H Λογοτεχνία σε Σχέση με την Ζωή μου...

...Η λογοτεχνία δεν είναι μια καθωσπρέπει υπόθεση.

Δεν έχει καθαρά νύχια, δεν κοιμάται νωρίς.
Ρουφάει φρέσκο αίμα, κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα.

Έχω παρελθόν ως "σεσημασμένη ματάκιας".
Δεν βιάζομαι να τελειώσω κανένα βιβλίο, και μ'αρέσει να καρφώνω τις λέξεις μου μαστορικά.
Αν είσαι αλκοολικός της πλοκής και εθισμένος να πηδάς σελίδες, δεν είμαι η συγγραφέας σου. Δύσκολα με διαβάζεις ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δεν λειτουργώ μυοχαλαρωτικά πριν απ' τον ύπνο.

Είμαι τραγική στη γραφή μου και το ξέρω.
Πολλοί φαντασιώνονται φρενήρεις το φαύλο παρελθόν μου: ξενύχτια, άντρες, φετιχισμός, ύπνος σε ξένα κρεβάτια.

Όλα άρχισαν όταν ήταν ήμουν τεσσάρων χρόνων: με "πρόσεχε" ένας θείος μου γιατί η γονείς μου δούλευαν και αυτός φρόντισε να επωφεληθεί από την εξυπηρέτηση που έκανε στους δικούς μου αναλόγως.

Αυτό με σημάδεψε. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και ο κύκλος αυτός έκλεισε.
Σήμερα, δεν θυμίζω σε τίποτα την "Eύα" του παρελθόντος.

Ξορκίζω το παρελθόν κάνοντας θορύβους στην ζωή μου!!

Κομψή και περιποιημένη πια, παντρεμένη και χωρισμένη με τρία παιδιά, γυναίκα των προαστίων, δηλώνω πως μου αρέσει η ήρεμη ζωή αν και είμαι άτομο αρκετά κοινωνικό.

Ξεκινάω από τον "φόνο της αθωότητάς μου" και συνεχίζω με αγνώστους που συναντάω στον δρόμο μου και φυσικά μου αλλάζουν την κατεύθυνση.

Οι αφηγήσεις μου ακολουθούν τους φρενιτιώδεις ρυθμούς της περιπλάνησης μιας απελπισμένης που αναζητά...δεν ξέρω ακόμα τι?

...Τα κείμενά μου μοιάζουν με καλειδοσκόπιο: παρουσιάζουν τα συμβάντα μέσα από τη διαταραγμένη ματιά του δράστη, τις αναφορές των αστυνομικών, τα δημοσιογραφικά κείμενα, την ζωή, τους φίλους και τα μάτια της ψυχής μου.

Όμως, δεν μένω στη στερεοσκοπική παρουσίαση των συμβάντων.
Γυρνάω τον αφηγηματικό φακό μου προς τα μέσα: παρακολουθώ διακυμάνσεις και την ταραχή του ήρωα, που συνήθως είμαι εγώ.
Την παλίρροια των σκέψεων και των αισθημάτων, τα οράματα που σαλεύουν το μυαλό, τα νεύρα που κινούν τα χέρια.
Και, όλα τα κείμενα μου, έχουν τον εσωτερικό ρυθμό μου....Τον ρυθμό μιας μοτοσικλέτας που γκαζώνει...

Όταν γράφω δεν σκέφτομαι κάποιον φανταστικό αναγνώστη, σκέφτομαι μονάχα τον εαυτό μου. Κάποιοι φίλοι που σκέφτονται με βάση συνταγές, με έχουν προειδοποιήσει ότι με την πυκνότητα και την πολυπλοκότητα των γραφημάτων μου χάνω.

Ε, ας χάνω!!!

"Μ' αρέσει να κάθομαι στο σκοτάδι" να σκέφτομαι και να κλωσάω πράγματα στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πολύ συχνά άγρια ζώα.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω οράματα με τίγρεις και αγριόγατες.
Θα 'θελα να βρεθώ σ' ένα μέρος που θα μπορούσα να έχω για κατοικίδιο μια τίγρη.

Κατέστρεψα την παιδική μου ηλικία. Οι φόβοι μου είναι οι φόβοι μιας γυναίκας στη μέση ηλικία που αγαπά τη ζωή της και ξέρει ότι δεν θα κρατήσει για πάντα.

Αυτό με κάνει ευάλωτη, αλλά από αυτό πηγάζει και ένα είδος ανθρωπιάς και εσωτερικής δύναμης.

Ο κόσμος του internet έγινε και ο κόσμος μου.
Εικονικός με έντονα στοιχεία της σημερινής μου πραγματικότητας.

Είναι ένας μυστικός κόσμος, που συνυπάρχει με τον "γαλήνιο" κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.

Πώς άλλαξα τη ζωή μου;

Ανέκαθεν αναζητούσα πράγματα.
Θέλω τον κόσμο γύρο μου, γατί τον έχω μέσα στο μυαλό μου και στα μάτια μου, ήθελα να γράψω βιβλία, να ασχοληθώ σοβαρά με την ζωγραφική, με την φωτογραφία με τις τέχνες.

Ό,τι και να μου κόστιζε, ήθελα να το κάνω.

Αυτό είναι όλο.

Απέκτησα συνείδηση πολύ αργότερα απ' ό,τι άλλοι άνθρωποι.
Έζησα αυτό που ονομάζω "χαμένος χρόνος" και "ξανακερδισμένο ανθρώπινο δυναμικό".

Μ' αρέσει η δόξα, το χρήμα, η αποδοχή.
Δεν είμαι από αυτές που κρύβουν τα θέλω και τις επιθυμίες.
Μα πιο πολύ απ' όλα μ' αρέσει αυτό που κάνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, κυρίως αυτοί με τη νοοτροπία του rock'n'roll, κάτι τύποι που φοράνε μαύρα, κάνουν μεταπτυχιακά και "φλώροι" - που έχουν κλειστά μυαλά μάτια και αυτιά - είναι πως με θεωρούν "κάπως".

Τα γραφόμενα μου, έχουν μία αυστηρή δομή.
Για να γράψει κανείς πράγματα που είναι τόσο πυκνά, θα πρέπει να είναι γνώστης των πραγμάτων, ιδιαίτερα μορφωμένος μέσα στην ζωή ας πούμε έμπειρος και συστηματικός.
Είναι όλα τόσο σύνθετα, που δεν υπάρχει η δυνατότητα να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει.

Ναι, ζω οικογενειακά ταραγμένη.
Έχω τρία παιδία. Αυτά είναι η Κόλαση μου αλλά και ο Παράδεισός μου.
Τα βάζω πάνω απ' όλα, ακόμα και πάνω κι από την καριέρα μου.

Είμαι γενικά ανήσυχος άνθρωπος. Ζω στην Αθήνα. Δουλεύω. Πάω στο σινεμά. Ακούω μουσική.

Με γοητεύουν οι έξυπνοι, δυναμικοί, ευγενικοί με λεπτότητα και με αίσθηση του humor άνθρωποι.

Μ' αρέσουν τα σπορτίβικα αμάξια και οι γρήγορες μοτοσικλέτες.

Δεν περιγράφω, φυσικά, τη ζωή που θα ήθελα να ζήσω.
Δεν είμαι τα γραφόμενα μου.
Δεν ορίζω την τύχη μου παρά στο ελάχιστο...δεν ξέρω τι μέλει γενέσθαι.
Δεν ζω με ψευδαισθήσεις.

ΑΤΑΚΕΣ ΠΟΥ "ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ"


"Πες στον φίλο σου να πάψει να με λέει μαμά, γιατί θα τον φωνάζω κι εγώ αλητάμπουρα!"

"Μην μου λέτε ότι δεν είσαστε πόρνες, από την στιγμή που δουλεύετε σε μπουρδέλο"

"Η αυθάδεια είναι λεωφόρος διπλής κυκλοφορίας!"


Υ.Γ. Το αφιερώνω σε κάποιους από σας που με ρωτούν «τι, πως, πότε και γιατί!

 

Ενδιαφέρον μα μου δημιούργισε μια απορία
O Τζέιμς Ελρόι τι σου είναι;

 

Κι είχα να πω ένα λόγο … μα προτίμησα τη σιωπή

Ήθελα να γυρίσω και να γνέψω στην ηλιαχτίδα να με ακολουθήσει … μα προτίμησα τη σιωπή

Μπορούσα να μείνω εκεί και να μυρίζω τη δροσιά της ανοιξιάτικης νεροποντής, να αφήσω το μυαλό μου να ταξιδεύει ανέμελα σε άλλες εποχές πιο ξένοιαστες, πιο παιδικές … μα προτίμησα τη σιωπή

Αν ήξερα, αν φανταζόμουν κι αν μπορούσα να μιλήσω με τους μάγους θα τους ζητούσα να μου χάριζαν ένα αστέρι

Θα το φρόντιζα σαν μικρό παιδί που αφήνεται στην αγκαλιά της μητέρας του

Τα βράδια θα του διάβαζα παραμύθια για ήρωες ξεχασμένους σε κάστρα που ποτέ δεν έπεσαν, στην αρετή που ποτέ δεν λύγισε, στην υπερηφάνεια που ποτέ δεν αμαυρώθηκε

Και σαν μεγάλωνε, σαν έφτανε η ώρα που καρτερούσα θα του μαρτύραγα το μυστικό

Ξέμεινα από καιρό στα χαμένα και μόνη ελπίδα στην άχαρη επανάληψη της αναπνοής είχα τη ματιά μου στα μάτια του, την ξεκομμένη από τα χείλη γεύση της ανάγκης για αγάπη, για αγάπη ενεργητική που δίνει και παίρνει από το δόσιμο, για αγάπη αληθινή που όμοια της μόνο η φαντασία μπορεί να τρέφει και να ανατρέχει στα λιβάδια τα καταπράσινα, εκεί στους παρθένους αγρούς με τις κατακόκκινες τουλίπες και τις αστείρευτες μυρωδιές όπου οι μέλισσες έστησαν τρελό πανηγύρι με τις πεταλούδες και ‘γω σε πρώτο-συνάντησα μέσα στο ολόλευκο φόρεμά σου, ανέμελη, σχεδόν παιδί, με τα μακριά σγουρά μαλλιά σου, το βελούδο του μεταξιού στο δέρμα σου, την απόλυτη ηδονή στο βλέμμα σου…

Πέρασε ένα ακόμα λεπτό …
Ανυπόφορες στιγμές κατακλύζουν το χρόνο μου

Αν υπάρχω πραγματικά, αν είμαι αυτό που αισθάνομαι κι αν είμαι αυτό που φαίνομαι

Ακόμα κι αν είμαι αυτό που δεν καταλαβαίνω αλλά αναγκάζομαι να είμαι

Ακόμα κι αν είμαι η ξεχασμένη παραδόπιστη εμπιστοσύνη στην τυφλή υποταγή της μοίρας μου

Αν είμαι εγώ το πεπρωμένο μου Θα αναρωτηθώ …

Πόσες στιγμές σκορπισμένες στο σκοτάδι τραγούδησα για μιαν ευχή πως ίσως έρθεις μια μέρα ξαφνικά όπως ξαφνικά θα χαθείς ένα απόγευμα Μαγιού στο σκοτάδι που σε τραγούδησα

Κι ίσως τότε, τυφλός γυμνός σχεδόν τρελός να αναρωτηθώ…

Πόσο ακόμα θα υποκρίνομαι πως προτιμούσα τη σιωπή απ’ τη βροχή, προτίμησα τη σιωπή απ’ την πάλη για μια άλλη ζωή … ζωγραφισμένη με τα πινέλα της αθωότητας … κλειδωμένα στα όνειρα της εφηβείας …

Νοιώθω μια βαριά αναπνοή Ένα σαρκοβόρο ζώο διψά για τη σάρκα μου

Ενοχές και ένοχες τύψεις με δένουν με το άλγος της αναβλητικότητας

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πετάξω μα τα χέρια μου ήταν φτερά

Κούρεψα την οργή με το σπαθί που πρόδωσα στο αίμα σου κολασμένη φύση

Έσφαξα αμέτρητες ουρές από τα πουλιά της νιότης μου Μάτωσα Κουράστηκα

Αναλογίσου γιατί να πρέπει να λυγίσω το ατσάλι ενώ δεν είμαι φωτιά …

Το μάτι μου ανοιγόκλεισε μπροστά στην παρέλαση των ανθέων

Στη γειτονιά που με γέννησε δεν θα γυρίσω Το σπίτι μου γκρέμισα

Κι όμως αν ζητούσα καταφύγιο ξανά, αν προσπαθούσα να γυρίσω στην εκκλησιά, εκεί που μου χάιδευαν τα μαλλιά στο κατευόδιο για την Χώρα των Θαμάτων, ίσως να αισθανόμουν ζωντανός παρά σβησμένος από τις μνήμες των ηλεκτρικών κυμάτων που με παρέσυραν στη δίνη του Ταγού κατακτητή

Στις πολεμίστρες έσκισα τα ρούχα μου Τα στήθια μου άνοιξα στον αέρα

Με πάντρεψε η λήθη με την Αλκμήνη στην Ιωλκό

Στο γλέντι κόπιασαν μύριοι φίλοι, χάρτινες βαρκούλες με τραγουδούσαν στα πνιγμένα πέλαγα

Ήσουν όμορφη εκείνη τη μέρα Έλαμπες σαν ελάφι

Χρυσή σκόνη ανασήκωνες στο πάτημα των ποδιών σου

Κι ήταν θαρρείς μια ξεχωριστή ύλη χαρισμένη στην ύλη μου … το άγγιγμα των χειλιών σου

Αυτά ήσαν τα μόνα καλά νέα που ψιθύρισα καθώς τα καρυδότσουφλα έσβηναν στα μοβ του δειλινού

Έχω μελαγχολήσει Τα δάκρυα σβήστηκαν στο πρόσωπό μου

Προσπαθώ να βγάλω τον καθρέφτη από την τσέπη μου μα αυτός αντιστέκεται κάθε που τον κοιτάζω

Δεν δείχνω πια Δεν φαίνομαι Αντανακλώ μόνο τη θλίψη Έχω ξοφλήσει

Όσοι με ξέρανε θα έλεγαν πως είμαι τρελός

Πως ένα άλογο θα μπορούσε να με βαστάξει μέχρι να το σκάσω από την παραφροσύνη

Κι αν μπορούσα να το ζέψω με τη δύναμη της πίστης μου στο αδύνατο

Αν μπορούσα να το ποτίσω με χρώμα, ίσως να το έβαφα μαύρο και να το έθαβα σε μια τρύπα

Πλάι στον ιδρώτα που μούσκεψα για ένα λεπτό δόξας που κράτησε λιγότερο από την τρικυμία

Ακούω το ποδοβολητό μου Πλησιάζει η ώρα του διθυράμβου Εγώ ο γιος του Ίωνα Εγώ ο γιος του Ταύρου

Ο ομορφότερος της Φαίδρας Θα προτιμήσω τη σιωπή Κι απ’ όλες τις αρετές της μετριότητας

Θα είμαι διακριτικός μαζί μου Και θα σιωπήσω… Ένα λεπτό ακόμα Σε ένα λεπτό Σηκώθηκε σκόνη

Ο ήλιος με καίει Επιτέλους ελεύθερος Και τώρα σιωπή Μπορείς να κρατήσεις μυστικό …;

Σσστ

 

Λευκό πουκάμισο φόρεσαν οι μασκοφόροι κι από τα χνώτα τους
Καταλαβαίνεις
Πως οι Χαλδαίοι αναστήθηκαν
Έμαθαν γραφή και ανάγνωση στα σχολεία που οι Μύριοι τους κλείσανε
Και τώρα στη συναγωγή κινήσανε για να εκδικηθούν
Μορφωμένοι μέσα σ’ ένα όνειρο
Εσύναψαν εταιρεία για το εύκολο κέρδος
Πουλώντας πνεύμα και ηθική
Και τη σκάλα ανέβηκαν
Και ανέβηκαν ψηλά
Ώσπου από τα μάτια μας χάθηκαν
Αγγίξανε το στερέωμα του κόσμου και έγιναν κόκκος άμμου
Φύσηξε ο Αίολος και τους σκόρπισε στις εφτά θάλασσες
Κι από αυτούς έμεινε μόνο ένα παιδί να μας πολεμάει
Τη συνείδησή μας χτίζει και με λόγια ανίσχυρα τη ραπίζει
Καμιά συνταγή ή πανοπλία δεν τον φοβίζει...

Με το χαλκό που στο αμόνι θα ισιώσουμε
Θα σου αντισταθούμε
Κι αν όπλο έχεις πιο ισχυρό από τη θέληση, τότε
Θα σε ακολουθήσουμε μα πιο πριν στάσου για λίγο
Τον άρτο τον ευλόγησες μα από τον άρτο δεν δοκίμασες
Γιατί μας χλευάζεις απύθμενο πνεύμα;
Αλαφροίσκιωτε υποκριτή
Θα σου αντισταθούμε χαλκευμένη υπόσχεση
Τη ζωή του μέλλοντος αιώνος προσδοκούμε
Σ’ αυτή πιστεύουμε, γι’ αυτή παλεύουμε
Κι όμως ακόμα δεν τη ζούμε...
Ποια ζωή ζούμε;
Για ποια ζωή θέλεις να ζούμε;

Γιε του Χαλδαίου, τύραννε
Και σκλάβε της πειθούς
Με γόρδιο δεσμό μας έχεις δέσει...
Σ’ εκείνα τα χρόνια τα σκοτεινά μετά τη γέννησή σου
Μας έγινες συνείδηση
Ύλη δεμένη με την ύλη
Ψυχή φτιαγμένη από τη ψυχή
Μα αυτή ακόμη η ανθρώπινη συνείδηση και σε σένα δόθηκε
Μπορεί να κρύφτηκε στην ύλη μα από την ύλη δεν προήλθε
Κι είναι κτήμα μας ... και προϋπάρχει
Και μεταδίδεται
Το μάτι που αντιλαμβάνεται πως βλέπει
Κοιτάζει
Έχει ταυτότητα
Και ανασηκώνεται
Στην πόλη που ονόμασε: Συλλογική Σοφία

 

Το κουαρτέτο των στεναγμών ηχεί στα αυτιά των παράξενων πλασμάτων
Της εκδικητικής ατολμίας των απανταχού βεζίρηδων
Χωρίς βασιλεία, χωρίς ανθρώπινη εξουσία
Παρά μόνο με βία
Χωρίς βία στο σώμα, παρά μόνο ασκητική, το πνεύμα της αντιλογίας
Μοναχισμός, εξαναγκασμός σε ενδοσκοπικό εξαναγκασμό
Παρορμητική τάση για εξιλέωση σε άγνωστα πεδία
Εκεί που κερνάνε την αγωνία στο σωρό κι ικανοποιούνται
Οι κλέφτες της ανωνυμίας, πέρασαν στη ζούλα
Τα ματωμένα ούλα από τις γροθιές τους,
Τα σπασμένα τζάμια σε γυαλιστερά βιβλία που δεν μπορούν
Να κατανοήσουν την τραγωδία
Κι όμως...
Με στήθια ανοιχτά, τη λύτρωση καρτερούν στον από μηχανής Θεό

Ένα γιατί
Επειδή δεν θα υπάρχει αύριο
Επειδή ξέρω πως δεν θα υπάρχω αύριο
Επειδή μετά το θάνατο μου...δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω...

Σε μια παλέτα ξύλινη, τα πινέλα μου βάφω
Τα ξεβάφω, σε όνειρα μενεξεδένια, σε μέρη και βασίλεια φιλντισένια
Αγνά
Παρθένα
Ένα χαμόγελο αναζητώ
Το χαμόγελο μου σκορπίζω στα μόρια του αέρα
Κι αν το αντικρίσεις
Να το πιστέψεις
Έτσι απλά
Χωρίς σκέψη...
Ή δισταγμό

Χωρίς γιατί
Γιατί δεν υπάρχει αύριο
Γιατί δεν θα υπάρχω αύριο
Γιατί είμαι εδώ...σήμερα...και δεν επιθυμώ να ξαναγυρίσω

 

"Φίλοι μου σας αποχαιρετώ"
Ο μεγάλος Κολομβιανός συγγραφέας, που ζει απομονωμένος λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, στέλνει το ακόλουθο μήνυμα αγάπης - πνευματική διαθήκη.

ΜΑΔΡΙΤΗ Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες.
Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται ημέρα με την ημέρα.

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του:«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λεω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φωτός.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν.

Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη Σελήνη.

Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από Τσας, τους ανθρώπους...

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις στην απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σε αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ», κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.

Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

Στείλε αυτό το μήνυμα σε όποιους θέλεις.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες.

Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.

Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου.

Τώρα είναι η ώρα».

 

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου' δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' 'έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα' ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ". "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.

Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα".

 

RE: RE: H Λογοτεχνία σε Σχέση με την Ζωή μου...

Κρίμα αλλά δεν μου είναι δυστυχώς...
θα ήθελα όμως να μου είναι σκλάβος !!!

 

hahahahahhahahahahhahaahahahahhahahahahahhah
Εσείς ή τρελά μισιέστε ή τρελά αγαπιέστε

 

RE: RE: H Λογοτεχνία σε Σχέση με την Ζωή μου...

Kαι τα δύο στα άκρα είναι GreekGoD....!!!

Μου αρεσει το γελιο σου  

 

να'σαι καλα εύα
άρα απλά αδιαφορείτε?!

 

Καλέ μου Χάινριχ δεν ξέρεις?
δεν είναι αυτός δεν είναι αυτός, είναι το άλλο του αυτός
το κακό, το αλκοολικό
το λος άντζελες ..εμπιστευτικό!

Καλέ ναι είναι αυτός ο ασχημομούρης, ο γυαλάκιας,
που δεν θρέφει ροδοδάκτυλα και νύχια καθαρά,
που γράφει δήθεν αστυνομικά,
καρφώνει τις λέξεις όχι βιαστικά
αλλά αργά, μαστορικά,

και τελικά δεν κρύβεται, δεν χώνεται
μεσ’τα πολλά σκουπίδια,
όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος με πολλά,
με δεύτερα, με τρίτα ποστ..
να κρύψει τη φωνή του..

Ναι είναι O Τζέιμς Ελρόι ,
ο αλκοχόλικ της πλοκής..
ή τελικά ο Ρέιμοντ Τσάντλερ ?
μήπως κι οι διό μαζί
Μαύρη ντάλια ή μπλέ ντάλια?
τζαζ μαύρη ή λευκή?
μα διαφορά καμιά….

γιατί για μας είναι το ίδιο
είναι κι οι διό, οι άλλοι μας εγώ
και ναι αυτή η λογοτεχνία δεν έχει σχέση με τη ζωή μου,
είναι η ίδια η ζωή μου,
πυρόξανθη τρίχα σε μαύρο κάδρο,

και κυρίως ναι σε τούτα δω τα πόστ,
η αυθάδεια είναι λεωφόρος διπλής κυκλοφορίας!

μα σίγουρα το ξέρεις δα ότι κι αυτός
ο γκάζος ο Ελρόι, το κακό παιδί, ο σίριαλ κίλλερ
αφού μας έπαιξε καλά μ’ατάκες που σκοτώνουν,
με περιθώρια, με λουλά και χίλιες μυρουδιές
πολύφερνες, πρωτόγνωρες και νυχτοκαμωμένες
ξέρεις τι έκανε μετά, ο φίνος ο μπαγάσας?

Επήγε κι παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε
και βγαίνει στην τιβι ,
σαν καλτ φιγούρα πρώτη,
μ’ατάκες πλέον πρόσχαρες, πλην όμως μπλε
θολές και ψευτοτσούτσουνες σαν τούτα δω τα ποστ

...και για όσους δεν κατάλαβαν εκτός από το «Οι δρόμοι του δολοφόνου» του περίφημου James Εllroy που μας προσέφερε η SM Art Lady (το πρώτο από τα πολλά κείμενα), θα σας βάλω στο επόμενο μήνυμα ένα μέρος από την μαύρη ντάλια το ιδίου φυσικά, που μπορεί να έγινε γνωστός στη χώρα μας με το «Λος άντζελες εμπιστευτικό» αλλά κάποιοι άλλοι τον ….μισούσαμε από πολύ πριν για την μαύρη του τη ντάλια.. (και όχι μόνο)