Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

echoes

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος echo, στις 23 Ιανουαρίου 2009.



  1. όλη τη μέρα ο άνεμος
    όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου
     
  2. Κοίτα, κοίτα, κοίτα
    πόσα καρφιά χωράει

     


    όχι αγάπη ,όχι αγάπη
    μόνο του άπιαστου η ψευτιά
     
  3. ..αψιμαχίες
    ακκισμοί
    μεγαλοστομίες.
    Καρικατούρες
    συστήματα
    φαντάσματα
    κατακτήσεις.
    Στο χείλος σου ενθουσιασμός,
    η έμπνευση κεραυνοβολεί το μάταιο.


    Παναγιώτης Θανασούλης


     
     
  4. Mermaid

    Mermaid New Member

    Λιωμένο μολύβι στάζει
    η ανάσα των ανθρώπων
    κι εγώ σχεδιάζω συναντήσεις
    όταν σε δω
    αν θα σ’ αγκαλιάσω πρώτα
    ή θα σκύψω το κεφάλι
    αποκαμωμένη
    απ’ το φιλί
    που άργησε πολύ
    κι εχάθη η νοστιμιά του.
    Κι ενώ όλο για μίσος λένε
    θυμάμαι πόσο αρέσει
    στους άντρες ν’ αγαπιούνται
    πώς δένουν σαν φραγκόσυκα
    σφιχτό χύνεται το μέλι
    απ’ τα αγκαθάκια
    και πέφτει η γύρη σαν βροχή
    απ’ το πελώριο κίτρινο
    λουλούδι της αγάπης.

    Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

     
  5. ..Έκανε πραγματική ζέστη την ημέρα εκείνη της 21 Ιουνίου. Ανηφορίζαμε με τον Δαβίδ τη λεωφόρο Ανοίξεως πηγαίνοντας προς την Κηφισιά.
    Μ' είχε φιλήσει δυο φορές απο τότε που γύρισε, τη μια στον ελαιώνα, την άλλη στο δασάκι. Κι όπως τα μαλλιά μου ήτανε μακριά και σγουραίνανε στις άκρες, είχε βυθίσει την παλάμη μέσα τους, ανοιχτή, και μου τα 'χε ανακατέψει. Ήταν σαν να μ' αποκοίμιζε, μ' άρεσε, και σάμπως να του άρεσε κι εκείνου παρόλο που 'δειχνε αφηρημένος. Όμως δεν ξέρω πως μου τα τράβηξε για μια στιγμή κι εγώ φώναξα. Κατέβασε τότε απότομα το χέρι και με κοίταξε έκπληκτος.

    ..Θα 'θελα να 'μουνα στον κόσμο μόνη μου, ολομόναχη. Όμως ο Δαβίδ όλο και με πλησιάζει στον πέτρινο πάγκο και μου αγγίζει το χέρι. Απαλά στην αρχή, έτσι σαν αέρας ή σαν φύλλο · ύστερα το σφίγγει, το σφίγγει ώσπου να με πονέσει, κι ύστερα πάλι αραιώνουμε τα δάχτυλα και παίζουν το 'να με τ' άλλο σαν φύλλα στον αέρα. Θέλω όλο κοντά μου να 'ναι ο Δαβίδ, να 'ναι μάλιστα πιο κοντά μου απ' ό,τι είναι τώρα.
    Παίρνει το χέρι μου και μου φιλάει τα δάχτυλα ένα ένα, στις άκρες, από μέσα, εκεί που είναι τρυφερά.
    "Ξέρεις ότι αυτό δε μ' αρέσει"
    "Θέλω να μάθεις να σ' αρέσει", λέει και γελάει σιγανά.
    Μουδιάζω τότε, δεν ξέρω γιατί, κι έτσι για να ξεφύγω, τινάζω τα πόδια μου, τα χτυπάω στο χώμα. Αρχίζω να φλυαρώ. Ο Δαβίδ γελάει ακόμα, τα φώτα παίζουνε στο πρόσωπό του.
    ..

    -"Μήπως σκέφτεσαι το ξένο κλειδωμένο συρτάρι, το μυστηριώδες συρτάρι;"
    Ο Δαβίδ γλίστρησε στο πλάι μου σιωπηλά, ύπουλα όπως πάντα. Τινάζομαι.
    -"Έχεις έναν τόσο αντιπαθητικό τρόπο να πλησιάζεις τους ανθρώπους", λέω δυνατά.

    Μαργαρίτα Λυμπεράκη


     
     


  6. Elle tangue mais ne sombre pas

    Trois allumettes une à une allumées dans la nuit
    La première pour voir ton visage tout entier
    La seconde pour voir tes yeux
    La dernière pour voir ta bouche
    Et l’obscurité tout entière pour me rappeler tout cela

    Jacques Prévert
     
  7. ..Απρίλιος του '22. Η Μαρία Πολυδούρη είναι είκοσι χρονών και ο Καρυωτάκης 26.
    Και τα νιάτα τους δειλά και άγρια, απελπισμένα και διψασμένα για πίστη θ' ανάβουν φωτιές τ' Αη Γιαννιού όπου σταθούν, όπου κοιτάξουν, όπου διαβούν, όποια στιγμή της μέρας, σ' όποιο σημείο της γης συναντηθούν κι αντικρίσουν τα μάτια τους.
    Κάθε φόρα που τα δάχτυλα του ενός θα ακουμπούν την επιδερμίδα του άλλου. Παντού θα υψώνονται φλόγες, να καίνε τις μαρτυρίες, να πυρπολούν τα ίχνη, να λαμπαδιάζουν τα ίδια τους τα σώματα.
    Γιατί άλλος κανείς δε θα 'ρθει, άλλος κανείς δεν είναι άξιος ούτε να αντικρίσει την εκτυφλωτική και καταστρεπτική φλόγα που ξαφνιάζει, γεννά, μεθά τα δύο τούτα παιδιά, ώσπου να τα κατακάψει».

     
  8. Ghost of Love bound unto your name
    So it be running thru my veins

     
     
  9. ..It's hot, it's humid.
    You've been walking through this jungle for weeks. It never changes, not even at night.
    You hear birds, or at least you think you do. They sound hollow, rattling, metallic. You've never seen any birds in the jungle, but you can faintly hear the hum of a machine somewhere. It's definitely there, masquerading as the burble of a stream or blow of the wind.
    No matter where you go, it's always the same volume, same pitch, seemingly everywhere. You swear that, when you lay down and sleep at night, there's something rushing underground.
    Even the crunch of the leaves under your feet seem to reverberate off of some distant plate.
    You rip off part of a root from a tree.
    It's metal.

     
  10. Η σύνθλιψη των σταγόνων

    Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.
    Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι
    με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται
    σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία. Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα
    στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι
    στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει
    και ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει.
    Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως
    γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια
    σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ,
    διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο.
    Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν που παραδίνονται αμέσως,
    εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται
    ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται
    και την κραυγή που τις μεθάει σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης και της
    εξαφάνισης. Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες.
    Αντίο σταγόνες. Αντίο.

    Julio Cortázar


     
  11. ..Είναι μια θλίψη που συντροφεύει τον δρόμο μου
    που κάνει αυτό το μπλουζ να ακούγεται πιο δυνατά
    Είναι μια αύρα σιωπής
    μέσα στα δώδεκα μέτρα της μουσικής που σε ντύνει
    Κι όλο να βάφω τους τοίχους με φως
    κι όλο να σχίζεται η μέρα στα δύο
    Υπάρχουν άγκυρες που όταν κοπήκαν μας πήραν μαζί
    και κάτι καράβια που στον ερχομό τους
    ποτέ δεν μας είχαν
    Κι αυτό γιατί το μόνο που είχαμε
    ήτανε μερικές σπασμένες χορδές
    που τις κάναμε ζωή
    για να μπορούμε να ντυνόμαστε τις νύχτες
    Για το τελευταίο μπλουζ
    στις όχθες του δικού μας προσωπικού νότου

    Μαρία Χρονιάρη