Extreme...

Θα μας χαρίσεις κάτι πολύτιμα δικό σου ;  

 

Απάντηση: Extreme...

Χμ..Θυμάμαι ήταν ξαπλωμένος και με παρακαλούσε να στάξω πάνω του λιωμένο κερί ,απ΄αυτό που είχε συγγεντρωθεί κάτω από τη φλόγα...
Ομολογώ δεν το χα ξανακάνει και ξεκίνησα προσεκτικά.Στην αρχή στην κοιλιά και στο στομάχι.Μετά στο στήθος.Μου ζήτησε να του στάξω στις ρώγες.Ψιλοκώλωσα(πρώτη φορά τον έβλεπα-δεν ήξερα αν όντως το άντεχε),σήκωσα πιο ψηλά το κερί(θεώρησα πως προλάβαινε κατά την πτώση να ψυχθεί έστω και λίγο περισσότερο) ,στόχευσα και η δεύτερη ή τρίτη σταγόνα βρήκε τον προορισμό της.Το ίδιο και στην άλλη..
Έπιασε τα ξυρισμένα αρχίδια του,τα ζούληξε και μου είπε να ρίξω και εκεί...Τα δα όλα.Φοβήθηκα μην κάνω ζημειά.Πήγα πιο ψηλά το κερί."Πιο χαμηλά" μου είπε."Δεν παίρνω κανένα ρίσκο" του ξέκοψα.Είχα σηκωθεί όρθιος και ήμουν πάνω από ένα μέτρο απόσταση απ ¨αυτά κατά ύψος..Έσταξα σιγά σιγά.Αυτός αν και δεν έγινε η κατάσταση όπως ήθελε,το απολάμβανε.Δεν το έκανα για να τον ικανοποιήσω.Απλά για μένα.Για εμπειρία..
Έβλεπα το κερί να πέφτει πάνω στα αρχίδια του με βλέμμα ψυχρό και απλά ερευνητικό..

Όταν σκέφτομαι το περιστατικό εκείνο,έχω το ίδιο συναίσθημα με το όταν πήγα για πρώτη και τελευταία φορά στο (όμορφο) Ναύπλιο.."το είδα και αυτό..." ... τόσο απλά...

 

Φαντάζεσαι Incomplete αν αντί για κερί έσταζες μίγμα κεριού με σπέρμα ; Θα ένιωθες το ίδιο αδιάφορα ; 

 

Απάντηση: Extreme...

Δεν ήταν αδιάφορο ρε ασημάκι..Άσχημη πόλη είναι το Ναύπλιο δηλαδή;

Και σαν απάντηση στο ερώτημα σου,απλά θα γύριζα το "Μικρό Επιστήμονα Νο 2"...

 

Όχι δεν είναι άσχημο το Ναύπλιο έχεις δίκιο , δικό μου λάθος  

 

Απάντηση: Extreme...

Άσχετο,αλλά μου έβαλες την ιδέα να ανακατέψω κερί με σπέρμα..Λίγο στο πως μπερδεύομαι,αλλά θα τη βρω την πατέντα...

 

Απάντηση: Extreme...

Σάββατο βράδυ.
Εχω καλεσμένους φίλους.
Από τις 10 και μετά θα άρχιζαν να έρχονται.

Στις 9.30 πάω την σκλάβα μου στο δωμάτιό μας.
Της δένω τα χέρια στο προσκέφαλο. Περνάω δύο μαντήλια, το καθένα γύρο από κάθε της γόνατο, και από αυτά, τα πόδια όσο πιο πίσω και ψηλά γίνετε, με αντίστοιχα δύο σκοινιά, τα δένω και αυτά στο προσκέφαλο.
Γυμνή, εκτεθειμένο το κορμί και οι τρύπες της, της δένω και τα μάτια, ανάβω μερικά κεριά, κλείνω το φως, βγαίνω έξω, κλείνω την πόρτα και την αφήνω μόνη.

Σε λίγο αρχίζουν να χτυπάνε τα κουδούνια. Αρχίζουν να έρχονται οι φίλοι. Οι «καλοί» μας φίλοι. Δεν ξέρει πόσοι είναι. Ούτε ποιοι είναι. Ξέρω πως ακούει, από εκεί μέσα που είναι, φωνές (ίσως καταλαβαίνει μερικοί ποιοι είναι από την φωνή τους), γέλια και κουβέντες. Ακούει να πίνουμε, την μουσική που παίζει, ίσως ακούει και τα βήματα μερικών που πηγαίνουν στην κουζίνα, στο μπάνιο ή στην βεράντα. Και «νοιώθω» το χτυποκάρδι της μην ανοίξει κανείς την πόρτα του υπνοδωματίου και την δει σε αυτήν την θέση. Σε αυτήν την στάση.

Ξέρω πως άκουσε κάποιον, κάποια στιγμή μετά από ώρα, να ρωτάει: «πού είναι η δικιά σου?»
«Τι είπες?» του λέω, σαν να μην άκουγα από την μουσική.
«Πώς και είσαι μόνος? Πού είναι η Ν……..» ξαναρωτάει αυτός δυνατά.
Ηθελα να το ακούσει εκείνη. «Ενοιωθα» το τρέμουλο στο κορμί της. «Ηξερε» για το τι ήταν «προορισμένη» εκείνο το βράδυ.

Και άκουσε την πόρτα του δωματίου να ανοίγει.
Πια, ακουγόντουσαν καθαρές οι φωνές και η μουσική από το σαλόνι.
Και την είδα να κάνει μια προσπάθεια να κλείσει τα πόδια της. Να «καλυφθεί». Δεν μπορούσε. Ηταν έτσι δεμένη ώστε να μένει εκτεθειμένη στα μάτια οποιουδήποτε.

Ξανάκλεισε η πόρτα. Απόλυτη ησυχία μέσα στο δωμάτιο. Δεν ήξερε ποιοι και πόσοι μπήκαν. Αν ήταν μόνο άντρες, γυναίκες ή ζευγάρια. Δεν ήξερε αν ήμουν και εγώ εκεί. Το μόνο που «ήξερε» ήταν την μυρωδιά των κεριών, πόσο απροκάλυπτα «δινόταν» εκείνη την στιγμή και τις βαριές, λαχανιασμένες ανάσες που άκουγε. Τίποτα άλλο.

Περίμενε κάτι να «συμβεί», αλλά, τίποτα.
Αρχισε να αναστατώνετε. Να νοιώθει αμήχανα. Δεν ήξερε τι γίνετε γύρο της. Ακουγε τις ανάσες, αλλά δεν ήξερε από τι προερχόντουσαν.
Από αυτό που την έβαλα να δούνε?
Από άλλες γυναίκες που «περιποιόντουσαν» τους άντρες ενώ την κοιτούσαν με τις τρύπες της ορθάνοιχτες?
Επειδή πια το κορμί της την «πρόδινε» που άρχισαν οι ρώγες της να τσιτώνουν και το μουνί της να υγραίνετε?
Επειδή ήταν δεμένη και δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό που ζούσε?
Επειδή τόσα μάτια (άραγε ήξερε πόσα?) την κοιτούσαν?
Επειδή δεν ήξερε τι να κάνει? (και αν ήξερε, δεν μπορούσε να το κάνει?)

Ξανάνοιξε η πόρτα και ξανάκλεισε.
Τώρα ήταν που αναστατώθηκε τελείως.
Αρχισε να κουνάει το κεφάλι της αριστερά και δεξιά σαν κάτι να «έψαχνε».
Είδα τις ρώγες της να ξαναμαζεύονται.
Είδα το κορμί της να σταματάει να ανατριχιάζει.
Την είδα «νευρική».

«Πως είσαι μωρό μου?» σκύβω και της ψιθυρίζω στο αυτί.
«Εδώ είστε Κύριε?» απαντάει
«Ναι» της λέω και της χαϊδεύω τα μαλλιά.
«Τώρα είμαι καλά» λέει και χαλαρώνει.

Βλέπω να «αφήνετε» πάνω στο κρεβάτι.
Βλέπω τις ρώγες της να ξανατσιτώνουν.
Βλέπω την επιδερμίδα της να ανατριχιάζει ξανά
Ακούω έναν αναστεναγμό να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής της.

Ηξερε πως η νύχτα τώρα ξεκινάει.
Είχε πάει ήδη 12

 

Αυτό είναι ποίηση...

 

Η "ωμή" περιγραφή κάποιων περιστατικών, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο γράφων τα βίωσε με την ωμότητα που τα περιγράφει. Αν αρχίζουμε να περιγράφουμε και συναισθήματα, θα μετατραπούμε σε γκρίκ πόετρι κομιούνιτι.

Κύριος, ετών 40+, ασπρισμένοι κρόταφοι, κοιλίτσα, γλυκό χαμόγελο, καλοσχηματισμένη μύτη, μουστάκι, ελάχιστο τρίχωμα στο στήθος (φαινόταν από το μισάνοιχτο πουκάμισο), έπινε με την παρέα του ποτό, 12 και κάτι, σε παρακμιακό μπαράκι στην Αμμουδάρα (το καλύτερο άσμα που ξεσήκωσε το μαγαζί ήταν το "δεν άκουσα, πως είπατε.... συγνώμη κύριε ποιός είστε" που δεν θυμάμαι με βεβαιότητα ποιά το τραγουδάει).

Η διάθεσή μου και ο σκοπός της επισκέψεως του συγκεκριμένου μέρους, ήταν ξεκάθαρη : σεξ. Μετά από ολιγόλεπτον παιχνίδισμα και εκούσια μεταβίβαση της συγκεκριμένης πληροφορίας, ο κύριος με πλησίασε χαμογελαστός, και με ρώτησε το ολ τάιμ κλάσικ "τί να κεράσω το κορίτσι μας;" Η απάντηση κοφτή και συγκεκριμένη "άστο ρε φίλε, μή κουράζεσαι, να πηδηχτώ ψάχνω, μή χάνουμε το χρόνο μας με καμάκι και αηδίες". Πλήρωσε και πήγαμε στη Ρογδιά (έχει ωραία θέα) ανάμεσα στις μουριές (με το δικό μου αμάξι) είναι κάπως ερημικά εκεί. "Γδύσου" είπα, γδύθηκε βιαστικά και διέκρινα το έτοιμο να εκραγεί πέος (δεν είναι τσοντογράφημα). Έβγαλα το βρακί μου και την αλυσίδα-κολάρο, του το πέρασα στο λαιμό σφίγγοντας δυνατά και τον καβάλησα. Του είχε πέσει και σχεδόν κλάιγοντας μουρμούρησε "δεν μπορώ έτσι, είσαι πολύ επιθετική και μου έπεσε". "Δεν είναι δικό μου πρόβλημα αυτό, αν δεν σου σηκωθεί δεν θα πηδήξεις". Μετά από ένα λεπτό αμηχανίας, έπεσε το πρώτο χαστούκι και η μάχη του να αντισταθεί. Ήταν χειροδύναμος, αλλά στιμωγμένος στη θέση του συνοδηγού, με εμένα από πάνω. Δεν είχε και πολλά περιθώρια. Η αλυσίδα έσφιγγε όλο και πιό πολύ. Άνοιξα την πόρτα, ανακάθησα στη θέση του οδηγού και με τα δύο πόδια τον έσπρωξα έξω.

Χύθηκε στον χωματόδρομο σαν ψόφιος. Βγήκα κρατώντας την αλυσίδα. Τον χτύπησα δυνατά. Ούρλιαξε και όρμηξε να αμυνθεί. Του έβαλα τρικλοποδιά (ο χορός, που έκανα στα νιάτα μου, μου έχει χαρίσει ιδιαίτερη ευλυγισία) και σωριάστηκε ξανά σα σακί (σηκώθηκε σκόνη και λαμπύριζε μπροστά από τα αναμμένα φώτα). Κάθισα στο καπό, σήκωσα τη φούστα και άνοιξα τα πόδια. Τον κοίταξα με αγανάκτηση πιά "τί θα γίνει"; Σούρθηκε και έχωσε το κεφάλι του στα πόδια μου και μετά από ένα όχι ιδιαίτερα ευχάριστο ή έστω απολαυστικό γλυφομούνι, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να με πηδάει σα ζώο.

Ήταν βίαιος σαν εραστής και μάλιστα έφαγα και καναδυό κωλοσκάμπιλα. Μόλις έχυσα, τον έσπρωξα, σηκώθηκα γρήγορα κατεβάζοντας τη φούστα και έκανα τον κύκλο του αυτοκινήτου. Γύρισα το κλειδί στη μίζα, έπιασα το βρακί μου και του το πέταξα από την ανοιχτή πόρτα του συνοδηγού. Την έκλεισα, και έφυγα. Από τον καθρέφτή τον είδα να κρατάει το βρακί μου και να παίζει μαλακία, ενώ κοιτούσε το αμάξι να απομακρύνεται σαν υπνωτισμένος.

 

Απάντηση: Extreme...

και ποιός σας είπε πως δεν είμαι ποιητής? 

Ένα γεγονός, δεν γίνετε "ωμό" από τον τρόπο που περιγράφετε αλλά από τον τρόπο που βιώνετε

 

Κυρία,
σας συναντώ, επιτέλους!!!!! Μετά τον έκθετο υιό μου Σαρδανάπαλο ξαναβρήκα και Εσάς!!
Το Φόρουμ είναι μαγικό!
Το εσώρουχο σας που χρόνια τώρα ζεσταίνει τον κόρφο μου, μου έδινε κουράγιο σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Ήταν η μόνη μου παρηγοριά, η απαντοχή και το φως μου σε κάθε δυστυχία - έστω και άδειο πια.
Αλλά οι άσπλαχνοι γονείς μου,
όταν επέστρεψα από την ερημιά όπου με εγκαταλείψατε τρυφερά κακοποιημένο,
με πάντρεψαν με τη νεαρή κόρη του οικογενειακού μας θαλαμηπόλου - ήθελαν να σταματήσω το φρενιτώδη αυνανισμό.
Τώρα, όταν το βάζω κάτω απ' το προσκέφαλο τα βράδια, ζηλεύει η ανέραστη συμβία και προσπαθεί να το ξεσκίσει - δεν μ' αφήνει ούτε να το οσφρανθώ.
Πότε θα σας συναντήσω, επιτέλους, για να το επιστρέψω τυλιγμένο σε λεμονανθούς;
(και να παραλάβω ένα καινουργές)

Υ.Γ. Μίλησα με τον Κύριο Μπούλη. Κατανοεί το πάθος μου και συμπαρίσταται.

Ο λευκοκρόταφος κύριος με την κοιλίτσα (ξύρισα το μουστάκι, αλλά η μύτη μου παραμένει υπέροχη)

 

και μετα την ποιηση και την ωμότητα ήρθε ο σουρεαλισμός...κοινως παρε το αυγο και κουρευτο!