Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Endgame

Συζήτηση στο φόρουμ 'Κυριαρχία - υποταγή D/s' που ξεκίνησε από το μέλος Stilvi, στις 29 Αυγούστου 2018.

  1. Stilvi

    Stilvi Nobody expects the Spanish inquisition! Contributor

    I feel you

     
     
  2. mad_hatter

    mad_hatter You can always take more than nothing

    @Stilvi πραγματικα μου θυμιζει οταν ημασταν παιδια και ριχναμε χωμα να κλεισει η τρυπα της μυρμηγκοφωλιας... τι να γινοταν αραγε μεσα στις υπογειες σηραγγες... ειτε κανεις μακροβουτι ειτε περπατησεις μεσα στο νερο αργα αργα να συνηθισεις τη θερμοκρασια δεν αρκει αραγε ενα κυμμα να σε παρασυρει?
     
  3. tithon

    tithon Contributor

    όποιος έχει προσχεδιασμενη κατάληξη φτάνει στο φινάλε το ίδιο τυφλός όπως ξεκίνησε. αν είναι τυχερός και βρει απέναντι κάποιον με ισχυρότερη βαριάντα κάτι μπορεί να μάθει, έστω σε τεχνικό επίπεδο. καλύτερα τάβλι, δεν χρειάζεται και να μπορείς να περιγράψεις.
     
  4. rea..

    rea.. Contributor

    Το εύλογο αγαπητέ, όταν μιλάμε για προσδοκίες και τελικές διαδικασίες (endgames) σχέσεων, που ακριβώς βρίσκεται η θετική?

    Οι προσδοκίες σε οποιαδήποτε σχέση είναι ρίσκο. Σετάρουμε το μυαλό μας σε μια συγκεκριμένη μελλοντική κατεύθυνση και όταν η σχέση δεν προσαρμόζεται στα "σχέδιά" μας, καταλήγουμε να απογοητευόμαστε και να γεμίζουμε ανασφάλειες.
    Στο αρχικό στάδιο ειδικά δε, πρέπει το μυαλό μας να είναι καθαρό. Δεν είναι λίγες οι φορές που δε θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα και βλέπουμε τις προσδοκίες μας στον άλλον και στο τέλος τον χρεώνουμε και από πάνω γιατί δεν ήταν τελικά αυτό που περιμέναμε. Αυτό ισχύει για όλες τις σχέσεις και ένας λόγος παραπάνω όταν μιλάμε για D/s.

    Στο αρχικό στάδιο, της γνωριμίας καμία προσδοκία, μόνο νηφάλια καθαρή παρατηρητικότητα, δεν επιλέγουμε "γκόμενο" και τα περιθώρια λάθους επιλογής μπορεί να μας κοστίσουν.
    Εξ αρχής οι επιλογές μου στον χώρο λειτουργούσαν με αυτό το σκεπτικό και μου έδωσαν την "πολυτέλεια" μέχρι σήμερα να αισθάνομαι τυχερή στο ζήτημα των επιλογών μου.

    Οι προσδοκίες των υ είναι έλεγχος που δεν έχουμε παραδώσει. Από την στιγμή που βρισκόμαστε στο σημείο να νιώθουμε την ανάγκη για κατεύθυνση στην σχέση, πέρα από αυτή που ήδη υπάρχει, είμαστε ήδη σε πλαίσιο ανασφάλειας, δηλαδή εκτός θέσης.

    Όταν είμαστε καλά σε μια σχέση δεν χρειαζόμαστε προσδοκίες. Η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία και απολαμβάνουμε αυτό που ζούμε.
    Εκείνος οδηγάει και εγώ ακολουθώ και αισθάνομαι ασφαλής, απολαμβάνω την υπέροχη διαδρομή, κάθε στιγμή της, δεν χρειάζομαι κάτι περισσότερο από αυτό. Αισθάνομαι πληρότητα. Όταν αρχίσω να σχεδιάζω τα endgames .. κάτι δεν πάει καλά.

    Και δεν είναι λίγες οι φορές που το μόνο που μας κρατάει σε μια κακή σχέση είναι οι προσδοκίες μας.

    Προσοχή στις "πλανεύτρες" προσδοκίες .. το endgame is usually just around the corner. 
     
    Last edited: 30 Αυγούστου 2018
  5. lara

    lara Αυτοδεσποζόμενη Contributor

    To endgame για μένα σημαίνει ότι υπάρχει στρατηγική που θα με οδηγήσει στον στόχο που έθεσα εξ αρχής, που είναι να νικήσω τον αντίπαλο.
    Δεν χρειάζεται εικάζω να αναπτύξω γιατί αυτό στα πλαίσια που τέθηκαν έλαβε αρνητική χροιά.

    Και αν κάτι αποποιείται ένα υ, είναι οι προσδοκίες όσον αφορά το που το πάνε και γιατί και για πόσο. Όπως ορθά έγραψε η @rea.. κατ εμέ, είναι έλεγχος που δεν έχει παραδοθεί.

    Επεκτείνοντας όμως την σκέψη, θα πω πως γενικά οι προσδοκίες είναι εκείνο που δεν επιτρέπει την φυσική εξέλιξη μιας σχέσης, αλλά την όπως την έχουμε φαντασιωθει. πλέξει μες τα κεφάλια μας και προσπαθούμε -συνειδητα ή ασυνειδητα, με επιγνωση ή αυτοματοποιημένα, να ΟΔΗΓΗΣΟΥΜΕ εκει που εμεις θελουμε. Που κολλά αυτό με την υποτακτικότητα;

    Και επίσης έχω καταλήξει πως εξίσου κακές είναι οι προσδοκίες των Κ.

    Άλλο μπαίνω σε μια σχέση και αφήνω να κυλήσει και είμαι αυθεντικός και ειναι αυθεντικος κι ο άλλος -στο μέτρο των δυνατοτήτων και ικανοτήτων- και μέσω αλληλεπίδρασης οδηγούμαστε όπου καλύτερα μπορούμε να πάμε παρέα, με το Κ να οδηγεί και άλλο μπαίνω σε μια σχέση και θέλω να την οδηγήσω, προς τα κει που καλύπτονται οι προσδοκίες που έκτισα, προσπαθώντας να τα κόψω όλα και να τα ράψω στα μέτρα των εκλογικευμένων προσδοκιών μου.

    Και μιλά κάποια που ήταν ειδική στο να έχει προσδοκίες.
     
  6. angel42

    angel42 Regular Member

    Καθημερινό endgame: να κάνει και να είναι αυτό που θέλω, άλλοτε με βηματάκια στράτα στρατούλα, άλλοτε με μακροβούτια και πτήσεις στο κενό, δηλαδή στο ρυθμό από το ντέφι που βαράω...

    τι θέλω: υπακοή, υποταγή, σεβασμό, διαφάνεια, αφοσίωση, ενεργή συμμετοχή στα συμφωνημένα, να κάνει τη ζωή Μου καλύτερη, να προστατεύει τον εαυτό του ως ιδιοκτησία Μου γνωρίζοντας ό,τι ανήκει και μέσα από όλο αυτό να αντιλαμβάνεται ότι και η δική του η ζωή είναι καλύτερη έτσι. Προσοχή: να αντιλαμβάνεται, όχι να παραμυθιάζεται...

    Υπαρχόντων των παραπάνω, there is no end to the game. Όταν κάτι από τα παραπάνω για χ λόγους εκλείπει endofgame...

    A.
     
  7. espimain

    espimain Contributor

    Άλλο πράγμα η δεύτερη σκέψη για την ικανοποίηση του Κυρίου και άλλο η δεύτερη σκέψη για την κατάληξη της σχέσης.
     
  8. cadpmpc

    cadpmpc Contributor

    Endgame is arrogance in disguise...
     
  9. tithon

    tithon Contributor

    αυτή είναι η θετικότερη εκδοχή.
     
  10. Seras Victoria

    Seras Victoria Danger! Danger! High Voltage! Contributor

    Το να μάθεις να μην έχεις προσδοκίες είναι μια δυσκολη μετάβαση από αυτά που έχεις μάθει από όλη σου τη πορεια, όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά σε κάθε γωνιά της ζωής σου.

    Το πρώτο επίπεδο είναι να καταλάβεις ότι οι προσδοκίες πράγματι κρύβουν τρομερό έλεγχο από το υποτακτικό μέλος. Όπως προειπωθηκε εγκλωβίζουν, κατευθύνουν αλλά ακόμα χειρότερα ακυρώνουν την ουσία της σχέσης. Πώς μπορείς να αφεθείς να ακολουθήσεις ελεύθερη αν έχεις κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα στο μυαλό σου; Πώς μπορείς να βαδισεις ένα μονοπάτι όταν εσύ ασυνείδητα ή συνειδητά έχεις ορίσει που θέλεις να καταλήξει; Τι ακολουθείς ακριβώς τότε;

    Φυσικά άλλο οι προσδοκίες και άλλο οι στόχοι. Οι στόχοι είναι θεμιτοί, ρεαλιστικοί και απαραίτητοι.

    Όλα αυτά στην θεωρία είναι υπέροχα θα μου πείτε αλλά πώς γίνονται στην πράξη; Νομίζω ο μόνος τρόπος είναι το μέρα με τη μέρα. Δεν θα φύγουν οι προσδοκίες από μέσα σου μόνο επειδή κατάλαβες την ανουσιοτητα τους με λογικά επιχειρηματα, θα φύγουν όταν σταθερά ακόμα και με τα πισωγυρισματα σου (ανθρώπινα) ακολουθείς και ακολουθείς και ακολουθείς. Και αυτό κάποια στιγμή γίνεται βίωμα και τρόπος σκέψης. Και όσο πιο πολύ αφήνεσαι, με τον χρόνο, καταλαβαίνεις ότι αρκεί να είσαι απλά όπως σε θέλει και όχι όπως θα ήθελες εσύ και αρχίζει έτσι σιγά σιγα να χάνεται από τον ορίζοντα αυτό το "endgame".

    Δεν είναι εύκολο, και κακά τα ψέματα πονάει μέχρι να αλλάξεις γιατί ξεριζώνεις συνηθειες που νόμιζες ότι σου παρέχουν ασφάλεια, αλλά νομίζω είναι μεγάλο κέρδος οταν μαθαίνεις γενικά στη ζωή σου, με τη βοήθεια τη σχέση Κυριαρχιας, το να είσαι ικανοποιημένος, οσο μπορεις, με αυτά που εχεις και όχι με αυτά που προσδοκάς.

    Άλλωστε νομίζω είναι μεγάλη αλήθεια ότι στη ζωή λίγα πράγματα μπορούμε να ελέγξουμε. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε και αυτό, τελικα, είναι πηγή μεγάλης δυστυχίας.
     
    Last edited: 30 Αυγούστου 2018
  11. rea..

    rea.. Contributor

    Συμφωνώ σε όλα, έχω κάποιες απορίες - μικρές ενστάσεις.
    Δεν έχω καταλάβει τι εννοείς με "στόχους". Θα ήθελες να μου εξηγήσεις?

    Έχω κάποιες επιφυλάξεις όσον αφορά το ζόρι για να απαλλαγούμε από τις προσδοκίες μας. Όταν μιλάμε για σχέσεις που αισθανόμαστε καλά, απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν προσδοκίες (νομίζω), δεν υπάρχει η ανάγκη τους. Απολαμβάνουμε την διαδρομή.

    Όταν υπάρχει η ανάγκη για έξτρα κατεύθυνση από εμάς, έχουμε μια πληροφορία σημαντική για το σημείο της σχέσης μας. Το να προσπαθούμε να περιορίσουμε αυτήν την ανάγκη από μόνοι μας είναι αυθυποβολή, είναι πάλι έλεγχος.

    Σίγουρα δεν εννοείς πουθενά κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω ότι θα ήθελα να κάνω κάποιες διευκρινήσεις σαν συμπλήρωμα.

    Παραδίδονται προσδοκίες και ανασφάλειες και πληροφορίες. Δεν κοπανιόμαστε μονοί μας στον τοίχο.
    Το επικοινωνούμε το "ζόρι" μας, όποιο και αν είναι. Και αν είναι επιλογή του/της Κ μας να κοπανιόμαστε στους τοίχους, τότε το κάνουμε αδιαπραγμάτευτα. Αν το θέλει λάου λάου και με άλλον τρόπο ακολουθούμε.

    Ακόμα και το πως ξεριζώνουμε τις συνήθειες μας και ποιες συνήθειες ξεριζώνουμε, δεν είναι δικό μας θέμα.

    Δεν ζοριζόμαστε για το υποτακτιλίκι μας, δεν είναι η ταμπέλα "υποτακτηκότητα" ο οδηγός μας.

    Έχω την αίσθηση μάλιστα, πως τελικά όσο λιγότερο ασχολούμαστε με την υποτακτηκότητά μας και εστιάζουμε περισσότερο στα επιμέρους ( παράδοση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια κτλ) , τόσο καλύτερα απολαμβάνουμε αυτό που είμαστε. Κάπως έτσι ο ρόλος μας χτίζεται και παίρνει δομή.

    Η θεωρία γίνεται πράξη με τον εκάστοτε τρόπο που επιθυμεί ο /η Κ μας.
     
  12. Tenebra_Silente

    Tenebra_Silente Contributor

    * Για το κουβέντα να γίνεται *

    Πριν μπλεχτώ με κάποιον, έχω στο μυαλό μου ότι η αλληλεπίδραση μας, θα μοιάζει με μπιφτέκι από κιμά μοσχαρίσιο.
    Άρα, βάσει λογικής εκείνος ο κάποιος θα έπρεπε να είναι μοσχάρι.
    Ας πούμε ότι έχω "σκαλώσει" και οποιαδήποτε άλλη γεύση, δεν θα μου έκανε ούτε για πλάκα.

    "Σκοντάφτω" σε κάποιον, που είναι ξεκάθαρα πεπόνι ή που στην καλύτερη, θα μου έδινε την εντύπωση, ότι με λίγες μετατροπές από μέρους μου θα γινόταν μπιφτέκι μοσχαρίσιο ( όχι θα μπορούσε, θα γινόταν e basta ). Τώρα αν η εντύπωση μου θα ήταν μονάχα ευσεβής πόθος, είναι άλλο μανίκι. Ας πούμε ότι το endgame μου, θα ήταν να τον κάνω μπιφτέκι.

    Το λοιπόν, όσο καλή θέληση/διάθεση/πείτε την όπως θέτε ( ακόμη και προϊόν παραπλάνησης, με ή χωρίς εισαγωγικά ) να είχε το προαναφερόμενο πεπόνι ( ή το κατ' επίφαση μπιφτέκι ), για να γίνει στο τέλος γκάγκαρο και βουλάτο μπιφτέκι.
    Όσο κι αν με διάφορα "κόλπα", παραπλανήσεις, ακόμη και ξεκάθαρη επιβολή, χτυπιόμασταν για να μετατρέψουμε το πεπόνι σε μπιφτέκι ( λέγε με endgame ).
    Πόσες πιθανότητες θα είχαμε, να μην φάμε στο τέλος ένα μπιφτέκι με κουκούτσια ή ένα πεπόνι που θα μύριζε μοσχάρι?

    ** Η τελευταία μου ερώτηση θα ήταν ρητορική. Για το πως βλέπω εγώ κάποια πράγματα και τα όποια συμπεράσματα...Παραμένουν προσωπική υπόθεση του καθενός μας.  

    Υ.Γ.

    Το μπιφτέκι ή το πεπόνι, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι τόσο Κ, όσο και υ.
     
    Last edited: 30 Αυγούστου 2018