Kinky Poetry

Εμπνευστηκα το νήμα διαβάζοντας τη συλλογή "ποιήματα για την αγάπη και το γαμησι" της Κοραλιας Δημητριαδη.
Παραθέτω δυο:

Κυριαρχία

Σου αρέσουν οι γυναίκες σου να είναι υποτακτικές κι εγώ δεν είμαι.
Παίρνεις το αυτί μου μέσα στο στόμα σου.
''Με ακούς; Να πας να γαμηθείς''
Δεν μιλάς. Σπάνια το κάνεις.
Αρπάζεις και τους δυο καρπούς με το ένα χέρι σφιχτά.
Βάζεις το άλλο σου χέρι μέσα μου.
Με γαμάς με το δάχτυλο.
Πονάει. Μ' αρέσει που πονάει.
''Είναι πολύ άγριο, να πας να γαμηθείς, να πας να γαμηθείς...
'' Δεν μιλάς. Δεν σε νοιάζει. Συνεχίζεις να το κάνεις.
Και συνεχίζεις. Και συνεχίζεις...
Κυριαρχία.
Πλήρης υποταγή.
Και μόνο έτσι το θέλω.''


***

η πούτσα σου

χύσε
χύσε
χύσε στο στόμα μου
θέλω να καταπιώ
να σε γλύψω μέχρι να στεγνώσεις
μέχρι να ηρεμήσουμε ξανά....

 

Όταν φτάνεις στα γόνατά μου με λόγια

και φοβισμένες αγκαλιές

χαίνω ανόητα

από και για

για κάποιον σαν εσένα

που φάνταζε σαν εμένα.



Εγώ μοχθώ

για την πληγή.

Λαχταρώ

να μείνει πιότερη ανοιχτή

και αυτόφωτη και πτυκτή

μέσα στο ίδιο της το αίμα

σε αυτή τη ζωή μου.



Μα τη χλευάζω την πληγή

για τη φροντίδα μου

τόσες ώρες αμέριμνη.



Και ρέει….

Το αδάμαστο το ίσως μου

Το ανεπιτήδευτο αργά μου

Το άτιτλο λίγο μου

Σε ζυμώνει

Σε δοκιμάζει

Σε ταλαιπωρεί

μα αυτό το ελεύθερο, το θρασύ είμαι.



Στα γκρεμίσματα ξαπλώνει το οχτάχρονο

το μελαχρινό κορίτσι.

Μέσα στις σκόνες καυχιέται για τους έρωτες

η έφηβη

μπροστά μου.



Η προστατευμένη.

Ωραία ήταν.



Κάποια στιγμή εμφορείσαι στα χαλάσματα,

όμορα με την αληθινή χαρά ισορροπείς.

Συνταιριάζεσαι με τα ομολογήματά σου,

ομοούσια με τα μεγάλα τα βαδίσματα

μιας ολόκληρης περπατησιάς μου.



Και τώρα εσύ.

Τειχίζεις γύρω μου και οχυρώνεσαι,

μα εγώ ιχνογραφώ πρόχειρα την έξοδό μου.

Είμαι αυτό το ελεύθερο και το θρασύ.



Και εγώ.

Παράκειμαι της μεγαλοσύνης σου.

Ξαστοχώ του έρωτά σου.

Σφάλλω;

Το ανόητο, αυτό το αυθύπαρκτο είμαι.



Προστατεύομαι.

Ξαντό ξεραμένο από τα φυσήματα σου,

έχω σφικτά δεμένο,

για τον έρωτα σου

που το ‘πλεξε ο χρόνος.

Αυτό απαράλλαχτο θα μείνει.


sifiniera

 

α.

Αισθάνομαι τίποτα

και κενό.

Είμαι το μισό μιας ολότητας.

Είμαι ομφάλιος λώρος.

Είμαι ερωτευμένη.

Είμαι φυλακισμένη.

Ειμαι πάναγνη.

Είμαι ολόασπρη.

β.

Είμαι πλαστική σακούλα,

θα ζήσω διακόσια χρόνια.

Θα με γεμίσουν νότες, αποφάγια, πανάδες.

Θα είμαι πάντα άδεια και ελαφριά.

Θα δέσουν τις λαβές μου στο λαιμό ενός ηλιοτρόπιου.

Θα πάω βόλτα με το λεωφορείο ανάμεσα σε δυο πόδια γυναικεία.

Θα με ξεσκίσουν γάτες.

Θα γίνω το βασίλειο ενός πεινασμένου γλάρου.

Θα λιώσω.

γ.

Είμαι νύφη χωρίς προίκα.

Θα με ντύσουν, θα με στολίσουν.

Θα ιδρώσω μέσα στην αγκαλιά μιας μητέρας Παναγιάς.

Θα με φωτογραφίσουν με τη λερωμένη μου μήτρα μπροστά από ένα ιερό.

Θα μπω σε μια κουζίνα και θα πλένω.

Θα κάτσω να κοιτάω το φαγητό ωμό.

Δε θα φάω.

δ.

Είμαι ένας θεατής μιας συνομιλίας.

Οι ποιητές γράφουν για μένα.

Η γριά που μιλάει ερωτικά με ένα όμορφο σε μια σκοτεινή σκηνή θεάτρου λέει για μένα.

Η μητέρα μου ψιθυρίζει για μένα.

Ο γυναικολόγος μου δίνει φάρμακα.

Οι διαφημιστές με πείθουν.

Ο καθρέφτης μου με προσβάλλει.

Ο κόσμος κρυφογελάει, όταν αποκοιμιέμαι.

ε.

Είμαι ένα αδιάβαστο βιβλίο.

Έχω ένα σελιδοδείκτη ξεριζωμένο.

Με ξεφυλλίζουν, με ακουμπάνε δυο συνεχόμενα βράδια στο κομοδίνο τους.

Σημειώνουν μια οδό με σπασμένη μύτη ξυλομπογιάς στη δεύτερη σελίδα με τα βιογραφικά του συγγραφέα.

Εχώ κύκλους στίγματα στο εξώφυλλό μου από τον καφέ σου.

Έχω μια απλοϊκή αφιέρωση κάπου γραμμένη κάτω από τον τίτλο μου.

Μόλις την έσκισαν. Τη φύλαξαν σε ένα συρτάρι.

Με δάνεισαν στη βιβλιοθήκη του δήμου.

Με έπιασαν παιδικά χέρια.

Έβγαλαν φωτοτυπίες και βίασαν το κορμό μου.

“Η βιβλιοδεσία είναι ακριβή”.

Έμεινα ξεχαρβαλωμένη.

στ.

Δεν είμαι εγώ.

Οι άλλοι είναι.

sifiniera

 

Σε ξέρω.
Σαν το σύννεφο που σου σκεπάζει τη μέρα μέσα σε μια δακρυσμένη διαδρομή. Σε ξέρω σαν την ηλιαχτίδα που σε ξυπνά από το λήθαργο της μιζέριας σου.
Σε ξέρω σαν την σκιά που κρατά την ανάσα του εφιάλτη. Σαν το παιδικό χαμόγελο που θα βρει την κρυψώνα σου.
Σε ξέρω σαν την αλήθεια που καίει τα σωθικά σου και τις λέξεις που θέλουν να τις ουρλιάξεις σαν ηφαίστειο που θα κάψει όλους τους εφιάλτες μας.
Σε ξέρω....
Σαν την αγάπη που λυτρώνει από τη μέθη. Σαν το τραγούδι που σε συντροφεύει στην ερημιά σου.
Σε ξέρω σαν το φάρμακο το πικρό που θα σκοτώσει το μίσος σου.
Σε ξέρω τόσο που έγινα [εσύ].

T.Th

 

Κυριαρχία.
Πάνω στο μυαλό σου. Σβήνουν οι ανάσες μου...
Σκορπιούνται οι λέξεις σου.
Παντού τσαλακωμένες σελίδες ζωής.
Υποταγή.
Σε αυτό που δεν γίνεται.
Διογκώνονται οι φλέβες
γρατζουνάει ο φόβος τη σάρκα
Φωτιά, Νερό
Υγρό ποτάμι το κορμί,
μουσκεμένο ύφασμα η αναμονή
αισθήσεις, παραισθήσεις....
κλείσε μου τα μάτια να μη βλέπω.

T.Th

 

..Λιωμένο μολύβι στάζει
η ανάσα των ανθρώπων
κι εγώ σχεδιάζω συναντήσεις
όταν σε δω
αν θα σ’ αγκαλιάσω πρώτα
ή θα σκύψω το κεφάλι
αποκαμωμένη
απ’ το φιλί
που άργησε πολύ
κι εχάθη η νοστιμιά του.
Κι ενώ όλο για μίσος λένε
θυμάμαι πόσο αρέσει
στους άντρες ν’ αγαπιούνται
πώς δένουν σαν φραγκόσυκα
σφιχτό χύνεται το μέλι
απ’ τα αγκαθάκια
και πέφτει η γύρη σαν βροχή
απ’ το πελώριο κίτρινο
λουλούδι της αγάπης.

(Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ο έρωτας κι ο κόσμος από τη συλλογή Οι μνηστήρες)

 

Κουβεντιάζαμε διάφορα και είχες σκαλώσει τα πόδια σου
στην τρίτη καρέκλα,
τα γόνατα και η ανεβασιά τους είχαν πάρει την κλίση
προς την θηλυκιά λεκάνη σου και τους μηρούς
και οι καμπύλες του μπλουτζίν μου φέρναν έξαψη.
Αποήπιαμε,
γύρισα στον ξενώνα και μπήκα στο μπάνιο
γιατί είχα μουσκευτεί καθισμένος αντίκρυ σου.
Τι είν’ η ζωή, παρά μερικά ευτυχισμένα περιστατικά
αυτού του τύπου σε ποικίλες εκδοχές.

(Μίμης Σουλιώτης, Υγρασίες από την τελευταία πριν το θάνατό του ποιητική συλλογή Κύπρον ιν ντηντ)

 

Slavery is freedom

Exploring the outlines
of submission
I find dominance.
Will holding instinct
underwater
just to prove it can.
Topping from the bottom:
use me
the way I want to be used
or I will prick holes
in your engorged ego
by being bored.

My one control:
showing up to submit.
Your one duty:
Taking what I offer.
Keep taking it
possess me
wrap me around yourself
tight like the skin of a drum
beating me
banging me
trapped in that rhythm
I am finally free.
Don’t you dare stop fucking me
or if you must
at least have the decency
to tell me what to do next.

 

Oral fixation

Graciously kneeling before me;
Driven by thirst.
Coerced by lust.
curropted by desire.
Entranced by your aura.
Raw passion eruding flesh.
Your swells: their embodiment.
Fixated by the rush.

 

Unleashed

The thing that once was yet could never be
I feel again welling inside of me
Thick oily smoke rises from my soul
Invading every pore, filling every hole
Where the me I'd constructed, had once taken hold
Compassion confined to an unknown place
As I grab your cheeks and lick your face
Bound to me by your own mind
Release from me what I dared not find
Your eyes tell me who you are
They betray your deepest scar
The whore within is pulling faster
Begging kneeling bleeding, for her Master

 

μην τσιμπήσεις μωρό μου
στον σωτήρα της επετηρίδας
στον αλμυρό γκουρμέ της θλίψης
στον διανοούμενο με τα καλοκουρεμένα γένια

θα σου τάξουν ποτάμια κι ελαιώνες\ αδιάντροπα\
αφού ξέρουν νερό και λάδι πάλλουν τις αρτηρίες
στο λευκό σου χεράκι \ θα σου τάξουν γάμο
θα σου χαρίσουν δαχτυλίδια για να πεις το ναι

λύκοι είναι μωρό μου \ δεν τους κακίζω
τα δόντια τους στάζουν αίμα για να ζήσουν
τα νύχια τους βρώμικα από ξεραμένες σάρκες

μόνο που τους θέλω μακριά σου∙
κι όσο αντέχω θα τους κρατήσω εγώ.
για μετά όμως σου λέω: μην τσιμπήσεις

K. Kou

 

Μάτια σαν και τα δικά σου (Ραπ-Μπάλος)

ραπ 1 (στυλ 1):

Δε λυπάμαι / τα χρόνια που περάσαν

Δε φοβάμαι / τα χρόνια που θα ‘ρθουν

Δε θυμάμαι / πριν εσένα όσα με πλάσαν

Δε με νοιάζουν / όσα δε σε αφορούν :

Αλεξάνδρειες και Φαγιούμ

οι φωνές στο γιουσουρούμ

και πως τρίβουν το πιπέρι / στη Βομβάη και στο Χαρτούμ


Μα κοιμάμαι / μ’ ένα αχ μέσα στο στήθος

Και ξυπνάω / μ’ ένα βαχ του στεναγμού

Περπατάω / ξένος μες το ξένο πλήθος

Αφού πάντα / είσαι εδώ κι είσαι αλλού :

στη δροσιά του πρωινού

στο άρωμα του γιασεμιού

στη στιγμή που περιμένω / τη στιγμή του γυρισμού


ραπ 1 (στυλ 2):

Δε μου λείπει η φωνή σου

Ούτε τόσο τα φιλιά σου

Όσο νοσταλγώ τις φλόγες

Απ’ την πύρινη ματιά σου …


ρεφρέν 1 (μπάλος):

Μάτια σαν και τα δικά σου \ Δεν υπάρχουν στον ντουνιά

Κι όποιος τα γλυκοφιλήσει \ Χάρο δε φοβάται πια

-

ραπ 2 (στυλ 1):

Δεν τροχίζω / τ’ ακατέργαστα τα πάθη

Δε γουστάρω / σε διαμάντια να κοπούν

Με μια γόμα / σβήνω σύνορα στο χάρτη

Στέλνω άσπρα / περιστέρια να σε βρουν:

πως μου λείπεις να σου πουν

πως σε θέλω να σου πουν

κι ότι οι όμορφες ημέρες / δε θ’ αργήσουνε να ‘ ρθουν


Δες κρατάω / με τις χούφτες λίγη άμμο

Κι ό,τι έχω / των στιγμών ο θησαυρός

Και αντέχω / όσο χρειαστεί θ’ αντέξω

Σε αγρυπνία / μέχρι να ‘ρθει άγιο φως:

να το φέρει ο Αυγερινός

να ροδίσει ο ουρανός

να διαλυθεί η ομίχλη / και της νύχτας ο καπνός


ραπ 2 (στυλ 2):

Δε θα μου ‘λειπε ούτε ο ήλιος

ούτε η λάμψη απ’ το φεγγάρι

όσο μου ‘λειψαν οι σπίθες

των ματιών σου – που να πάρει…



ρεφρέν 1 (μπάλος):

Μάτια σαν και τα δικά σου \ Δεν υπάρχουν στον ντουνιά

Κι όποιος τα γλυκοφιλήσει \ Χάρο δε φοβάται πια


ρεφρέν 2 (μπάλος και ταυτόχρονο γρήγορο ραπάρισμα)

Άσε με να τα φιλήσω

(Δε μου λείπει η φωνή σου Ούτε τόσο τα φιλιά σου

Όσο νοσταλγώ τις φλόγες Απ’ την πύρινη ματιά σου )


Ίσως βρω τη γιατρειά

(Δε μου λείπει η φωνή σου Ούτε τόσο τα φιλιά σου

Όσο νοσταλγώ τις φλόγες Απ’ την πύρινη ματιά σου )


Και γλυκάνει το σαράκι

(Δε θα μού ‘λειπε ο ήλιος ούτε η λάμψη απ’ το φεγγάρι

όσο μού ‘λειψαν οι σπίθες των ματιών σου που να πάρει)


Που μου τρώει την καρδιά

(Δε θα μού ‘λειπε ο ήλιος ούτε η λάμψη απ’ το φεγγάρι

όσο μού ‘λειψαν οι σπίθες των ματιών σου που να πάρει)

K.Kou