echoes

An excellent website for international poetry with mp3 files :

LibriVox » Multilingual Poetry Collection 005

Greek - Apolipin o theos antonion Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον by Konstantinos Kavafis Κωνσταντίνος Καβάφης - 00:01:32
Source: E-text
[mp3@64kbps - 0.7MB]
[mp3@128kbps - 1.4MB]
[ogg vorbis - 0.8MB]
Read by: jorgos

 

Η ζωή μου είναι ένα ταπεινό ασημένιο ρυάκι που διασχίζει απαλά,σιγαλά,ακίνδυνες χλωρασιές κι ολάνθιστα λιβάδια.Ξέρω,όμως,πως όταν έρθει η θύελλα κι αρχίσει να πέφτει η βροχή,μπορεί να γίνει χείμαρρος αγριεμένος,να σκάψει τη γη,και να σύρει καταλασπωμένο στη θάλασσα το τραγικό ναυάγιο μου,αποδεικνύοντας το πάθος και τη δύναμή του.

Ο Μοναχός και η Κόρη Του Δήμιου-Ambrose Bierce

 

I am far addicted to the internet:

mou areisei toso poly..

 

Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
ʼρχισε να ξεχνάει
τις διαδρομές της λογικής.

Κι αφού στα λόγια του κανείς
ποτέ δεν απαντούσε
μόνος του όπως ζούσε
βρήκε την γλώσσα της σιωπής.

"Δες βραδιάζει, μη μιλάς
μον' έλα λίγο πιο κοντά"

Μα δεν μπορούσε την σιωπή
κι έτσι όπως ζούσε μόνος
φοβότανε το φόβο
πήρε το τέλος σαν αρχή.

Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά
μπρος στο μεγάλο δρόμο
να βρει έναν άλλον κόσμο
στης θάλασσας την αγκαλιά.

Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
στη θάλασσα είδε δρόμο.


Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή
πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή
κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ
τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή

Πες μου αν μ' αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ' αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή


Ο Λόγος της Σιωπής:Δήμητρα Γαλάνη-Κωνσταντίνος Βήτα
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος-Παύλος Σιδηρόπουλος

 

" Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
ʼρχισε να ξεχνάει
τις διαδρομές της λογικής...."


To tragoudi einai poly omorpho .mou areisei toso i mousiki ..akouo ta logia kai grapho i metaphrasi apo ellinika sta gallika ..

 

@nightingale1948, όντως είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι,είναι διασκευή(remake) ενός άλλου παλαιότερου τραγουδιού,του "η ώρα του Stuff" του Παύλου Σιδηρόπουλου.Όλος ο συγκεκριμένος δίσκος είναι πολύ καλός,στον συστήνω ανεπιφύλακτα.

Δήμητρα Γαλάνη/Κωνσταντίνος Βήτα-Μετά (Universal Music P.2001)

Άλλο ένα τραγούδι από αυτόν τον δίσκο,επίσης remake σε ένα παλαιότερο του Μάνου Λοΐζου.


Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω

θε να σκορπά το μέτωπό σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θα 'ν' τ' ωραίο πρόσωπό σου
κι απ' το φεγγάρι πιο χλωμό

Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός

Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή


Η μέρα κείνη δε θ' αργήσει:Μάνος Λοΐζος & Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι: Φώντας Λάδης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος-Κωνσταντίνος Βήτα

 

Sou efcharisto poly echo.. to rock ton Μάνος Λοΐζος kai Δήμητρα Γαλάνη
einai dafmasio.. prepei na chorevo..  

 

Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
ʼρχισε να ξεχνάει
τις διαδρομές της λογικής.

Etant donné qu'il n'est resté personne
avec lui pour parler
il a commencé à oublier
les chemins de la raison .


Κι αφού στα λόγια του κανείς
ποτέ δεν απαντούσε
μόνος του όπως ζούσε
βρήκε την γλώσσα της σιωπής.

Puisqu'à ses paroles
et comme il vivait seul ,
jamais personne ne répondait,
il a découvert la langue du silence .


The lyrics are quite difficult..I shall continue later on..

 

Η Φίμωση της Σελήνης-Νίκος Βιολάρης

Σελήνη
ένδοξης αυγής
ρούχο σου ύφαναν
σιγής
καθώς γυμνή ομοιάζεις μιας
λευκής
... παράταιρης
κραυγής.

 

 

Η γυναίκα της διπλανής πόρτας-Φρανσουά Τριφό

Gérard Depardieu ... Bernard Coudray
Fanny Ardant ... Mathilde Bauchard

Η γυναίκα της διπλανής πόρτας (1981) είναι ένα από τα δείγματα του Τριφό-Μίστερ Χάιντ.Ο δρ Τζέκιλ ασχολείται με κομψοτεχνήματα συναισθηματισμού, γύρω από το ρομαντικό ασταθή και ονειροπόλο Αντουάν Ντουανέλ, ενώ ο Μίστερ Χάιντ, ευτυχώς για το γαλλικό κινηματογράφο,ξεπερνάει τον «ψυχολογισμό» ποιότητας.Οι δυό Αγγλίδες στην Ευρώπη,Η ιστορία της Αντέλ Ουγκό,Το πράσινο δωμάτιο και Η γυναίκα της διπλανής πόρτας ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία της «ποιότητας»,που ξεφεύγει απ’ τη μικρή μουσική και όλα εκείνα τα συμπαθητικά και ρουτινιάρικα του κινηματογράφου κατά Τριφό.

Στη Γυναίκα της διπλανής πόρτας,ο Τριφό γίνεται το αρνητικό του Σοτέ: περιγράφει μια κρούστα καθημερινότητας κάτω απ’ όπου φωλιάζουν «εξαιρετικοί» χαρακτήρες και καταστάσεις.Η ιστορία είναι καθαρά «κινηματογραφική» χωρίς κοινωνιολογικά σχόλια: ένα είδος α-κοινωνικής amour fou σουρεαλιστικής με την αρχέγονη έννοια του όρου.

Ο Μπερνάρ και η Ματίλντ είναι ένα ζευγάρι πέρα από το χρόνο,ένα ζευγάρι που απέτυχε ( ; ) να γίνει ζευγάρι με όλους τους κανόνες του ζευγαρισμού,με λίγα λόγια ένα ζευγάρι πάθους που δεν θα μπορούσε ποτέ να είχε παντρευτεί,να’χει παχύνει και να’χει κάνει παιδάκια.Ο Μπερνάρ ζει «ευτυχισμένος» με μία συμπαθητική σύζυγο,σ’ ένα συμπαθητικό προάστιο,την Γκρενόμπλ.Εχει και ένα συμπαθητικό παιδάκι.Η Ματίλντ μετακομίζει με τον εξίσου συμπαθητικό της σύζυγο στο διπλανό σπίτι,φέρνοντας τη θύελλα στο φαινομενικά τακτοποιημένο κόσμο του Μπερνάρ και ξυπνώντας ένα πάθος που είχε θαφτεί για το καλό ( ; ) όλων.

Όπως σε κάθε ιστορία πάθους,το «χάπι εντ» δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με το θάνατο ή το χωρισμό.Στο τέλος της ιστορίας της Αντέλ Ουγκό,η Αντέλ είναι απελευθερωμένη απο ένα καταστροφικό πάθος κι αυτό ΕΙΝΑΙ «χάπι εντ» - ενώ στη Γυναίκα της διπλανής πόρτας η λύτρωση δεν μπορεί παρά να ‘ρθει μέσα απο το θάνατο.Η ταινία είναι υπερβολική,μεταφυσική,
α-φυσιολογική,αλλά και α- παθολογική: o Μπερνάρ κι η Ματίλντ δεν «αγαπιούνται» με την έννοια «θέλω να ‘σαι καλά,να περνάς καλά,να χαμογελάς κτλ.»,αλλά με εκείνο τον τρόπο που θυμίζει τον Λα Σενέ και την Κριστίν στον Κανόνα του παιχνιδιού,ένα συνονθύλευμα από μία επιθυμία,μοιρολατρία και βία.Η Ματίλντ λιποθυμάει όταν ο Μπερνάρ τη φιλάει αναπάντεχα στο υπόγειο γκαράζ,εκεί που οι οικογενειάρχες παρκάρουν ήσυχα ήσυχα τα αυτοκίνητα τους για να επωμιστούν τα οικογενειακά τους βάρη,τις σακούλες του σούπερ μάρκετ.Ο Μπερνάρ δίνει ένα φιλί που δε σημαίνει αγάπη και τρυφερότητα,αλλά επιθυμία που καλπάζει ανεξέλεγκτα.Εδώ δεν έχουμε τυν ασυνεννοησία/αποστασιοποίηση του Αντονιόνι,αλλά ένα ακόμα «ill-starred romance» που καταδικάζεται απ’ την ίδια του την ένταση.

Ο Τριφό είναι ρομαντικός.Αλλοστε με την έννοια του Αντουάν κι άλλοτε με την έννοια του Ορφέα και της Ευρυδίκης,του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή του Τριστάνου και της Ιζόλδης.Αν δεν υπήρχε το Σημασία έχει ν’αγαπάς του Ζουλάφσκι,πιθανά η καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ πάνω στον έρωτα,η Γυναίκα της διπλανής πόρτας θα μπορούσε να διεκδικήσει τη θέση της πιο σημαντικής υπεράσπισης του Ερωτα μέσα σε μια κοινωνία που βιομηχανοποιεί και κωδικοποιεί τα πιο παράλογα αλλά και τα πιο ενδιαφέροντα συναισθήματα.Η ταινία σε αντίθεση με το υπόλοιπο έργο του Τριφό,είναι κραυγαλέα,καθώς βγάζει την γλώσσα στην ευτυχία της πρόσοψης,καθώς καθαγιάζει τη σύγκρουση και παραδέχεται την απουσία ελπίδας στον έρωτα.«Il n’pas d’amour heurex» θα λέγε ο Αραγκόν-και το λέγε.Το ίδιο λέει και η κυρία Ζουβ που υποτίθεται πως διηγείται την ιστορία στο θεατή και το λέει με εκείνη την παλιά έμφυτη αισιοδοξία του Τριφό-θα ζήσουμε χωρίς έρωτα,μόνο που η ζωή δε θα’ναι τόσο καλή.Η κυρία Ζουβ επιλέγει την επιβίωση: η Ματίλντ επιλέγει το θάνατο,ένα θάνατο,εντυπωσιακό,θεαματικό και συμβολικό,ένα θάνατο που αξίζει τον κόπο.

«Η εξήγηση της αποτυχίας της ταινίας»,γράφει ο Ολιβιέ Ζιλισάν στη «Revue du Cinema» (τχ.366), «έγκειται στο ότι απ’ το ίδιο της το θέμα κι απ’ τις ίδιες της τις προθέσεις αντιτίθεται στο "μύχιο" στιλ του Τριφό...Είναι μία ταινία λογική πάνω σε ένα πάθος παράλογο...»
Θα ΄λεγε κάποιος πώς είναι μία ταινία μεγαλόσχημη,πυρετώδης,λυσσαλέα,γυρισμένη με τον πιο «παγωμένο» τρόπο –μια ταινία που δεν θα μπορούσε να είναι αυτοβιογραφική ή έστω προσωπική.Ο Τριφό σίγουρα δεν το έχει ζήσει αυτό-όπως δεν το έχει ζήσει ούτε ο λιγάκι δειλός,θολωμένος,τρυφερός Αντουάν.Ο Αντουάν θα ‘χε αγαπήσει μια γυναίκα σαν την Αρλέτ και θα ‘χε απλά ονειρευτεί μια γυναίκα σαν την Ματίλντ-κι ο Τριφό δείχνει με τη Γυναίκα της διπλανής πόρτας πως ήθελε να κάνει μια ταινία για τη Μοίρα,αλλά ο Αντουάν μέσα του δεν τον άφησε.

Σώτη Τριανταφύλλου



 

 

 

Femme d'à côté, La (1981)

 

ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ' έργα μεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.

Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες. και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες. Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα. Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα. Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδίας που ζητάει κι ελπίζει να βρει την ουσία. Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα.
Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Απόσπασμα από την Ασκητική ΙΙ του Νίκου Καζαντζάκη.​

 ​

 

Τρέμουν τα πόδια μου το σώμα μου δειλιάζει
Κάθε φορά που πλησιάζεις προς τα 'δω
Με ξεσηκώνεις με χαλάς και μ' αναγκάζεις
Να μπω γυμνός στο ηλεκτρικό σου μακελειό

Μυρίζεις θάνατο μα εγώ σε γυροφέρνω
Δεν έχω δύναμη μακριά να κρατηθώ
Βάζω στην άκρη το μυαλό μου νικημένο
Μέσα στις στάχτες σου διψάω να βρεθώ

Σαν τότε που μας τρόμαζε το ήσυχο φεγγάρι
Σαν τότε που ματώναμε μαζί
Μόνοι σε έναν άγνωστο νεκρό πλανήτη
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς

Τρέχω συνέχεια να κρυφτώ μακριά από σένα
Kαι όλο νομίζω πως μπορώ να γιατρευτώ
Πάνω σου πέφτω ξαφνικά και απεγνωσμένα
Στα ηλεκτροσόκ σου προσπαθώ να αντισταθώ

...