Jean Genet - Δούλες

Είδατε την παράσταση με την Ρένη Πιττακή και την Μπέττυ Αρβανίτη; Πως σας φάνηκε;

Έχετε δει άλλη παράσταση ή διαβάσει το εν λόγω θεατρικό;
Που το τοποθετείτε, σε σχέση με το BDSM;

 

Σκοταδι απόλυτο.
Μουσικη απαλη κι ο ηχος ενος ρολογιου που μετρα ..Τικ Τακ- σαν μια καρδια ,,

Προβολεας φωτιζει κι εστιαζει σε 2 χερια ενωμενα σαν σε δεσμα που φορανε κατακοκκινα γαντια κουζινας..

Τελειωνει η μουσικη το φως μεγαλωνει και 2 γυναικες ειναι στη σκηνη Η Κλαιρη κι η Σολανζ..

Η Κλαιρη φοραει μια κομπινεζον κι η σολανζ τη στολη της καμαριερας..

"Παλι αυτα τα γαντια! Τα αιωνια γαντια! Πόσες φορες σου εχω πει να τ αφηνεις μέσα, στην κουζίνα..Νομιζεις πως με κατι τετοια θα τυλιξεις τον γαλατα..κακομοιρα μου..Μη μου λες εμενα οχι το ξερω. Πήγαινε μεσα γρηγορα να τα κρεμασεις πανω απ τον νεροχυτη. "...

Ετσι αρχιζει το εργο με τον μονολογο της Κλαιρης,,


η γλυκια Κλαιρη που μεταμορφωνεται με συνεχεις συναισθηματικες μεταλλαξεις, που δεν αποδεχεται το τιποτα που της εδωσε η μοιρα της, ακροπατωντας αναμεσα στο ονειρο και την πραγματικοτητα, πεφτει στο κενο της ανυπαρξιας, μεχρι το τραγικο κλεισιμο του κυκλου εκει που η ζωη φευγει κυλωντας απο τις χουφτες της μιζεριας.

Η σολανζ, βιαη με ξεσπασματα αναμεσα στο ζενιθ και το ναδιρ, με τετραγωνη λογικη που καταληγει στην τρελα και το παραληρημα.

Κι η Κυρια βυθισμενη στον κοσμο της, με ρηχα αισθηματα, φτηνες απολαυσεις, μεσα σ εναν κοσμο χωρις αποχρωσεις..επιπεδο..με μια γυαλινη ματαιοδοξια και μια επαρση κι αναλγησια απο κρυσταλλο.

3 γυναικες , ενα τριγωνο, τρεις μαριονετες που προσπαθουν να σπασουν τα σκοινια τους, 3 καθρεφτες που παραμορφωνουν τα ειδωλα κι ενα ξυπνητηρι που θυμιζει την πραγματικοτητα και σφραγιζει τους δρομους διαφυγης τους απο αυτο που παντα ηταν.

Μια παλη αναμεσα στα πρεπει και γιατι, δεν θελω - κι ετσι θελω , δεν μπορω αλλα επαναστατω και στο τελος..παραιτουμαι - (αραγε κι αποδεχομαι)? συνθετει τους τρεις χαρακτηρες που επιμονα αναζητουν μια φυγη απο τα μαυρα τους σκοταδια και φτανει στον παραλογισμο και το θανατο.

Μεσα σ αυτον τον παραλογισμο οπου η Κλαιρη υποδυεται την Κυρια οταν λειπει η Κυρια και ξαναγινεται η καμαριερα..οταν εκεινη ειναι στο σπιτι, η Σολανζ που θελει με νυχια και με δοντια να γινει καποια αλλη απ αυτο που ειναι, ακομα και δηλητηριαζοντας την Κυρια, η αποπειρα..και το τελος..

Η Κλαιρη μεταμορφωνεται σε Κυρια σε μια τελετουργικη σκηνη ακουγοντας τον παρανοικο μονολογο της Σολανζ και τελειως συνειδητα πινει το δηλητηριο μεσα απο το κομψο φλυτζανακι με το τιλιο που προοριζοταν για την Κυρια .. το ξυπνητηρι μας προσγειωνει στον αληθινο χρονο..



----

(να ξερες τι μου θυμησες..)

 

Zinnia, συγχαρητήρια!
Με το κείμενό σου με μετέφερες πάνω στη σκηνή, μέσα στο σπίτι, ανάμεσα στις ζωές τους!
Βέβαια, μετά από αυτό, δε θέλω να πάω να δω την παράσταση.
Πολύ φοβάμαι πως θα απογοητευτώ!
Σ' ευχαριστώ!
Α.

 

Ενα ξεχασμενο κειμενο στο συρταρι του υπολογιστη..


Αλήθεια πώς να περιγράψω τα ποικίλλα αισθήματα που ένοιωσα διαβάζοντας τις “Δούλες” του Ζαν Ζενέ και ερμηνεύοντας το ρόλο της Κλαίρης;

Πρώτα η Κλαίρη παίρνει τη θέση της Κυρίας γιατί την αγαπά. Μέσα στην Κυρία νοιώθει χαρά, δραπετεύει από τον εαυτό της. Όμως γίνεται επίσης Κυρία γιατί τη μισεί και σκοπός της δεν είναι να δείξει την Κυρία όπως πραγματικά είναι αλλά να την κανει μισητή. Ετσι η αγάπη-μίσος που νιώθει για την Κυρία καλύπτει την αγάπη-μίσος που νιώθει για την αδελφή της και σε επέκταση αυτήν που νιώθει για τον εαυτό της. Για να μισήσει τη Σολάνζ η Κλαίρη δεν έχει άλλο τρόπο παρά να γίνει η Κυρία που μισεί την Κλαίρη.

Ένα από τα κίνητρα των πράξεων αυτοτιμωρίας, αποκαλύπτει η ψυχανάλυση, είναι η προσπάθεια να εξαναγκασθεί ο κριτής να τιμωρήσει άδικα το αντικείμενό του και μ’αυτόν τον τρόπο να του αποδοθεί ενοχή, πράγμα που του αφαιρεί εξουσία και τον καθιστά ανάξιο να κρίνει.

Τι μπορώ να πω για το αίσθημα απομόνωσης, εγκατάληψης, απόγνωσης ενός ανθρώπου, της Κλαίρης, που όπως ο ίδιος ο Δημιουργός της, ο ΖΕΝΕ, εγκαταλείφθηκε, εγκλημάτισε, τιμωρήθηκε και που ακόμη αισθάνεται φυλακισμένος στην αίθουσα κατόπτρων της ανθρώπινης ύπαρξης, παγιδευμένος στην αέναη εναλλαγή ειδώλων σαν να μην είναι πια τίποτα, παρά μια παραμορφωμένη αντανάκλαση του εαυτού του*.

Η ουσία του θεάτρου του Ζενέ είναι η θέση του ειδώλου. Το είδωλο είτε ως προβολή, είτε ως αντανάκλαση, διατηρεί πάντα την ιδιότητα του μη είναι. Γιατί το είδωλο δεν είναι καν ο εαυτός του και στις “ΔΟΥΛΕΣ” η απώλεια του εαυτού επιτυγχάνεται μέσα από την ταύτιση με τα είδωλα.*

Ο Σαρτρ, στο βιβλίο του “Ο Άγιος Ζενέ” εκτιμά πως κάθε βιβλίο του Ζενέ είναι μια κρίση κάθαρσης από το δαίμονα – ένα ψυχόδραμα και πως δέκα χρόνια λογοτεχνίας για το Ζενέ ισοδυναμούν με μια θεραπεία ψυχανάλυσης.*

Τελικά, μέσα από απ’αυτήν την πάλη του όντος και της όψης, του φανταστικού και του πραγματικού, του Καλού και του Κακού, βγήκα αλώβητη ; από το ψυχικό σεισμό και καταναγκασμό (που με υπέβαλε ο Ζενέ) και με πλούσιες εμπειρίες για την ουσία του Θεάτρου και την Ανθρώπινη περιπέτεια.


Μάιος 1999







*βλέπετε μελέτη κ. Άννας Βουτσίνου στην έκδοση για τις Δούλες του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου (1998).

 

Τυχοδιώκτης και άγιος


H αμφίρροπη προσωπικότητα του Ζενέ (1910 - 1986) τον κράτησε στο περιθώριο και στην παρανομία, αλλά ταυτόχρονα του άνοιξε δρόμους στην έκφραση και στη δημιουργία. Γιος άγνωστου πατέρα, εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του, φυλακίστηκε για κλοπή που δεν έκανε, δραπέτευσε, κατατάχθηκε στη Λεγεώνα των Ξένων, αλήτεψε σε διάφορες χώρες, μετανάστευσε στην Αμερική, όπου έκανε εράνους για τους Μαύρους Πάνθηρες. Το FBI φρόντισε για την απέλασή του, αγνοώντας την παλιότερη δήλωσή του «Δεν είμαι επαναστάτης, είμαι τυχοδιώκτης». Σε κάποιο κελί φυλακής έγραψε τα πρώτα του κείμενα, στα οποία έδωσε κύρος ο Σαρτρ με τα δοκίμιά του «Ο Άγιος Ζενέ, θεατρίνος και μάρτυρας» (1952), ενώ τα θεατρικά του είχαν την τύχη να παρουσιαστούν από σκηνοθέτες περιωπής - Λουί Ζουβέ, Ροζέ Μπλεν, Πέτερ Τσάντεκ, Πίτερ Μπρουκ, Χοσέ Κιντέρο, Πισκάτορ, Στρέλερ κ.ά. καταξιώνοντάς τον στη διεθνή σκηνή.


Αυτα σε μια προχειρη αναζητηση στον *θειο* γκουγκλη που παντα μας ξελασπωνει .. Οταν παω σπιτι θα ψαξω στα κιταπια μου κι αν βρω κατι που να χει ενδιαφερον θα σας το γραψω να το μοιραστω μαζι σας..

 

Κλαίρη....ορθώς είπας...