Fernando Pessoa, Το Βιβλιο της Ανησυχιας

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

Αυτό είναι αλήθεια σε όλη την κλίμακα του έρωτα. Στο σεξουαλικό έρωτα αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση ενός ξένου κορμιού.

Στον έρωτα που διαφέρει από τον σεξουαλικό αναζητάμε τη δική μας απόλαυση με τη μεσολάβηση μιας δική μας ιδέας.

Ο αυνανιστής είναι αποτρόπαιος, αλλά, στην απόλυτη αλήθεια, ο αυνανιστής είναι η απόλυτη λογική έκφραση του ερωτευμένου. Είναι ο μόνος που δεν προσποιείται μήτε κοροϊδεύει τον εαυτό του.


Fernando Pessoa, Το Βιβλιο της Ανησυχιας.


 

Πικροτατα σκληρος οσο ελαχιστοι μπορουν να γινουν με τετοιο χαρισματικο λογοτεχνικο τροπο, ο φιλοσοφικος λογος του Πεσσοα ειναι πολλες φορες σαν χερι που μας σφιγγει το λαιμο κοβωντας τον αερα των ψευδαισθησεων που μας κρατανε ζωντανους μεσα στις αυταπατες των γλυκαναλατων κατασκευων μας.

Θα ηταν ενδιαφερον να ακουστουν αποψεις πανω στο συγκεκριμενο αποσπασμα, πριν προχωρησουμε ισως και σε αλλα κοματια αυτου του πολυ ιδιαιτερου λογοτεχνικου και φιλοσοφικου κειμενου.

 

Πικροτατα απελπισμενος θα ελεγα