέον (λέω πλέον γιατί παλιά βασανιζόμουν κατά πόσο φταίω εγώ για το θυμό Του και άρχιζα να υποθέτω διάφορα), ρωτάω ευθέως αν ο Είναι θυμωμένος με μένα ή κάτι που έκανα ή δεν έκανα.
Όταν δεν αφορά εμένα, και συνήθως δεν με αφορά (μια και ο θυμός που έχει εμένα σαν λόγο, εκφράζεται αλλιώς), ρωτάω αν υπάρχει οτιδήποτε που να μπορώ να κάνω γι΄ αυτό. Ρωτάω ακόμη αν θα βοηθήσει να ξεσπάσει αυτό το θυμό πάνω μου, σαν μια προσφορά μου σ΄ Αυτόν στο να νιώσει καλύτερα.
Αν δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω, τότε απλά ήσυχα χωρίς να ενοχλώ, αρχίζω και Τον φροντίζω, ή παίρνω άδεια να Του κάνω μασάζ ή παίρνω άδεια να μιλήσω, όπου αρχίζω και λέω διάφορα ευχάριστα και χαλαρωτικά πράγματα, χωρίς να αναφέρομαι στους λόγους του θυμού Του, αν μου τους Έχει πει.

Όταν Είναι θυμωμένος μαζί μου, συνήθως δεν μου Μιλά για ώρα, ή με Στέλνει σε άλλο δωμάτιο μέχρι Ηρεμήσει και να Αποφασίζει τι να Κάνει. Όταν Αποφασίσει, τότε με Φωνάζει και ανάλογα με Τιμωρεί ή Κάνει οτιδήποτε άλλο Θέλει.

Όσον αφορά εμένα τώρα, ο θυμός είναι ένα θέμα που χρειάστηκε να δουλέψω για χρόνια μόνη μου και πάνω στο οποίο Δούλεψε και Ο Κύριος μου πολύ.

Ο θυμός ήταν για μένα εργαλείο και άμυνα, ήταν για μένα ο μοναδικός τρόπος να εκφράσω αυτά που δεν τολμούσα να εκφράσω αλλιώς.
Αλλά ανακάλυψα πως η θέση, «γίνομαι στρίγγλα για να με φοβούνται και να λέω όσα θέλω να πω», είχε πολλά μειονεκτήματα.
Πρώτον, με διέλυε ψυχολογικά, με δηλητηρίαζε. Γιατί ακόμη κι όταν είχα δίκιο, δηλαδή ξεσπούσα είτε επειδή με προσέβαλλαν, είτε επειδή προσπαθούσαν να με εκμεταλλευτούν κ.ο.κ., επειδή ακριβώς θύμωνα, δεν μπορούσα να έχω κανένα έλεγχο πάνω στον τρόπο που εξέφραζα αυτά που επιθυμούσα να εκφράσω, με αποτέλεσμα στο τέλος να χάνω το δίκιο μου, να βγαίνουν «νικητές» όλοι οι άλλοι, όχι επειδή είχαν το δίκιο με το μέρος τους, αλλά γιατί εγώ το παραχωρούσα όταν επέλεγα να θυμώσω και να εκφραστώ όσο ήμουν θυμωμένη.
Και όταν περνούσε ο θυμός, ένιωθα χάλια, έβλεπα πως θα μπορούσα να είχα αντιδράσει και τι να πω και με έτρωγαν οι ενοχές, αλλά επίσης έβλεπα πως πολλά απ΄ αυτά τα οποία πρόβαλλα στους άλλους, ήταν δικά μου θέματα και όχι δικά τους.

Είναι απίστευτα δύσκολο να πάψεις όχι να θυμώνεις, αλλά να ελέγχεις το θυμό με τρόπο ώστε να μπορείς να αξιοποιήσεις την εμπειρία του θετικά.

Όλοι θυμώνουμε, οι διαφορές βρίσκονται όχι στο να βιώνεις κάποια συναισθήματα, αλλά τι κάνεις μ΄ αυτά, πως να εκφράζεις, που τα διοχετεύεις και με ποιους τρόπους.

Αρκετοί με ξέρετε εδώ μέσα και με έχετε δει να χάνω τον έλεγχο, να θυμώνω και να εκφράζω θυμωμένα κάποιες απόψεις, που πιθανόν να ήταν και σωστές, αλλά τις αδικούσε ο τρόπος με τον οποίο ήταν εκφρασμένες.
Κι ακόμη ξεφεύγω, όντας θνητή και σκλάβα.

Αλλά είμαι εθισμένη με τον έλεγχο, γι αυτό και είμαι σκλάβα, τον έχω ανάγκη, όχι απλά μέσα στην προσωπική μου σχέση, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής μου, σε κάθε έκφραση της.
Και ο έλεγχος του θυμού είναι μέσα στις προτεραιότητες.

Όταν ερχόμουν θυμωμένη σπίτι, και άρχιζαν διαταγές από Τον Κύριο μου, αντιδρούσα κάπως απότομα, ή μπορούσε να απαντήσω σε κάτι απότομα.
Μερικές τιμωρίες όμως και η συζήτηση που δεν ήταν ποτέ μακροσκελής πάνω στο συγκεκριμένο με βοήθησαν να αντιληφθώ πως υπάρχουν καλύτεροι τρόποι.

Θύμωνα και με Τον Αφέντη μου. Και συμπεριφερόμουν με 2 τρόπους και οι 2 λανθασμένοι. Είτε απομακρυνόμουν, κλείδωνα σαν στρείδι και υποκρινόμουν πως δεν συμβαίνει τίποτα, λες και μπορούσα να Τον κοροϊδέψω, είτε συμπεριφερόμουν σαν κακομαθημένο άχρηστο.
Εδώ είδα πως με τον πρώτο τρόπο, ο χαμένος ήμουν σίγουρα εγώ και με το δεύτερο τρόπο το μόνο σίγουρο ήταν πως αν συνέχιζα θα έμενα χωρίς Αφέντη.

Το αστείο είναι, πως τώρα όλα μοιάζουν πολύ απλά και ξεκάθαρα.

Έρχομαι σπίτι τσαντισμένη με κάτι στη δουλειά?
Αμέσως ικετεύω για άδεια να δώσω αναφορά, την οποία έτσι κι αλλιώς θα δώσω κάποια στιγμή της μέρας, αλλά όταν δεν είμαι καλά ικετεύω να την δώσω αμέσως.
Τα βγάζω όλα από πάνω μου, Του λέω τι λέχθηκε, πως ένιωσα, πως αντέδρασα, τι νιώθω τώρα κ.ο.κ.
Μου Μιλά, κάποτε αν χρειάζεται Δίνει οδηγίες για το πώς θα το αντιμετωπίσω την επομένη ή γενικότερα, μου Λέει αν είχα δίκιο ή άδικο και μετά συνήθως μου Λέει «και τώρα το αφήνουμε, τελείωσε». Όταν κάτι είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή έχω πληγωθεί πολύ, με Διατάζει να κλάψω και όταν Θεωρήσει πως έκλαψα αρκετά, μου λέει «Αρκεί τώρα» και αλλάζουμε συζήτηση, μου Λέει κάτι αστείο ή ένα ανέκδοτο !
Και τελειώνει…! Τα έχω ήδη βγάλει από πάνω μου και Του τα έχω δώσει όλα, τα Ανέλαβε Εκείνος και μένω ανάλαφρη, ήρεμη έτοιμη να Τον υπηρετήσω.

Όταν θύμωνα μαζί Του, δεν εκφραζόμουν, δεν έλεγα τίποτα και το κουβαλούσα μέσα μου μέχρι που δημιουργούσε κρίση, μέχρι που δεν άντεχα άλλο την πίεση και έσπαγα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία απίστευτα άσκημου κλίματος, οριακές καταστάσεις που μπορούσαν να επιφέρουν συνέπειες που δεν θα επιθυμούσα να φέρουν, όπως ένα release. (συνήθως σε κάποια δύσκολα task ή δύσκολες τιμωρίες ή όταν είναι περίοδος αλλαγής αντιλήψεων και συμπεριφορών, ιδιαίτερα όταν είμαι πιεσμένη και με άλλα πράγματα και υποχρεώσεις, παθαίνω κρίσεις πριν «βγει» αυτό που πρέπει να «βγει»).

Τώρα εκείνο που προσπαθώ να κάνω, είναι να μιλώ περισσότερο. Δεν μου είναι πάντοτε εύκολο και μερικές φορές χρειάζομαι ένα «σκούντημα».
Πολλές φορές, δεν ξέρω γιατί, αλλά υπάρχει μια μανία να υποθέτω πως θα Τον Κουράσω, πως θα είμαι γελοία ή ανάξια στα μάτια Του, και ένα σωρό άλλα που με οδηγούν σε συμπεράσματα και συμπεριφορές που χωρίς να το θέλω και χωρίς να το επιδιώκω, ουσιαστικά Τον ακυρώνει, και πάλι ο χαμένος από αυτή την ακύρωση δεν είναι άλλος από τον εαυτό μου.

Δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω, ούτε αν θα Τον κουράσω, ούτε αν έχει ή όχι χρόνο να με ακούσει, ούτε αν θα μπορέσει ή όχι να Καταλάβει και τι θα Καταλάβει ή αν τώρα ή μετά είναι η καταλληλότερη στιγμή να πάρω άδεια να μιλήσω ή αν αυτά που σκέφτομαι είναι σημαντικά ή ασήμαντα, γελοία ή όχι.
Η μοναδική μου δουλειά είναι να δίνω τα πάντα. Και μέσα σ΄ αυτά τα πάντα είναι κάθε μου σκέψη, κάθε μου συναίσθημα, κάθε μου κόλλημα, κάθε μου ανασφάλεια, κάθε μου προβληματισμός.

Αν Είναι κουρασμένος ή δεν έχει διάθεση, θα μου πει όχι τώρα μικρή, αν δεν κατανοήσει αμέσως με την πρώτη κάτι (έχω κάποιες δυσκολίες με το συντακτικό μου όταν Του μιλάω μερικές φορές), θα Ζητήσει επεξηγήσεις, θα Κάνει ερωτήσεις κ.ο.κ.

Από κει και πέρα, τι λόγος μου πέφτει, είτε για το πώς φαίνομαι, είτε για το πόσο σημαντικό ή όχι είναι κάτι, ή πόσο άχρηστη μπορώ να δείχνω? Στο κάτω κάτω, με Επέλεξε για σκλάβα Του και με Κρατάει για σκλάβα Του 3 χρόνια τώρα. Με Ξέρει καλύτερα από ότι η ίδια τον εαυτό μου. Και δεν ντρέπεται ούτε φοβάται να Πει εκείνο ακριβώς που Έχει στο μυαλό Του, οπότε εγώ γιατί να σκάω με υποθέσεις?

Εξέφρασα πως είμαι θυμωμένη ή απογοητευμένη ή συγχυσμένη.
Το Πήρε και δική Του δουλειά είναι πλέον πως θα το Χειριστεί, και μένα οι ώμοι μου έχουν αλαφρύνει, το ίδιο και η ψυχή μου από το βάρος που την πλάκωνε.
Και πάντα Ξέρει πως, πότε και με ποιους τρόπους να το χειριστεί.
Και πάντα Βρίσκει λύσεις.

Και εγώ απλά ευγνωμονώ το σύμπαν που έχω την τύχη να είμαι σκλάβα Του.

 

Αν ειναι λεει,ειδικα το μποξ

Περαν της πλακας οντως τα σπορ ειναι μια πολυ καλη λυση για να εκτονωσουμε μεγαλα αποθεματα θυμικου φορτιου,οπως και οι τεχνες,

Υπαρχουν ομως στιγμες που ο θυμος μας γινεται τοσο εντονος που δυσκολα μπορουμε να τον κατευθυνουμε,ας προσπαθησουμε τουλαχιστον να σιγουρευτουμε οτι θα εχει τον καταλληλο αποδεκτη,

μια Δ/ς σχεση πρεπει να ειναι ειλικρινης,οπως και καθε σχεση αλλωστε,και τα καυγαδακια μεσα στο παιχνιδι ειναι,αν υπαρχει αγαπη και ειλικρινια ολα ξεπερνιουνται και ολα λυνονται,η σχεδον ολα

θεωρω πως το χειροτερο ειναι να κραταμε το θυμο μεσα μας και για αρκετο χρονικο διαστημα,αργα η γρηγορα θα στραφει εναντιον μας.