H εξασφάλιση μέσω BDSM

Απάντηση: Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Mesodo, δεν είναι θέμα ορισμού της σχέσης αλλά θέμα κινήτρων.

Αγοράζεις «ταμπόν» αν τα κίνητρά σου είναι η εκτίμηση και η αγ.. (ναι, αυτή για όσο κρατήσει) για τον άλλο κι όχι η ανασφάλεια και η αγωνία για την «εξασφάλιση της σχέσης».
Και οι δύο περιπτώσεις βέβαια είναι πιθανές, αλλά η δεύτερη μου φαίνεται περισσότερο κοπιώδης και συστηματική δουλειά για να καλύψει κάποιος ανασφάλειες και φοβίες.

Το αμοιβαίο leeching πράγματι μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο στις σχέσεις. Αλλά λογικά δεν είναι απαραίτητο σε αυτάρκεις ανθρώπους.

 

Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

οι πρώτοι είναι ναρκισσιστές, κατ΄εξοχήν ανασφαλή και εγωπαθή άτομα, οι δεύτεροι δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, και αυτοί ανασφαλείς είναι, οι τρίτοι είναι ασφαλείς. Είναι σαφές ότι δεν ορίζουμε με τον ίδιο τρόπο την ασφάλεια, οπότε δε θα βρεθεί άκρη.

Πάντως δεν είναι τυχαίο που λένε ότι τα παιδιά πρέπει να νιώθουν ασφαλή και να μεγαλώνουν σε ένα σταθερό περιβάλλον, ούτε ότι όταν είμαστε άνεργοι και δεν ξέρουμε τί σκατά θα μας ξημερώσει δεν πετάμε και από την χαρά μας.

Εξασφάλιση σε καμία σχέση δεν υπάρχει, ακόμη και όταν έχει δοθεί κολάρο ή βέρα. Την μια μέρα δίδονται την άλλη παίρνονται πίσω. Μπορεί όμως να υπάρξει ασφάλεια. Η βεβαιότητα δηλαδή ότι στο παρόν μας ο άλλος είναι παρών. Στις bdsm σχέσεις αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και πρακτικών τους, ίσως περισσότερο για τα υποτακτικά μέρη αυτών.

 

Εξασφάλιση προσωπικά πιστεύω δεν υπάρχει
τα πάντα ρει που λένε και οι σοφοί μας
είναι σαν να θέλουμε να σταματήσουμε τον χρόνο
υπάρχουν πολλών ειδών ανασφάλειες που μας γεμίζουν άγχος κάποιες αξίζει να δώσουμε σημασία και κάποιες άλλες μας φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα απ οτι ουσιαστικά προσδοκάμε.
αν πχ σε εγκαταλήψανε όταν ήσουν μικρός ή είχες άλλες τραυματικές εμπειρίες ο φόβος τις επανάληψης είναι κουραστηκός για σένα και για τους άλλους γύρω σου
αν είσαι άνεργος είναι σοβαρό θέμα για να το αντιμετωπίσεις
το άγχος και η ανησυχία μπορεί να είναι επικοδομητική
η ανασφάλεια του στυλ δεν θα τα καταφέρω όχι
για να καταλήξω
η κάθε μέρα είναι διαφορετική , τίποτα δεν σου εξασφαλίζει το αύριο
την μια μέρα πιάνεις το τζόκερ και την επόμενη τρακάρεις με το καινούργιο σου αυτοκίνητο
το θέμα είναι εσυ πως τα διαχειρίζεσε

 

Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Απλούστατα, είναι ασφαλώς ανασφαλής... Γι αυτό θα παλέψει με νύχια και με δόντια να μην του καταστρέψεις το γεμάτο ομορφιά κι ασφάλεια ανασφαλή του κόσμο. Άλλωστε, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει ή και δεν έχει το δικαίωμα.

 

Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Η πεποίθηση πως άνθρωποι περισσότερο αυτάρκεις από τους γράφοντες και με λιγότερες συναισθηματικές ανάγκες ή ανάγκες "εξασφάλισης" μέσω BDSM (ή συμπληρώστε οτιδήποτε άλλο κατά το δοκούν) δεν υφίστανται, δεν απέχει καθόλου από την πεποίθηση ενός πως δεν υφίστανται άνθρωποι ευφυέστεροι από τον ίδιο, ή την πεποίθηση ενός κωφού πως δεν υφίστανται ήχοι. E pur. Το θέμα είναι κατά πόσο ενδιαφέρεσαι να πείσεις τον κωφό ότι η γνώμη σου ενάντια στη δική του θα πρέπει να αξιολογείται με μεγαλύτερη βαρύτητα. (Μπορεί να σε θεωρήσει εξαιρετικά επηρμένο και politically incorrect.)

Στο θέμα τώρα: Κατά την εκτίμηση μου οι έννοιες ασφαλής και ανασφαλής δεν είναι αντίθετες έννοιες*. Και απορώ γιατί οι συνομιλητές μου τις πραγματεύονται ως τέτοιες.

Το αντίθετο του ασφαλής είναι ο μη ασφαλής. Ανασφάλεια είναι η τάση ενός να πιστεύει, παρά τα ορθολογιστικά επιχειρήματα για το αντίθετο, πως είναι μη ασφαλής. Η ανασφάλεια είναι ένα αμιγώς αυτοαναφορικό συναίσθημα και καθόλου δεν ενέχει την έννοια της έλλειψης αντικειμενικής ασφάλειας, παρά μόνο την έννοια της αίσθησης έλλειψης ασφάλειας. Για να αναγνωρίσω την ασφάλεια θα πρέπει να είμαι σε θέση να την ταυτοποιήσω με μια προηγούμενη κατάσταση στην οποία ένιωθα ασφαλής.

Τούτο κοντολογίς σημαίνει πως οι ανασφαλείς άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αν είναι οι όχι ασφαλείς (τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι) απλώς δεν νιώθουν έτσι.

Κατά τα λοιπά, σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει αρκετή ασφάλεια και έχουν εισπράξει αρκετή αγάπη, και αφοσίωση, και τρυφερότητα, και εισχωρούν σε μια σχέση χωρίς φοβερές ανάγκες να "πάρουν", αλλά με αρκετό πλεόνασμα και τη συναισθηματική πολυτέλεια να "δώσουν".

Και καθώς θεωρώ (νιώθω) ότι ανήκω στους συναισθηματικά αυτάρκεις, να διευκρινίσω εδώ ότι είναι άλλο πράγμα κανείς να νιώθει ότι δεν έχει "ανάγκη" κανέναν (συγκεκριμένο άνθρωπο), και άλλο το να δηλώνει ότι μπορεί να ζήσει μόνος, και ότι ως οντότητα δεν έχει την εγγενή (και πρακτική) ανάγκη να συσχετιστεί με άλλες οντότητες. Είναι άλλο πράγμα το να μπορώ να λέω ότι αν χωρίσω από το σύντροφό μου, είμαι σε θέση να συνεχίσω να ζω αξιοπρεπώς και συναισθηματικά κάθε άλλο παρά ακρωτηριασμένη, και άλλο το να λέω ότι δεν έχω ανάγκη να έχω ερωτικό σύντροφο γιατί δεν αναγνωρίζω στη μεταξύ μας σχέση κανενός είδους συναισθηματική αξία για εμένα.

Αυτά προς το vanilla σκέλος.

Σχετικά με το BDSM, η αίσθηση ενός υποτακτικού ανθρώπου ότι εξασφαλίζει τη διατήρηση της σχέσης μέσα από την υποτακτικότητά του, είναι σύνηθες φαινόμενο. Όσοι συνομιλητές έχουν βιώσει κάποια μακροχρόνια M/s σχέση, το γνωρίζουν, υποθέτω. Έχω γράψει και αλλού σχετικά πρόσφατα ότι το βασικό ατού ενός υποτακτικού ανθρώπου είναι η διαθεσιμότητά του και η ανοχή του. Παρακολουθώ από την ανάρτησή του αυτό το νήμα και σκεπτόμουν το κατά πόσο είμαι σε θέση να το γράψω αλλά νομίζω ότι τελικώς μπορώ: Σαφώς με έχουν ανεχτεί κάποιοι πρώην σύντροφοί μου, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τη σχέση τους μαζί μου, και σαφώς έχω παραμείνει σε σχέση με κάποιον μόνο και μόνο επειδή με ανέχεται (στο s/m κομμάτι αναφέρομαι και στις δύο περιπτώσεις). Αν συμμετείχε η tender_lilly στη συζητήση θα εξεγείρονταν ίσως γράφοντάς μου ότι εμπίπτω στη λογική του να πωλώ κολοκύθια στη BDSMική αγορά, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω πουλήσει, και έχω αγοράσει κάμποσα.

Εν κατακλείδι, ναι, ένας πραγματικά καλός σκλάβος, εξασφαλίζεται μέσα από μια M/s σχέση (με την έννοια πως η διάρκεια της σχέσης αυτής, εξαρτάται πλέον από τον ίδιο και από το πόσα μπορεί να ανεχτεί), τουλάχιστον όταν απέναντί του έχει ανθρώπους σαν εμένα. Δεν υπάρχει λόγος να χωρίσει κανείς από έναν καλό σκλάβο. Το σκλάβο τον διώχνεις μόνο όταν πάψει να παρέχει υπηρεσίες που σου είναι χρήσιμες. (Ας μην αρχίζουν οι οιμωγές περί των ψυχρών υπολογισμών της αξίας ενός σκλάβου. Αν δεν παρέχει υπηρεσίες δεν λογίζεται ως σκλάβος.)



*Ας δώσω ένα απλό παράδειγμα: Είμαι ασφαλής όταν βρισκόμενη σε ένα κτίριο ύψους 300m στέκομαι στον εξώστη κοιτώντας κάτω, ενώ κρατιέμαι από το (διαπιστωμένα στιβαρό) κιγκλίδωμα που φτάνει στο ύψος του στήθους μου. Είμαι μη ασφαλής όταν στέκομαι στον έτερο εξώστη του που δεν έχει κιγκλίδωμα και πατάω οριακά επάνω σε αυτόν κοιτώντας κάτω, γιατί σε περίπτωση που αναπάντεχα βήξω ή λιποθυμήσω ενδέχεται να πέσω. Ανασφαλής είμαι όταν βρισκόμενη στον πρώτο εξώστη του κτιρίου, φοβάμαι ότι θα πέσω. Ή μήπως να έγραφα ότι φοβάμαι στη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό να ριχτώ στο κενό;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

"Με πολλους τροπους,το κολαρο μπορει ι να ειναι ενας απο αυτους,για καποιους απο μας,που πνιγομαστε απο τις ανασφαλειες μας ,το αγχος που μας δημιουργουν και την αδυναμια διαχειρισης του ,οπως διατεινεται εξ αλλου και η Δωρα.Για καποιους ομως,το τονιζω ξανα,οχι για ολους ."

Τι να κανω; Το ξαναναγραφω ,με τονισμενα το επιρρημα ,την αοριστη αντωνυμια και την επαναληψη της επιφυλαξης για την ισχυ της - γενικης και οχι αυτοαναφορικης οπως πιστευα πως θα ηταν σαφες-σκεψης μου ,που βασιστηκε στην σαφως μεγαλυτερη βαρυτητα που θα ειχε μια δικη σου κριση οσον αφορα την σκλαβοσυνη,Δωρα.
Ευχες για περαστικα επομενως ,δεν χρειαζομαι.
Οσο για τα καλα στεφανα σ'ευχαριστω ,αργησες ομως, 22 χρονια.Δεν πειραζει ομως,αφου δεν σε ειχα καλεσει,σε συγχωρω.Περιμενω τωρα να μου ευχηθεις "να ζησετε" , ευχη που θα μου φαινοταν πολυ πιο χρησιμη πλεον... 

 

Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Τί είναι το άγχος της δέσμευσης?

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Γλυκύτατε underherfeet, με παρεξήγησες. Δεν απευθυνόταν σε σένα η ευχή (αν και...να ζήσετε βρε).   Ούτε το ποστ απευθυνόταν σε σένα. Νομίζω πως το δικό σου ποστ αναφερόταν στην επιθυμία - θεμιτότατη κατά την άποψή μου - ενός Υ να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο ιδιοκτησίας με κάποιο Κ του γούστου του. Και όχι λόγω ανασφάλειας.

Το νήμα παρουσιάζει τα Υ ως αρπακτικά - για να μην πω τρωκτικά - που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες για να επιτύχουν την εξασφάλιση. Αναποδογύρισα λίγο την αρχική υπόθεση και κοίταξα με κάπως πιο αναλυτικό βλέμμα το Κ, ένα Κ που θεωρεί αρπακτική την θεμιτή και ΥΓΙΗ επιθυμία του Υ (αν είναι legitimate Υ) να ανήκει. Θεώρησα αυτή την ερμηνεία του Κ έκφραση άγχους δέσμευσης. Και για να απαντήσω και στην ελφκατ, το άγχος της δέσμευσης είναι ο κρύος ιδρώτας που λούζει οποιονδήποτε άντρα ή γυναίκα έρχεται αντιμέτωπος με μία επιλογή που θα επηρεάσει σημαντικά το υπόλοιπο της ζωής του.

Όλες οι επιλογές είναι δεσμευτικές. Ιδίως αυτές που δημιουργούν ευθύνες. Για παράδειγμα, όταν επέλεξα να γίνω μητέρα, δεν σκέφτηκα ότι θα είναι για λίγο ή ότι θα τα δώσω στον μπαμπά τους τα παιδιά αν τα βαρεθώ ή αν κουραστώ. Όταν μάζεψα κάτι αδέσποτα από τον δρόμο, ήξερα ότι τα παίρνω στο σπίτι μου για πάντα και δεν θα τα πετάξω πάλι στον δρόμο αν δεν με βολεύει πια να τα φροντίζω. Κι εγώ αγχώθηκα λίγο με αυτές τις επιλογές, αλλά όχι τόσο ώστε να στερηθώ αυτά που ήθελα - και πήρα - από τη ζωή.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζω το D/s και το M/s. Θεωρώ ότι οι ευθύνες του Κ προς το Υ, και του Υ προς το Κ, πέραν του ότι είναι ισοβαρείς, είναι εξαιρετικά δεσμευτικές, με την έννοια ότι είναι ισόβιες. Αυτά που το Υ κατέκτησε με την καθοδήγηση του Κ δεν ξεγίνονται. Εάν εξελιχθώ χάρη στις συνειδητές πράξεις του Κ, το Κ έχει την ευθύνη γι αυτή την εξέλιξή μου. Έχει την ευθύνη να κάνει διορθώσεις στην πορεία μου, να μου παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια σε όσα σχέδιά του προωθεί για μένα, να μην με τσακίζει σωματικά ή συναισθηματικά, να μην με μπερδεύει πνευματικά κ.ο.κ. Έχει την ευθύνη να με πάει εκεί όπου το έβαλε στόχο και όχι να με παρατήσει στα μισά του δρόμου γιατί βαρέθηκε ή επειδή του προέκυψα κάπως ζόρικη κ.α. Όπως κι εγώ, από την άλλη, έχω την ευθύνη να προσεγγίζω όσο περισσότερο μπορώ αυτό που νιώθω ότι επιθυμεί για μένα, να προσφέρω αυτά που θα τον ευχαριστήσουν και΄να αποφεύγω αυτά που θα τον δυσαρεστήσουν (κι ας είναι εντελώς τρελιάρης), να μην μαλακίζομαι από αντιδραστικότητα και να επικοινωνώ όσο καλύτερα μπορώ αυτά που έχω μέσα μου και αυτά που επηρεάζουν τη ζωή μου, έτσι ώστε να έχει όλο το υλικό στα χέρια του για να μπορεί να εξελίξει την σχέση και εμένα μέσα στη σχέση. Έχω επίσης την ευθύνη να αναγνωρίζω αυτά που έχει κάνει για μένα, την ευθύνη να μην του φορτώνομαι πολύ και την ευθύνη να μην τον "πνίγω" με τις απαιτήσεις μου (ή ανάγκες, κατά άλλους).

Οι όποιες αλλαγές επέρχονται μέσω του D/s στην ψυχοσύνθεση και στον τρόπο ζωής του Υ, και στον τρόπο που κάνει τις επιλογές της ζωής του είναι σαφώς μόνιμες. Επομένως και η ευθύνη είναι μόνιμη. Ακόμη, οι σχέσεις αυτές δημιουργούν βαθιά συναισθήματα, δεν είναι της πλάκας, ούτε για ένα φεγγάρι και μετά πάμε γι άλλα, και όσοι έχουν περάσει μέσα από τέτοιες σχέσεις θα σου πουν ότι το Κ παραμένει εκεί, μέσα τους. Και με κάποιο τρόπο, και έξω τους. Για πάντα. Οι δεσμοί αυτοί είναι μόνιμοι, όταν υπήρξαν πραγματικοί δεσμοί. Εάν δεν ήταν δεσμοί αυτού του είδους, αλλά απλά ένα ευχάριστο ιντερλούδιο pour passer le temps, τότε βεβαίως και λήγουν και ξεχνιούνται και φυσικά δεν επιφέρουν και το άγχος της δέσμευσης. Δεν υπεισέρχομαι καν στο θέμα του M/s, το οποίο θεωρώ ισόβιο εξ ορισμού (εκτός εάν κάποιος κάνει πρόβες πρώτα, για να του δει αν του πάει, αχαχαχα, πολλά έχουνε δει τα ματάκια μου).

Μου είναι φανερό επομένως ότι το Κ που δεν επιθυμεί το βάρος της δέσμευσης του D/s ή του M/s και την ισόβια ευθύνη που αυτή συνεπάγεται, απλά επιλέγει να μην κάνει τέτοιες σχέσεις. Κάνει πιο ελαφριές και επιπόλαιες σχέσεις, κάπως επιφανειακές, λίγο fucking, λίγο whipping, λίγο cunillingus, τέτοια ευχάριστα καθημερινά πράγματα. Ή κάνει βανίλλα σχέσεις με ημερομηνία λήξεως. Όσοι ξέρουν την διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη σχέσεων, ξέρουν το κόστος της ανακουφιστικής αυτής ελαφρότητας. Ξέρουν δηλαδή "τι κόβουν", όπως ανέφερα ήδη, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να επωμισθούν το βάρος της ευθύνης και της δέσμευσης και της σχέσης. Βάζουν ένα φρένο βρε αδερφέ στις επιθυμίες τους (τώρα γιατί αυτό δεν μου ακούγεται καθόλου ίδιον των Κ; ) Φροντίζουν να επιθυμούν μόνο αυτό που μπορούν να κουβαλήσουν, όπως εγώ κουβάλησα τα παιδιά μου (και τα γατιά μου ) και τα κουβαλώ ακόμη και σήμερα με αγάπη και περηφάνεια και μια απίστευτα βαθιά ζεστασιά. Παρά το γεγονός ότι κουράστηκα πολύ στη ζωή μου και στερήθηκα άλλα πράγματα.

Το άγχος της δέσμευσης, όταν γίνεται καθοριστικό, παράγει ανθρώπους που είναι λίγο όπως οι clochard. Ναι μεν δεν έχουν άγχος, αλλά δεν έχουν και τίποτα. Είναι αυτό ακριβώς που λέει o thomaspolygono στην υπογραφή του (από τον Άγιο Ζιγκολό το βούτηξε, by the way). 

 

Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

@ dora.
κατανοητό αυτό που γράφεις αλλά γιατί τη δέσμευση την συνδέεις με την ισοβιότητα? μόνο την ισόβια καταδίκη ξέρω... η οποία στο βαθμό που γνωρίζω δεν έιναι ευχάριστη για τον ισοβίτη. Ακόμη και τα παιδιά μας μόλις ενηλικιωθούν τα αποδεσμεύουμε από εμάς για να βρουν τη δική τους ζωή. Ούτε είναι νομίζω ορθό να ταυτίζεις τη γονεική σχέση με την ερωτική... Το να ζητάς ισοβιότητα είναι σαν να προκαταλαμβάνεις την ίδια τη ζωή... καλό είναι να αφήνεσαι σε αυτήν και να ζεις με δύναμη το παρόν σου. Σημειώνω εδώ, ότι η ζωή χέστηκε, αν εμείς την προκαταλαμβάνουμε ή επιθυμούμε να την ελέγξουμε. Αυτή θα κάνει τα δικά της.

 

Re: Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Το ότι αποδεσμεύουμε τα παιδιά μας δεν σημαίνει ότι μπορούμε να πάρουμε πίσω την ανατροφή που τους δώσαμε. Αυτό είναι το D/s.

Το ότι αποδεσμεύουμε τα παιδιά μας δεν σημαίνει ότι κόβονται οι δεσμοί που έχουν δημιουργηθεί. Και αυτό είναι το D/s.

Το M/s είναι μία άλλη ιστορία. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που μία σχέση M/s γίνει πραγματική, και όχι μόνο wishful thinking ή πρόβα σκλαβιάς, δεν μπορεί να υπάρξει αποδέσμευση. Δεν μπορείς να αλλάξεις γνώμη ξαφνικά και να ξε-γίνεις σκλάβα. Ακόμη και αν πεθάνει, πάλι Αφέντης σου θα είναι, όπως ακριβώς ο πατέρας μου παραμένει πατέρας μου, δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του.

Σαφώς και ταυτίζω τις σχέσεις M/s και D/s με τις σχέσεις ανάμεσα στον Πατέρα και στο παιδί του. Πώς αλλιώς να νοηθεί ο Νόμος, αν όχι με τον Πατέρα; Μπορεις βέβαια να βάλεις Θεός όπου Πατέρας, το ίδιο είναι. Νομίζω πως όλες οι γυναίκες που βίωσαν παρόμοιες σχέσεις θα το επιβεβαιώσουν αυτό που λέω. Δεν βλέπουν τον ερωτικό σύντροφο ως έναν απλό ερωτικό σύντροφο. Αυτό είναι βέβαια ευχή και κατάρα ταυτόχρονα. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας...

Η ισοβιότητα πράγματι δημιουργεί ένα άγχος, το παραδέχτηκα και το αναγνώρισα και νομίζω εκφράστηκε και στο παρόν νήμα, αν και ίσως όχι πολύ συνειδητά. Όμως πιστεύω ειλικρινά ότι το slavery δεν έχει καμία σχέση με τις συνήθεις σχέσεις, όπου πράγματι είναι όμορφο να ζούμε το παρόν και για όσο πάει και όταν δεν νιώθουμε καλά πλέον μέσα στη σχέση να φεύγουμε. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό που λες και μάλιστα το έχω κάνει προσωπικά πολλές φορές. Δεν νομίζω όμως ότι από τη στιγμή που θα βιωθεί το slavery υπάρχει κάποιος διακόπτης που να μπορείς να τον γυρίσεις και να πεις, α εντάξει, τώρα δεν είμαι σκλάβα Του πια, μου πέρασε. Νομίζω πως ριζώνει τόσο βαθιά η αίσθηση του slavery, που ίσως και να πεθαίνουν οι σκλάβες που χάνουν τον Αφέντη τους. Όχι με την αυτοκτονία, ας μην γινόμαστε μελοδραματικοί και ξινίζουν τα μούτρα τους και οι κυνικότεροι εξ ημών (όχι ότι δεν έχουν συμβεί και τέτοια στον χώρο). Αλλά ένας δυστυχισμένος άνθρωπος ανοίγει τον εαυτό του στον θάνατο. Και τότε ο θάνατος έρχεται ως λύτρωση, με τη μορφή της ασθένειας. Πιστεύω ότι οι περισσότερες ασθένειες είναι ψυχοσωματικές και υπάρχουν αρκετές έρευνες που γίνονται στις μέρες μας και το στηρίζουν αυτό που λέω.

Αλλά ας μην λέμε θλιβερά πράγματα. Θα κλείσω λέγοντας ότι θα ήμουν η τελευταία που θα ζητούσε ισοβιότητα από μία σχέση, λόγω ιδιοσυγκρασίας ασφαλώς. Ανήκω κι εγώ, ολοκάθαρα, και μετά από προσεκτικούς απολογισμούς της ζωής μου, σε όσους τους λούζει κρύος ιδρώτας και τους κόβονται τα γόνατα και βλέπουν από ποια πόρτα θα ξεφύγουν μόλις καταλάβουν ότι πάει, αυτό είναι. Όμως, αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, ήδη, εδώ και καιρό, μου κατέστη σαφές ότι εάν θέλω να κατακτήσω αυτό που επιθυμώ, δηλαδή την κατάσταση του slavery, πρέπει να αποδεχθώ ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Δυσκολεύτηκα πράγματι αρκετά να ηρεμήσω με αυτή την προοπτική. Αλλά ηρέμησα. Αυτό είναι.

Και δεν βλέπω πουθενά να υπάρχει κουμπάκι on/off. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο, πέρα από το ότι, και αν ακόμη υπήρχε το off, δεν θα το πατούσα.

 

Απάντηση: H εξασφάλιση μέσω BDSM

Άλλο η δέσμευση, άλλο η ισοβιότητα. Η μια δεν οδηγεί στην άλλη. Και όταν λέω να ζεις δυνατά το παρόν σου δεν το λέω με την έννοια του πρόσκαιρου και τυχάρπαστου, αλλά μόνο αν επικεντρώνεσαι σε ένα δυνατόν παρόν πιθανά να οδηγηθείς σε ένα δυνατό μέλλον. Ήτοι, αντί να κοιτάς και να προσπαθείς να δεσμέυσεις το μέλλον (αυτό για εμένα είναι freak control) ζήσε καλά το παρόν σου και αυτό θα σε πάει στο μέλλον σου.