echoes

Nα με συμπαθάς, μάλλον παραζαλισμένη, πήγα κατευθείαν στο τέλος.  
Το διαγράφω πάραυτα.

 

Σαν τις ταινίες που αρχίζουν από το τέλος.  

 

19 Μπέργκ-γκάσε
18 Μαΐου 1931 ​

...

Ξαναθυμάμαι τώρα τον Ηράκλειτο:"Δεν θα βρεις τα πέρατα της ψυχής,οποιον δρόμο και αν ακολουθήσεις".
Δεν είναι ακριβώς έτσι κατά τη γνώμη μου΄η επιτυχία εξαρτάται από ένα ωραίο λιμάνι που ανοίγεται μέσα σε απόκρημνα βράχια.

Ειλικρινά δικός σας,
Σίγμουντ Φρόιντ


Το Λευκό Ξενοδοχείο-ΝΤ. Μ. Τόμας

 

Ονειρεύτηκα μιαν άγρια θύελλα που ολόγυρά μου
έριχνε δέντρα, ήρθε μετά μια παραλία προς τη μεριά μου
άδεια, έτρεξα φοβισμένη και δυσκίνητη, βρέθηκε
μια καταπακτή που δε μπορούσα να σηκώσω, κι άρχισε
μια ιστορία με το γιο σας, κάπου σ' ένα τρένο,
μέσα σε κάποιο μαύρο τούνελ, το χέρι του κάτω
απ' τα ρούχα στα μεριά μου, δε μπορούσα ν' ανασάνω,
μ' οδήγησε σ' ένα ξενοδοχείο λευκό ψηλά στην όχθη
μιας λίμνης, το νερό της ήταν σμαραγδί,
αδύνατο να σταματήσω, είχα ανάψει απ' τη στιγμή
που μ' άνοιξε τα πόδια, και καμιά ντροπή
δε μ' έκανε να κατεβάσω τα φορέματα ή το δικό του χέρι
να παραμερίσω, τα δυο, κατόπιν τρία δάχτυλα που είχε φέρει
σα σφήνα μέσα μου, παρόλο που ο ελεγκτής σταμάτησε
για μια στιγμή, καθάρισε το τζάμι, είδε και προχώρησε
δίπλα στο τρένο, τα δάχτυλά του με γεμίζαν γρατζουνώντας
με μια μεγαλειώδη ζάλη πόθου, πόθου, ώσπου μισοκουβαλώντας
με ανεβήκαμε τα φαρδιά σκαλοπάτια
στην είσοδο ο θυρωρός κοιμόταν και γι αυτό
άρπαξε τα κλειδιά κι έτρεξε πάνω, πάνω τα φουστάνια
ψηλότερα από τους γοφούς, και μ' έγδυνε χωρίς σταματημό,
υγρά κυλούσαν στα μεριά μου και γαλάζιος ήταν ο ουρανός,
αλλά τη νύχτα φύσηξε ένας άνεμος λευκός
πάνω απ' τα δέντρα, απ' την κορφή τη χιονισμένη,
μείναμε εκεί, δεν ξέρω, το λιγότερο μιαν εβδομάδα,
ποτέ δε βγήκαμε από το κρεβάτι κι ήμουν ανοιχτή σχισμάδα,
καθηγητά μου, από το γιο σας, κι επιστρέφω, μια θρυμματισμένη
γυναίκα, ίσως πιο θρυμματισμένη, άραγε μπορείτε
κάτι να κάνετε για μένα, να με νιώσετε άραγε μπορείτε;

Ντ. Μ Τόμας, "Το Λευκό Ξενοδοχείο"

 

Το τέλος που σηματοδοτεί την αρχή μιας άλλης ταινίας, όσο του δίνουμε κλώτσο να γυρίσει... 
εμένα πάντως, με γυρνάει πίσω, σε κάποιο απ' τα εμπνευσμένα ''δαιμόνια'', που αναζήτησε με πάθος να ταξιδέψει σε κάθε σκοτεινή γωνιά της ανθρώπινης ψυχής.
Τι κι αν έφυγε στα 28 του χρόνια, κέρδισε τη μάχη ενάντια στη λήθη, ζώντας γνησια και αυθεντικά την προσωπική του αλήθεια.

''when something is true, it's true for a long time''

«Just like a soldier boy,
I been out fighting wars that the world
never knows about, but I never win them
loud, there's no crowds around me»

Dream Letter, Tim Buckley

Photographs of guns and flame
Scarlet skull and distant game
Bayonet and jungle grin
Nightmares dreamed by bleeding men
Lookouts tremble on the shore
But no man can find the war

Tape recorders echo scream
Orders fly like bullet stream
Drums and cannons laugh aloud
Whistles come from ashen shroud
Leaders damn the world and roar
But no man can find the war

Is the war across the sea?
Is the war behind the sky?
Have you each and all gone blind:
Is the war inside your mind?

Humans weep at human death
All the talkers lose their breath
Movies paint a chaos tale
Singers see and poets wail
All the world kows the score
But no man can find the war

 

Re: Αλμπέρ Καμύ - Ο Ξένος

I was born today
There were strangers there
Cut me off
And left me in a chloroformed cell
I yelled and I yelled
But nobody cared
First day of school
I lost my front teeth
Boys beat me up cause
I wasn't one of them
I fought til I bled
And everyone was scared
Yeah everyone was scared

It isn't my fault
That I'm strange

I wasn't good at kickball
I wasn't good at girls
I used to make a habit of peeing in my pants
Cause I was scared and I couldn't dance
And nobody cared but I learned
Today I'm glad to say
I'm just like to rest
Anonyme is best
Anonyme is best
And life grows stranger every day
Has anybody dared to be more that dead?

It isn't my fault
That I'm strange

Aujourd'hui, maman est morte.
Ou peut-etre hier,
je ne sais pas.

Mother died today
Or maybe yesterday
I don't know, I don't know, I don't know
Got to ask my boss to let me go
At the funeral they expected me to cry
Well I didn't
I don't know why
I don't know how
Everybody's staring at me now
What's gone to their heads?

It isn't my fault
That I'm strange
I'm strange, I'm strange, I'm strange
I'm the stranger.

Η εκδοχή των Tuxedomoon για τον Ξένο (1979).

 

Re: Αλμπέρ Καμύ - Ο Ξένος -- ξεκινώντας

"Aujourd'hui maman est morte." Η πρώτη πρόταση του βιβλίου. Ο Καμύ αρχίζει με το τέλος της μητέρας του.

Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Πως ν' αρχίσεις ένα βιβλίο; Ένα ποίημα; Με ενδιαφέρον αλλά όχι εφετζίδικα;

Αγαπημένη αρχή ποιήματος,


Και ήταν σ' εκείνη την ηλικία...
ήρθε η ποίηση να με ψάξει.
Δεν ξέρω,
δεν ξέρω από που ήρθε,
(...)

Pablo Neruda, "Η ποίηση"



Αρχίζει με "Και", ο κερατάς! Λες και τα λέγαμε μόλις πριν και συνεχίζει αμέριμνα μια κουβέντα... Σε βάζει μέσα στο μυστήριό του, ως δεδομένο, χωρίς να σε ρωτήσει καν. Σε ζωγραφίζει κατευθείαν μέσα στον πίνακά του από λέξεις. Μετά... "σε εκείνη την ηλικία", χωρίς να σου πει σε ποια, λες και μιλάγατε για τότε, που ήταν τόσο, και γνωριζόσασταν από τότε...

Γιατί μετά εξομολογείται για ένα από τα πιο προσωπικά του θέματα -- τη σχέση του με την ποίηση.

(Fanshawe, ευχαριστιέμαι τα ποστ σου γιατί κεντρίζεις τις σκέψεις. Γόνιμα, πάντα, πνευματικά ερεθίσματα.)



​

 

όχι άλλη αρχαία σκουριά. έλεος

 

Μήπως είσαι ρεφορμιστής?

 

Στο τέλος μιας αποπνικτικής νύχτας,
τον βρήκα στην είσοδο
ενός ουρανοξύστη από σκούρο μπλε γυαλί,
ζαρωμένο στο πλάι,γυμνό,
να κρατάει τον καβάλο του και με τα δυό του χέρια,
τα κουρέλια του κουβάρια για μαξιλάρι.

Ο αγνοούμενος που δεν τον αναζητά κανείς,
με μελανιές και κρούστα βρομιάς,
όπως όλοι οι πραγματικά άποροι
που φτιάχνουν το κρεββάτι τους στο γυμνό πεζοδρόμιο.
Το στόμα του ανοικτό όπως στο θάνατο
ή όπως στην ανάμνηση κάποιας ακολασίας.

Η πόλη τέτοια ώρα ήσυχη-στις μύτες των ποδιών,
ένα κίτρινο ταξί μόνο του στο φανάρι με αναμμένη μηχανή,
ο ζαλισμένος από τον ύπνο οδηγός παίρνει μια ανάσα
από το φευγαλέο αεράκι,
δροσερό και με μυρωδιά θάλασσας.

Αϋπνία και ζέστη με έβγαλαν έξω νωρίς,
με έκαναν να κατηφορίσω εκείνο το οικοδομικό τετράγωνο
και όχι το άλλο,τρέχοντας σαν να έχω
καυτό κάρβουνο στο μάτι μου,
και τον βλέπω εκεί ξαπλωμένο χωρίς ρούχα,
το ένα του πόδι να τρέμει πότε πότε.

Σκέφτηκα τι θα γίνει αν τον βρουν οι μπάτσοι;
Κοίταξα λοιπόν από πάνω ως κάτω τη λεωφόρο,
όλη τη διαδρομή που η νεκρική πυρά
της ανατολής είχε βάψει κόκκινο τον ουρανό,
μήπως βρω κάτι να τον σκεπάσω.

Απολύτως για την ψυχή μου-Charles Simic

 

Με ντροπή διαπιστώνω ομολογουμένος οτι όταν πλέον τα διαβάζω αυτά δε μου προκαλούν ούτε την παραμικρή διάθεση για ρητορική σκέψη. Εχω χαθεί στην καθημερινότητα απο τώρα 23 χρονών μη χέσω?
Αλλά παρ'όλα αυτά, κανείς ανακαλύπτει σοφία ακόμα και στα πιό απίθανα μέρη, και το μικρό As above, then so below του Ερμητικού πίνακα ή το Remember with pride what thou art, lest we forget, in awe of our terrible past με έκαναν να σκεφτώ.

Καλή φάση πρωί-πρωί

 

Δεν πολυκατάλαβα τι μεσολάβησε,αλλά looks good !


YΓ.Η καλή ημέρα φαίνεται από το βράδυ.