BDSM και βαθύτερα κίνητρα εξάσκησής του

Θα ήθελα αν δεν πειραζει να απαντήσω από την υποτακτικη μερια αυτού του ερωτηματος.

Δεν γνωριζω αν ισχύει σε όλους αλλά για εμένα έχω καταλήξει ότι οι πιο σκοτεινές μου φαντασιώσεις δεν έχουν να κάνουν καθόλου με αυτό καθεαυτό που φαντασιωνομαι, με την πράξη δηλαδή, αλλά με τον συμβολισμό της πράξης στην πιο ακραία μορφή του.
Όταν μια γυναίκα χυνει με έναν φαντασιακο βιασμό που είναι από τις πιο κλασσικές και μη περίπλοκες φαντασιώσεις δεν καυλώνει εκείνη την ώρα με το να την βιαζαν πραγματικά αλλά με το τι συμβολίζει ο βιασμός στο μυαλό της. Πιθανως με την απόλυτη έλλειψη ελέγχου, το πελώριο κενό που διαμορφώνεται ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό και έτσι την γιγάντωση της επικυριαρχίας του αρσενικού μέλους.

Όταν φαντασιωνεται ότι χρησιμοποιείται ως αντικείμενο φαντασιωνεται έναν εαυτό χωρίς κοινωνική και προσωπική ταυτότητα, έναν ελεύθερο εαυτό.

Η πράξη αυτή καθεαυτή δεν έχει σημασία τελικά, για αυτό και αν πραγματοποιηθεί θα είναι λογικά δυσαρεστη, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε εντελώς από το χτίσιμο της ταυτότητας μας (πλήρης αντικειμενοποιηση), από την ανάγκη μας για επιβίωση και αυτοσυντηρηση (σε περίπτωση βιασμου).
Με τη δύναμη του μυαλού όμως μπορούμε να μετουσιωσουμε τον συμβολισμό βαθύτερων πρωτόγονων επιθυμιών σε φαντασιώσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ότι τις πλησιάζουμε, τις εκτονώνουμε.

Αν θελήσουμε να ζήσουμε τις πιο ακραίες φαντασιώσεις μας και αυτό νομίζω ισχύει για ολους θα πρέπει να δεχτούμε ότι θα πάει πακέτο με πιθανη αποδόμηση κοινωνικής και εσωτερικης ταυτότητας εφόσον θα ξεπεραστούν κάποια δομικά όρια.
Με λίγα λόγια ναι, τα ένστικτα μας είναι εκεί, υπάρχουν, φαντασιωνομαστε και καυλωνουμε ότι εξολοθρευουμε τον άλλον ή ότι ο άλλος μας εξολοθρευει αλλα μπορούμε να ζήσουμε ως ζώα, χωρίς κοινωνική και κυρίως εσωτερική συνείδηση; Σε όλα κάτι κερδίζεις και κάτι αφήνεις, δεν είναι η στιγμή της εκπλήρωσης της φαντασίωσης μια απλή στιγμή στον χρόνο.

Με την Κυριαρχία και την υποταγή καταφέρνουμε να πλησιάσουμε στο κατά δυναμιν τα πρωτόγονα μας ένστικτα, νομιζω αλλωστε αυτο ειναι και το ύψιστο νέκταρ της βίωσης μιας τέτοιας κατάστασης. Μετουσιωνουμε τα τρομαχτικά μας ένστικτα σε ηδονή και σε ταυτότητα όσο μπορούμε και όσο μας παίρνει. Αρκεί.

 

Ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου Seras Victoria και ενδιαφέρον και το νήμα.
Με προβλημάτισε το σημείο που μπλέχτηκε η νομιμότητα (αναφέρομαι στο νήμα), ίσως γιατί οι συνέπειες σε προσωπικό επίπεδο φαίνονται σαν κάτι πιο οικείο. Π.χ. τα ενοχικά που ενδεχομένως κανείς μας να νιώσει μετά από μία μη συναινετική εμπειρία, τόσο από κυριαρχική όσο και από υποτακτική θέση. Οι ισορροπίες μεταξύ της επιθυμίας και της ενοχής δεν είναι δεδομένες και παγιωμένες μιας και είμαστε εξελισσόμενα όντα.
Οι συγκρούσεις ενοχής-επιθυμίας που γίνονται μέσα σε κάποιους από εμάς, πριν αποδεχτούμε την επιθυμία και τον εαυτό μας για αυτό που είναι, καλμάρουν σε μεγάλο βαθμό όταν επιτέλους βάλουμε το άγιο bdsm στη ζωή μας. Όμως κάποια όρια υπάρχουν σε αυτό και είναι ο μηχανισμός εκείνος που θα αποτρέψει να συμβεί κάτι μη επιθυμητό. Γιατί όσο καυλωτική μπορεί να είναι η ιδέα ενός βιασμού πχ, υπάρχει ένας κίνδυνος, μετά από την πράξη, τα άτομα που εμπλέκονται (ανάλογα ποια είναι και το ποσοστό συναίνεσης) να αισθανθούν ενοχικά και το αποτέλεσμα να ακυρώσει την επιθυμία. Προσωπικά μου φαίνεται ότι μια τέτοια προοπτική/φόβος φρενάρει πολλούς από εμάς και όχι η νομιμότητα. Εδώ μέσα εξάλλου γίνεται χαμός από πολύ άτακτες και έξω φρενών προσωπικότητες  

 

Πέρα από την διαφορετικότητα και την γενετική συμπεριφορά των φύλων (και δεν μιλάω
για ισότητα, σεξισμό κτλ, αλλά για διαφορετικότητα τόσο κατασκευαστικών, όσο και σε
επίπεδο ρόλων) ένα χρήσιμο εργαλείο για την κατανόηση του τι είμαστε είναι οι άμυνες
που αναπτύσσουμε, όσο και γιατί υπάρχουν άμυνες σε εξελικτικό (development/evolution
- αναπτυξιακό/εξελεκτιό) επίπεδο.

Σαν ... food for thought παραθέτω τα παρακάτω:
1. http://www.psychologyathens.gr/arthra/psukhanaluse/mekhanismoi-amunas-tou-ego/
2. https://el.wikipedia.org/wiki/Αμυντικός_μηχανισμός

Απόσυρση: αποσύρεσαι από μία κατάσταση που σου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα π.χ. κάποιος κοιμάται πολύ ή παίρνει ναρκωτικά για να αποφύγει την "άσχημη" πραγματικότητα.

Άρνηση: αρνείσαι οτι μία κατάσταση πραγματικά συμβαίνει π.χ. χωρίζεις με τον σύντροφό σου και για κάποιο διάστημα συμπεριφέρεσαι σαν να είσαστε ακόμα μαζί.

Παντοδυναμικός έλεγχος: αίσθηση οτι έχεις τον απόλυτο έλεγχο σε κάτι που σου συμβαίνει για να μειώσεις το άγχος π.χ. για να εξηγήσεις πώς κέρδισες το λαχείο, αρχίζεις να πιστεύεις πως το οφείλεις σε εσένα που το "διαισθάνθηκες" και διάλεξες τον σωστό αριθμό και όχι οτι απλά ήταν τυχαίο.

Εξιδανίκευση: θεωρείς κάποιον"παντοδύναμο" ή "τέλειο" και συχνά βασίζεσαι σ'αυτόν για να νιώσεις ασφαλής ή να ξεπεράσεις το άγχος που σου προκαλούν οι δικές σου ανασφάλειες π.χ. ερωτεύεσαι κάποιον και πιστεύεις πως είναι τέλειος οπότε το να είναι κάποιος τέλειος μαζί σου, σου δίνει περισσότερη αξία.

Προβολή: κομμάτια του εαυτού μας που δε θέλουμε να δεχτούμε οτι τα έχουμε τα "δίνουμε" χωρίς να το καταλαβαίνουμε σε κάποιον άλλον π.χ. δεν είμαι εγώ κακός, είναι ο άλλος κακός.

Ενδοβολή: εσωτερικεύουμε την συμπεριφορά ανθρώπων που είναι στο περιβάλλον μας και φερόμαστε σαν κι αυτούς για να μειώσουμε το άγχος μας π.χ. ένα παιδί που για να μειώσει το άγχος του γιατί ο πατέρας του είναι επιθετικός γίνεται κι αυτός επιθετικός.

Προβλητική ταύτιση: εδώ προβάλλουμε ξανά κομμάτια του εαυτού μας στον άλλο και ο άλλος αρχίζει να φέρεται σαν να είναι πραγματικά αυτά που πιστεύουμε πως είναι π.χ. πιστεύεις πως δεν είσαι εσύ κακός αλλά κάποιος άλλος και αυτός αρχίζει σιγά-σιγά να φέρεται σαν να είναι κακός.

Διχοτόμηση: πιστεύουμε πως κάποιος είναι μόνο καλός ή μόνο κακός γιατί δεν αντέχουμε την αμφιθυμία δηλαδή οτι κάποιος που είναι καλός μπορεί να κάνει και κακά πράγματα και το αντίθετο π.χ. οι πολίτες μίας χώρας σε πόλεμο θεωρούν τους πολίτες της εχθρικής χώρας ως το απόλυτο κακό.

Διάσχιση: την στιγμή που σου συμβαίνει κάτι αβάσταχτο νιώθεις σαν να είσαι έξω από το σώμα σου και δεν συμβαίνει σ'εσένα π.χ. μία γυναίκα κατά τη διάρκεια του ξυλοδαρμού από τον άντρα της μπορεί να αισθανθεί σαν να "βγαίνει από το σώμα της".

Απώθηση: ξεχνάμε κάτι που μας προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση το οποίο μεταφέρεται στο ασυνείδητο μεν αλλά δεν σταματάει να μας επηρεάζει π.χ. σε ένα βιασμό ξεχνάμε τι έγινε.

Παλινδρόμηση: πηγαίνουμε πίσω σ'ένα προηγούμενο στάδιο ωρίμανσης γιατί μια καινούρια κατάσταση μας προκαλεί άγχος π.χ. ένα παιδί που μαθαίνει πως οι γονείς του θα χωρίσουν και αρχίζει να πιπιλάει το δάχτυλό του σαν να είναι βρέφος.

Μόνωση του συναισθήματος: βγάζουμε το συναίσθημα από μία κατάσταση γιατί είναι πολύ οδυνηρό π.χ. ένας γιατρός όταν πεθαίνει ένας ασθενής του μπορεί να μη νιώσει στεναχώρια για να μπορέσει να προχωρήσει στον επόμενο ασθενή.

Διανοητικοποίηση: εδώ υπάρχουν οδυνηρά συναισθήματα αλλά φέρεσαι σαν να μην υπάρχουν και αντιμετωπίζεις την κατάσταση πιο "κρύα" και "κλινικά" π.χ. λέει κάποιος "Στεναχωρήθηκα που έχασα όλη μου την περιουσία" και συνεχίζει περιγράφωντας τις αιτίες χωρίς να εκφράσει πραγματικά τη θλίψη του.

Εκλογίκευση: χρησιμοπιούμε τη λογική για να εξηγήσουμε μία συμπεριφορά ή συναίσθημα και να μην παραδεχτούμε τις πραγματικές αιτίες του π.χ. σκέφτεσαι "Θα δώσω τόσα λεφτά για να πάρω υπολογιστή αλλά τον χρειάζομαι και για τη δουλειά"ενώ δε σου είναι πραγματικά απαραίτητος ή "Ωραίο αυτό το σπίτι αλλά είναι μεγάλο για μένα"ενώ στην πραγματικότητα το θέλεις αλλά δεν έχεις τα λεφτά να το αγοράσεις.

Ηθικοποίηση: για να αποφύγεις το άγχος για κάτι που κάνεις πιστεύεις πως είναι ηθικά σωστό π.χ. οι ηγέτες μίας χώρας αρχίζουν πόλεμο με μία άλλη χώρα για να γλυτώσουν τους ανθρώπους της δεύτερης από τη δικτατορία ενώ η αλήθεια είναι οτι έχουν και προσωπικό ώφελος.

Γνωστική απόσπαση: ένα άτομο έχει ιδέες, συναισθήματα ή συμπεριφορές που είναι αντίθετες μεταξύ τους αλλά δεν το αντιλαμβάνεται για να μην αγχωθεί π.χ. δηλώνει κάποιος πως δεν είναι ρατσιστής αλλά τον βλέπεις να γελάει με ρατσιστικά αστεία ή είναι ιερέας και αμαρτάνει.

Ακύρωση: ασυνείδητα προσπαθούμε να περιορίσουμε ένα αρνητικό συναίσθημα, συνήθως της ντροπής ή της ενοχής με μία συμπεριφορά ή στάση μας, λες και αυτή η συμπεριφορά "ως δια μαγείας" θα διορθώσει το κακό που κάναμε π.χ. ο σύζυγος που απάτησε τη γυναίκα του και της φέρνει λουλούδια.

Στροφή ενάντια στον εαυτό: ένα αρνητικό συναίσθημα που έχουμε προς έναν άνθρωπο αλλά δεν μπορούμε να το εκφράσουμε στρέφεται προς τον εαυτό μας π.χ. η επιθετικότητα που έχουμε για το αφεντικό μας και δεν μπορούμε να την εκφράσουμε γιατί θα μας απολύσει, στρέφεται σ'εμάς τους ίδιους και γινόμαστε υπερβολικά επικριτικοί με τον εαυτό μας.

Μετάθεση: εδώ το συναίσθημα που έχουμε προς κάποιον και δε θεωρούμε ασφαλές να το εκφράσουμε στον ίδιο, θα το εκφράσουμε σε κάποιον άλλον π.χ. η επιθετικότητα που θα νιώσουμε προς το αφεντικό μας και από φόβο μην μας απολύσει δεν την εκφράζουμε, θα στραφεί μόλις γυρίσουμε σπίτι προς τη γυναίκα ή τα παιδιά μας.

Αντιδραστικός σχηματισμός: η μετατροπή ενός συναισθήματος που μας φαίνεται απειλητικό στο ακριβώς αντίθετο π.χ. ο θυμός και η ζήλια προς το νεογέννητο αδερφάκι μπορεί να μετατραπεί σε υπερβολική αγάπη.

Αντιστροφή: εξαιτίας ενός συναισθήματος που για κάποιο λόγο το θεωρήσαμε επικίνδυνο αντί να νιώθουμε πως κάτι χρειαζόμαστε εμείς, το προσφέρουμε στους άλλους π.χ. ένας άνθρωπος που χρειάζεται φροντίδα ο ίδιος αφιερώνει τη ζωή του φροντίζοντας άλλους και γίνεται νοσοκόμος.

Ταύτιση: γίνεσαι σαν κάποιον άλλον συνήθως επειδή αυτός έχει κάτι που θα ήθελες να έχεις εσύ π.χ. το παιδάκι παριστάνει πως είναι ένας σούπερ ήρωας και έχει κι αυτός μαγικές δυνάμεις.

Εκδραμάτιση: προβαίνεις σε μία συμπεριφορά που ικανοποιεί συναισθήματα ή επιθυμίες σου, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι επιτρεπτή, αντί να τα σκεφτείς και να τα εκφράσεις με άλλον τρόπο π.χ. ο έφηβος που δεν του αρέσει το σχολείο κάνει συνεχώς απουσίες αντί να σκεφτεί τι είναι αυτό που πραγματικά τον προβληματίζει ή να βρει τρόπο να κάνει πιο ευχάριστο τον χρόνο του εκεί.

Σεξουαλική επένδυση: όταν δίνεις σεξουαλική χροιά σε κάποια εμπειρία για να αποφύγεις οδυνηρά αισθήματα π.χ. νιώθεις σεξουαλικά αισθήματα προς το αφεντικό σου ενώ στην πραγματικότητα αισθάνεσαι φθόνο που αυτός έχει δύναμη και εξουσία ενώ εσύ δεν έχεις.

Μετουσίωση: η παρόρμηση του ανθρώπου που εκφράζεται με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο π.χ. ένας άνθρωπος με σαδιστικές τάσεις γίνεται χειρούργος.

Αντιστάθμιση: διακρίνεσαι σε κάποιον τομέα για να κρύψεις τα αισθήματα μειονεξίας και ανεπάρκειας σε κάτι άλλο π.χ. δεν αισθάνεσαι όμορφος αλλά προσπαθείς να γίνεις έξυπνος, να μορφωθείς πολύ.

Υπάρχουν κι άλλες άμυνες όπως το χιούμορ, η πρόβλεψη, η παθητική επιθετικότητα, η σωματοποίηση αλλά νομίζω πως η λίστα είναι ήδη αρκετά μεγάλη. Ελπίζω όμως να σας βοήθησε να καταλάβετε κάτι παραπάνω για τον εαυτό σας και τους γύρω σας.



Σύμφωνα με τον George Eman Valliant (1997) οι αμυντικοί μηχανισμοί του Εγώ μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με το ψυχαναλυτικό αναπτυξιακό στάδιο ως εξής[4] :

• Πρώτο επίπεδο: παθολογικές άμυνες (π.χ. παραληρητική προβολή)
• Δεύτερο επίπεδο: ανώριμες άμυνες (π.χ. προβολή, παθητική επιθετικότητα)
• Τρίτο επίπεδο: νευρωτικές άμυνες (π.χ. μόνωση, υποκατάσταση)
• Τέταρτο επίπεδο: ώριμες άμυνες (π.χ. χιούμορ, μετουσίωση)

 

Νομίζω, ότι αυτά που παρατίθενται αφορούν τη συνειδητή και ασυνείδητη λειτουργία του ανθρώπινου ψυχισμού εν γένει και όχι μόνο μια επιμέρους θεώρηση της υποτακτικής πλευράς.

Καταρχήν οι σκοτεινές μας φαντασιώσεις ΕΙΝΑΙ συμβολισμοί. Αυτό είναι δεδομένο. Το ζήτημα είναι, τι συμβολίζουν. Η απάντηση εδώ είναι παντελώς εξατομικευμένη και προϊόν δουλειάς του ατόμου με τον εαυτό του (λέγεται και ψυχοθεραπεία, αλλά το λέμε χαμηλόφωνα, επειδή πολλοί εδώ μέσα, όταν ακούν τη λέξη, μυγιάζονται).

Θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω, ότι η ερμηνεία του συμβολισμού ενός φαντασιακού βιασμού είναι αρκετά απλοϊκή, όταν εξαντλείται στην απόλυτη έλλειψη ελέγχου, το πελώριο κενό που διαμορφώνεται ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό και τη γιγάντωση της επικυριαρχίας του αρσενικού μέλους. Όπως επίσης και η προσέγγιση ότι η φαντασίωση χρήσης του εαυτού ως αντικειμένου συμβολίζει έναν ελεύθερο εαυτό.

Όλα τα παραπάνω και πολλές άλλες φαντασιώσεις συμβολίζουν πολύ περισσότερα, περίπλοκα, σκοτεινά και απωθημένα συμπλέγματα του ψυχισμού που βρίσκουν μια κάποια διέξοδο στο συνειδητό μέσω των φαντασιώσεων (και των ονείρων, ως γνωστόν). Οφείλουμε να μην τα ωραιοποιούμε στο επίπεδο ερμηνειών τέτοιου τύπου, γιατί αποπροσανατολίζουν και εφησυχάζουν. Όπως επίσης οφείλουμε να μην τα περιορίζουμε σε θέσεις του τύπου: ευτυχώς υπάρχει το bdsm και εμείς οι εκλεκτοί (?!) είμαστε σε θέση να μετουσιώνουμε τα τρομαχτικά μας ένστικτα σε ηδονή και σε ταυτότητα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αλλά αυτό το διερευνούν και πολύ περισσότερο το αποδέχονται ελάχιστοι.

 

Μάλιστα. Ότι έγραψα πιο πάνω, αλλά αντίστροφα. Επιδερμικές/θεωρητικές προσεγγίσεις για να το πάρουμε εξ αποστάσεως το θέμα.
Αυτό μου θυμίζει αυτό που ψάχνει ο άλλος στο ίντερνετ και βρίσκει ότι του πετάξει το google και μετά τσεκάρει "αυτό το έχω, αυτό δεν το ΄χω, αυτό το κάνω, αυτό δεν το κάνω". Άρα έχω/είμαι αυτό.

Δεν ξέρω, αγαπητέ τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η παράθεση. Σεμινάριο ψυχανάλυσης; Εμείς οι σκεπτόμενοι, μπορούμε να μετουσιώσουμε αμέσως σε αυτογνωσία κάθε θεωρητική γνώση; Ας διαβάσω εδώ, γιατί άμα ψαχτώ πιο συστηματικά, ποιος ξέρει τι θα μου προκύψει;

 

Προς τι αυτή η επίθεση/απαξίωση?

Εξάλλου το τόνισα, είναι απλά food for thought όχι ευαγγέλιο
ή αποκαλύπτω την απόλυτη αλήθεια. Απλά δίνω και μια άλλη
οπτική.

 

Δεν διάβασα όλο το νήμα όμως σε όσα ποστ διάβασα, το σενάριο του βιασμού υπάρχει μεν αλλά δεν είδα πουθενά αλλού το ξεκαύλωμα της συναίνεσης στην πραγματικότητα- πράξη. Να βιώνεται δηλαδή η συναίνεση σαν εμπόδιο στην απόλαυση σε βαθμό "ξεκαυλώματος". Και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η διαφορά σε αυτό που λέει ο αγαπητός @Arioch . Έχω την αίσθηση ότι είναι άλλα μεγέθη...ή κάνω λάθος?

 

Γράφω δύο παραδείγματα για να εξηγήσω καλύτερα το κομμάτι του συμβολισμου. Δεν θα μπορούσα να γράψω τι σημαίνει για τον κάθε ένα ξεχωριστά η κάθε φαντασίωση, δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο ποστ. Τα παραδείγματα, όταν χρησιμοποιούνται, οφείλουν να είναι σχηματικά και κατανοητά για να επιτελέσουν τον σκοπό τους, στην προκειμένη δεν ηταν η αποκωδικοποίηση των φαντασιώσεων.

Δεν γράφω ως ειδικός σε επιστημονικό άρθρο ούτε κάνω ψυχοθεραπεία στα μέλη του φορουμ, όποιος θέλει να ψάξει περισσότερο για το τι σημαίνουν οι συμβολισμοί των φαντασιώσεων του είναι ελεύθερος να το κάνει. Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι οι φαντασιώσεις δεν χρειάζεται να λειτουργούν απαραιτητα ενοχικά καθώς, όπως έγραψα, συμβολίζουν, δεν είναι πραγματικές αυτουσιες επιθυμίες στις περισσότερες των περιπτώσεων. Για ωραιοποίηση δεν γνωρίζω αλλά ναι, είναι εφησυχαστικό.

1ον) Το "εκλεκτοί" είναι δική σας ερμηνεία. 2ον) στο συγκεκριμένο κομμάτι μίλησα για Κυριαρχία και υποταγή, όχι για το BDSM γενικότερα και 3ον) ναι, η γνώμη μου είναι αυτή που παρέθεσα αναλύοντας (κατά το δυνατόν καθώς δεν μου αρέσουν τα σεντόνια) στοχευμένα στο νήμα αυτό για τα ένστικτα και το πώς τα μετατρέπουμε σε επιλογες εντός του κοινωνικοπολιτισμικου μας πλαισίου.
Η Κυριαρχία και η υποταγή είναι και προκύπτουν και από πολλά άλλα πράγματα, δεν είναι ομως το θέμα του νήματος αυτό.

 

Προσωπική μου ματιά σε όλα αυτά που συζητιούνται στο νήμα αυτό, αλλά και γενικότερα εδώ, αποκαλύπτουν τον μαθητευόμενο μάγο, που όλοι μας έχουμε μέσα μας.
Πα να πει πως όταν και όποτε στη ζωή μας ερχόμαστε σε επαφή με κάτι, που μάς "κάθεται" ή "ταιριάζει" στην αντίληψή μας, "παθαίνουμε" μια χαρά μεγάλη λέγοντας "ώπα, αυτό είναι"...
Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό το κάτι: βιβλίο, ταξίδι, ένα πρόσωπο ή μια εμπειρία, μια αποκάλυψη, ένα φυσικό φαινόμενο...
Οπουδήποτε σε ένα από αυτά τα τρία (δεν υπάρχουν άλλα, αυτά τα τρία έχουμε/είμαστε) εδράζεται αυτό το κάτι: συναίσθημα, γνωστικό αντικείμενο, το σώμα μας...

Τότε "πέφτουμε με τα μούτρα" σε αυτό το κάτι, τόσο που επανατοποθετούμε τον εαυτό μας στα πράματα, επαναπροσδιορίζουμε κριτήρια, επαναδιαμορφώνεται η οπτική μας, "αλλάζει η ζωή μας" ένα πράμα...
Όλα καλά ως εδώ...

Το κόλπο σε όλο αυτό είναι το άθροισμα... Εξηγούμαι:
Χρειάζεται καταρχάς να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε, και στον δρόμο να προσπαθούμε να κατανοήσουμε, για να το κάνουμε δικό μας αυτό το "νέο κάτι" και τι σημαίνει αυτό για μας.
Εστιασμένοι σε αυτό το κάτι συνήθως "ξεχνάμε" κάποιο μέρος από το παλιό "κάτι" που μέχρι τότε είμαστε εμείς ή γυρνούσαμε γύρω-γύρω του.
Δηλαδή δεν παίρνουμε τα νέα δεδομένα που μας προέκυψαν από το νέο "κάτι" και με αυτά να ξαναδούμε το παλιό μας "κάτι", διγιότι εκτιμούμε πως αυτά τα νέα δεδομένα αυτόματα θα βάλουν και τα παλιά πράματα στη θέση τους. Δεν μετουσιώνουμε σε σκέψη και λογισμό τα νέα μας δεδομένα ή για την ακρίβεια το κάνουμε σε ένα μέρος της πάρτης μας.
Με αυτόν τον τρόπο το "παλιό μας κάτι" εξακολουθεί και λειτουργεί παράλληλλα με το "νέο κάτι" και όσο νάναι πέφτει και καμιά φάπα μεταξύ τους, γεγονός που μας κάνει να μην αισθανόμαστε και πολύ καλά.
Είναι δηλαδή τότε που η ανακάλυψή μας αυτού του "νέου κάτι" μετατρέπεται από κάτι μεγάλο σε εργαλείο (και γαμώ την υποβάθμιση) και το εργαλείο με τον καιρό να μάς λέει και τι θα κάνουμε (κατάπτωση και μιζέρια)...

Εκεί είναι που μας πιάνουν τα διαόλια μας και λέμε διάφορα κουλά από το "δεν πάει στα διάλα" μέχρι "τα ίδια σκατά είναι όλα" και από "στάχτη και μπούρμπερη" μέχρι "δεν γαμιέται"...
Είναι που δεν κάναμε τη δουλειά σωστά, δηλαδή σαν να μην "καθαρίσαμε" το μαγαζί μας με το νέο "απορρυπαντικό", αλλά μείναμε στην μόστρα και παραμέσα κρύψαμε την σκόνη κάτω από το χαλί...
Δεν αθροίσαμε δηλαδή...
Και για να μη παρεξηγιόμαστε και λέμε τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" και το παρατραβάμε, δεν είπαμε πως θα κάνουμε γενική καθαριότητα και θα γίνει το μαγαζί μας "λαμπίκο", τα απόλυτα και τα ιδεώδη είναι για τους αφελείς, πάντα ήταν.
Το κόλπο είναι να το θυμόμαστε, με κάθε ευκαιρία να ρίχνουμε και κανά ξεσκόνισμα παραμέσα, να κρατάμε τα πράγματα ζωντανά και να μη τα φοβόμαστε.
Δηλαδή να γινόμαστε συνεχώς όλο και πιο σκεπτόμενοι, πα να πει πως σε κάθε φάση μας μπορούμε να δούμε τα πράματα πιο ψύχραιμα είτε θέμε να το πούμε γίγνεσθαι είτε ρόλοι είτε λειτουργία είτε ανάγκη είτε οτιδήποτε.
__________
Θα μπορούσα να γράψω κι ένα παράδειγμα, αλλά το παράδειγμα σε τέτοιες κουβέντες στις πιο πολλές περιπτώσεις λειτουργεί παρελκυστικά.

 

Τίμια και υπέροχη μαρτυρία φιλτατη αδυναμία.
Λίγοι έχουν τα κότσια να μιλούν με αλήθειες.
Προσωπικά δεν μπορώ να λειτουργήσω με πλήρη ελευθερία.
(Θα το ήθελα κάποιες φορές αλλά σίγουρα χωρίς καλα ξεμπερδέματα. Οπότε με βολεύει να ξερω ότι υπάρχουν Όρια στον σαδομαζοχισμο μου. Στο δε σαδισμό μου χρειάζομαι και επίβλεψη.   )

 

Οι φαντασιωσεις ειναι προσωπικη υποθεση οποτε διεπονται απο δικους μας κωδικες κ απο το ποσο το σπασιμο της δικης μας ηθικης μας δημιουργει ενοχες κ ποσο αφηνουμε το μυαλο μας αχαλινωτο να γεννα νεες επιθυμιες ....στο ταξιδι αυτο ειμαστε μονοι κ τη μονη συναινεση μας τη δινει ο ιδιος μας ο εαυτος κ μονο.
Το νοσηρο η το παρανομο ειναι πολυ αφηρημενες ενοιες που οριζονται οπως μας καυλωσει.
Δε βρισκω καθολου καυλωτικο να πραγματοποιησω καποιες απο αυτες σε ανδραποδα οι σκλαβες στο χαρεμι οπως εχω διαβασει πολλες φορες κ απο πολλους.
Το ιδιο το ταξιδι ο τροπος που θα παρεις τη συναινεση αυτο ειναι η καυλα αυτο ειναι η απολαυση.
Μακαρι να κατακτησω την συναινεση εστω στο 1% απο οσες χιλιαδες τρελλα κ νοσηρα για αλλα μυαλα εχω σκεφτει.
Τις φαντασιωσεις μας αντιθετα με τα ονειρα τις ελεγχουμε εμεις κ τελικα το μονο που μπορουμε να προσδοκουμε ειναι να βρουμε ατομα με ιδιες ή παρομοιες για να τις ζησουμε χωρις ενοχες κ με σεβασμο στον ανθρωπο γιατι ετσι αποκτουν ενα αξιακο υποβαθρο που σε ωθει να θες κ αλλο κ ολο κ πιο πολυ να κανεις καποιες πραγματικοτητα.

 

αυτό είναι ερμηνεία. η δε ανακάλυψη σκοτεινιάς είναι καραμπινάτη ενοχική ερμηνεία, για μελέτη.

πέραν του οτι το μύγιασμα ρίχνει τους τζίρους, ο,τι εκδηλώνεται με όνειρα ή φαντασίωση δεν συνιστά παθογένεια, και συχνότατα λειτουργεί απελευθερωτικά έναντι αναστολών και καθηκόντων.

ποιός κίνδυνος επικρέμεται πάνω μας; τι μας απειλεί; τι μας διώκει; μας αποπροσανατολίζουν από τι; έναντι ποιάς απειλής μένουμε ήσυχοι οι αδαείς;

η απελευθέρωση από ενοχικά φορτία και αναστολές, η λιγότερο επιφυλακτική προσέγγιση του πηγαίου δεν συνιστά σύμπλεγμα· καιτοι η διαφαινόμενη εκφρασμένη ανάγκη θεωρητικοποίησης και εκλογίκευσης με πολιτικούς όρους αποτελεί πράγματι εμπόδιο γιά την απελευθέρωση αυτή.